Alle inzendingen over gelachen

jaren kropen vreemd langs naakte takken over diep zwart stukgewoeld land een maskerade van donkere bladeren bedekte mijn snikken met honend gelach te zwaar voor ogen droeg een schuldeloze de nacht op grauwe gekromde schouders grijpend grillig striemde de gesel ontloken vruchtig in verduisterde oorden eeuwig en eeuwig veroordeel…

als korte rokjes shorts en topjes in het straatbeeld verschijnen flitst spanning door de lucht hoofden zijn niet meer voorover gebogen met ogen op schermpjes maar kijken verrast in het rond om vooral live het leven te ervaren dat zich plots in alle kleuren lijkt te openbaren er wordt weer samen gelachen handen pakken elkaar in…

het moederland in de steek gelaten,waar in bekoring het leven hermetisch dicht valt er heerst diepe rust de verfraaide kerkjes zijn onbewogen in de late ochtend op de terrassen gonst het goede leven heildronk in strakke voetstappen vreugdevol gelach in het land waar de poëzie aan zijn lot word overgelaten zijn veel dichters die zichzelf…

Krokettengrond en hamburgerdozen Straatstenen mayoglad In de poel des verderf ben ik dronken Maar vannacht nog niet genoeg gehad Ik zie nog neonlichten, hoor nog zingen Hoor nog lallen, glas gerinkel Schel gelach uit lange stelten Kortgerokt met lage truitjes en buiken bloot Glitterluchtjes, hakkenknikken Oude snoeper zwaar beschonken…

Niet alleen zul je zijn Geliefden gingen voor Troost voor alle pijn Blij gelach in ‘t grote koor Wat kan je beletten? Welke mitsen, maren? Dat de keuze er echt is geeft rust, maakt vrij Aards leven een gemis? Of nieuwe hoop voor jou en mij?…

Ik word de helft kleiner zoals ik mijn linkervoet om mijn heup draai als een idioot zondagskind op een suikerspinnenkermis wanneer de dingen genoemd worden sinds mensenheugenis maar het is zo weer voorbij als de steek van een bij alsof ik vermaand word om mijn dwaze gelach alsof het klapt in open lucht het bestond alleen in mijn hoofd…

Ik word de helft kleiner zoals ik mijn linkervoet om mijn heup draai als een idioot zondagskind op een suikerspinnenkermis wanneer de dingen genoemd worden sinds mensenheugenis maar het is zo weer voorbij als de steek van een bij alsof ik vermaand word om mijn dwaze gelach alsof het klapt in open lucht het bestond alleen in mijn hoofd…

een dag niet gelachen.... is een groot gemis!…

Heden toch weer even hartelijk gelachen Leven borrelde op, heus ik breng het weer tot glimlachen. Vechten zit gewoon in mijn bloed Ik geloof en vertrouw, alles komt weer goed.…

Ik ben weg geweest Heb mijn schoenen stuk gedanst Heb gesprongen en gelachen En mijn tranen weggeveegd Mezelf gedwongen om te leven Te genieten van de nacht Teveel nachten liggen malen En mezelf grootgebracht Ik ben geweest en iets geworden Maar het zijn vergeet ik soms Ik vergeet te ademen En al leef ik zo gezond Ik ben kapot en wil…

ik heb gelachen en gezongen heb schandelijk gefeest heb in het wilde weg als een dolle rondgesprongen als een ongekend losgebroken beest o wat heb ik een lol gehad en nu nu zit ik oud en belegen stilletjes op mijn slappe gat overzie hoe het was en is geweest en heel stiekempjes beleef ik het dan toch weer in m’n eentje met mezelf…

Gelach klinkt op. Wie is nu wie? Wie zegt wat? ‘n Hoge stem: waar is de wc?…

Van gelach en vrolijkheid. Met iedere hartenklop, voel je, hoe de tijd verglijdt. Soms moet je door je hart heen, om verder te kunnen met je leven. Je hoort soms woorden over eeuwigheid… Ze klinken als een zekerheid. Ze geven hoop en troost. Vervullen je hart met nieuwe vrolijkheid.…

En toen het begon te dooien Was het een onvoorstelbaar kabaal, Hulpgeroep, gelach, ruzies, gefluister. Jouw naam zat er ook nog ergens tussen, Tezamen met de woorden: ik hou van je! Dat was in de strenge winter van '96. ----------------------------------------------------- uit: 'Dierentalen en andere gedichten', 2003.…

Maar Tineke toch, gisteren nog hebben we samen gelachen, geplaagd niet wetend wat er zo vlug zou volgen...…

Waar is vreugde en gelach gebleven? Zijn we het afgeleerd of hebben we het afgegeven? Waar is het geschater en die vriendelijkheid? Zou het komen door al die boosaardigheid? Leren leven met pijn, angst en verdriet, Dat ligt voor mij in het verschiet. Die drie elementen horen bij mij, Leer ik dit te aanvaarden, dan pas ben ik vrij!…

hooghartig paardparaderend op hoge poten, gehakt in stiletto’s de renbaan is van de hoedjes en schreeuwlelijke kleurenkleren geaffecteerd gelach en gekakel doen hoge herenhoeden wiebelen jacquets met gespleten rugpanden dubbele onderkinnen, whiskygeur gemaakte vriendschappelijkheid goed voor later, verstikkende chokers schouderslaand amicaal…

Er wordt gelachen op de gracht "De Tromp" ligt aan de ketting stoer en vol van kracht en zacht(e) kazen in een prachtige setting Een wereldwinkel 'cool en vet' gelijk Kaashuis Tromp 50 jaar devies wees, leef en koop 'maar natuurlijk' beleef onze (h)eerlijke 'cheese' (gelegenheidsgedicht t.g.v. de opening, september 2011 van…

blauw En in de ochtendnevel geurt de zoete aarde Als bloesems openvouwen dat ik van je hou Het is verdronken in de opgedroogde parels De nachten uitgedauwd in lome dageraad En in de middagwarmte kleurt de tijd de waarde Omdat de zon verlangend aan de hemel staat Het deert niet meer, de dagen zullen lengen De zomer wordt verwelkomd met gelach…

Alles wat in die vier dagen boven komt - gelach, gehuil, gevloek en genot - verdwijnt daarna weer een jaar onder de grond…

Je wist dat zij dood zou gaan; Het was een kwestie van wachten; Eens zou die dag komen; Jullie hebben genoten van de laatste dagen; Veel gelachen, meer dan voorheen; Zelfs dingen gedaan uit je stoutste dromen; Maar de energie was op; Een dag van wegkwijnen; Wachtend op de dood; De dood had haar genomen; Levenloos lag zij op het bed;…

verlangen Verdronken in het bleke maanlicht Van de ruisende zee En haar schuimbekkende paarden Van het levende water De dauwparels van de dageraad Van haar stille woorden Die ze nooit gesproken had Maar teder bewaard Voor hem die zij ooit had liefgehad Die droom, een mozaiek van kleuren Een wazig beeld van tranen Een zonnevlam van helder gelach…

Toen waren wij samen in de nacht waren wij onze handen en voeten onze ogen tedere lippen één adem één ritme uitgestrekt in het hoge gras boven wolken uit zonken we in de diepte van de zee de tijd vooruit gevlogen hebben we gelachen waren we dronken van de aarde waren we dronken van de wijn dag en nacht dansend zijn we moe geworden…

En ondanks het gelach dat om mij heen verscheen voelde ik mij plotseling helemaal niet meer alleen.…

Zonder gelach, zonder geween, lig ik gestrekt, beweegloos gestrekt, starend en stom, in de nacht. Paarden-getrappel en wagen-gedraaf, donkere vormen bewegen zich zacht in de donkere nacht... donkere vormen, zonder gerucht, en ik zucht...…

een bord bruine bonen die deden mij de okerkleurige vloeistof beminnen spiedende ogen zien mij het sleuteltje van de globbebar hanteren, het stilzwijgen die karaf en glas doen rinkelen als dan net voor de slok een bitter ‘proost’ klinkt zo werd ik een cafebezoeker onopvallend als drinker verdween ik in de donkere hoek van het drink-gelach…

De roepstem om die lach te delen werd slap gelachen nu door velen. Chatfant - 23 oktober 2006…

De glans van ongekende stilte was het feit van getrooste golven vol gelach waarin de kwetsbaarheid van het gesloten hart eindelijk werd geopend door de stralen van onafhankelijke woorden.…

Hij moet wel van adel zijn, dat kan niet anders, zo weelderig en er wordt volop gelachen.…

Van je oprecht gelach En opgedroogde tranen Wensen die je werkelijkheid worden En ik je dan niets meer wensen hoef…