Alle inzendingen over Grijs

ik keek vandaag uit mijn raam er was niets wat er toe deed grijs en saai, zelfs geen scheet de buitenkant van mijn binnenkant, het was geen gezicht dat ik zag slechts de weerspiegeling van de dag toen ben ik op mijn fiets gesprongen voor een pakje shag bij het tankstation en oud brood voor de eenden in het park ik keek zojuist weer uit…

heb mijn doeken gevuld met alle tinten groen maar de lente wilde niet ontwaken in sierlijke lijnen bloemen gestalte gegeven hoe ik probeerde zij wilden niet leven krulde in blauw grijs schuimende golven tegen het strand het water liep dood in het zand pas toen de zon ging schijnen lieten schaduw en licht op het linnen de zielen weer…

Hoe het verkeren kan, zij grijs en vaal bedrogen door haar vent zonder opsmuk met bijstand op een krottig flat gezet... En zonder dat zij op haar lessen let, hoor ik haar vinnig verbaal, van het stuk, jammeren over mijn scheve moraal.…

Kordaat en rank op de been schrijdt zij in opgewektheid langs me heen en glimlacht met ogen grijs van de staar. Mijn moeder ziet me niet. Passé de tijd om duistere pijnpunten uit te praten, het heden voor het verleden te laten onder het mom van de verdraagzaamheid.…

Waar gaat de wind koud, triest en baldadig alsof de reis pas net begint en dan terugkerend en ongenadig waar de wolken zo grijs geen licht door laten zo wreed doch wijs verandert liefde in haten hoop in weemoed die kaarsen doen uitdoven en veranderen tranen in bloed die wanhoop beloven tot de aanvaarding toe pas dan, zal de storm zijn…

Hemel blauw dan weer grijs en wat is wijsheid nog wanneer men lijdt? Iedere dag een nieuw begin en een nieuw eind. Zon en maan wisselen elkaar af, licht en donker bestieren het bestaan. Een komen en gaan van goed en kwaad in een leven waarin men lief heeft, maar elkaar ook na het leven staat.…

de wind beukt het land waar oude bomen buigen grijs en stram die door het dralen in zien verworden en geen horizon meer zien maar de wind beweegt en zweeft eindeloos...…

verkeerde woorden hadden wij maar fado in ons land dan kon ik mijn gevoel vertolken en schrijven over donkere wolken van opklaring en zonneschijn maar calvinisten zoals wij kiezen uit de grijze brij die in de pappot staat te gisten bij toeval tref ik soms het woord waarmee ik duisternis kan breken dan proef ik blijdschap totdat grijs…

De oude leden, grijs of kaal, ze doen hun best, maar ’t klinkt banaal. De embouchure slonk fataal, daartegen zijn geen kuren. De dirigent, hij slaat zich voort gestadig naar het slotakkoord. Totdat er niets meer wordt gehoord . . . het zal niet lang meer duren.…

hij was al ouder toen hij haar tot vrouw nam zij was mooi en jong haar liefde voor hem was oprecht al geloofden zijn onderdanen dat niet zijn haren waren grijs, zijn geest moe het volk geloofde niet meer in hem maar met haar deed zijn leeftijd er opeens niet meer toe. jeugdig voelde de koning zich weer en blij van zin.…

Het leeft en huivert, een klagen zonder zich uit te kunnen spreken leed een blanco bladzij van jouw kleed zich lezen laat op deze stille dagen Een zeilschip vaart sloom voorbij wij liggen op het nog warme zand ons wacht geen verre overkant slechts eb en vloed en dood tij Jouw blik beroert een verdriet grijs als de maan in de nacht koud…

ik leg de snoeischaar maar terzijde en leg de beslissing in de grijze zone grijs zoals de dag was vorig jaar was hij zwart zwart van verdriet om verlies een dierbaar dier verliet deze heerlijke speelweide zocht rust en kreeg die ook blijft het probleem wat te doen hortensia snoeien of niet doorgaan of stilstaan van rouwen krijg je gauw…

De ochtend is ontwaakt, het is grijs en nat. Er is lichte regen voorspeld met hopelijk vanmiddag een heerlijk zonnetje. Een vogel is in de tuin druk bezig om een nestje te bouwen en een meerkoet geef liefde aan haar kleine. De ochtend is saai maar een kopje koffie doet wonderen.…

't Leven kent vaak vreemde wegen Onverwacht en onbekend Sterren, Maan en Zonneregen Blauwe wolk die boodschap zendt Nachten grijs en donkergroen Bomen hoger dan de huizen Feetjes die het licht uitdoen Bladeren die wind doen ruisen Maan die waakt en Zon die slaapt Bloem die sluit en boom die gaapt Dromen tussen zee en zand Reizen…

Je hart blijkt dan even met medelijden te kloppen voor een grijs gezicht in zijn eigen strijd.…

Met valse hoop als leuning de regenboog beklimmen kleur bekennen halverwege achter je slechts branderijen het klamme novembergrijs hangt zwijgend om je heen een vogel probeert z'n zang maar verzandt in fluisterijen twijfel belaagt het evenwicht dat al vervaarlijk wankelt daar donkert het grijs alweer de dag vervolgt in somberijen…

langst hebben zich maar even in mij verschanst ze kwamen en gingen als de seizoenen soms ijl en vluchtig als ochtendmist dan weer nadrukkelijk luidruchtig aanwezig, hier of ginder zoals stemmen klinken op een zomeravond laat dan weer langoureus verstrikt in de nostalgie om wat najaarsverdriet ze kleurden uren en dagen in zwart over grijs…

nog rolt de zee met voeten in de branding en ruist zijn oeverloze stranding godverlaten staart de lucht uit wolken die de zon slechts grijs doen schijnen de streep van horizon laat diepe troosteloosheid in een verre bui verdwijnen want ik heb jou gevonden in de korrels van het zand jaren sloegen stuk aan strand jij geeft mij…

rank en stralend in dwars kunstlicht van de zon groeien de contouren een blik die horizonnen breekt in vage tinten die de dag vervloeien op het doek van een palet met schaduwen doopt duister zich in licht en kleurt een vale schemering met donker wordt het wit van grijs naar zwarter dan de nacht gebracht een handpalet met rood…

o God wat een dag de zon schijnt het bos toont zichzelf in z’n kleurrijkste herfsttooi dat ik dit weer beleven mag mijn hart jubelt en ik lach wat is het leven toch mooi thuis ligt een grijs omrande envelop: kleurloos ijskoud te zijn opgevangen op de stekelige deurmat: hij was nog jong en tevens oud vond de herfst altijd zo fijn geen…

Soms dagdroom ik je terug in de tijd, dan bestaat, nee bestond er geen afscheid, dan waan ik ons grijs en nog steeds samen al kan ik die realiteit nu niet beamen. Het vandaag snijden van de wind met af en toe regen ervaar ik als zowaar met mijn gemoed als een zegen.…

ik zag je bewegen boog voor een kind ontweek vluchtige vingers deint op het zwoel van de wind je blad is al grijs met het bruin van slagregens je groeide niet op in het aards paradijs je hebt je verstopt in het groen langs de wegen in de schaduw van bomen is bloei over stilte gekomen je spreek mensen aan ze willen je plukken verrukt…

Een blauwe reiger kijkt naar zijn spiegelbeeld en ziet dat hij grijs is. Eendagsvlieg wankel op zijn pootjes hij had zijn dag niet. Paarden uit verschillende stallen grazen hetzelfde gras. Schapen in de uiterwaarden tellen schepen. De schreeuw om hulp werd niet gehoord arm schaap op zijn rug.…

nog rolt de zee met voeten in de branding en ruist zijn oeverloze stranding godverlaten staart de lucht uit wolken die de zon slechts grijs doen schijnen de streep van horizon laat diepe troosteloosheid in een verre bui verdwijnen want ik heb jou gevonden in de korrels van het zand jaren sloegen stuk aan strand jij geeft mij ogen…

rank en stralend in het dwarse kunstlicht van de zon groeien de contouren een blik die horizonnen breekt in vage tinten die de dag vervloeien op het doek van een palet met schaduwen doopt duister zich in licht en kleurt een vale schemering met donker wordt het wit van grijs naar zwarter dan de nacht gebracht een handpalet met rood…

ik zag de wereld in regendruppellicht boven de mist in een mêlee van grijs en donkerbuiig geen open hart of warmbloedig koesterend maar wel weer passend bij mijn nog lang niet verteerde smart waarin ik niet polair of extreem lineair in slijten ben maar wel stukje bij beetje aan het schuren en polijsten van de emoties en gevoelens…

Kleur licht in je leven laat zwart en grijs verdwijnen breng de zon bij de mensen laat een lach op je gezicht verschijnen. Gooi af dat gemaakte masker toon ons je ware gezicht blijf niet in het donker zitten zoek op dat helder mooi licht.…

ik heb je geschilderd met vele pigmenten kleine nuances heb ik kansen gegeven om met jou eeuwig te leven olie en pastel krijt en het grijs van houtskool ook op diverse ondergronden hebben wij alles gehad alleen de ziel ontbrak jij voelde leeg koud was de glans in je ogen er was geen vermogen tot contact ook in je bewegen bleef…

De zee is grijs - het waait. In gedachten zie ik in de verte honderden Griekse Schepen hoekige contouren langs het strand.…

Mijn handen beven als ik aan je denk Mijn lichaam rilt bij de gedachten die ik krijg Het is zo koud hier zonder jou De zon verzwolgen, zwarte hemel Geen liedjes van de vogels meer De bloemen verliezen ineens hun geur De schilderijen aan mijn muren grijs Ze zijn beroofd van elke kleur En zittend op mijn blauwe bank Mijn blik dwalend over het…