Alle inzendingen over oneindig

in een branding ik draag schepen over oceanen de wind speelt mijn takken wuiven in zijn hand bladeren zijn mijn kinderen bodemvoedsel in de herfst elke dag kom ik tot jou jij ademt mij duizend keer in ik ben de lucht van het leven dat alles is mijn ziel vraag me niet hoe oud ik ben kijk naar het heelal, de aarde, de zee, naar je oneindige…

Langs oneindige wegen in het prachtige polderland waar de natuur haar eigen gang nog gaat, ongebonden in groei en bloei, vindt het leven in volle pracht vloeiend de dansende kleuren op linnen van het netvlies gebonden als een levensboeket waar het purper eenzaam en alleen tussen al het groen zich wortelt in de klei van tijd.…

De zee is als God zij is groot, oneindig en is er altijd zij rolt zich voor me uit hoort me aan trekt zich dan weer terug zonder enig grootmoedigheid Mensen rouwen ze praten storten zich uit voor de oceaan in al haar schoonheid ruisend de kalmte zelve hoort zij hen aan Al die tranen versmolten harten alles neemt zij in haar op…

Je bent zo goed, niet te evenaren ben je en het staat buiten kijf mooie kop, sterk karakter, lekker lijf en ogen om oneindig in te staren Jij bent mijn allerliefste de meest begeerlijke man die op deze aardkloot in het wild los loopt en groot is mijn verlangen, ontwaakt is het beest Ik wil je niet temmen want het is juist de oerdrang…

De bal relativeert de regels van het spel tot in het oneindige. --------------------------------- uit: 'Geen hand voor ogen', 2004.…

Langs dat verlangen gaan oneindig veel beeldspraken open.…

De vraagstukken eisten een hoge tol, oneindig meer dan ik had willen geven. De functie tijd voorziet in een herijking, want ik begrijp niet meer wat ik bewaarde. De onbekenden plus ln en e verpak ik in een vierkantsvergelijking en geef die aan de vuilniswagen mee. De oplossing verwacht ik van de aarde.…

Goed humeur veinzend worstelt hij zich door het oneindige pijnlijke leven. wrok, woede angst, armoede; hij kent het gevoel… starend naar zijn lege glas wenst hij dat het ten einde was. Gekweld door gedachten geveld door het wachten zich van zijn voornemen bewust; “Doe het dan, lafaard!” zou hij willen schreeuwen.…

je praat tegen me over het strand en in de wind lopen, over Mozart en mijn haren die geuren mooier dan ooit breng je verzen, gedichten die ik het meest heb liefgehad naar morgen en nog zovele jaren bemin ik jou om je speelse overmoed en zo oneindig veel maar jij bent al bezig met herinneren, met een oogwenk, diep weg in een gezochte…

Een slinger van rode rozen Gedrapeerd rond mijn hart Doornen secuur verwijderd Een geurende nieuwe start Mijn glimlach lijkt oneindig Zweef licht door mijn leven Als een dansende zonnestraal Van een roze gloed omgeven Ogen vol levenslust stralen Iedereen die naar me lacht Dromen lijken uit te komen Zo gehoopt zo lang gewacht Schaduw…

het spelen van krachten was enkel geest omdat zintuigen ankerden in plaats en tijd voelde me bevrijd door een grenzeloos opengaan de golven achterna die mij in zeeën energie moeiteloos deden vervloeien ik was een met elementaire materie in bijna euforische hysterie moest terug om mezelf weer te zijn uit de grootsheid van oneindigheid…

ik ken de gaten in de tijd kleine overstapjes in korte afwezigheid even oplossen in het vreemde niets door het schouwen van pure energie impressies zijn niet echt fysiek maar iets tussen oneindig hoog en naamloos diep een vervloeien met de stroom die leven is delen en vermenigvuldigen in pulserende vertakkingen zo uit inertie…

Flits witte was ooghoek trekt mondhoek wijst hemels breed Groen verzoekt spiegelt hervonden leven grijp deze halmen bewerk lot wanhoop dooft Oranje binnenvetter je lacht adoratie bid geloof weg zwart o zo heerlijk apocalyptisch Rood opgediept grijns oneindig positief Verjaag gestorven korven grijze cellen herschep…

vriendschap, samen-zijn blauw, regengrijs verlangen ik ben onvrij, gevangen en maak mijn eenzaamheid tot iets dat in mijn nergens vorm krijgt een cognitieve dissonantie misklank van domheid, arrogantie doch in de duisternis vonkt licht subtiele vreugde, liefde, vuur atomair is zij een felle zon Pandora, die met openen begon Gaia, oneindig…

geuren, geheimen, blikken, zo oneindig ver, maar toch nog dichtbij ergens, cirkelend om me heen. Tranen die smaken naar pijn, op een bedje van gevoelens. De wind glijdt door mijn haren bemoedigend en troostend tegelijk. Verdriet maakt een snede in mijn long je blijft bestaan, zelfs nadat ik je uit mijn hoofd verdrong.…

een nieuwe dag van het leven glanst statig boven de horizon de stilte is voelbaar in geur van benevelde aarde en heide parelende dauw in spinrag bomen in grijze sluiers de eerste kleuren van verval de herfst zit in de lucht na een verzadigde zomer de eeuwige kringloop op mijn kleine stukje aarde onder hemelse oneindigheid alleen…

De alarmbellen klinken Ik verlies hopeloos alle tijd Mijn hart is aan het zinken, brak door oneindig gemis Ik verdrink in de eenzaamheid...…

alleen maar loeren naar langslopend wild zogenaamd verloren in een gesprek met schaterlach en haargezwaai lekker weer eens een dagje jongeluieren zonder de afstand in te kunnen schatten tot de lange rechte weg die voor ons ligt waar uitgewassen mensen al wandelend steeds weten waar ze naar toe gaan vandaag dwalen wij weer even in de oneindigheid…

Onrustig dwaalt zijn pelgrimsoog hij spreekt mistroostig in zichzelf het doel is oneindig weg hoe ver moet ik niet gaan om daarginder te geraken Naast hem spreekt de proost van het broedergenootschap dit is zoals het was de grande route waar mensen zich op begeven met velerlei bestemming of reden misschien de pest de post onrust in het…

losgelaten worden van wat ik hier wel denk te zijn: herinneringen, dromen, plannen, soms iets van vreugde of van pijn, om nieuw te vinden in de morgen van wat die dag ook brengen zal: ontmoetingen, verhalen, vragen en ook weer kansen zonder tal; want leven is steeds herbeginnen, is nooit voorgoed het antwoord zien, maar daardoor zo oneindig…

Doorschijnend helder zoekend licht breekt door een donkergrijze wolkenlucht en raakt de ondoorgrondelijk diepe zee een levend aquarel rijkt naar de horizon Witte driehoekjes als willekeurig verspreidde vlekjes bewegen wiegend over het water koersen naar de oneindige einder en verdwijnen langzaam uit het zicht Een stevige bries verjaagt…

Soms die onrust dolend in de tijd Zoekend naar iets de innerlijke strijd Soms zo verloren dat mijn hart bloed Golvende tranen emotionele vloed Soms droom ik en lijkt alles lucht Oneindig zweverig als ik weer vlucht Soms ben ik leeg en vol van binnen Wil en moet weer opnieuw beginnen Voel denk en leef tast naar de kracht Grijp…

Puik gebouw,oneindig licht, horizon met vergezicht; boven zeespiegel stijgt de toren, wolkenkrabbend, uit 't oog verloren.…

iemand wekt de taak der taken om de wereld neer te leggen water vuur en aarde buigen om elkaar en strijken tijd toen er brak een zwaar gelaat door elementen die het zwart van de zon met woorden weefden en een straal viel door het licht over velden tot in de verte waar men wachtte tot de stem elke flinter van verlangen onderschreef tot in oneindigheid…

Je warme zachte lippen op de mijne We kussen elkaar oneindig lang Je warme, heerlijke handen zijn overal Ik geniet van elke aanraking nu het nog kan Alles wat je doet is heerlijk Alles wat je doet is goed Je weet wat ik wil en hoe het moet Je laat me genieten en dan ineens gaat het snel zo heerlijk en zo fel Hoe jij mij aanvoelt…

verder Ik lees de onrust op je gezicht Je staat daar zo krachtig Niemand kan om je heen Je weet wat je zoekt Maar toch kan je het niet vinden, alleen Ik probeer je aandacht te krijgen De wind waait door je haar Ik wil je zo graag bereiken Maar ik krijg het niet voor elkaar De zon schittert op het water Ineens dring ik tot je door Een oneindige…

Laat ik de resterende dagen stabiel elk moment beleven met zijn oneindige dimensies: nu, nu nu…. En elk moment verwelkomen met totale oplettendheid, dankbaarheid en respect.…

De gedwongen discipline Als een tergende woestijn Je kruipt en verbijt de pijn Onnadenkende machine Zoute druppels - tranen en zweet - Je blik staat strak vooruit De stilte is pijnlijk luid De horizon – oneindig breed – Millimeter lijken kilometers en vormen samen een meter Fata morgana’s fluisteren, ‘Wat een flater!’…

ik nestel mij in de schepping de luwte van de morgenzon waarin ik voel, hoe ook zij worstelt in het oneindige zo tussen het grauw wil stralen in het blauw boomtakken zwiepen in kaalheid gelijk een opgevoerd dansstuk strooien bladeren rond als confetti grote bonte vlokken een kleurig herfstfeest toch raakt de glans mij nog het meest…

Een lichte welving in het aards gazon, schildert teksten in het heem die ik in elk seizoen beween, pluk het als een heemboeket, waarin hij geleidelijk verdween daar ruist zijn rust in een oneindig gedicht. "Denkend aan een (h)echte vriendschap " Foto: Roos.…