Alle inzendingen over sporen

ik voelde hoe de tijd verschoof hoorde paarden rook de geur van omgeploegde aarde in het schimmige voorbijgaan proefde ik hun angst en pijn zag de aftocht in het bloedige verslagen zijn vanuit mijn ooghoek werd het langzaam stil het zonlicht straalde helder als voorheen ik was moederziel alleen maar de sporen waren warm en vers…

je slaapt niet wanneer de zon jou doet bewegen en mij sprakeloos op de achtergrond zet ver hier vandaan de zomer sluit bloemen in je nog ongeleefde ogen, als zouden tralies stilzwijgend je huid doen verbranden en sporen achterlaten, licht en donker, open voor de dageraad zal ik je ooit vinden in de schaduwen van de aarde waar elk…

Een blije bij cirkelt rondjes rond mijn hoofd, de tijd tolt en een bal rolt sporen in het gras. Kleine kinderen kruipen sluipen door het gelukzalig groen nemen de kortste route door de tovertuin. Ik flirt met de zon begraaf mijn hoofd in haar en denk aan helemaal niets.…

hier bevindt u zich zegt de pijl op het infobord aan de rand van het bos we kiezen voor de rode wandeling van 6 kilometer trekken een spoor voor mochten we verdwalen volgen nauwkeurig de markering en nemen de juiste afslag bij een viersprong...…

Verlaten dier, treed uit je schaduw, wat zit je nog te mijmeren hier, er is brood, je spelen, ga, loop niet in dood spoor mij achterna, je verlangen versleten tot schrander dier, wat doe je nog hier, het is om even hoe je mag heten, toch zal ik je strelen, om zovele dromen met je delen, de zwakheid van je kracht, tot mij zal blijven…

je zwijgt maar je handen willen de leugen breken die bij je blijft ogen tranen in onvermogen om klaarheid te brengen in stilte die strijdt monologen hebben andere sporen gelopen in vaak passeren zonder te keren wissels zijn niet genomen om elkaar wat tegemoet te komen pas op het laatste station vond ik jou op perron we hebben…

je kijkt me aan maar je blik breekt woorden die je zeggen wilt je handen trachten scherven te vangen van wat kapot is gegaan ik kan je niet troosten jouw ogen zien een verte die onbereikbaar is we zijn gaan lopen steeds kruisen onze sporen in het zand later werd het hand in hand verdween langzaam de verte kwam jij weer terug…

wat waren wij al groot naast de heg die steeds kleiner werd groeiden we, bloeiden we tussen de stenen verscheen het jonge mos en wij kleurden bij de eerste zoen in het klompenhos wat zijn we klein nu naast de heg die steeds groter werd waar stenen zijn verdwenen hebben sporen hun werk gedaan en ademt vertikte tijd door de mond van vergankelijkheid…

leven breekt onder mijn handen in losse verbanden gedachten sporen niet meer goed blijven staan op een perron terwijl de trein maar verder raast naar het volgende station zie het zwart van nacht en ontij door het raam van de wagon rij de wereld in de wielen met mijn steeds eenzamer bestaan er komt een halte aan kan de noodrem…

Waar is het loon van het verwaaide koren zo zonder spoor loos weggegooid wat goede sier kon dragen wanneer niet steeds veracht, te min geacht waren de schuren vol van goede vrucht gebleken maar niemand zag en niemand wil de roepstem horen zo ging dit al onopgemerkt verloren.…

In warmte genesteld gevangen in ijzige hand in kielzog gedooid vergaping alom schuilt als bloem geranium aan het bordelenhuis ontkwam niet aan de dood vonkenregen valt branden sporen gevaarlijk dicht bij je laatste liefdesdaad warme zondigheid rust in de koelbloedige schoot van je potentiele moordenaar gedonkerd licht streelt en…

Zeven kleine mannetjes die vielen op hun bek danig op hun bek zeven kleine mannetjes die stonden toen voor gek kranig nek aan nek zeven kleine mannetjes die wisten toen hun sporen uit danig in hun sas zeven kleine mannetjes trokken toen hun kleren uit kranig als dat was bliezen ze dit verhaaltje uit bang dat er nog iemand was zeven naakte…

Neem mij bijvoorbeeld, ik zit op het spoor Om mijn verrommeling wat in te perken Maar waar vind ik de kracht om te onthechten?…

In de steek gelaten sta je langs het spoor je wilt je leven laten niemand geeft gehoor. Plots word je aangesproken door een manspersoon de spanning wordt doorbroken het leven gaat door, gewoon..…

Mijn gebladerte van het bos bedekt de sporen van platgetreden onmacht. De wind heeft zandduinen achtergelaten als verwaaide restanten van wilskracht. Maar ach, men zegt wel dat niet alles ook werkelijk is wat het oog ziet. Zelf zie ik het niet zo scherp, dit is immers mijn grijs gebied.…

ze kerft namen in haar ziel die niets is wat 't lijkt ergens sijpelt bloed uit 'n hart dat onomkeerbaar schijnt de stenen weg omhoog ligt er verlaten bij evenals zij wiens lot bezegeld lijkt ontrafelt ze raadselen uit de hemel onontgonnen gedachten spreken zeker tot de verbeelding die 'n sinister spoor achterlaat gelijk de kruistochten…

Onbewoond slingert het pad langs hoeves van weleer de mat ligt verwaterd niemand veegt voeten van ver komt het daglicht dat sporen snijdt in de waterspiegel kruinen verankeren dieper dan de wortels herfstbladeren brengen accenten aan in roemloos gestorven regen ik mis de branie van vroeger het kind in mij wil het beeld breken maar…

er is nog hoop voor omhoog gezogen keramische bloemen brekend op de bladsteel stervend in hun scherven als sporen in het niemandsland worden gewist is het gissen naar passanten blijkt de wereld toch bewoond leid ze naar de offerbank daag het leven uit de beul is ingehuurd het interesseert de dood geen fluit er is nog hoop…

Dat keienpaadje naar de witte woning aan het spoor -waar wilde wingerd zich had vastgebeten rond de eik- is weggevaagd. Er komt een multiculti woonerfwijk te bouwen op het liefste dat ik uit het oog verloor.…

Haat vergrijpt zich als een kind van God en doodt uit zijn naam maar wie één mens doodt heeft de gehele mensheid gedood de giftige slang kruipt ook waar hij gaan kan opzoek naar dezelfde intentie de dood is metgezel varen blind op onschuldige sporen naar adelaars van dood metaal die hun naam kunnen afspelen als vrije vogels van…

Was benieuwd of ik bij jou toch ergens sporen van mezelf nog terug zou vinden. Ik vond ze niet en zag dat ik voor jou dus echt nooit had bestaan. Ongezien en ongemist kon ik weer verder met mijn leven.…

in het laatste licht geen sporen in zachteschaapjessneeuw.…

ik kijk je weg in golven donder je zout water krachteloos tot slierten wit je trekt het zand onder me uit ziedend wenk je fluistert overgave ik groet de wind het kale zand een vage duinenrij met meeuwen op het strand was een voetstap die door vloed werd afgeschuimd mijn sporen ben ik kwijt je overweldigt me met zee verwatert…

overeind een spoor van licht op zwarte bodem verandert bruusk in een cirkel van steen op afstand kleurt verbrokkeld licht de vlakken vierkant aan de witte wand oranje, blauw en geel duizenden driehoeken steunend op twee spanten doen me danig duizelen vele verwarde vormen figuren op het fotofeest doen mijn zinnen dansen houden…

het wintert voor even in de sporen van de herfst rijpt het eerste wit in een bleek ochtendzicht nog kleurt de oogst van de zomer ritselt wind in bladeren van de dromer maar wij paddenstoelen in een kring laten heks en halloween tot donker wasdom komen kom dan mijn vorst bevries ons maar weet dat wij weer lente zullen leven en…

Varen in een mand over het mooie, groene, vlakke land- gelijk madurodam het spoor, de trein mensen, alles ongelooflijk, grappig klein maar toch stemmen en geblaf daar ben je daarboven nog niet vanaf hoog boven het land en de bomen hoelang had ik hierover liggen…

een spoor naar de zon waar de horizon krult en de lucht zich vult met het grijs van de zee neem me mee zonder weten laat me de richting vergeten en verdwalen naar morgen handenvol groen in het licht dat gaat leven geboorte en dood zijn een cyclus voor even kom lente vrij me met liefde troost me vandaag in het blauw van de…

ik voel de pijnen van je streven om in jouw wereld weer gewoon te kunnen leven je koos voor vrij na jarenlang beknot te zijn weer zijn die sporen terug te vinden in je dagelijks bevinden pluk de bloem geniet de zon en kijk niet steeds door opvoeding nog om reken af met dagen waarop dezelfde vragen zich meester maken van…

je hebt aarde gezien in het wit van haar zoden het leven krioelt maar de kist is voor altijd gesloten een hemel met wolken gedachten strakblauw familie in handen en ogen de vragen van wie ben jij nou hij sprak over gaan en vond ons gehoor we voelde de voetstap die zijn sporen verloor we gooiden wat zand waar hij was gestrand met…

Wat is de liefde zacht als de tijd z'n spoor heeft nagelaten, met allemaal rimpeltjes in je huid en een geheugen vol met gaten. Wat is de liefde zacht als ik je hand voel op mijn schouder. De liefde wacht en lacht, ook zij wordt wijs en ouder.…