Alle inzendingen over oorlog

soms wanneer de wolven zingen schuilen uilen diep in steen papavervelden doezelen als voorheen toen niemand nog haar doden telde kinderen van de nacht, in hen ligt de waarheid zo schielijk verborgen verweerde grond bedekt de stroom die in het sterven was uitgemond…

Brave witten, zoet klingelen, lief eten. Paar zwarten, tuintje leeg vreten rennen waar geen schaap nog ging. En die slome die niet merkt dat brroemmm! de jonge herder op zijn brommer. Leuke ziel met krullen wol en suffe kop, veelstemmig omlaag stromend naar zee. Dan weer verplicht de bergen op. Valt het onze jongens niet mee in het doel van…

Al dat testosteron, zei ze, leidt tot ontaarding, wellust strijd en geweld Hij schrok en vroeg: Zou je de mannen moeten ontmannen om oorlog uit te bannen?…

de trukendoos van soldaat van den Vijver bevatte geen kogels meer na het salvo van huilend gelach in de soldatenmess nadat hij zijn komediantenact afsloot het was een steengoede act zelf uitgedacht door soldaat eerste klasse van den Vijver net niet goed genoeg voor voordracht aan het front hij mocht gaan zonder act, met volle trukendoos…

Ik droomde dat het anders was Drinkend van het puurste water Hervond ik dromen van veel later Terwijl ik in eenzaamheid genas Het fluiten verliet mij nimmer meer Geen vogels bij de ochtendzon Handen bedekten hoofden met een kom Toch het gekrijs, keer op keer Velen bliezen hier hun laatste wolk Dat tot een mistbank samensmolt Voor eeuwig…

met een gele ster op hun hart gebrand liepen ze in lange rijen hand in hand door nutteloos geweld langs sadistische hoofden naar de kamers die ongerechtigd hun bestaan uitdoofden…

ze komen op D-day bij elkaar veteranen van de invasie in ‘t dorpshotel bij de graven in gehaat geliefd Normandie al zoveel jaren in z’n stoel op het terras verzonken in herinneringen zit John voor ‘t eerst alleen vroeger was ‘t hotel te klein hij ziet de tijd verstrijken op de grote ‘zonnewijzer’ waar schaduwen van de toren over…

gevluchte aardbewoners in gescheurde tenten dorstig en ondervoed opgesloten in niemandsland troosteloos in wanhoop verward in angst leunend op de liefde uit een ver verleden verscheurde gezinnen in verdriet en verloren hoop moe van oorlogsellende opgesloten achter ijzerdraad ben ik een mens in deze wereld verschopt en opeengepakt…

Een soldaat die met de buffels danst maar met geweer en bruut gezicht op mensenharten mikt. Zijn liefde in zijn land gelaten. Gelaten nu op zoek naar huis. Gebalde vuisten soms op tafel, Bij het ontbijt de koffie lauw. Het vuur laait op. Ruis op de achtergrond. Woorden die geen zinnen maken. Een dolle hond die wonden likt. Deze soldaat…

Huilend loop je, ren je door de massa. Je ogen nat, verschrikt en rond. Radeloos, je speentje uit je mond. Zoekend tussen zuivel, fris en kassa. Chips beschenen door het neon-licht. Muren van kratten bier en Coke. Bergen komkommers, rode kool en look. Angstrimpels op je drie-jarige gezicht. Kom, ventje, houd je maar wat groot. Je moeder…

Als klein kind weet ik niets wat aan mij wordt geleerd, is mijn kennis goed of fout, wat weet ik daar nou van Moorden en mishandelen is op mijn leeftijd toch niet echt wat u noemt gewoon Maar dat wordt mij geleerd. wat moet ik nou vluchten is voor mij geen optie Maar uw hulp doet mij wat.. Inmiddels ben ik ouder en heeft war child mij noodzakelijk…

Ik vervloek het toevalsmoment dat ik op tv die beelden zie als ik begrijp waar ik naar kijk is 't te laat, 't verhaal bekend De naakte, nog jonge vrouw, loopt naar haar graf, haar handen bedekken haar intieme delen Ze is zichzelf al lang niet meer haar blik als uit steen gehouwen is slechts de echo van haar leven…

Mijn oudste en grote broer kwam terug van de oorlog met een barst in het hoofd waaronder hij veel had vergeten toch vond hij de weg naar huis Zijn lief herkende hij niet meer zij snikte, hij groette haar beleefd Hij werd een kind van mijn jeugd van verbazing vervuld over een vlieg kruipend op een hand een spin gevangen in mijn haar…

Heren van de foute dagen Kijken Niet meer op of om, Maar neer. Lucht van lijken Komt in vlagen. Oh ontzie, Ontzie mij, heer.…

Wanneer ogen vertellen van hel hier op aarde leven zonder waarde ellende, armoe en dood omdat ogen honger zien en magen ogen vrezen lijven vermagerd, vel over been lijkkleren verzameld in stof felle zon schijnt over armoede kindje, dood geboren op straat violist met trieste melodieën zwarte vliegen op een rottend lijk troebele blik…

Congo: duizenden mensen door rebellen verdreven verzwakte lichamen, klampend aan het leven op haar rug voelde zij het ondervoede lijfje beven toen werd het stil; de wanhoop is gebleven!…

Ik droomde dat het anders was De wolken gleden traag voorbij Wierpen schaduw op cichorei Diep verborgen in het gras Ze trokken naar het noorden Trage stappen die weerklonken Alleen de bajonetten blonken In deze kille dodenmars Sombere helmen diep gebogen Wisten waar het einde lag Wanneer de schrille schreeuwen stierven In het duister…

Ik droomde dat het anders was De wolken gleden traag voorbij Wierpen schaduw op cichorei Diep verborgen in het gras Ze trokken naar het noorden Trage stappen die weerklonken Alleen de bajonetten blonken In deze kille dodenmars Sombere helmen diep gebogen Wisten waar het einde lag Wanneer de schrille schreeuwen stierven In het duister…

toegang tot europa vrijheid van de geest was eens geblokkeerd ‘t gele zand rood bevlekt de golven van de tijd zij ruisen reinigend over de honderdduizenden zo keurig in het gelid een vredig strand de verre zee waakt…

De filosofie van de waanzin vertelde over de afstand die de oorlog afgelegd had vluchtend voor zijn gevoel. De beelden weggevoerd naar de verre horizon van de abstractie bouwden stalen muren waarachter in het diepste geheim het kind jammerlijk huilde. Naast het zweet- woelende bed stonden de spoken van verjaagde beelden bestreden met…

Dof zwaar en snel luider wordend tering herrie maar erger nog zijn de zacht fluitende kogels om mijn oren. Is dit geluk? schiet het door mijn hoofd Is dit nu geluk? Kogels die mij missen terwijl overal om mij heen granaten ontploffen mensen gillen kermen schreeuwen overal bloed en stukjes mens kinderen zwijgen in shock…

De trein vertrekt spoedig naar het einde de mensen zijn al half dood in kleden gezakt honger heeft de meesten al ernstig verzwakt de wielen dreunen langzaam de laatste reis begint een vrouw beklemmend eenzaam geeft wat warmte aan een kind de ogen staren leegte het leven ooit geleefd is nu oneindig lijden de vijand onbeleefd de trein…

duizenden lauwerkransen zie ik gehangen om hoofden van oorlogshelden bloed druipt eeuwenlang in onverzadigbare grond die altijd dorst heeft de wapenfabrikant telt winst van geleverde kogels…

taferelen van strijd fragmenten van beproeving staan op het netvlies gebrand de aardkloot draait door bedrog en macht steken elkaar de loef af ik droomde dat er vrede was de uitdrukking bestaat maar wilskracht ontbreekt…

It was a hell of a job, die onmogelijke logistiek: honderden wagons organiseren een dienstregeling heel europa door tonnen en tonnen stro verzamelen overal waterreservoirs inbouwen drijvers en veeartsen aannemen en vergeet de medicijnen niet verbandmiddelen voedsel voer en halsoverkop moesten we in het oosten humane destructie- middelen…

We verzamelen scherven van herinneringen. Van pijn en namen die alleen in de stilte nog een betekenis hebben. Van de dood die een uniform had en altijd koude worden sprak. Maar die door de toekomst werd verjaagd. Waar ogen elkaar weer vinden en de tijd vergeten en ons niets meer vragen dat we niet meer weten. Waar we kijken naar de kleuren…

daar staat hij gebogen bij het monument waar bomen blijven ruisen in de wind vogels nooit in stilte fluiten bloedt in zijn hart het oorlogskind…

daar staat hij gebogen bij het monument waar bomen blijven ruisen in de wind vogels nooit in stilte fluiten bloedt in zijn hart het oorlogskind…

vroeger droomde ik altijd dezelfde droom die ging over dat mensen doodgingen aan bomaanslagen en zelfmoordaanslagen maar als ik nu kijk, zie ik dat het geen droom was maar dat het echt was en nog steeds is.…

In het Aarkanaal vissen met handgranaten: beetje plomp…