Alle inzendingen over stilte

Hier keert het tij en maakt slagzij de maan schuift aan en huilt een traan Een schip vertrekt armen zwaaien harten vol heimwee zee blauwe dagen Een vogel neemt een bad en strijkt zijn veren glad de dag tast blind een kind doet de was De natuur komt nader de tijd verdampt langzaam maar zeker steven we af op een ramp.…

in die kleine nacht diende de dokter hem een ampul vergetelheid toe de storm ging liggen de man verloor zich stapvoets in een diepte die hij niet kende waar alles samenviel onder het maanlicht een roerloze zwaan in de dichtgeschroeide stilte…

Als de stilte ogen heeft, Wie kent dan de kleur Van haar ogen? Wie kan mij vertellen Door welke beelden Zij zich laat vergezellen? Wie kan mij dat vertellen? Wie? Wie? Wie?…

gezichten om me heen handen die me raken ze schreeuwen ogen dwingen me mezelf kleiner te gaan maken ze kijken door me heen ik kan ze niet meer voelen alleen hun stilte hoor ik nog warmte en mijn hart zijn weg ik zie alleen die smoelen handen hebben overal hun vingers neer gezet mijn haar op huid en genen mijn dromen hebben ze bezet…

Stil, er ruist een zachte wind door de kruinen Stil, een roep van ver laat zich horen Stil, hoor je de zee bruisen achter de duinen Stil, luister naar dat carillon in een toren Ergens zingt een vogel in de bomen Ergens klinkt een vrolijke kinderlach Ergens zit een paartje op een bank te dromen Ergens, zomaar op een mooie pinksterdag.…

wat ik zou willen is tegen je gillen schreeuwen je muren omver dijken breken om commentaar los te weken de stilte is wurgend kilte nabij mijn bloed lijkt bevroren waarom gebeurt dit met mij initiatief is verloren spanning is weg geduld slechts een fractie van vroegere actie waarom wacht ik op jou…

“Nou, leuk hoor! Daar sloof ik me uit op de zondag, sta uren te koken, doe vreeslijk mijn best, om manlief - ja, jou Jules - iets chics te serveren, maar dankbaarheid? Ho maar! Wat zegt ‘ie? Geen pest!” “Mm-mmh.” “‘K zal nog eens zo zwoegen zeg! Barst maar! Bekijk ‘t! Zo’n snikhete keuken, ‘k ben helemaal gaar! Een simpel bedankje was aardig…

in de treincoupé viel een enkel woord dat de stilte brak een geagiteerde reiziger stoorde zich zeer aan dat woord en maakte gewag van 't gedrag aan het gezag dit weinig tolerante en bijna genante daaraan stoor ik me dan weer…

je hand in verte van een lange winter en het drong niet tot je door dat iemand je op afstand lief had maar door de dood was heengegaan in het koude landschap van de ratio bevroren jouw intieme gedachten hield de radiostilte het zwijgen aan totdat alles verdween in absentie en wat de dood uiteindelijk bracht was veel meer vertellende stilte…

Wiens kind ben ik geweest wat heb ik ooit geweten dan enkel maar het heden van wie mij borgen in hun schoot onzichtbaar voor elk oog altijd onuitgepakt gebleven hun koffers in die donkere hoek met niet te openen sloten soms snerpten heel opeens wat kreten als ijzel door de kamers ontweken stille tranen de beklemming van mijn…

Verhaal over de kopjes thee vlechten uit je moederhanden levertraan en de havermout terwijl de stilte het firmament je lijf al teder bezingt. II Altijd zo gelukkig met elkaar zal ik je nooit kwijt zijn en aan wie jij mij hebt laten denken ik koester ze, bewaar ze van binnen achter mijn gesloten ogen en hart.…

in stilte fluistert de wind dartel vogeltjes gefluit melodieën kwetterend bloesem bloeit lente vandaag ingeluid in 't eindloos ik geniet van zonneschijn vragende gedachten mijmering kleine preveling stralend zonnelicht onzekere, donkere nachten onzekerheid op het nu gericht houdt de crisis mij op afstand vrijheden ingekaderd ieders…

aan het einde van de dag is kakelbonte taal overbodig veel te verliezen maar niet alles van de alomvattende duisternis de schaarse woorden houden we teder bij elkaar de mooiste stukjes stilte van de levensboom bloeien aan het einde…

met de trein "fullspeed door Nunspeet" je verwonderen over het beleven van een innerlijke stilte het kan je zomaar gebeuren in een lawaaiig bestaan aan de andere kant van het raam walst het landschap aan je voorbij terwijl jij de stilte beleeft als een echo van weleer die je te lang geleden bent kwijtgeraakt…

stilte mij jou spreken te laten…

ik kan je slechts de bloemen geven die mijn stilte plukt alleen hun kleuren zullen spreken want de woorden gaan steeds stuk zinnen breken in gedachten tong en lippen wachten smachtend op de eerste toon maar het geluid is weg klinkers zijn verdwenen betekenisloos is wat ik zeg mag ik mijn stiltebloemen vazen in je hart…

tegenspreken maar hun stilte is te groot veel geluiden zijn al dood…

de storm stemt zijn vork ruimt verlaten tafels uit het zwerk fleurt de bloemen flets als zij zijn daar struinen losse blikken langs het bestek hier en daar verwaterd tot een stroom van onfrisse wanen niet alleen van deze dag ook de nacht verspilt zijn zinnen…

in de schaduwzijde van mijn leven kwam ik je eindelijk tegen je bent een nieuwe zon jouw licht verwarmt me omdat een ander dat niet kon je laat me dansen en spelen met woorden die in een vorig leven niemand konden bekoren geef maar je liefde die verder reikend is dan de koele stilte van toen waarin niemand wist van…

In de stilte van de avond voor het afscheid van het licht zie ik nog langs lange lanen jouw silhouet stil verdwijnen uit zicht je schouders wat gebogen je blik op de horizon gericht zacht hoor ik schuifelende voeten door het mulle stoffige zand denk aan handen alsof ze zoekend vragen naar een vriendschapsband een stem die vraagt om waarheid…

in mij de herinnering opent zich in de stilte dankbaarheid aan hen die dorsten moesten in verzet te komen om vrij te mogen zijn met of zonder naam zijn zij de dapperen die nu de tranen toveren die frank en vrij ik en jij als regenbogen glimlach de wereld tonen mogen in mij dat weten opent zich in de stilte sprekend mij het besef…

als de stilte valt in 't voorbijgaan is het moeilijk op te tillen, bevroren is je gestalt' je wilt het zo graag pakken omhelzen en... en zoveel willen, in een ontvankelijke houding staan doch je ontwaart enkel lamme takken en het luchtledige is niet te verslaan op dat moment heb ik weet van het bestaan je voelt geen binding met het…

waar is toch dat geluid dat geluid van stilte dat geluid dat ons ruimte biedt om ons van binnen te kunnen en mogen bezinnen ach dat geluid huist in de nacht verjaagt door de hectiek van de dag de plek waar ze ons opwacht zo tussen droom en werkelijkheid daar is het dat ze zijn mag heel even ervaren we daar haar weelde totdat ze verjaagt…

ik haal je zerk niet om jij rust in vrede maar spookt nog steeds in mijn gebeden woont in de stilte van mijn lijf woorden zijn er nooit gesproken tijdens jouw verblijf ik wilde graag de kleur en fine fleur van leven die jij aan anderen wel wist mee te geven zelfs in je afscheid is die afstand er gebleven maar in het beven…

en het zal weer stil zijn geen blad zul je horen vallen geen regendruppel uiteen horen knallen geen eierschaal doorboord horen worden door een kuiken geen bloem zich horen ontluiken het zal weer stil zijn stiller nog dan het geluid van groeiend gras zoals het ooit eens was voor je was en alles kan opnieuw beginnen…

stilte daar waar het ooit begon afgebakend door natuurgeluiden daar waar je als ongeboren vrucht ooit zwom doorbroken door je eerste geboortekreet te uiten stilte het is voorgoed passé want elk mens weet dat het zo zal zijn die oerstilte maak je nooit weer mee ze zal ons nooit weer als toen behagen en heel diep in onze ziel doet…

(voor Elisa Nielsen) Ruim een jaar was ik in jouw betovering en danste ik op de toppen van euforie, terwijl de goden met mijn hart jongleerden en het strand van mijn ziel eindeloos hemels was. Het heelal leek alleen nog uit jou en mij te bestaan en er fladderden vlinders op en neer vanuit onze harten, dacht ik, want in feite fladderden…

tussen woorden regels zinnen ligt de ruimte voor stilte tussen coupletten bij het zingen ligt de stilte een moment te zijn ze is van niemand niet te bedwingen ze is ze is als het nu in de tijd tussen straks en zo-even ze is niet te vangen een blik in het oog tussen wat je ziet en zag altijd ergens aanwezig altijd onderweg soms nagejaagd…

De avond valt in sobere stemming in het bos het geritsel van geluid wegens een veldmuis laat een uil onverstoorbaar zijn kop draaien ook hier is de stilte voelbaar van de stad.…

ik wil doder zijn dan jij ook kouder de bloemen koelen ouder ben jij dat witte die zo rust kus de stilte op je wang ik ben te warm en niet bang huil graniet en steen ik ben alleen maar zo alleen met jou…