Alle inzendingen over eenzaamheid

Wat een moed om die bittere smaak te proeven een jas van ijs te dragen fagotmuziek te willen horen balancerend op ’n draad van eenzaamheid Heldhaftig bent u om door dorre bladeren en gure wind te schuifelen op uw voeten die doorweekt zijn van zilte koude tranen op uw huid Daadkrachtig als altijd dansend op een vulkaan voelt u onbaatzuchtig…

zo gracieus naderde zij ... een vrouw die lijkt te zijn geboren louter en alleen om te bekoren : de wind de rok de dij .. - zo soeverein zo waarlijk vrij dat niemand haar zou storen .. wie schoonheid eeuwig werd beschoren kwam steeds meer dichterbij .. - en na jarenlang te zijn gescheiden jaren die het geluk niet konden geven…

kom terug klinkt een stem in 't water alsof het een vreemde is eentje uit later uit de toekomst die hier nu nog niet hoort uit een donker waas en niets gaat meer voort slechts nog de waterige, onweerstaanbare blik van een verloren, zinkend schip kom terug klinkt haar stem nog eens helder over zee sleurt alleen pijn en verdriet mee slechts…

Vandaag ken ik slechts eenzaamheid en verdriet ook al schreeuw ik het uit horen doe je me niet het is ook zo afgezaagd jouw aandacht is te veel gevraagd ik huil wel in stilte ik alleen voel de bittere kilte op het raam groeien de ijsbloemen de kou doet hen vanzelf groeien maar dat kan jou niet boeien.…

doe de deur open denk ik soms want ik heb de sleutel niet tot de deur alsjeblieft doe de deur open maar toch: waarom doe ik het zelf niet ?…

Zie hem turen alle dagen duren langer dan de uren stemmen die praten hij wacht gelaten tot ze hem verlaten rouwen maakt oud zwijgen is goud spreken geeft zout dat bijt in de wonden uit al die monden geen troost gevonden hij kijkt over de zee die eindeloze zee fluistert: neem me mee…

Zwalkend op het pad der weemoed spreekt de taal zijn stille tocht Een plaggenhut markeert verlatenheid wanneer koude mijn ogen blind traant De windhoos blaast een boomkruin kaal lenig dansend herfstig sjansend wat meteen de adem stokt En waar mijn geest de winter wacht waarin ik jou zo naarstig zoek met handen blauw gevroren draagt…

Ik voel me zo verdomd alleen ik voel me op een zijspoor gezet ik voel dat het niet helemaal zo is maar gevoelens hebben betekenis tot en met Alleen in een vreemde wereld alleen met een moeilijk verhaal alleen, wie kan weten wat ik voel wie verstaat mijn taal Ik zou zo graag "normaal" willen zijn zonder pillen, zonder pijn leven zoals…

voorbij de huizenrij blijf ik dralend staan in ieder ervan had ik een bestaan herinneringen verschimmen tot allerlei vrees voor heldere kinderstemmen die mijn ziel beroeren en naar de avond voeren tonen die in schemer zwemmen een ommegang van gezang met slepende tred bij iedere doorgang gevangen in het drijfnet huizenrij mijn kruisgang…

de wereld glijdt voorbij in mistig stille schimmen zij raken met hun nat en kil mij diep van binnen kan ze niet ontwijken er zijn geen heldere plaatsen waar ik kom en wil verblijven houdt iedereen mij in de gaten heb mezelf al opgegeven wil er niet meer zijn weg gaan uit een wereld waar geen plaats is voor mijn leven ik glijd af ga…

Ik woon niet in stilte wanneer ik alleen ben in de nacht, deze donkere nacht er is weliswaar een zwijgen dat zicht toont aan de horizon maar er zijn meeslepende twijfels die zich ladderzat verschansen in de muziek onder mijn bed en ik denk vaak aan jou die niet zwijgen kan met altijd een mening over alles en niets waar ik mijn onmacht…

horen mijn dromen paarden draven langs vreemde graven waarover treurende bomen een schuimend hijgen van aangetrokken teugels en knellende dissels wegzinderend in bestoft zwijgen golvend ebt muziek uit verlaten discotheken neonlichten doven de tragiek rimpels over nachtelijke beken kromgebogen en zeeziek hou ik het voor bekeken…

duizenden spikkels zacht en koud net tranen van goud ze vallen zachtjes op mijn gezicht ze smelten en vermengen zich met tranen aan de hemel is geen plekje meer licht precies zoals ik vanbinnen ben ik voel me een slappe plas siroop en niemand houdt van me, die ik ken ik ga het liefst nu dood kon ik de uren maar terugdraaien want voor regen…

Ooit zette ik een kruis over Dingen die iedereen Logisch leken te zijn En zocht naar een mol die Bewees dat mijn waarheid De echte zou kunnen zijn Ik dwaalde rond over Bergen en dalen Toen vond ik het instrument Dat bewees dat alles Niet zo was Als het klonk op dat moment Naar mijn thuisland waar Harmonie heerste Heb ik het toen…

Ik sluimer in en sluip in mijn nachtelijke dromen naar de wortels van het verleden om hen te voeden met de kracht en de liefde van het heden. Ik slenter speels door de wereld van mijn gedachten in een veld van duizelingwekkende herinneringen opgeborgen in mijn sarcofaag van stormende beelden , om te ontwaken in de ochtend van een nieuw leven…

Voor zekerheid oefen ik me soms al in je komende afwezigheid die komt: ik ben niet meer in je, weg, er niet meer, wat niets gedaan is want de dag verduistert en avond wordt het, ook dat nog - dat speel ik dan, voor later, opdat ik er tegen kan straks. Of ik dicht bij me blijf, me vooral toch niet verlaten zal, doe ik, meer speciaal. Wie heb…

een paar woorden met een snufje regen en zeker wat eenzaamheid en noem verlies en melancholie vergeet zeker niet de regen zoals die valt en valt terwijl je staat op je balkon en het duidelijk is dat je alleen bent zo alleen, zo alleen maar wees daar maar blij mee want wie zou je zijn als je niet alleen was waarschijnlijk niemand…

sprakeloos loop ik eindeloos door de straten van nergens ik ben de weg kwijt wie helpt mij stomverbaasd kijk ik naar de eindeloze stille wegen die nietszeggend het asfalt niet verteren ik ben de weg kwijt wie helpt mij ineengeslagen kijk ik naar alles om mij heen stilte is de overheersing van het alleen zijn wie helpt…

Niets dan niets. Niets. Er is niets volgens jou. Slechts het nietige niets van niemand is voor jou het ware iets vol goudglans en zilverglans. Niets, nietser dan nul is volgens jou de ware temperatuur van het leven. Er is hierna geen hierna. En een hiervoor is er ook niet. Het leven begint met niets. Volgens jouw berekeningen leven we voor…

Trommelaar, door zijn fanfare rechts ingehaald, drukt zijn vers aangegroeide aambeien op de koude stoeprand terwijl hij, begeleid door tromgeroffel zucht en steunt, kreunt ook, over een nodeloze leegte, een tranentrekkende echo van eenzaamheid die zijn trommel niet compenseren kan. ‘Een eenmansfanfare is geen fanfare. Het is een hellegang…

Een muskusgeur ademt zij uit op de achtergrond haar mountainbike Binnenkomen mag op eigen risico als je alleen van praten houdt China moet nog worden ontdekt op de fiets en op de bonnefooi de reis met het vliegtuig heen en terug kost nog steeds een hoop Zij kijkt me recht in het gezicht en als ik even doe alsof ik niet kijk vangt…

Eenzaamheid wordt doorgaans veroorzaakt door ieders persoonlijke binnenwereld Maar veelal gecontinueerd door dé buitenwereld Wil je vereenzaamden bereiken dan zal je meer dan je best moeten doen en langdurig, meermalig blijven pogen en vooral niet opgeven, vooral doorgaan!…

de koude nachten zijn vervreemd van het warme schijnsel ze staren ijzig in de verte verdwaald in het land van nimmer verstrikt in poelen vol moeras is het onbereikbaar immer verder weg dan het ooit was…

Mijn tranen kleuren zwart duisternis overspoelt mijn gemoed het verdriet zoekt zijn baan vanuit mijn hart ik laat het maar gaan dit monster is toch niet te verslaan.…

Als de moeder slaapt speelt het kind in de schaduw van de gebouwen in de stad waarvan het land zich uitstrekt van kust tot kust. De aarde draait een baan in gang gezet door de passen van het rennend kind een slapende moeder cirkelt gevouwen in een houten zwaan moe van het geven blind voor de bellen.…

ik heb de tijd in een fles gestopt mijn beloftes ook ik heb de klok eruit geschopt in mijn kussen zit een spook het behang krult van de muur terwijl de lijm de sterkste was mijn adem ruikt naar zwavelzuur en gedachtes zijn als een kompas het stuur zit stevig in mijn hand vertelt me nooit waarheen jack in the bottle op het…

Er ligt een teder groen in morgen een zuiver hart dat van belofte spreekt. Voorbij de brug dralen de dagen in de mist. Ik zie de wilg die mijn tranen deelt de kringen heimelijk vergroot zich onverhuld verwijlt in mijn dromen.…

De pijn is rood Van innerlijke verwondingen De pijn is paars Van radeloze angst De pijn is zwart Van verstikkende duisternis Het enige licht is de bliksem Die de pijn nog dieper laat zijn…

hier sta je op het zwarte gras te denken over gedachten de sterren geven weinig licht vannacht en de rake klappen behoren de dag het dreunen van een onweer het sterven en de geboorte van een etmaal gadeslaan de tuin er is geen ritme in het donker er is slechts zijn…

In eigen stilte en eenzaamheid nam ik me voor hield ik het bord goed voor me uit, waarop dan wel stond: "de diepgang der dingen". Ik moest hier enig graafwerk voor verrichten. Het zou me van mijn strijd verlichten. Voor velen nam dit proces het zonlicht tijdelijk weg. Aan mij presenteerde het, het krachtig sterkste en zéér schoonste bevrijdingslicht…