Alle inzendingen over eenzaamheid

Nooit gedacht dat ik zou wensen, dat ik een ander zou willen zijn. Nooit gedacht dat ik zou wensen, dat ik andere gedachten had. Nooit dat mijn herinneringen, mij zo zouden irriteren. Nooit gedacht dat ik zou willen, dat ik iemand anders was.…

Nu moeten wij aan veel meer traagheid wennen, aan liefde die verdween en aan wat nog resteert aan teerheid in wat najaarslucht en geur van dennen en aan hoe-het-kon-zijn-gedachten die je nooit verleert. Aan bijna-niets, en aan voortdurend 4 dezelfde muren en aan een belsignaal dat nooit weerklinkt, aan twintig keer per dag door ramen naar de…

daar sta ik eenzaam op het lege plein de harde wind verdooft mijn oren en mijn zielenpijn alweer vallen de bladeren zo snel gaat de tijd mijn leven zo langzaam groen en geel de bladeren en ik geteisterd door venijn…

Alleen zijn is lijden. Alleen zijn is schreien. Alleen zijn is te kwetsbaar zijn en voelen om samen te kunnen komen. Alleen zijn is erger. Alleen zijn. Ik ben zo alleen omdat ik teveel alleen wil zijn. Te alleen wil dromen. Te alleen op wil komen voor mij alleen. In 't alleen.…

Ik zie het niet meer Ik kan het niet, blijkt elke keer Moe en zonder doel Alleen met mijn lege gevoel Elke dag gaat weer vanzelf voorbij Wat is er in dit leven voor mij Drama en geluk bij iedereen Mijn leven staat stil ik doe alles alleen Alleen en zonder doel Waar is het einde van dit nare gevoel…

Soms ben ik zo verdomd alleen dan doet m`n hart zo`n zeer vraag ik me af, wat doe ik hier en wil ik het niet meer niet meer leven, niet meer zijn geen verdriet meer en geen pijn maak ik een foto van mezelf zo stralend en zo blij wil ik worden herinnerd maar niemand kende mij...…

Zou je zo kunnen zijn? Zou je zo kunnen leven? Zou je zo kunnen denken? Zou je zo willen voortgaan? Neen, ik wil niet zo zijn Neen, ik wil zo niet leven Neen, ik wil zo niet denken Neen, ik wil zo niet doorgaan maar mijn verslaving wil ik niet missen maar mijn snuif, pillen en shots moet ik hebben maar mijn roes zal ik nooit opgeven maar…

Aarz'lend tot stand Gekomen het verwijt Schuchter groeiproces Dat tot wasdom kwam Splijtend het commentaar Keer op keer - Tot op die dag - Toen ging het niet meer…

ooit stonden wij samen op hetzelfde stuk land... het land was veelbelovend, sterk maar trotseerde in de loop der tijd zware stormen, nadien nog een aardbeving, ons stuk aarde scheurde recht in twee... ik zie jou nu staan, daar aan de overkant en kijk hulpeloos toe hoe jij wegdrijft met een zee van onuitgesproken tranen…

lug stink grond suur ek dink lewe duur reën val blom dood ek mal lyf bloot jy gaan elke keer ek bly val neer lig aan ons doen dag maan my soen…

De tafel niet gedekt Het onbeslapen bed Alleen de leegte Die aanwezig was Nadat onmin hoogtij Vierde en de verdraagzaamheid Verdwenen was Val di Pur, augustus 2012…

De tafel niet gedekt Het onbeslapen bed Alleen de leegte Die aanwezig was Nadat onmin hoogtij Vierde en de verdraagzaamheid Verdwenen was Alto Adige, augustus 2012…

‘s nachts zullen handen, andere dan de mijne…, mijn wang strelen, mijn huid verkennen, teder doch doeltreffend, me liefkozen, beminnen.. Dan voel ik zijn warme adem in mijn hals, zijn kloppende hart tegen mijn borst als hij mijn voorhoofd kust. ’s nachts, dan zal hij zijn armen om mij heen slaan, mijn jankende, bonkende hart kalmeren. Mijn…

soms voelt ruimte aan als leegstand en zie ik ieder ander niet meer als verwant verblijf dan in de stoet van zwijgende ogen schuifelend meegezogen en waar de richting er niet meer toe doet het duidt op dwalen in stuurloos denken ik even niets meer in woorden kan vertalen waarbij gevoelens ook nog eens onduidelijk wenken…

Dicht geslagen gordijnen Deur stevig op slot Ramen vergrendeld en dichtgeplakt De tuin verwoekerd bedekt het zicht Thuis op de bank met een gedicht En een kop koffie Lege bank en stoel Naast jou, niemand om je heen Alleen het donker is trouw en blijft Samen met de stilte twee goede vrienden die het goed met elkaar kunnen vinden je zucht…

het vreet mij uit de ongeborene ik draag haar tussen mijn schouders mijn ouders wilden een dochter doch ik werd hun zoon en mijn draagzusje de dokter zei zoiets van gespleten persoonlijkheid eigengereid geef ik mezelf een kusje…

Vandaag was de ware geweest bij mijn afwezigheid had jij uit de goedheid van het hart je over hem ontfermd. Wat moest jij anders? Er was niets romantisch gebeurd hij hield niet zo van vrouwen liet achteraf zich blijken.…

Een begraafplaats spreekt me aan daar zwijg ik graag als het graf respectvol voor de gestorvenen Slechts de bomen ruisen wat en wat bladeren dwarrelen er vanaf God's zonnelicht schijnt op de veeal inktzwarte zerken licht de namen op van die mij voorgingen Ik stap maar weer eens op met lood in de schoenen stap ik mijn leven in hap…

op een dag in maart, zo kalm en bedaard ontgrendel ik de deur van mijn bolide en neem plaats achter het stuur pruttelend start het vehikel ik rij aan de snelweg op vrijheid sneller dan kan de ondergaande zon tegemoet achtervoorlichtjes schitteren vervolgen ver weg stap ik uit en geniet mijn rijbewijs zal ik nooit halen…

Eigenlijk maak ik best wel Makkelijk contact, zei ze Voeling heb ik al gauw met iedereen Jammer alleen dat 'k zo alleen ben Want samenleven met mij wil er niet één Thema: virtuele eenzaamheid Anno Nu…

de nacht heeft de dag in een doosje opgeborgen en op slot gedaan ik sluip en sluik de verloren sleutel door het donker heen en weer verdwaald verward terug bij het begin mijn schijn te zwak mijn schaduw onzichtbaar…

Ik laat de nacht niet langer domineren hij schonk mij toch al veel te veel pijn Ik weiger die verdrietige atmosfeer en dat eeuwige, zo vreselijk eenzaam zijn Ik laat de nacht niet nu langer regeren want ’t eenzaam vermoordt mijn geest O mijn hart schreeuwt van het zeer en bij het ochtendgloren huilt hij ‘t meest Ik laat de nacht het leven…

dag dorre dag nu ga ik slapen ik vervloek je zonovergoten vrolijkheid, je tijd, je mensen, en je niet aflatend gezeur, je iedere dag weer 'zin' te geven.....…

In fluisterrijke gedachten ontsproten vlinderde zij bestaan staarde zij golven ving het zilte schuim met broze vingers liet nevelige gedachten gaan stierf duizend nachten in eenzame dood ongenaakbaar gekerfd in naam…

De regen valt in vlagen uiteen waar de liefde smacht naar meer, rust een glans over de gebutste straten. Aan de buitenkant praalt een gevel de vertoning van een wijds gezicht, een indruk dat meer te denken geeft een statige laan met beuken zonder geborgenheid van blad draagt mee in het gemis, de nacht alleen als decor is mijn trouwste…

Je bent niet in kaart gebracht. Je zou een mooi lang land zijn. Gestrekte armen, je voeten samen, de ronding van je hoofd; meridianen om je te verdelen. Ik heb je niet geleerd op school, geen dwarsdoorsnede op het bord dunne lagen tijd, verstenend. We praten maar ik ken je grenzen niet de kanalen die je hebt gegraven niet nergens cirkels…

Een eenzaam bestaan kan leiden tot depressie. Het onbegrepen zijn door anderen kan leiden tot de dood.…

Tussen roze rode bloemen ruikt hij het zoet van zachte zomerwind vindt resterende sporen van verloren gewaand vlinderkind even heel even maar een vleugje liefs was zij in zijn levenslabyrint…

Haar getergde lichaam baant zich een weg door gesponnen weefsels in eindeloos bestaan daar aan de einder staart zij gebroken gedachten vingers omsluiten een gedroogde grashalm roerend in een kolkende rivier versteend met geknakte vleugels vlijt zij zich tussen spiegelscherven en rozenblaadjes achter gelaten door een eenzame pianist…

je praat met iemand en dan nog met iemand en nog weer met iemand anders op het terras overkapt door wolken en dan opeens een vrouw uit Canada ze is een Indiaan zegt zij en dat zie je dan en daarna is er nog de geluidstechnicus van de Melkweg waarmee je praat en lacht maar dan gaat iedereen weg en zijn alle stoelen leeg terwijl jij…