Alle inzendingen over eenzaamheid

onbewust droeg ik mensen naar hun graf ik hielp hen nog te leven, maar dat leven was een straf met de dood op de hielen draag ik zwart en ik maak het af…

Ik zie de mannen van tachtig Stoer willen ze nog zijn Zo verdringen zij hun pijn Wanen zich toch machtig Zij schuilen bij elkaar Bij het bankje op de hoek Eentje slaakt een vloek De ander rookt sigaar Daar loopt een jonge meid De blikken buigen mee Vol vergane viriliteit Zo verglijdt hier de tijd Tot in de eeuwige zee Van de eenzaamheid…

Ze wil hier niet meer weg niet terug naar het lege huis waar alleen nog wat bloemen langzaam staan te sterven in een oude breekbare vaas dus zit ze maar te wachten terwijl de tijd verstrijkt met gesloten ogen verhult het donker soms wat van de twijfel de kunst van navigeren in het wankele duister is te varen op gevoel tastend naar…

ik dwaal soms stap voor stap op zoek naar verleden verten of betreed de trap waar nog meer doodse vuren wachten; op welke wenk moet ik letten ik schuif muren voor me uit ben gekleed in ijzeren tralies mijn ogen bereiken doven die mijn stijve lippen van geluid beroven; of is het zo dat ik ongevraagd voor onzichtbaarheid…

Achter haar maskermuur huisden de droeve tranen Bij ’t stille nachtelijk uur openden zich hun kranen Onder ‘t lachend gezicht woonde er treurnis alleen Ze huilde via een gedicht onder ogen kreeg ’t geen Achter de muur van lach verbleef de eenzaamheid Ogen betaalden het gelag van de grote onzekerheid Onder ‘t zwart der nacht zakte…

wie zoek raakt wil gevonden worden dat wil zeggen niet langer alleen zijn niet dat het dodelijk is maar soms is het alleen wat lastig te verdragen juist dan is gezelschap dikwijls zeer gewenst…

Herinneringen? Af en toe kun je ze beter koesteren zonder fotoalbum…

Een schaduw van stof en nietigheid in gedachten zonder een verlossende ontmoeting of een gebaar dat de trieste sporen uitwist van het wachten dat ze niet meer vroeg of wilde dragen met haar lichaam dat alleen nog sprak in een taal van een onzichtbare koude pijn en een stille wanhoop van omkerende momenten en een wakend…

Wat moet ik doen als mijn hart en mijn ziel schreeuwen? Wat moet ik doen als mijn lippen vol verlangen op uw Kus wachten? Hoe liefste? Hoe moet ik de uren overleven zonder jou? Mijn hart huilt, Mijn ziel vlucht Ik ben een niemand zonder jou.…

De buurvrouw veegt haar stoep en daarbij haar onrust in de goot, ze kijkt de bomen kaal van 's ochtends vroeg tot avondrood. Ze heeft hem al zo vaak bij ‘t oud vuil gezet ook nadat hij is weggegaan, ze zoekt haar jas en voelt, de winter komt er aan. Het troost haar dat de dagen korten terwijl ze zucht, ‘er is alweer een jaar voorbij’ en…

somber als hij was wilde hij zijn hoofd in de wilgen hangen maar iets weerhield hem waren het de treurige blikken van de andere wilgen rondom die nog somberder leken dan hij of het afwachtende roodborstje op de picknicktafel vlakbij die met zijn kraaloogjes verlangend hoopte op wat verdwaalde kruimels de horizon verkruimelde in kleine…

Hij stond daar maar, om warmte verlegen, beide knuisten verscholen in zakken. Ook uit zijn mond werd toen niets verkregen, die zocht vergeefs, kon geen woorden pakken. Hem was geleerd zich niet te verlakken: “Duw het maar weg waarvan jij te veel weet.” Het beetje licht, dat langs zijn lichaam gleed, trof wel zijn blik. Daarin sprak zijn wezen…

Toe laat mij nu, laat mij jou omarmen, dit hier delen, al brengt dat geen respijt. Even wij samen, ons hart hier wat warmen aan een besef dat breekt met eenzaamheid. Laat maar komen, loos toch de stroom van spijt om wat niet was, de dingen, uitgebleven, De ruwe greep van 't onzeker leven, van tijd die holt en korte metten maakt. Wij kunnen…

ik wil wel eens een dansje wagen zomaar, met iemand in de straat. elke man die niet op mijn tenen staat, zal ik vast en zeker durven vragen dan wil ik wel een tango dansen zomaar, met iemand die mij kent onstuimig, want ik ben niet veel gewend en gretig grijp ik dan mijn kansen de tuinman en de krantenman, en ook de melkman kan mij behagen…

Pas ’s avonds legde zij haar masker af pas als zij in ‘t dromen vluchten mocht Geheel haar bestaan ervoer zij als straf daar ze eeuwig tegen ’t eenzaam vocht Pas wanneer niemand ‘t meer kon zien vertelde de spiegel wie ze werkelijk was Een bedroefd meisje, van haast veertien en dus niet dit leukste meisje uit de klas Pas wanneer ‘t donker…

Fantasieloze kinderen, dwalend door het leven, lijken de moed al te hebben opgegeven Fantasieloze kinderen, als eeuwige toeristen, dwalend door hun eigen stad Ze verdwalen, ze vergeten de weg. Alleen kunnen ze geen stap ondernemen, ze zoeken altijd naar een helpende hand Fantasieloze kinderen verdwijnen langzaam in ’t zand…

In de regen liep ik stil over een plein. De druppels gleden zacht van mijn hoofd, gingen over in mijn tranen. Zo klein tegenover het beeld. Door kou verdoofd bleef ik daar staan. Heel vast had ik geloofd alleen te zijn. Dat was ook zo misschien. Nergens op straat liet een mens zich nog zien. Hoog boven wees een grote arm gestrekt op het zuiden…

Onzekerheid is een eigenheid welke velen eigen is maar waarvan de veelal ontstane vereenzaming door camouflage na jaren verwoord tot een eigenschap eigenaardigheid onhebbelijkheid welke verre staat tot de zo dan door mij gewenste en wenselijke aangename verlegenheid!…

ze was er al zo vaak als kind, als moeder duwde ze haar koters voort op wielen wiegend nog eenmaal duwt ze haar lijf zwoegend handvatten naar de kinderboerderij ze aait een lammetje maar haar kinderen zijn er niet meer bij…

Sinds tien jaar woon ik in ‘dit huis’ En meestal ben ik wel tevreden. Mijn stoel, mijn bed en het verleden Zijn dragende muren van mijn thuis. In het begin waren wij samen, Zij was mij voor, en ging haar gang. Nu lijkt een dag zo leeg en lang Zij was voor mij de heldere ramen Met vergezicht op mijn gedachten. Zó stevig had zij mij - en…

Ze was al even langsgeweest; bloot nog natintelend bengelden zijn blote benen over de rand van het bed ze had hem gewassen ze had hem afgedroogd z'n haren gekamd z'n bril afgedaan z'n gebit uitgedaan z'n pilletjes en 'n slokje water Ze was er weer haar zachte handen tegen zijn zachte benen de pyamabroek optrekkend wegkijkend van…

Nooit gedacht dat ik zou wensen, dat ik een ander zou willen zijn. Nooit gedacht dat ik zou wensen, dat ik andere gedachten had. Nooit dat mijn herinneringen, mij zo zouden irriteren. Nooit gedacht dat ik zou willen, dat ik iemand anders was.…

daar sta ik eenzaam op het lege plein de harde wind verdooft mijn oren en mijn zielenpijn alweer vallen de bladeren zo snel gaat de tijd mijn leven zo langzaam groen en geel de bladeren en ik geteisterd door venijn…

Alleen zijn is lijden. Alleen zijn is schreien. Alleen zijn is te kwetsbaar zijn en voelen om samen te kunnen komen. Alleen zijn is erger. Alleen zijn. Ik ben zo alleen omdat ik teveel alleen wil zijn. Te alleen wil dromen. Te alleen op wil komen voor mij alleen. In 't alleen.…

Ik zie het niet meer Ik kan het niet, blijkt elke keer Moe en zonder doel Alleen met mijn lege gevoel Elke dag gaat weer vanzelf voorbij Wat is er in dit leven voor mij Drama en geluk bij iedereen Mijn leven staat stil ik doe alles alleen Alleen en zonder doel Waar is het einde van dit nare gevoel…

Soms ben ik zo verdomd alleen dan doet m`n hart zo`n zeer vraag ik me af, wat doe ik hier en wil ik het niet meer niet meer leven, niet meer zijn geen verdriet meer en geen pijn maak ik een foto van mezelf zo stralend en zo blij wil ik worden herinnerd maar niemand kende mij...…

Zou je zo kunnen zijn? Zou je zo kunnen leven? Zou je zo kunnen denken? Zou je zo willen voortgaan? Neen, ik wil niet zo zijn Neen, ik wil zo niet leven Neen, ik wil zo niet denken Neen, ik wil zo niet doorgaan maar mijn verslaving wil ik niet missen maar mijn snuif, pillen en shots moet ik hebben maar mijn roes zal ik nooit opgeven maar…

Aarz'lend tot stand Gekomen het verwijt Schuchter groeiproces Dat tot wasdom kwam Splijtend het commentaar Keer op keer - Tot op die dag - Toen ging het niet meer…

ooit stonden wij samen op hetzelfde stuk land... het land was veelbelovend, sterk maar trotseerde in de loop der tijd zware stormen, nadien nog een aardbeving, ons stuk aarde scheurde recht in twee... ik zie jou nu staan, daar aan de overkant en kijk hulpeloos toe hoe jij wegdrijft met een zee van onuitgesproken tranen…

lug stink grond suur ek dink lewe duur reën val blom dood ek mal lyf bloot jy gaan elke keer ek bly val neer lig aan ons doen dag maan my soen…