Netgedichten

netgedicht (nr. 32.443):

Dat het ooit voorbij zou gaan

ze ziet zichzelf weer in de schouwburg
op vaders arm, de drukte, het geroezemoes
weer thuis strijkt moeder stil wat kleren
één koffertje maar, alleen voor haar?

nee, wij komen later schat, ga nu maar

er kwam niemand, ze was alleen
en wist niet beter dan

dat het ooit voorbij zou gaan

hij ziet zichzelf weer in de lange rij
een jochie nog, en hoort weer elk woord
dat zijn vader zei
jongen, smeer ‘m als je kan, doe ‘t voor mij

we zien elkaar later, toe ga nu maar

hij had gewacht op later, bleef alleen
en wist niet beter dan

dat het ooit voorbij zou gaan

nu, zoveel jaren later brandt nog steeds
de pijn van het verlaten zijn
de loden lucht draagt maan noch ster
alleen het donker fluistert

dat het nooit voorbij zal gaan