Alle inzendingen over mensen OR onvermogen OR verspilling

Niet voor de ogen uit onvermogen zullen zij wachten tot de koude uit de lucht zal zijn, en met warme handdruk laten blijken te willen overwinteren zonder schrale pijn.…

alsmaar van jou bezeten, is steeds mijn hart verspillen... Ik kan geen dromen kiezen, maar steeds zit jij erin... en telkens ga ik verliezen, degeen die ik bemin... Ja, kon ik maar vergeten, 'deleten' uit mijn brein... dan had ik nooit geweten, hoe 't is om zonder jou te zijn...…

Nee, daar ga ik geen tijd meer aan verspillen. In feite gaat het vaak niet om het ‘hoe’, Vooral wens ik Oranje mazzel toe.…

Als woorden te pijnlijk zijn om in te wonen dan omhult muziek mijn ziel en laat alle tranen vrij varen in onvermogen van mijn pen al weet ik honderdduizend vragen die ik schrijven kan.…

misschien ziet hij haar worstelend falen of neemt hij - op afstand - er nota van de daadkracht in zijn bloed is broos net zo broos misschien als haar onvermogen om te leven in een te koude winter…

Wat mensen mensen doen je krijgt het met geen pen beschreven; we doen elkander leven of breken ook veel stuk. Wat mensen mensen doen het blijkt al door de eeuwen; we werpen voor de leeuwen of pesten met fatsoen. Wat mensen mensen doen, het is een groot mysterie, we zorgen voor miserie of bouwen elkaar op.…

Hoor mensen praten en lachen in mijn kamer Zie mensen praten en lachen vanaf mijn bank Mensen, mensen zin in een hapje en drankje uit de keuken Hoor mensen praten en lachen Zie mensen praten en lachen mensen, mensen Ik kijk en ik lach mee Eén glaasje, één handje voor de TV…

we zullen lachen zonder gillen we zullen weten en soms niet en daarna makkelijk vergeten wat niet weet en wat niet ziet we zullen eten en soms vreten tot we weer veranderd zijn we zullen eten weer verspillen al is het restje nog zo klein…

achteruit kijken is talmend tijd verspillen laat je niet verankeren in het verleden de tijd kruipt ongenadig voort en wat voorbij tikt is verloren hier en nu begint de rest van je leven gooi de ballast overboord wat je ook kiest is telkens weer de eerste keer en je enige kans…

We moeten minder energie verspillen Dus deze winter er flink tegenaan Een standje lager en een truitje aan Het kan: alleen we moeten het wel willen Als buiten het een graad of twee gaat stijgen Gaan we het straks vanzelf weer warmer krijgen…

In niets beduidende gesprekjes gevangen Van je; hij zei en zij zei Rollen gespeeld naar eigen onverlangen De wijze, de luisteraar en de lakei Deels alle rollen huizen diep in de ziel Vragen uiten zich naar boven Wie wil ik zijn, wie wil ik zijn Er huist zich steeds meer onvermogen Onvermogen om mij zelf te zijn Maar wie ben ik?…

wat zijn wij toch waanzinnig pathetisch in ons onmetelijk zwoegen koppig blijven we de kei van eigendunk een berg op duwen de goden lachen om het futiel herhalen van menselijk onvermogen…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Opluchting verwondert mij niet, resterende pijn zal alleen jij beleven, want hoeveel tranen je ook ziet, Ik ga geen oud verdriet herleven. Het opéén bijten van je lippen, omdat je zoveel moeite doet, je bepaalde woorden niet laat slippen, dat doet me alleen maar goed. Geen besef van de blik die je achterlaat, je schijn overtreft echt…

Puur en alleen, opgebouwd onvermogen? Het was te laat voor jou om het te zien Of je hield je blind -heel misschien Ik heb je laten voelen Het geschiedde kwaad Voor jou de overwinning -heeft mij kapot gemaakt…

Ik wil verdrinken in jouw blik en verdwalen in jouw ogen Een missie zonder einde door een brevet van onvermogen Het kruinen van het ijs dat smelt door mijn verlangen Het breken van het hart dat zich niet door mij laat vangen Als gebroken ziel zal ik wandelen in een optocht van gemis Hopende op het moment dat jouw liefde er weer is…

Een groot onvermogen, een grote kracht.…

kruiwagen heb je nodig, Je kunt nog zo goed zijn, Maar als je niemand hebt Uit hogere kringen die je Verder helpen wil, Dan blijf je nog nergens - Vader, wat je veertig jaar Geleden tegen mij zei Is alsnog uitgekomen: Ben ver gekomen zonder De kruiwagen die jij me noemde Maar uiteindelijk toch gesneuveld Door schuchterheid en onvermogen…

Maar nu ik echt alleen ben zou ik wel eens willen dat iemand die `alleen-momenten` eens mét mij kwam verspillen.…

Ze blijven mijn belastinggeld verspillen: Een "dienstreis" naar Bonaire aan de zee, Iets tegen zonnebrand gaat zeker mee, De zon schijnt continu op de Antillen. De ambtenaar met zongebruinde huid… Je pikt ze in den Haag er feilloos uit.…

Het was een voorrecht jou te leren kennen deze strijd met mezelf aan te gaan de confrontatie met mijn diepste angsten mijn grootste onvermogen te aanschouwen kringetjes draaien met mijn gevoel je was het waard lief maar het heeft niet zo mogen zijn…

wringen in bochten duistere krochten tierelantijnend soms wegkwijnend kreunend, steunend een brevet naar onvermogen woordenbrij, onvertogen neen, da's niks voor mij ik houd het liever simpel…

De mens peilt met zijn knallen, opgetogen, de omvang van zijn eigen onvermogen om te ontsnappen aan vergankelijkheid. In tijd of eeuwigheid, straks klink ik even op alles wat dit jaar mij heeft gegeven.…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

’t Is alles allen niet gegund. Niet wat gij WILT, maar wat gij KUNT, Bepaalt de maat van ’t vruchtbaar leven. Gelukkig die ’t bereikbaar punt Niet, vruchtloos, wenst voorbij te streven! Die naar ’t niet hem gegeevne tracht Verspilt zijn tijd, vernielt zijn kracht.…

Omdat je in de oorlog altijd hoorde van voor de oorlog, hoe argeloos ze waren, ben ik nu heel voorzichtig. Gooi ik iets weg, bijvoorbeeld een kartonnen doos, dan hoop ik dat die doos mij nooit meer zal heroveren in de vorm van zelfverwijt; weet je nog wel, hoe zorgeloos, we gooiden gewoon dozen weg! Als we er één hadden bewaard, één hadden…

Ik heb iets moois voor het milieu gedaan: Bewust van onze energieproblemen Vond ik het tijd om groene stroom te nemen En trots stak ik mijn feestverlichting aan. Sindsdien kijk ik tevreden naar de meter: Hoe meer ik van die stroom verbruik hoe beter.…

Als een die, wandlend in een groot groen woud, Een wijle neerzit bij een waterwel*, En in zijn handen 't water schept, dat snel Vervliet, tot hij geen druppel overhoudt; En, in gepeinzen, telkens weer dat spel Herhaalt, als had hij nimmermeer aanschouwd Hoe 't vonklend vocht, als levend zonnegoud, Zich niet laat vangen in de kleine cel;…

Ze hebben nooit op haar geleken, daar heeft het altijd aan geschort. Ze hebben nooit op haar geleken, dus kwam hij steeds aan hen te kort. Soms was het om hun mooie ogen, hun mooie lichaam of hun stem, hij heeft ze ook wel eens gemogen en dikwijls hielden ze van hem. Maar in de radeloze uren voor elke nieuwe grijze dag, dan lag hij in de…

Ik moest weer aan je denken Stiekem elke dag Wat je aan het doen was dat één wat ik nooit zag Soms moest je aan me denken maar niet zo zeer aan mij Aan mijn grootste blunders en de verkeerde woorden die ik zei Ik kom in jouw gedachten niet op de manier hoe ik dat wil Alleen maar in momenten in de tijd die ik verspil…