Alle inzendingen over eenzaamheid

ik weet niet of het nou is dat ik niet dichten kan dat ik zelden geroerd word door een vers of dat er maar zo weinig dichters zijn in de ware onthutsende zin van het woord…

in de samenleving wordt samen geleefd maar niet tesamen men gaat zijn eigen weg omheen de medemens die dwars of tegen ligt…

Mijn hart slaat traag tijd voorbij het klopt maar kent geen rust. Kan niet vinden wat eens was, is gebroken liefde verdwenen Eenzaamheid heeft bezit genomen, kilte de warmte verdreven. Buiten lonkt een lente zal hij ook in mijn hart kunnen ontluiken?…

winter striemt zonloos grijze dagen en ik ik sterf vissen in de ijszee grotendeels blauw maar met mijn borst nog rood blijf ik zoeken naar jouw temperatuur om eens weer volledig op kleur te mogen komen…

Bijna weggegleden in eenzaamheid niemand die mijn strijden zag, steeds maar in gevecht met mezelf. Tot ik een opening vond, mijn emotie ging tonen ook kon huilen, de vogels hoorde zingen, bloemen zag bloeien. Het mooie van het leven ervaren, leerde mijn gevoelens te uiten en weer van mezelf te gaan houden.…

Weer verbleekt de herinnering van een gezicht, weer worden straten leger, intens bevolkt met schimmen, weer verdween de ziel van de betekenis in de onbeantwoorde vragen, Weer minder bleef je de stappen trouw wat zo lichtend terugviel in het stof, opgewaaid in berouw. Weer te snel begraven, gaf je het af met beide handen, ontpop…

vandaag trek ik ten strijde, nooit heb ik iemand, altoos ben ik de zwakste. Eens geboren met een smet, opgericht en afgedankt, verwekt en niet geliefd. Nooit gewild en toch gekomen, eenzaam en verloren, geboren voor het ongeluk. Maar ik heb nog hoop, toch ben ik geslaagd, want ik ben iemand.…

‘s Avonds laat loopt hij in zijn wijk, Eengezinswoningen zonder tuin. Krom en langzaam slentert hij voort, Langzamer indien gordijnen geopend, En geen lantaarnpaal die stoort. Wat Zijn hart sneller doet kloppen, Bij verlichte kamers met een scène, Van meisjes die het warm hebben, Die misschien hun kleding uit gaan trekken, En geen thermostaat…

Wonder dat in 't leven is Voor mij zelf geheimenis, Ik, die steeds bespeeld weer word, Die van hoogte in diepte stort, Wonder 'k weet u mij gemeenzaam Zonder U voel ik mij eenzaam, Maar waarom gij komt en vliedt Wonder, ach, dat weet ik niet. Vaak in mijne mijmerij Waart gij onverwacht in mij, 'k Zong mijn lied naar uw geluid,…

Toen ze langzaam weggleed in eenzaamheid, zag niemand de schemer binnen in haar ziel. Maar diep in haar was er strijd om de schaduw te overwinnen weer gaan voelen genegenheid. Volheid van het leven ervaren te gaan zien de blauwe luchten het zonlicht weer aanschouwen.…

Schaduwen op de wanden Vormen panische jig-saw patronen Veroorzaakt door de Irritant witte T.L.-agressie Ik schiet en het sneeuwt dun glas. In vakken gevangen vaal licht Projecteert zich nu boven mij, De witte buitenlantaarnagressie Hult de kamer in valse realiteit. Ik schiet en het ratelt scherven. Zwevende schaduwen storen nog steeds…

Innig was onze vriendschap verbintenis van intellectueel mens en gezellige belichaamde vriend dat ik wel weet dat jij mijn onderbroekennaam denkbaar in de hemel een leven lang verbonden in heimweewind zal fluisteren als de weerwolven luisteren nachtmotten de maan duisteren omdat ik nooit meer zal vergeten wat we elkaar in liefde aandeden…

Waar ik zocht naar een samen in een laatst geschreven zin wachten woorden in de schaduw op een nieuw begin de lucht is zoveel lichter dan die leegte in mij ik draag mijn hart de tijd voorbij...…

Hoe bewaar ik een zeepbel? En vooral de mijne. Terwijl ze allemaal mooi zijn En even kwetsbaar Huil ik het meest bij het Uiteenspatten van de mijne.…

Kerkhof Een plaats van, stilte rust Verlangen Liefde Uitademen Geschiedenis Droefheid Vreugde Tranen Verleden Spijt Schaamte Eerlijkheid Nadenken Wensen Huilen En voor al die dingen, Waar het nu te laat voor is.…

Zoals een golf het strand kust nevels die langs het oude schors vrijen bepaalden mijn droom,ja zon scheen door mijn raam maar het was nacht, de sterren straalden zacht als krakend kreupelhout onder mijn voeten bepaal ik zelf niet hoe dat komt sinds ik jou droom ben ik verstomd wanneer ik dan zoals een golf het strand kust denk dat het…

Bomen praten zachtjes met elkaar ik hoor hun fluisteren in het lover Bomen, zonder zelfs een takgebaar Ik vraag mij af, waar gaat het over Bomen prevelen uren met elkaar ik hoor van hen ’t stille fluisteren Klinkt dan de stem van God daar of zou God alleen maar luisteren? Bomen fluisteren uren aan elkaar ik hoor het ruisen in de stille…

Eenzaam, altijd denkend maar wel alleen, En dat met zoveel mensen om me heen. De eeuwige glimlach, gemaakt, niet echt, Diep gewortelde pijn, tranen waar ik tegen vecht. De glimlach die eens zo spontaan was, verdween, Eenzaam, altijd denkend, maar zo alleen.…

Ik heb mijzelf gezien in een spiegel van een warenhuis, het haar groeide alle kanten op, zo lelijk is zelfs geen wilde popmusicus, verslaafd aan cocaïne en heroïne. Ik breek alle bruggen tot communicatie af. Vertrouw geen enkele vorm van liefde meer. Kan geen enkele kritiek meer verdragen. Kap dan alles af. Wil geen aarzeling en de zwakke…

de zon schijnt vandaag volop ik zeg het telkens hardop maar van binnen is de zon nog niet aanwezig ik ben er te veel mee bezig mijn positiviteit kent zijn grenzen want ik heb zo mijn eigen wensen loslaten moet ik leren moeilijk om mijn gevoelens te beheren…

Het verdriet van de verbeelding is zo groot als een aangemoedigd langzaam lopen aan een ketting vastgeketend, verplicht emotieloos wandelen, niets achter te laten in de natuur de eeuwige natuur van wantrouwende blikken verloren gaande in misprijzen, om in herhaling dromerigheid te ontwapenen, onschadelijk te maken, met nieuwe machteloosheid…

Een vroege herfst blaast door het dunne lover, alweer een jaar is bijna zinloos over. De schemer valt, ’t al om ons heen vervalt, wij werden zwakker, suffer, blinder, dover... Wij sterven, en ons Land sterft om ons henen... Niets bleef dan regen, dorre bladen, dode stenen, de wind rukt aan de bladen en de bomen… Kilte en mist, ons eigen…

een man dichtbij de waterkant het roerloze water het beladen hoofd verder niets een man dichtbij de waterkant niet verder…

Ik zit nu in een diep zwart gat ik voel me zo verloren Ik heb zo’n behoefte aan wat warmte en om iets liefdevols te horen Ik voel me zo nutteloos, eenzaam en verlaten is er dan niemand die dat ziet Heeft niemand dat dan in de gaten?…

In de steek gelaten door familie, een leven vol verdriet Is waar je niet om hebt gebeden is wat je niet hebt verdient. Hier op deze plek vindt je rust, om je leven te herpakken, Ook al klinkt dat onwerkelijk, na al die opgevangen klappen. Op een keerpunt van je leven, een nieuw ingeslagen pad, Op zoek naar grip op jouw leven, op zoek naar naar…

Ik heb geen liefde van je gekregen Dat was raar. Maar goed misschien kon je het niet Op dat moment. Ik denk het. Wat maakt het uit? Ik vergeet het. Dat was het besluit! Dat ik tegen mezelf zeg. Dat lukt me niet Echt? Wat was het fijn geweest. Als je niet alles liet draaien Om jou. Zelfs nu. Nu jij er niet bent Draait het…

de ochtend is al laat als hij spreekt voor eigen publiek de kamer kent nog een nachtelijke staat de bejaarde pendule is achtergrondmuziek toch start hij met goede morgen al jarenlang door niemand verstaan wel wordt de echo van deze geringe rede eeuwig in stilte geborgen daar heeft hij weet van stilaan…

Donkere bladeren, donkere takken resideren boven een eenzaam mens Die net iets in zich voelde knakken en juist wegzakte over de pijngrens Heldere sterren en vochtige tranen zien elkaar langs het vol lover heen Als schimmen die erg ver staan en beide voelen ze zich pijnlijk alleen Fluisterstemmen en ‘t stil snikken vormen nu ‘t hart van…

Jung laten we voorbijgaan al die uren van gepraat van verbonden voelen met nutteloos geblaat Zouden we niet beter dansen hopseflopsen tot de wereld vergaat? Laat het sneeuwen in het hoofd nieuwe maagdelijkheid ontdekken voorbij blijft, het is geweest zout van tranen, het doet slakken wijken van het eeuwige pad Vliegend tapijtje met mot…

De mens is eenzaam tot en met zijn dood. Nooit is één liefde, nooit één vriendschap klaar, En, zelfs geboren uit dezelfde schoot, Zijn wij nog vreemden voor elkaar. Wat weet ik van mijn zuster en mijn vader, Wat van mijn moeder en mijn eigen kind? En is mijn vrouw mij altijd zoveel nader Dan de arme meid voor 't eerst bemind? Nooit kan een…