Alle inzendingen over wende

het verleden komt niet terug wend het dus de rug laat het heden je bekoren maak een stap naar voren blijf niet hangen in het toen wat kun je er nog aan doen jouw weg ligt in vandaag maak een stap en stel de vraag 'waar wil je met jezelf heen, wat houdt jou het best ter been' volg altijd de weg van je hart zodat je toekomst niet verstart…

Hoe ik het als onwetende wend of keer, steeds kom ik weer gelovig uit, bij de aandacht van Zen. Bij dat ongrijpbare Tao. Bij de Liefde en bij God.…

uit de cirkel van minuut tel ik langzaam de seconden af ze vallen ongebruikt in het graf van de verleden tijd maar in het wenden-keren rijgen zij herinnering in kleur en geur ontstaan de beelden alsof dat heden niet verloren lijkt ik zie me staan laat jaren langs me gaan want gisteren spookt door mijn hoofd er is mij…

ik zag je flaneren in een bevallig wenden en keren voor de etalages van jouw keuze spelend met je spiegelbeeld paste jij de meest luxueuze outfits door er even in te schuilen om daarna met een joyeuze zwaai afscheid te nemen van de baai van verleidelijkheden stil stapte lichte teleurstelling met een kleine echo door de…

Ik vertrek zonder een kus geen hand slechts tot ziens als afscheidsgroet Maar rust dan even later mijn oog op Neer’lands kust ben ik me van de kolkende zee in mijn ziel bewust golft de branding woest haar slagen ritmisch door het hart waarin de pijn verstart als ik … mijn landje zie vervagen en toch … wend ik de steven vertrek…

op elke hoek zijn Ampelmännchen ze regelen het verkeer in Berlijn de rode, met zijn hoedje, zegt: Ho zijn groene broer vervolgens: Go Ossies wilden ze na de Wende lozen maar Wessies zorgden dat ze blijven er zijn zelfs winkels, waar de heertjes gedrukt staan op tig soorten souvenirs thuis springt het licht op groen als ik uit mijn nieuwe…

er was geen ontdooien juist het harden in zwart gaf onverzettelijkheid kracht met een glijdende schaal maakte jouw karakter ruimte in sociaal bewegen maar er waren limieten die jou niet toe lieten je wendde je af met een lach toch heb ik lente zien komen scheurtjes en barsten in het schier onneembare ijs nog komt de nachtvorst kruiend…

vandaag wendde zich tot mij, inwendig van zoeter naar bitter op een onbeperkt tijdstip langs brandgangen en afgesloten binnenwater met behulp van diverse kunstgrepen en een aan mijn waarneming onttrokken gestalte, want verdonkeremaand daglicht, wiens naam mij ontschoten is aan vereniging van ziel indachtig vrije toegang en inzake…

ik ken de druppel heb hem mijn hele leven gebruikt steeds kleine beetjes huilde nooit voluit hij groeide niet mee prikte vaak achter mijn ogen meer stond ik dan niet toe boog voorover kuchte wat wendde mij af snoot mijn neus toen was het over ik had geen keus pas met jou werd het anders hij wilde erbij druppels groeiden vloeiden…

Ik moest wel blijven staan Want haar ogen hadden de mijne in hun greep Klampten zich vast, wanhopig op zoek naar steun en hoop Een oplossing of een uitweg Gevuld met de geschiedenis van miljoenen vrouwen duizenden jaren Ogen van ongeloof en niet-begrijpen waarom Kapotgeslagen vertrouwen Maar glanzend van kracht Huiverend wendde ik mijn hoofd…

Keer niet terug naar 't niemandsland waar niemand op je wacht in de door God vergeten stilte van alweer een hopeloze nacht wend je niet af van de horizon en de dromen die niet reizen bedenk opnieuw waarom 't begon je hoeft niets meer te bewijzen het poppenspel gaat niet om goud schrijf het maar van je af, ik luister zonder dromen word…

Veel mensen die vastlopen En minstens tien jaar op Bijstandsniveau moeten leven, Die het idee hebben dat de Politiek nadrukkelijk heeft Gefaald, worden gevoelig Voor de wens zondebokken Aan te wijzen, gaan zich Wenden tot partijen die Inspelen op emoties - Daar waar in Nederland toch Ooit de verzorgingsstaat Zorgvuldig werd opgebouwd…

ik zag letters dansen op papier de polonaise van het vrije vers gaf veel vertier statig zweefden de sonnetten hun vaste pas door lettergrepen tellen wisten zij wanneer de wende was de limerick en puntgedicht toverden een lach op mijn gezicht krachtig als kastelen zwierden in herhaling de rondelen en in pastel op het witte vel verstilde…

we haakten in vertraagden onze passen en dansten op het ritme van elkaar geen zwier en lange draaien gedegen voetenwerk vroeg niet om verfraaien maar in mijn hart dans ik de tango met een ander voel haar lichaam in gebaar schokkend wenden, keren maar donkere ogen zwepen op drank verhit bewegen lijven zwieren af en aan we laten…

Wend De steven nu voorgoed en paai de gondelier. Drink wijnen. Slurp het gistend bier. Stil de honger in de maag. Want Op de kaaien liggen rood, de taaie haken van de dood. ---------------------------- uit: 'Avond val', 1993.…

Bekijk mij niet als mijn grimassen spiegels breken als ik me wend en keer naar venster, wand in slapeloze nachten als zelfs de lakens zuchten Of hoe ‘k mij voorwaarts tast blind geketend aan mijn pijn (want zelfs van die kun je nog houden) enkel te zijn als ik mijn verzen lees Ooit was er slechts één woord van jou genoeg om mij te laten…

Verdrongen emoties Vormden vuur in jouw ogen Het was alsof De wereld brandde Je hand gebald Om het te verbergen Toch zag ik dat Je vingers trilden Je trekt je terug Het gevecht bood geen uitkomst meer Ik voel de steken In je hart Je lichaam wordt slap Nu hoef je niet meer sterk te zijn Ik kijk naar je ogen Voor de latste keer Ik wend…

de tijd bleef even haperen voor de alledaagse vitrine met de aanblik op dreigend somber en aan de overzijde een helder licht uitnodigend geestdriftig naar een speelse uitstalling versierd met een dynamisch leven waarop hij zichzelf over een andere steven wende en werd meegesleurd door een ontroering van bloeiend geluk verlangend vluchtte…

dit is een verdrietig gedicht ik zag, zojuist, mijn spiegelend gezicht waar de jeugd, met een enkele puist haar jonge jaren onbevangen vlagt en wimpelt daar weent mijn huid, het rimpelt ik ben niet meer die schone Heleen, begeerd door geile Grieken bedroefd, gegroefd wend ik het gelaat af misschien kunnen mijn krullen u verlokken men zegt…

Ze zwijgt dan dat wiegen, die zachte deining die naden in het glanzende spoor die vruchteloze poging elk oog af te wenden, de gedachte te verstrooien zonder te zwelgen noem het verleiding, openbare vervoering of noem het lust, lonkend tussen de rails…

Als de klank van mijn woorden is geworden tot een gefluisterd afscheid, wil dan wenden je blik zoveel jaren terug. Geniet dan nog even van mijn branie, van mijn vrolijkheid van toen. En jij....? Lach nog eens je lieve lach. Laat een keer nog mijn naam vloeien over jouw lippen ik zal jouw roep verstaan.…

had ik jou al niet gevraagd om de hemel gewoon hemel te laten zijn en jouw messcherpe blikken te wenden naar de spiegel, waar jij al lang geleden niet meer zichtbaar in bent jij vertraagde zelfs het verdwijnen van de winter toen in mei de zomer ging bloeien, maar ondertussen likte jij wel aan de ijspegels in mijn hand die ik te duur had…

Op die winter dinsdagavond spande zich om jou de blauwe hemel en het brandde, brak en week alsof dit afscheid zomaar komen kon, als zomerliefde, fel van vorm en naam en kleur, alsof de bleke zeeën van de maan zich wenden kunnen naar de zwarte zijde. Wat niet gekund had, is gebeurd.…

alles draaide om die ene vinger wenden en werking als lokkende vlinder verleiding in nieuwe lente manoeuvreren van komen en gaan spelend spel met dans en gezang in liefde verhuld met haar allerlaatste geil glimmende blik venijn en rode roos sleepte zij zichzelf naar het einde nog zingen de zigeuners na de messteek "Mi adorada…

Steeds zoekend naar concentratie Mis ik de woorden die ik schrijven wil Ergens moeten ze zijn verborgen In een uithoek van mijn geheugen Of verduisterd in mijn slijtend brein Ik maak mij wel zorgen om ’t gemis En vermoei mij op mijn zoektocht Herinner mij nog mijn jonge jaren En gemak van leven en wenden Ach niet ’t tobben zal mij de toekomst…

Zinnetjes te wispelziek*, Ziet of uw gepluimde wiek Andre reên van wenden* vindt Als het draaien van de wind. Dikwijls wind nog stadig waait; Maar dat gij gedurig draait, Of gij neen waarachtig zweert*, G' hebt het van een tol geleerd! Al wie volgen hare draf*, Delven zelve zich een graf.…

Buig me buiten de wetten van het storten, wend de zwaartekrachten naar je hand. Zwenk het gloren met `n heftige brand rond het korte ademen van mijn horten Wentel me als een glas geringde wijn. Reflecteer al mijn rondingen schuin verslingerd aan je tenen tot je kruin.…

het leek alsof wij spraken van dingen die wij waren in heldere overvloed woord minus moed ik wende mij tot jou en jij veranderde en toch beken je dagelijks jou tot mij en ik zeg ja - zoals het altijd was - alsof ‘t een alledaagse gauwheid en wat jij mij betekent al die jaren en in jouw toverondertoon vlieg ik met de gevleugelden de…

Na de Tilburgse stortbui schitterde het verwelkomend licht gemeend tintelde zij voor één moment bedeesd haar warmte bruisend wendde deze seconde tot een levend volle minuut met een dromerige achtergrond van de dageraad die straalde.…

Ik zag hem in de weer, met apparatuur, lenzen en zwart doek Hij bekeek mij minutieus vanuit elke hoek Er werd een lensopening op mij gericht en op vraag wendde ik mijn gezicht Kijk naar het vogeltje zei hij En voordat ik het wist, was het voorbij. Mijn foto is nu opgeslagen in de cloud, die zo digitale eeuwigheidswaarde houdt.…