Alle inzendingen over overlijden

de hemel brak en huilde als een kind een lange stoet vloeide richting jouw laatste rustplaats toen hebben ze jou bedolven onder honderden rozen door jou gekozen wij zagen ze komen en gaan moesten daar staan om toe te kijken hoe je langzaam verdween…

Achter je kist aanlopend weet ik: je bent beter af de stoet volgt en toch voelt het als een straf, dat je me afgenomen bent. Doodstil lig je, stil is ook de stoet, alsof men voelt, dat praten niet kan en moet, nu. Dan ineens klinkt er een loepzuivere vogel met het allerhoogste lied en DAN weet ik: je bent er lijfelijk niet maar je…

16 augustus 1977, de wereld werd opgeschrikt, Elvis was niet meer. De man van Jailhouse en Love me Tender, was vertrokken zonder afzender. De wereld stond even stil, niet echt, maar bij velen wel. Elvis was niet meer, maar zijn muziek wonderwel, bleef intact. 16 augustus 1977, de dag dat Elvis stierf, staat velen in het geheugen…

lieve pap als ik stil ben écht stil en luister héél goed luister hóór ik je hóór ik jouw stem – jouw lach jouw voetstap – jouw muziek jouw kuchen – jouw grapjes hóór ik de lieve woordjes die je sprak de ruzies die wij maakten jouw wijze raad jouw vermaningen en jouw troostende woorden hóór ik mijn man – mijn echtgenoot mijn vader – mijn…

de druppels de druppels die jij ons liet – van druilige buien mistig grauw en grijs – van klaterend gelach gul en welgemeend – van zeeën die jij bevoer heinde en ver – van overwonnen stormen zwart en dreigend – van gehuilde tranen om verdriet of geluk – van het kabbelend genieten stil en intens de druppels de druppels die jij ons liet…

Brand voor mij een kaarsje behoed mij voor de hel brand dat kaarsje alsjeblieft mijn geloof is weinig en stil dat weet ik wel ik heb nooit geweten wat die lieve heer van me wil met elke richting die ik heenging was er altijd even twijfel of dat kaarsje mij nu van de verdoemenis redden zal betwijfel ik dan ook verbrand mij na mijn…

er was eens… blondgelokt en goedgemutst – pinkeltje groot nog maar – een staartjesprinses – lucinda – jonkvrouwe van het licht! ze schilderde lach – waar ze ook kwam – een likje hier – een likje daar en stralen maar! haar huisje spiegelde – glitter en glimmer – wat zij ondeugend pretoogde. de staartjesprinses: waar zíj was – van…

als de dag komt dat mijn benen breken omdat de weg van leven langer is dan ik lopen kan laat dan het loslaten jou niet weerhouden de weg naar de einder verder te gaan als de dag komt dat mijn longen leegzuigen omdat de weg van leven een langere adem vraagt laat dan het verlies jou niet beletten want de vaart der volkeren kent geen einde…

wanneer mijn laatste ademtocht ontsnapt op 't onverwachte uur in mijn gesloten huis en ik geen kind noch kraai geen lief om leed te delen niet mond op mond niet hand in hand niet samen sterk niemand en niets………. helemaal niets dan het sterven en ik hoe zou dat zijn…. hoe zou het zijn zo vlak voor het nacht wordt onomkeerbaar…

Van buiten zo gewoon van binnen een verwarring Niemand die het hoort, niemand die het ziet. Het huilen zonder tranen, het stil intens verdriet...…

Lieve mama We zullen je missen, als moeder, zus en vrouw. Afscheid was er nauwelijks, want het ging veel te gauw. We zullen je missen, ook als vriendin. Maar we zullen je het meest missen, in dit gezin. We zullen je missen, met alles wat we samen deden. Maar we zullen het onthouden, als een kleurrijk verleden. Oh, wat zal ik je missen…

De doornen van het leven aan een korte steel of langere wie kent ze niet! Je kan ze omzeilen je kan ze verwijderen je kan je eraan prikken je kan er anderen mee verwonden Maar dan ga je voorbij aan de knop van ieder mens, ieders bloem die de zon: zijn God zoekt zal groeien, bloeien, stralen mag zelfs even "op rozen zitten" maar zal…

Het lied heeft 52 jaar onder een aambeeld gelegen, de vonken alle kanten op, vliegend van de grond naar de zonnestelsels, het weinig vertrouwen in de uren, seconden van een dag. Vandaag is er niks nieuws aangebroken. Niets voor jou, noch voor mij, dat tunnelgevoel, het wegteren van de tijd, verdrijven van een idioot lichaam. 16.7.15…

Als een veulen draaf ik door de wei, Zowel los van geest als van zonden, plots zak ik weg in een grond van klei, Het leven was wat me vasthield, De klei was mijn zonden vergeten, De greep was sterk en zwaar, De zonden die mij trokken hadden zich vastgebeten, Zo ging het leven aan mij voorbij, Nu ben ik alleen op het allergrootste land,…

Een teen als steen Ik verstar meteen De lucht is blauw Hier zit ik met jou Dit nieuws, zo onverwacht Zoveel doorzettingskracht Je bent van ons afgenomen En in de leegte gekomen Weg, is wat je bent Gelukkig heb ik je gekend…

(Rogi Wieg; 1962-2015) Zonder aankondiging vooraf, maar met voorbedach- te rade, liet jij het leven op aard voor dat wat het voorstelde; genoeg voor nu, in de komende tijd en zeker later In jouw laatste dagen heb jij slechts dat vonnis geveld die wijzing van tijd niet te reduceren. Niet teniet te doen Losgeslagen poems in misschien…

(voor Rogi Wieg) Na tweeënvijftig jaren meer hel- dan paradijsgevoel, was je volkomen uitgestreden, je kreeg moeite met het woordenspel, je verkrampte pijnlijk in nestgewoel, je had als duizenden geleden en de downmakende schimmen van weleer kwamen in veelvoud terug en keer op keer solden ze met je als een tere mug, die niet langer…

Wanneer er vroeger iemand overleed, gingen de gordijnen dicht afgeschermd van de buitenwereld wist men: daar ligt iemand in een kist. Het werd verstopt of weggestopt kwam pas tevoorschijn wanneer men de dode naar het kerkhof bracht in het openbaar! Maar als de persoon net overleden was, zaten de gordijnen tot aan het verlaten van…

Wanneer het je tijd is dan moet je gaan of dat je dan jong bent of oud het is met je gedaan Het is helemaal niet leuk voorgoed gedag te zeggen mensen, dieren, dingen die je dierbaar waren je kan het niet uitleggen Wanneer het lijden de overhand gaat nemen is het einde nabij afscheid nemen is onherroepelijk je leven op aarde is voorbij…

’s Morgens vlecht hij de haren voor ze wakker wordt in rode kroonblaadjes. Hij kan haar beter niet plukken. Ze verliest haar bloei zo vlug. Wat nog maar pas ontplooit, verwelkt al na de middag. Ze blijft gebrekkig overleven. Waar haar zaad de aarde roert, zal het tijdloos rusten. Ooit komt ze explosief terug op andere grond. ’s Avonds balsemt…

Dit is de herfst, dit zijn de mooiste maanden, maar ze ontgaan ons zoals ieder jaar, want wij zijn blinden in een wereld waar het blijvende niet geldt, alleen het gaande. Wij tastten in het duister naar elkaar, een oogwenk dat wij ons onsterflijk waanden, en zijn niet dan elkanders nabestaanden; het bed is ons niet nader dan de baar.…

Daar is geen dood. Wat lewe heet, is net die op en neer as ons klein skuitjie al maar daal en klim; en wat ons sterwe noem, is niks nie meer as ons verdwyning op die gindse kim. Daar is geen dood. Ons wat van lae strand dit sien, en speur hoedat hul vaart die afstand steeds vergroot ons kan nie sien wat anderkant gebeur, en daarom noem ons…

Voorover, in het boot-ruim, lang-uit lag Shelley en las. De wilde golven sloegen Luider en luider langs de zijden, droegen Hoog-op het broze vaartuig, met geklag Van schril zoevend gieren door want en stag, Die knerpten. Hoorde-i niet, hoe de andren joegen Hierheen en daarheen, zuchtten, riepen, kloegen? Hij las maar, las, totdat hij niets…

Nimmer wist iemand meer over sonnetten, rondeel, jambe en trochee Dan U, die vandaag is gaan hemelen, U, hooggewaardeerde Drs. P Moge U aanschuiven aan een weeld’rig welgedekt disje Met schorseneren en prei op ‘n bedje van dat kikkerige visje De troika volgt nu de troostvogel, die zachtjes neer strijkt Nu U na ’n leven vol plezierdichten…

Toen ik je voor het laatst in de ogen keek zag ik de dood zag ik jouw dood zag ik geen angst zag ik geen vriend maar ook geen vijand en dat verzoende mij met jouw einde, ons einde met een laatste kus, onze doodskus!!…

Prachtig zo'n vogel toch! Anser Erythropus Net komt hij onder die bremstruik vandaan Vlug, geef me even mijn Dubbelloopsjachtgeweer Kookboek en braadpan en tuinkruiden aan…

Wij zijn zonen en dragen dezelfde moeder. We houden onze hoofden koppig, kijken star en hullen ons in wierook. In onze handen klemmen we de draagbaar. Zo hard hielden we nooit , was iets ons meer. Geslagen verdragen we de leegte. Wij zijn geboren om mannen te zijn. Onze naam met zachte hand gegrift, met trots. We rechten onze ruggen : wij…

dag, zeg ik misschien zal hij vandaag de weg van de wind volgen ergens hoog in een klein kamertje wonen waar ziekte onbestaand is niets is tijd, alles is tijd in de ronde van de zon om twaalf uur zal ik afscheid nemen met een beetje aarde in mijn handen ik zal naar hem wuiven op het pad van bloemen en bij het zien van de hemel een…

in dit leven gemangeld & vermalen vermorzeld & verminkt maar nooit stuk gegaan niet verslagen, of bij de pakken neer nee, keer op keer weer opgestaan opgewekt met liefde & levenslust m'n zus, zij rust…

We zijn op tijd. Ik denk dat ik je nog zie ademen. Maar je geeft geen krimp tussen de stijve lakens. Het is zondagmorgen. We drinken cola uit een blikje, doden traag de stilte van de kamer. Buiten luiden klokken de prelude. De slagen sterven. We tellen af en tikken op het toestel dat gebroken zwijgt. Zo ga je ongenaakbaar weg en komt…