Alle inzendingen over dood OR fluisteren OR wachten

Het fluisteren van de Stemmen versterkt het mysterie Van wat mogelijk komt en nimmer Wacht. Mijn nachtelijke dromen Zien op naar de hemel ogen, Fonkelend in de duisternis van De nacht. De schimmen van de straten Fluisteren onhoorbaar zacht. Een mechanische reeks van Klanken verspreidt zich door de Diffuse nacht.…

Wil je graag laten weten Dat ik niet doe Zoals ik doe Wil je graag vertellen Dat ik niet zeg Wat ik zeg Wil je graag duidelijk maken Dat ik niet verzwijg Wat ik verzwijg Wil je graag fluisteren Dat ik niet negeer Wat ik negeer Wil je graag toeschreeuwen Dat het niet is Wat het is Ik ben zenuwachtig Ik stotter Ik wacht af…

Als het leven bestaat uit wachten, en het wachten slechts wachten is, hóe moeten we dan wachten? Als wachten … wachten betekent tot de dood zijn intrede doet, hoe kunnen we dan wachten?! Als wachten het enige is wat gegeven is, zijn er dan vensters waarop we uit kunnen zien naar wat ooit komt?…

In deze stille en eenzame nacht zonder de haast van het licht houden de wind en de bomen als tijdloze vrienden voor al die slapelozen, fluisterend de wacht.…

alles kunnen we verliezen alles raken we ooit kwijt maar alles weten we te bevriezen in gedachten een kleine troost voor de ergste spijt en zij die zijn verloren wachten ons op in de donkere nachten fluisteren dan hun onwaarschijnlijke verhalen over het verdwenen zijn met smachten in menig luisterend geestesoor…

De dood is een schilder met de naam die hij verbergt in de kleuren die gewonden een naam laat fluisteren en hun ogen geven wat ze tekenen met machteloze gedachten zoals hij hun lijden wenst en ze in hun achtergebleven verdriet bedankt met de stilte die niets meer verbergt…

De Spanjaarden Ze praten hard, keihard De Britten Die schreeuwen, brullen Weinig Koninklijk Maar in de paleizen Die van Madrid en Londen Converseert men ook bepaald niet stil Gezien de grove schandalen in verleden en heden Van vooral hun grensoverschrij(n)dende gedragingen Gaat hun spreken met ongetwijfeld grof geweld gepaard!!…

Scheurend schort mijn leven op Pijn brandt voort door mijn nacht Ik ween, en wacht, en wacht Alleen de dood komt dichterbij. Dit is niet wat ik wil Ik zoek de zon en het paradijs Vooral de roes van jou Geen dood, o neen, geen dood. -------------------------------------------- Een ode aan deze dichter en vriend.…

Wat doelloos wachten lijkt blijkt uiteindelijk een prachtig zicht te geven in het leven wanneer je iets met wachten doet zal wachten iets met jou doen…

Schaduwen van de wolken heersen Bladeren fluisteren donkergroen De wind stuurt water van de hemel Langs en in bomen, over steen Het vuil vervalt bij deze schone dag Van blijdschap dansen takken De droge dorst verlaat vragend wat is Het gras wacht op de bakken…

Ik leg mijn zilveren handen tegen jouw lijf dat siddert van kracht mijn lippen fluister ik zacht 'wacht op mij vannacht' bij de bron van leven tussen het wuivend loof voorbij het nachtelijk uur alleen daar kunnen wij minnen onder bleekgeel schijnsel van de zevende maan…

Verlaten is de leegte die een lichaam wil zijn dat je kent en fluisterend je stem weer laat vragen welke schaduw warmer zal zijn onder de deken van liefde die we samen zoeken waar de melodie een droom wil zijn die we samen vinden en verliezen in het ontwaken dat nooit wil wachten.…

Zacht zijn je ogen Je handen die over mij heen gaan Heeft mijn gevoel mij bedrogen Toch laat ik je doorgaan Je lippen trekken een spoor En verkennen mij zacht Ik fluister: ga door En voel nu je kracht Zwart, zwart is de nacht Maar zwoel zijn mijn dromen De ochtend wacht Tot ik ga komen…

Een nevelring een lichte kring rondom de maan Een fluistering is rondgegaan Wie nu in het bos gaat hoort hoe de vos praat Hij zal de taal van de dieren verstaan Onder de maankring is alles verlaten Diep in het woud heerst een betovering houden vergadering wezens der nacht Wandelaar wacht voor gij nabij treedt want wie teveel…

Het is volbracht, ik ben voltooid en beste Here God, niet Uw wil geschiedde, maar vanavond de mijne en tot slot lieve (klein)dochter: "Oh als ik dood zal dood zal zijn, kom dan en fluister, fluister iets liefs"…

Ik fluister zwarte grond omdat de dood nu ook weer leeft stille wensen en verlangens ook als je nergens meer om geeft. De tijd kent hier geen woorden maar tikt op zijn gemak want die heeft niets te vrezen het laatste blad valt van een dode tak.…

Fluisteren met de liefde en de stem die dromen vangt. Waar jij met je handen niet meer eenzaam zoekt en wacht op het moment waarin ik zal zingen met jouw stem en jij mijn lichaam weer zal vullen met jouw gevonden droom.…

als de dag de einder naakt de laatste groeten van de zon aan mij gericht wat harten raakt en in het felle tegenlicht het zichtbaar wordt wat eens verloren ging in schaamteloos evenwicht zoals het toen begon dan belooft de nacht zacht fluisterend dat de vroege ochtend wacht en droom ik weg al luisterend…

in het vlagen van de wind hoor ik je verhalen takken kraken in vertalen buigen mee in lijnen volgend breken soms dan sluit ik zachtjes wacht het komend af maar als jij wakkert en ik fluister tussen al de buien door draag jij reeds mijn woorden naar het volgende gehoor…

Stervende natuur de dood in zachte tinten wacht op de winter…

De avond is een woord en een echo die terugkeert met de fluisterende schaduwen en mijn gedachten aan jou.…

als je eindelijk weet wat je wil maar je liefde van nu staat stil weet dan dat ik van je hou en fluister zacht ik weet dat jij ook op mij wacht net als de ochtend op weer een nieuwe dauw als dan door de zon die toch weer schijnen gaat de dauw het blad verlaat zal ik de aarde zijn waarop die druppel vallen gaat…

als je eindelijk weet wat je wil maar je liefde van nu staat stil weet dan dat ik van je hou en fluister zacht ik weet dat jij ook op mij wacht net als de ochtend op weer een nieuwe dauw als dan door de zon die toch weer schijnen gaat de dauw het blad verlaat zal ik de aarde zijn waarop die dauwdruppel vallen gaat…

in een aangetast luisteren hoor ik fluisterende stemmen in het voorbij gaan spreken in wanorde en waarheid van herhaling en doodse dingen wat met mij oud zal worden en het verleden zal bedekken zo ons zwijgen, zo ons zeggen. niets werd ons beloofd, alleen het leven dat wij kozen kan ons nemen of verlaten……

ik praat jij zwijgt in liefde het verleden bloeit als duizendschoon je mond was rood je verwelkomde mij het was het enige dat telde ik sta op uit mijn gedachten en veeg de bladeren van je stoel er was niemand gelijk aan jou fluister nog een keer, mijn lief uit gratie van de dood…

Regenbogend kleurt de hemel over wie zich overgeeft aan onontkoombaar dood. De zuster schijnt in violet, haar fluistering vormt een gebed. Verbonden met de stervende, Zijn kind, Zijn ervende, neemt Hij de adem die Hij gaf en leidt vanuit de Hoge naar 't licht van Zonnebogen.…

De een zit stil, de ander, nerveus, beweegt één voet in ritmisch op en neer. Soms met zijn twee meestal alleen, geen lach of luide stem hooguit heel zacht gefluister. De vrees wordt niet gedeeld, elk een omarmt zich zelf en lijdt en hoopt in stille eenzaamheid.…

Er vliegt een bezorgdrone van Amazon door de lucht Een pakje, losgelaten uit de Amazon klauwtjes In de vlucht Landt aan een parachuutje in de wind Met een zucht Op het daarvoor bestemde grasveldje Terwijl de drone terugvliegt naar Amazon-Home Waar het volgende pakje alweer klaar ligt Voor een vlucht met de Drone. Ondertussen is de zelfrijdende…

zo klein en zo voorzichtig zo broos en ongerichtig zo lief zo rose zo teer zo heel volmaakt en meer na al het lange wachten beleven in gedachten van al wat komen zou kijk ik naar jou en weet dat ik dit nooit vergeet dit eerste moment met jou ik fluister zacht je namen voel mij vertrouwd zo samen en kijk naar jou…

Neem mijn gewonde hart mee fluister zandkorrels zachtjes in mijn lange blonde haren en proef het leven in verwoestende golven, die koppen tegen de wind in naar het duister als deze nacht voorbij is wandel ik door de duinen naar het licht en wacht daar op de zon die mij roept en samen met haar ga ik op in vergetelheid, geen zandkorrel…