Alle inzendingen over Bloed

mijn liefde een kleurschakering op haar palet van woorden waaruit haar penseel herinneringen opdiept die ze neerstrijkt op het doek van haar zelfbeeld niets weerhoudt mij te beminnen niet haar vlammende blik die mijn ziel schroeit niet haar treffende woorden die mijn hart verwonden ik een levenloos lichaam deinend op door liefde en bloed…

Geef me een hart van marmer en ik geef je het bloed van vers gesneden bloemen! Al zal er geen as waaien over de Straat van Gibraltar en al zal er geen hout in de aarde van Granada rotten, wanneer ik nu vertrek zal het voor altijd zijn.…

’t onrustig bloed ontstijgt spelonken de dag houdt amper zich aan ’t scherm nog vast in sneeuw behoedt een hand de levenswegen voor dat er zwarte schaduw dreigt antennes grijpen naar de golven de aderen vangen vreemde wereld op in sporen vormt zich licht tot beeld dit medium is geworden tot een god.…

blik voor blik het zien gedicht als golf op lichaamsflank wit schuim en op de ribben lippenbloemen, het laken ligt gespannen en ons in zijn omarming; kreten springen over spierenroes en bonzend ‘t bloed in jou in mij het ongewisse van het ritme jouw lijf, opengevouwen gewelfd in adem trekt deinend huid naar huid.…

ik zuig immer zacht en traag van het zoete bloed zeg maar gerust, óók liefdevol zoals dat slechts een echte minnaar doet het is echter zo, zucht de stervende vlo dat mijn tijd van heengaan is gekomen steeds meer tref ik de verzuurde mens toen ik aan jou was begonnen wist ik het zeker het chagrijn is niet meer…

ben jij de merel die mij zingt zelfs nu, nu ik de kerstvreugde niet kan bezingen eens een belofte, twee gouden ringen liefde voor het leven maar nu ik als oude boom mij wil gaan enten in een nieuw leven zal ik eerst mij ontdoen van oude bladeren toch een paar raderen zullen in mijn hart blijven draaien, die van mijn vlees en bloed…

Ik was laat, het koper van de nacht roodde nog roder dan mijn bloed doorlopen ogen, ik had mijn hartstocht verloochent aan de stenen in de straat in het inherente bestaan van mijn ik, mijmerde ik dat de regen mij kon drogen en de wind mij kon laten zeilen zonder zeil en mast ik domineerde de spreuken van mijn ziel en weersprak de schoonheid…

Ik was laat, het koper Van de nacht roodde nog roder dan mijn bloed doorlopen ogen, ik had mijn hartstocht verloochent aan de stenen in de straat in het inherente bestaan van mijn ik, mijmerde ik dat de regen mij kon drogen en de wind mij kon laten zeilen zonder zeil en mast ik domineerde de spreuken van mijn ziel en weersprak de schoonheid…

het geluid vervoert naar de jaren zeventig van enige eeuw hij vaart onderweg als bedelaar naar ierland verdrinkt in solway lag in een zeeslag gestorven tegen de zweden met zijn blauwe bloed der lahme von k?ln koning van austracië ergens in de pijp en jaren twintig uit charleston en lyon moeten nog komen…

dansende kleuren kruidige geuren culturen bouillabaisse van klanken smelt grenzen sfinks kruipt overal in je oren, ogen en neus in de glans van geverfde kindersnoetjes in het ritme van duizende stampende benen kronkelende lijven maakt klein groot en oud jong sfinks zit in je bloed…

Droge tranen schrijven nullen op een gapend massagraf kon mijn giro maar verhullen dat ik veel te weinig gaf Laat mijn bloed toch sneller stromen bij het zien van grote rampen nachtmerries zijn roze dromen onder televisielampen Schuif mij op de schaal van Richter door naar menselijke actie maak mijn eigen lijden lichter als hulpverlener…

“Het bloed stroomt waar het niet gaan kan”, Een waarheid als een koe, En wat je ook beredeneerd, Je hart laat het niet toe. Met je verstand klopt het hele verhaal, Klinkt logisch, niet verward, Binnen in is het een grote bende, Binnen huilt je hart….…

de storm rukt het vale herfstblad rolt over hobbelige keien tussen de hongerige honden hun valse tanden in gescheurde lompen likken ze etter en bloed uit wonden van de bedelaar zittend aan de hemelpoort de zon houdt zich schuil achter sinistere grijze wolken terwijl hemeltranen het land teisteren…

Dan kan mijn bloed gaan zingen, zeilend langs een regenboog. Geen grenzen en geen dwingen, door golven naar omhoog. Het leven lacht en schittert weer, geen gisteren en geen morgen meer. En alle angst voorbij……

gevuld met tranen die ik om jouw gelaten heb wanneer mijn sterven met rasse schreden nadert laat mij dan verdrinken in het water van mijn deemoed als jij hier niet meer bij mij wilt zijn dan hoop ik dat ik je in de hemel weer in mijn armen mag sluiten de tijd heelt voor mij geen wonden, slechts het sterven stolt mijn bloed…

kalk de muren wit de enige kleur die mij nog schikt linten opsmuk snuisterijen laat ik in het niet verdwijnen ongetekend presenteer ik mij de laatste schakels breken vrij schrijf de strijd maar met het bloed dat in deze fase vloeien moet kleur alles in met pijn en ongewis zonder dat er een verdwijnpunt is zal van de daken…

Onzichtbaar voor ieder ander Beloop ik mijn zelf gecreëerde wegen Ontworpen en ingekleurd Met zwart bloed en rode stenen Tijd ben ik verloren in de ruimte Die is ontstaan bij het maken Van alles dat nooit heeft bestaan Lang gewacht en zoekgeraakt Grenzen verdampen in de lucht Bij het trekken van verbanden Tussen wat ooit is geweest en…

het is koud zelfs de vogels zwijgen lintje op de revers rood de klaproos lichter dan het bloed van hen die nooit oud werden zoals hij, nu broos ogen vol trots en verlies het saluut weerklinkt de muziek zwelt aan de tijd versmelt in de ogen van gevallen kameraden het wieken van witte vleugels…

." mogen deze woorden steeds rondom mensen zweven om helend door het bloed te stromen van de nuchtere geest vol eenvoud de ruwe geharde landloper de hoogleraar der wijsbegeerte en godgeleerdheid.…

muisstil komen stemmen de cirkel binnen geslopen van de man en de vrouw die chillen in zomerloomte geen bod op hun bloed niet op hun blauwe kont signorita van de nacht, seigneur van de morgenstond timbre parlevinkt langs drift en hart, het is als vier mei acht uur in de avond, alleen een merel zingt zacht…

Koolzaad, lijnzaad, fluitekruid De meimaand is begonnen Een kind loopt met ballonnen Een V- vlucht schreeuwt het uit Koolzaad, lijnzaad, fluitekruid Het bloed raakt niet geronnen Er bulderen kanonnen De mens heeft het verbruid Het goddelijke wezen In hem is hij vergeten Dat wordt bedekt met ruis Hem wordt de les gelezen Door wijzen…

nu vogels zwijgen, en de zon zich uitstrekt, over zand en zee die eindeloos de wolken volgt, langs blauwe waterkanten ligt het binnenland gedrenkt in bloed een dodelijk reces de mensheid krijt, in wanhoopsmoed en vol gebarend, langs de snaren van respijt voor altijd kwijt voor altijd lichtloos en voor altijd aan de grond genageld…

Zijn jeugd is gestolen Door 't oorlogsgeweld Misbruikt en gemarteld Wordt hem dan verteld Dat als hij wil leven Hij eerst doden moet Gedwongen te schieten Te wennen aan 't bloed Zijn vriend die is dood nu Gedood door zijn hand De drugs en de drank Verdoofden 't verstand Als dit leven is dan Wil hij liever dood Die wens komt snel uit Daar…

een lichtflits de harde knal vervolgens grijze rook gegil en geschreeuw mensen vallen achter hun bagagetrolleys op de vloer hier wegkomen is een hele toer doden en gewonden blijven achter op de grond welke besmeurd is met glasscherven en bloed van veel mensen welke hier op deze Brusselse luchthaven hun ongewenste…

er stroomde veel water heel veel water dat de scherpe randjes behoorlijk heeft afgevlakt te lange winters temperde het felle vuur in mijn bloed berusting zette zich vast in mijn aderen de krachtige hopen van weleer waarmee ik dikwijls de zorgen als rotte vruchten van mij afwierp zijn geworden tot keiharde keutels die mij soms…

ik ben nog niet dat wat je wilt ik blijf een mens die vecht tegen de adem van schoffering dat rijpt als rottend fruit hij geniet van macht en spuugt zijn gal in een emotionele waterval zuigt elke druppel energie uit bloed en vel moge de hemel zich erbarmen over de arme nu de meedogendheid uit 't hart is gebannen…

Als mijn vriend komt hoef ik helemaal niets te doen om iets te laten gebeuren, schaamteloos zijn we wie we willen we laten warme adem in ons bloed spelen met geluk en ruilen woorden voor hapjes vrede in onze buik - de kleine wereld ...van tevredenheid ...in de grote wereld ...van het streven - tot we verzadigd en uitgelachen zijn…

Amor rosa lanzarota naranja sanguinea een mysterieuze donkere roos haar lippen diep bezonken rood kijkt met verleidelijke glimlach mij ondeugend aan ze weet dat ik weet dat in haar bloed de liefde woont een nachtvlinder heeft haar pêche melba huid teder gekust amor rosa lanzarota naranja sanguinea…

Ruik je nog mijn bloed? Drink dan mijn traanvocht En sterf in dat gemoed!…

er ligt een hoofd op het flinterdunne ijs midden op de kreek, even voorbij de brug sleepsporen met bloed komen uit het riet een roerdomp staat als een bundel te kijk het hoofd slaapt met open ogen en mond aan de oostkant ingesneeuwd, blond haar in de wilgen schateren roeken het land toe macaber beeld in een kalend landschap één nacht ijs…