Alle inzendingen over vloed

verdriet of blijdschap...hoe het dan ook zij Het zal er niet meer zijn, dat wij om elkaar lachen, maar ook huilen of om samen te gaan schuilen als het regent dat het giet Die momenten zijn er niet 'k Moet je zeggen, 't is wel raar niets meer te zoeken bij elkaar De herinnering voor mij is als een zee met z'n getij Dan weer eb, dan weer vloed…

story om zes uur drie en dertig bij open raam beginnen mag er passeert een eerste blik naar ik aanneem op vier wielen (ik woon één hoog voor) en de vogel aan de overkant, een duif op leeftijd, zit als het waren doorgezakt op het Franse dak menselijkerwijs gesproken op zijn iele hielen ik word me gewaar van de zucht naar de bruine vloed…

maat (3) ik schets u hier een portret van een schaduwrijk man mijn duistere kant kent een blinde vlek slechts doorgewinterde neuroten herkennen die plek immers zij zijn mijn lotgenoten u, die blikt naar mijn gezicht ziet een zelfverzekerd persoon al ware hij van enig elitair gewicht maar, de waarheid stellende vaak door eb en vloed…

Diepe verachting is in ons gekomen Voor de bloedbruiloft in wereldzaal, - En de vernedering: dat niet voorkomen Werd dit aanzitten ten dodenmaal; - Diepe verachting en de bitternisse Dat wij de beker dronken van het bloed En toch de hand niet vloekten, de gewisse, Die beker doopte in de rode vloed.…

M’n fiets dat is het daveren van de zon, Die heur wonne over de wereld spon En spint; dat is het spelemeien Van ebbe en vloed der zonnetijen. M’n fiets dat is een foor van lichten, Zoveel dwarlende schichten Die draaien door elkaar: De kermis van dit jaar.…

Wij hobblen door de mistdampbaren Naar 't worstlend bruisen van haar vloed, Onzeker waar we heen vervaren, In 't buldrend onweer dat er woedt. Wij laten de ogen om ons waren; Maar vruchtloos is dat ijdel staren Naar 't vonklen van een flauwe gloed, Die 't dompig nachtzwerk op deed klaren Dat afschrik en verdelging broedt.…

Wij hobblen door de mistdampbaren Naar 't worstlend bruisen van haar vloed, Onzeker waar we heen vervaren, In 't buldrend onweer dat er woedt. Wij laten de ogen om ons waren; Maar vruchtloos is dat ijdel staren Naar 't vonklen van een flauwe gloed, Die 't dompig nachtzwerk op deed klaren Dat afschrik en verdelging broedt.…

Dan, op eens, daar ligt een meer; Saffier, die sparkelt in het groene lover, Lazuren vloed, het reine blauw des hemels Weêrspieglend als een klaar kristal... De redding Is daar... zij voelt het... daar...…

Een purperschemer koomt in rozengloed Het bloesemblanke bladerdak doorzijgen, En bloost op elke rimpel van de vloed. Uit haar violen, waar in geur zij rustte, Verheft ze zich...wat haar dus rijzen doet?…

Maar welke vloed - en dan waarom? - verzwolg dit zo beminde land, verloren onder hemelen hoog, besloten tussen 't witte strand, een bloeiend eiland waar het hart moeizaam genas van d'oude waan, een tuin waar veilig en vertrouwd het leven is gegaan?…

Geen vloed bracht hun lichamen mee, zij kregen geen ander graf dan dat wat de diepte hen gaf. De jonkvrouwe op haar kasteel kreeg Terschelling als haar erfdeel.…

Maar waar de Rede haar' rijken vloed uitstort in brede, heilzame plassen, waarin eenieder zijn dorst voldoet en de oude smetten weg kan wassen, Studenten, van vooroordeel vrij, daar zijn ook wij!…

O gij weeldige* vloeden* , Brooddronken*, licht*, en neetlich* vol beroeren, Wil met dit buiïg woeden, Des noorden winds geen strijd noch oorlog voeren: O Zuiderzee, Van liever lee* Laat toch uw rug doorsnijen, Wat zij doorzeilen Zal weer zonder verdeilen* t’ Samen vleien*.…

Een kleine vloed vol sentimenten Stroomt langzaam van mijn geest vandaan, Als bosbeken op oude prenten, Waarlangs kale bomen staan. Een eeuwigheid lijkt het te duren, Het einde lang nog niet in zicht. Ik zit je foto te begluren, die voor me op de tafel ligt.…

verkwikkend vormenloos speels sijpelend Oase lessend blessend groengerand levensgevend bevruchten Erosie uithollende woestheid glad polijsten spuiten spelonkerig nauw Kringende uitdeining rimpeloos spiegelig Flexibel reflexerend reflexibel Kokend koud bubbels ziedende spatten Kristallijn dwarrelend witte vlok maagdtapijt Op en eb af en vloed…

Een leven vol wissling, Een lokaas der jeugd, Een manlijke roeping, Een strik voor de deugd, Een pijnbank van kommer, Een vloed van genucht, Een bandloze vrijheid, Een tergende tucht; Een schole voor kennis, Een bane ter eer, De hoop in de boezem, De kracht in 't geweer; Nu lommer en weelde, Dan honger en slijk; Des morgens…

Verslokt de vloed ons, zengt het vier, Wij hebben Uwe hemel hier.…

Mijn eb en vloed geilden op je mystieke zwart-witte angstziel, ladderzat en uitzinnig, ongeremd maar ook levensmoe, dronk mijn dronken onvrede laveloos van jouw zatte roes. Mijn liefste herinner je, de zure misselijkheid bij dageraad, liggend in de stinkende rotzooi van braaksel en stront?…

Van u gelijk de zee van u gescheiden, ben 'k ebbe-en-vloed die door uw adem streeft, maar 'k weet hoe 't geurend glanzen der getijden over 't gelaat van tij, van wijke leeft.…

van kokend zeeschuim op de onverzettelijke rots; maar louter vrede en samenstemming, bij staking van het golfgeklots, had overal de kamp vervangen der elementen met elkaar, en stil was ’t strand, waarop de vloed wies me nauwlijks opgezette baar.…

Ik ben verlangen, lust en passie, woedende, ziedende extase eb en vloed. Luister naar de woorden van de Oude goden, goedgunstig, gretig, gul, welwillend, wild en wijs, benaderbaar als Cerridwen, Cernunnos, Artemis, Dionysos, Nerthus, Thor, Bastet, Seth, Kali, Shiva, Danu, Donn, Tara, Ganesha, Aphrodite, Pan.…

Nimmer zal hij huiswaarts keren: Gans zijn schip zonk in de vloed! Moeder, moeder, wil niet wenen, 't Kind gaat vader te gemoet.…

neergezet 4) ik schets u hier een portret van een schaduwrijk man mijn duistere kant kent een blinde vlek slechts doorgewinterde neuroten herkennen die plek immers zij zijn mijn lotgenoten u, die blikt naar mijn gezicht ziet een zelfverzekerd persoon al ware hij van enig elitair gewicht maar, de waarheid stellende vaak door eb en vloed…

gekwijl; uw schoftig span dat kromt en krimpt zijn kreukge nekken, en, traag, uw wagen voert; wen (waar, de blikken schuin, en schuin de slijmge bekken) ze uw vol-geladen vracht van vruchte’ en vrouwen trekken, gij, lustloos starend, niet en roert; ten volle wagen, daar de bronzen peren dragen in mand aan mand die gaapt; ten wagen daar de vloed…

Over uw leven spoelt de vloed. Vergeten Zult ge eer dan echo's van nachtregens zijn.…

IJdel zijn treuren en verheugen, Des harten durende ebbe en vloed, - Want leed en liefde zijn maar vleugen Van de eeuwge vlam, die teert en voedt. Wij zien de kringloop der seizoenen, En hoe uit ieder morgenrood Een blanke dag deint, en het groenen Van 't lover uitgeelt in de dood.…

Zaagt ge nooit van gaan en komen, Ebbe en vloed de vaste regel, Nu in harten, dan in stromen? Want dat schonk een god op zegel, Koopbrief van uw tijdgedragen, Etherhel en bloedwarm leven.…

Sinds volgde eeuwige ebbe en vloed uw stander, Dien gij plantte tot in 't uiterst Rijk. Schoon zich dwaasheid duizend-werf verander', Echter blijft zij steeds zich zelf gelijk.…

gesust Druppels druipen van haar glanzende lippen Achterover gebogen naakt haar slanke lichaam Uitgerekte donkere krullen raken het water Kreunend van genot roept ze mijn koosnaam Zacht streelt hij mijn natte gladde lichaam Onze tongen smaken zout en toch zo zoet Hij brengt me tot ongekende hoogtes Bemint mij alle uren tussen eb en vloed…

Zo blijf de Zedigheid bevolen: Want schepen brieven, geld en goed, En Beursgeloof is eb en vloed. De Beurs wordt om haar geld bestolen: En wat ’s een geldeloze Beurs? Een koopmans gasthuis vol getreurs. De Beurs heeft ook haar Martelaren. De winst verandert met de wind. D’een mist het geen een ander vindt.…