Alle inzendingen over Van Ostaijen OR in memoriam OR stranden

in memoriam philip van aldegonde van grote ghoethem een locale bui op een weide in de zon de gier blijft stinken een doods bommenbed wreed van menselijk begeren stille mortieren in de loopgraven schuilen neutraal in schutkleur donder en dood de armistice een kier hier en een kier daar de spoorwagon…

Vrijwilligers slaan toch een vreemd figuur Als die vol trots de wereld laten weten Dat onze stranden zijn om van te eten - Wat mij betreft met hulp van de natuur. Wie houdt er nou het strand niet schoon en fris Als tweemaal daags het water wassend is ?…

nat bewogen de luxe transparante gordijnen in de hybride ruimte tussen nevel en mist waar stilte gekist lijkt te zijn omdat er druppels memoriam met afwaterende geluiden stromend afscheid namen zoals ook het grijs van het moeizaam tot ontplooiing komend ochtendlicht dat al door zon vaal werd uitgelicht…

(in memoriam Bergman, 1921-2009) Boven het oppervlak hangt de maan. Niets of niemand laat zich zien; geen rimpeling in het water, geen ree die zich komt wassen, geen zwijn dat drinkt. De vissen zijn moe of verschuilen zich. Ook zij weten niet dat hun wereld een dode lampion weerspiegelt. Alleen mijn kijken hier verandert de natuur.…

In memoriam meneer D.…

Doeschka is dood zo ineens Ze vond d’r bazin hier niet schrijft haar in memoriam schrijver Je kunt het ook zonder stellen De ultieme eenzaamheid van je leven zien, ondergaan, verteren Zoals iedereen misschien Een aantal vrienden van me die zeker wel Net als ik nu In zwaar levensweer niet alleen wel eenzaam…

(In Memoriam Leo)…

Moeke zoveel jaren zonder jou ik ben nu zestig tweemaal zo oud als jij ooit werd nooit was het gevoel van gemis minder maar tja ik moest wel dragen in memoriam Antoinette Francoise van Zwol zelfs na vijfenvijftig jaar moeilijk te bevatten een kind zonder moeder voelt zich immer zo verloren…

IN MEMORIAM EEN VRIEND Voor Jannes Oosting Pzn Vrienden werden we toen anderen Ons buitensloten, jij omdat je Een kind met een beperking was, En ik omdat ik er sowieso al Niet bij mocht horen, Zo had de harde kern besloten - Zo kwam jij voor mij, En ik voor jou op, En dachten we nog helemaal niet na Over onze toekomstige afwezigheid…

In memoriam Joost Zwagerman, moge hij rusten in vrede…

Mijn hart gaat dood, het verliest deze strijd. Het gaf zichzelf bloot aan deze buitengewone meid. Haar liefde was oprecht, nog niet eerder vertoond. Maar voor dit gevecht werd ze niet beloond. Eerlijkheid en oprechte trouw, het mocht niet baten. Zielsverliefd op deze vrouw, sterf ik nu verlaten. Mijn hart voorgoed gebroken…

Vanmorgen zag ik Van der Z in zijn Mercedes Op het plein staan wachten voor het stoplicht. Stak mijn hand op, maar geen teken van leven. Vreemd, ik keek toch recht in zijn gezicht. Daarna bedacht ik dat hij al weet ik hoe lang dood is, van de weg geraakt bij regen en dat ik geen gevolg had gegeven aan de uitnodiging het cremeren bij te wonen…

Hij was haast 20 jaar mijn maat, Ik gaf hem voer en water. Zijn kop was mooi en lang zijn staart, Ja, Karel was mijn kater. Karel, in zijn jongens tijd, Ving hij heel vaak een muis. Maar toen hij hier en daar wat sleet, Bleef hij het liefste thuis. Hij lag dan spinnend op mijn schoot, Probeerde me te paaien, Met een tikje van zijn poot…

Hoe schijnt van avondstrand Doods overkant Lichter dan heel dit land van leven: Zo twee jonge ogen sterrestom Zien klaargeheven, Dood, uit uw schemer om. Gij hebt in blind bestaan Uw oud geheim verraên: Geen kan meer in uw duisternis geloven, Nu ge die helle lampen stal, Die heel de reis door schaduwdal Niet zijn te doven. O ik dacht…

wat ik nog wil zeggen kent geen lettergreep laat staan een gebouwd huis uit schrijfstenen vergaard onzichtbaar voor daglicht of uitzicht op de maan wat ik wil zeggen is niet meer geaard uit stof is zij enkel ziel geworden tot een eeuwige gedachte verheven het is niet uit te leggen ieder heeft weet dat ook in het ademen sterven wordt…

Hij wist de waarheid uit; de onrust die zijn geweten drukt hij, de verlater van zijn geest terwijl de zoveelste metafoor z’n bloed laat kolken traant de schrijver in het vuur van zijn onbegrepen verlangen. Niet meer, de woorden die bij elke zucht een grijze haar of andermaal een slapeloze nacht en de rots in zijn keel neemt ademoverhand…

voor mijn blinde buurman Hij stond daar zomaar voor het raam. Ik dacht - naar mij te staren - Ontzet trok ik de blinden strakker aan, Heb hem voor wie of wat hij was gelaten. Niet in de zon, in het teken van de koude maan Moet zijn gesternte zijn gevallen Toen het bijtend zuur hem naar de ogen greep, Hem in hem sloeg, hem dichtte in het…

De blaren vallen in de gele grachten; Weer keert het najaar en het najaarsweer Op de aarde, waar de donkre harten smachten Der levenden. Hij ziet het nimmermeer. Hoe had hij dit bemind, die duistre straten, Die atmosfeer van mist en zaligheid, Wanneer het avond wordt en het verlaten Plaveisel vochtig is en vreemd en wijd. Hij was geboren…

als de leegte zich vult met stervend geklater van wegebbend water in vogelzang gehuld… als ‘t Avé Maria gestreeld van de harpsnaren glijdt en gevoelig openrijt wat nog niet was geheeld… Als de stilte schreeuwt en niets anders kan.., omarm me, ………………… omarm me dan…

'k Heb bij uw sterven niet geschreid, Het was de tijd, Voor u om heen te gaan, Maar 't weten, dat gij niet meer zijt Doet toch weemoedig aan. Ik heb uw stil gelaat bestaard, Van 't geen gij waart De dode, lege vorm, Die gij gelaten hebt op aard Ten prooi aan made en worm. Ik weende niet toen ik u zag, Hetgeen daar lag, Het scheen…

Vanavond sluit de zomertijd Met winst vóór maanden ingeboet: Een vol uur nachtrust komt tegoed Aan wie zich braaf te slapen leit, En zonder erg de morgen beidt. Maar slaaploos blijven wel wij twee: Ik zelf door zoveel leed bezocht Dat ik de kracht niet winnen mocht U uit te leiden tot de steê Waar men in de aarde u onderbrocht. .…

in memoriam sororis meae 23 januari anno domini l998 jij kruipt naar haar toe jij schaart haar in jij weidt haar af tot op het bot heer en meester ben jij kreeft van haar liefde echter niet het laatste vertrek een kist en wilde ganzen uiterwaardenwaarts hellouw door tot aan de waal waar de veerman niet meer vaart in de tocht een wak…

Weer schieten de herinneringen Massaal als losse vlodders in mijn hoofd Ik klauw nog ongeoefend, half verdoofd In het ondiepe waar de zalmen springen Reeds vallen bij de eerste tintelingen En masse de lome vlinders in het loof Ik raap ze op en prik ze, onverdoofd Met een punaise bij de dode dingen Bestaat mijn moeder enkel en alleen Als…

jawel / hier is de dader ik beken ik heb het gedaan niet omdat ik haar het leven niet gun maar puur en alleen vanwege krankzinnigheid het is vriendelijk aangepakt met een accent op likeur chocola ansjovis en poffertjes en toen ze even niet keek schoot ik haar door het hoofd ze beseft het niet eens ze is dood het is niet…

Jij bouwde een huis van niets tot iets maar er kwam geen nieuwe start want genadeloos timmerde het noodlot zijn spijkers in jou hart en ooit werd nooit... wij zijn nu zonder jou en ook ons thuis zijn wij kwijt maar we blijven hopen dat je ons kunt laten weten hoe wij moeten lopen want de weg terug die er niet meer is ligt vol met…

Er is een schaduwspel van twijgen en knoppen over 't zonnig grind, en bloemengeur en licht en wind verzaligen het grote zwijgen. Het is zo stil, dat het bewegen van 't licht wordt of een ver geruis van vleugelen ging door het huis en of zich engelen om u negen. Het is zo stil en wit dit rusten. Zo slapen enkel Gods gekusten, zo vredig…

groot waren zij, bonkig, oprecht en puur hun verweerde gezichten vertelden van de natuur ze waren niet van praten ze grommelden maar wat lopend, licht gebogen langs veld en wallenkant wisten ze van vogels, vissen en van de gewassen op het land met hun knuisten grof en groot zetten zij het verdwaalde eendenjong terug in de sloot in eenvoud…

Gouden geruchten gaan uit uw ogen; 'k hoor het breken van uw hart en uw polsslag diep-bewogen door de smart; de avond huivert wijl het kil is; aan uw wimper beeft een traan; Och, hoe de avond zwijgt en stil is en vol maan.…

Dàt was een lief mens, die wij nimmer zullen Terug-zien, stervende als hij is geweest Heel ver van wat hij lief-had, als een beest Gezeuld in 't eerlijk graf-zijn, dat met mulle   Plof zacht viel op zijn trouwe hoofd, het rulle Zand, dat's der dode' allerlaatst aardse feest. O 't dood-stil graf, dat nooit weet wat geweest Is 't arm mens-lijf…

nog onlangs heb ik je in een droom gezien je was weer alleen liep wat onzeker door West je glimlachte en was op zoek naar mij misschien .. in een taxi kwam ik heel snel dichterbij (de chauffeur had het over “druk druk druk”) toen werd ineens alles door die vent verpest plankgas gaf hij en reed je rakelings voorbij .. jou mijn metgezel op…