Alle inzendingen

In de Jordaan leven veel mensen met een bijnaam wat dacht u van deze Zij, een wulpse vrouw woonde al lang in de Jordaan was me er 1, 1 van 'us' op z'n Jordanees Ze liet graag van zich horen haar tongval was zeer Jordanees en ze was niet voor de poes Ze kon flink kattig zijn en koel en kil met van die verfijnde lippen praten Als…

jij hoogachtend geïncarneerde bibliotheek van Alexandrië jubelend over de zeeën van de Oost naar wherever te oogsten ideeën die zie je -clever! en hij dat polynomisch schorem als zijn sensoren open staan lult een banaan nog in het natte forum recht jullie ballen samen in poëtische aantallen intervallenderwijs anti-grijsgedraaide-langspeelplaten…

vanuit deze onwelluidende positie weggedoken in tweedehands frictie achter categorisch gesloten gordijnen reikt zijn hand door verleden tijden een wondloos gezicht dat verschijnt in kwatrijnen te dromen uitwijding een doorschijnende mantel en liefde als vergeefs versluierd woordenleed het draait niet om verschoonde voeten het loon dat…

Een slak op de A13 Een konijn in de leeuwenkooi Een varken in het slachthuis Voor hen is het leven mooi Vergeleken met het mijne Vergeef me dat ik breek Schoonmoeder komt logeren Ze komt een hele week!…

in een zwart gat kan ik de schoonheid niet meer zien en met elke pyrrusoverwinning ben ik ook wel klaar waar in het herfstbos de kleuren nog waarachtig zijn blijft de zeurende wereld strak over de daken vliegen van mij mogen de vele steden gebouwd gaan worden als te nemen horden voor de ontmenselijkte tsunami zelfs als het illusieloos leven…

Blaadjes dwarrelen zacht op vochtige paden herfst ademt in mij Als ochtend zich opent in dof amberlicht, zie ik hoe takken zich uitstrekken als stille wachters, hun bladeren trillen in de adem van een dag die zachtjes kantelt naar verval. De aarde draagt het gewicht van druppels die nog hechten aan varens, en in de vochtige schaduw ruik…

en nu nog maar de woorden in gedichten ten onder laten gaan alleen nog maar luchtig schrijvend niet bezwaard met woorden vederlicht het lichtend duister binnengaan…

Weer valt de avond na deze dag van wind en regen die de bladeren komt ruimen. Vandaag was ik heel wat uren alleen in dit toch grote appartementsblok. Plots weet ik weer wat eenzaamheid betekent en dat er niemand antwoord geeft op vele vragen. Ik schreef wat brieven voor Amnesty International, naar de instanties die we om vrijheid vragen…

Ik wist het nog zo zeker in de nachten precies waar ik over zou schrijven de hele tekst had ik in mijn gedachten en ik wist zeker dat die daar zou blijven. Dat had ik dus mooi kunnen dromen want bij het eerste ochtendgloren waren mij alle woorden al ontnomen en kwamen de vogels mijn tekst verstoren. Nou zijn er voor en dichter ergere dingen…

Het nietige duiveltje der menselijke kleinheid fladdert vrijuit binnen de christelijke kerk strooit langdurig geschillen bij denkbeelden en zienswijzen dikwijls weinig zinvol laat ons de engel aanroepen die mateloze ruimte geeft van oordelen en beschouwen.…

Zou ooit iemand hebben voorzien waarvan wij nu getuige zijn we zouden van een profeet weten historici blijken soms profeten als klanken op hun jamben dansen met een dichter als hun dirigent zal een journalist evolueren tot historicus en poëet en mettertijd zelfs tot profeet opdat zijn woorden zullen leren dan krijgt de waarheid nieuwe…

In het ochtendlicht ritselt stilte, waar takken spiegelen in de slinger van het water, en zonnevlammen het wolkenspel kleuren met penseelstreken van roze en goud. Rimpels trekken sporen langs het oppervlak - een eendenpaar steekt voorzichtig over tussen drijvende bladeren, waar de dag zichzelf losweekt uit de nacht. De lucht ontvlamt…

Luisteren zonder te reageren, Is voor de spreker geen sinecure, Heeft geen idee d’luisteraar vindt, Of die überhaupt wel luistert. Daarom is belangrijk de luisteraar, Aan d’spreker respondeert, Al is het maar met diens mimiek, Die ’t gezegde waardeert. Communicatie, woord en geschrift, Is essentieel voor d’menselijke vooruitgang, Zonder…

Knipsels, fotos, onvervalst ikzelf in mijn herinnering het applaus en het zweet de danseres die ik was lenig lange spieren een vliegende krijgster van schoonheid, van vlees en bloed, van jongsafaan in een sjouwershemd dagelijks geoefend en opgeslagen in elke cel en de wereld draaide door, schreef mijn roem achteloos weg als een van…

Velen van ons, onder wie u en ik, hebben weleens, ooit op school wellicht, die ene naam aan de klepel van de grote klok horen bengelen jengelend, als een eeuwige wederkeer speeldoos, die jardino armonico van unico speelt en arvo's stomvervelende spiegel im spiegel tot het geluid uiteindelijk deo volente dempend nolens volens wegsterft in de…

De dichters weten wat zij niet weten. Zij spreken in hun vreemde taal; zij gaan de dood in tot het begin; zij ontdekken leven - en zien de wereld aan met hun hartstochtelijke onschuld en veranderen de aarde in de werkelijke aarde.…

Laat d' ouderwetse dichter nog zijn lier Besnaren om het zonlicht te bezingen; Ons, jongren, wenken hoger, beter dingen Dan 't eeuwen reeds banale hemelvier. D' elektro-lampen, met de kracht van vier- Miljoenen kaarsen kunnen mededingen, Zou 'k menen, naar de lof der stervelingen, Die bidden uit 't elektrisch-kerkbrevier. Hebt dank,…

Café Eijlders, Amsterdam, vanmiddag, dichtmiddag Dames en heren met de nadruk op de dames De Duitse componist Brahms spreekt mij bijzonder aan als componist die gebruik maakt in zijn LiebesLieder van de volgende tekst van de hand van Georg Friedrich Daumer een Duitse dichter en filosoof O vrouwen, o vrouwen, hoe verrukken zij het hart!…

maak een businesscase van vlinders een pretpark waar je de bijtjes ziet in hun natuurlijke habitat zonder opgedirkte muurbloempjes of andere stadse fratsen waar mensen in de rij gaan staan voor diversiteit met eigenheid de vrijheid om eigengereid te zijn niet als kostenpost of terreinverlies maar als aanbodsverrijking der waardencultuur…

Liefst 3.4 nu op de schaal van Richter De aarde geeft in duidelijke taal Hiermee opnieuw een schokkend noodsignaal De klap was deze keer bepaald niet lichter Joost Eerdmans opent graag weer elke put Dus komt ze momenteel met grof geschud…

Ik ben er jaar na jaar van blijven dromen Maar had ik weer een woning op het oog Dan was de vraagprijs steevast veel te hoog Maar eindelijk, het is ervan gekomen Ik ben gelukkig en ik voel me rijk Een woning aan het water, in Moerdijk…

Je bent in alles denkbaar in de pot suiker in de keuken voor de kruidentuin bij het raam nare vergeten herinneringen heimwee naar een nooit en nergens over voetstappen die ik vergeet in het voorbijgaan onder de maan wanneer we kussen tussen regen kom ik je steeds opnieuw weer tegen jouw naam alweer verloren uit mijn naam ben je niet…

de asgrijze schrijver sloeg met dode takken de laatste taal uit de steen van zijn geërodeerde hart op de grens van herfst en winter op de drempel van lichtheid naar zwaarte droeg hij de zinnen in de palm van zijn hand woorden weten niets dàt had de oude poëet begrepen toen hij zijn hart ontdekte in de woordeloze dood…

Lang geleden, toen schermen nog op bureaus stonden en niet in onze handen trilden, werd ik voor gek verklaard omdat ik dacht dat iemand meekeek in mijn brieven van licht. “Paranoïde,” zeiden ze, en schreven het op, met zorgvuldige pennenstreken in een dossier dat niet van mij was. Maar nu, nu noemt men het ‘computervredebreuk’, ‘datadeling…

Nog voordat de avond viel Leerden wij te leven Maar dan ook echt leven Vanuit onze tenen En tot de haren op ons hoofd We bezochten de clubs langs de boulevard We aten het strand dronken de zee De branding slechts als dessert En de mensen die we ontmoetten Als kers op de taart In holen in de bergen langs de kust Brachten we de nacht door…

Proza. . Ik ben altijd een ring of op weg naar een bijna gesloten boog, die zich voedt met transparante reflecties of zich laat verlichten. Of gedwongen wordt om te luisteren Een proces dat meestal een heel leven duurt, dat ben ik me pas sinds kort bewust geworden. Vandaag kan ik bescheiden zeggen dat ik bijna alles heb gezien;…

Zeer geleerde heer druiloor alhier, Wij zien dat u - helaas - alweer een volslagen nietswaardig poëem in het openbaar publiek domein over spel zonder knikkers afscheidt Hoe vaak, domme druiloor alhier hebben wij u verzocht, gesommeerd te voet en te vuur en te zwaard uw episteldwang elders te voeren? niet hier, waar belezen collega's…

Veel doen geeft veel Het maakt niet uit of je spieren gebruikt of alleen ruikt of luistert Veel doen geeft veel te denken, het kaatst gedachten rond tussen moeten, willen en kunnen of het kruipt van beeld naar beeld tot je sleetse lichaam rust en je denken stilstaat, hoogstens oude informatie inventariseert waar de indexen nog…

Ik mag jou nie lief-hê en kan jou nie haat nie, ik mag jou nie hou en ik kan jou nie laat nie, O, leer mij die bittere strijd te volstrij. En ach, wat daarbinne mij hart so deurkna'e ik wil dit nie mis nie al kan ik 't nie dra'e, die pijn wat genot is en mart'lend verlei. Ik kan jou nie haat en mag liefde nie gewe, so staat 't vermeld…

O gut, o gut, Wat regent ’t, ’t Regent dat het giet, Dus, droog houd ik ’t niet. Ojee, ojee, ’k word drijfnat, Geen draad aan m’n lijf nog droog, Maar als ’k kijk omhoog, Zie ik helaas dat, Het regenen niet gaat stoppen, Nog bakken zullen komen, Daarna blijft ’t druppels droppen Van blaadren van bomen.…