Alle inzendingen over afscheid

het sneeuwlicht neemt aarzelend afscheid als de lente losbarst het hart breekt open het wrikt zich los uit de omklemming van roestige vleugels oude woorden verdwijnen een voor een het buigzame hart geeft zich over aan het blauwe uur van de ochtend het wil glanzend leven en opgaan in de tijd totdat het geel-oranje verdwijnt…

twee blauwe houten klapstoelen achtergelaten op de vlonder de boot in dezelfde kleur ligt op zijn kop ernaast ook op het droge getrokken. gereed om ze op te bergen voor een volgend seizoen een nieuwe zomer…. stil kijk ik uit over het meer het is of ik de echo hoor van kinderen die hier lachten zwemmend in het koele water op de klapstoelen…

Iedere keer dat afscheid nemen iedere keer weet je misschien is dit de laatste keer en toch doe je het weer je zwaait tot haar beeld samen smelt met de omgeving je ziet haar niet en het is wel zeker dat ze jou niet ziet ze zag je al niet toen je bij haar op bezoek was ze keek dwars door je heen jullie zaten daar samen maar zij bleef…

ik groet je duizendmaal vanuit deze onherbergzame nacht op het stampende, kreunende schip waar het zwarte water meedogenloos op me neerslaat. ik groet je duizendmaal vanuit deze onherbergzame woestijn waar de zinderende zon met verzengende tentakels tergend het leven uit me perst ik groet je duizendmaal…

Wanneer ik morgen je moet verlaten mijn zoon, word ik weer dat kind, die allerkleinste jongen die je in je armen neemt, vervreemdt me niet van de vurigste wens je om mij in jou te rijpen als ware een waarachtig mens. Ontkleedt me van angsten als stoffelijk wezen en leg mij in het glazen ledikant, waarin ook jij geboren werd, vertel me…

Mijn hart heeft eindelijk gesproken ik wilde kwijt al die onrechtvaardigheid die mij is aangedaan Ik heb de moed gehad om het nu te doen mijn gevoel zegt nu hè hè het is voorgoed voorbij Weet je ik vraag me alleen af waarom Maar ook dat is voor mij voorbij Ik heb nu alles uitgesproken Vrijheid is belangrijk alleen voor diegenen die geen leven…

in zwart door het bos doordrenkt van herinneringen delen wij met elkaar wat de dag met ons deed te midden van hazen en konijnen verzetten wij onze zinnen dichter bij de kern oog in oog met alerte reeën gekleurde veldboeketten brengen ons terug in Polen in langzame tred weten wij ons verbonden een laatste blik naar haar onder rozenblad…

Voorgoed afscheid moeten nemen, zonder nog een woord, een blik, een aanraking. Nooit komt het verleden terug, noch de pijn noch de vreugde. Zo gaat het leven en toch is de liefde gebleven, de liefde sterker dan de dood, dan het afscheid. Het grote leven gaat verder, met of zonder ons, maar glorievol en teder. Niets is verloren wat werd gegeven…

Ik luister het gefluister van ranke kastanjelaren hun zomervruchten veilig in bolsters opgeborgen papavergeuren strelen broze klaprozen langs banen van zomers met late vlinders ik zie het lommerhuis in rood verdagen met een sneller dalen van het grote licht schemeravonden waarboven de uil van wijsheid wiekt onhoorbaar maar wetend…

je ligt op sterven maar je wilt die ene voetbalwedstrijd nog zien dan is Nederland-Estland niet het beste moment om op sterven te liggen Nederland-Brazilië zou beter zijn, maar is pa s volgende zomer dus neem ik dan maar wat afscheid van familie als je toch wat moet doen…

Soms verschijn je in mijn dromen, dan ben je er, gewoon bij mij in huis. Alsof je nooit bent weggeweest. Alles voelt dan zo vertrouwd en dat voelt goed, je bent weer thuis. En als ik dan wakker ben, blijft het gevoel soms hangen. Het maakt me rustig en ook blij, de dag wordt dan gemakkelijk, gaat vreugdevol voorbij. Toch ben je er al lang…

stille dagen, aarzelen door de zwangere zomer velen hebben ons al verlaten naar verre nieuwe oorden fonkelende nachten waar sterren schuiven wetend dat Orion dra de avondhemel siert deuren van najaarsdagen zal ontgrendelen met eendere troosteloze uren en een huiverend klagen stilte niet te verdragen dagen niet te vertragen en zomers…

al rennend en vliegend kleurt mijn leven in alle snelheid dezelfde donkere cirkels na iedere hoek komt weer die identieke straat als net tevoren het zweet verdwaast in de verte kleurt het groen waaraan ik me vastklamp doch blijkt het 'n doolhof van dorre bladeren waardoor mij niets anders rest dan mijn eigen lot in handen te nemen…

Als zij zich door de tuin begaf schreed zij, zweefde zelfs De glazen rinkelden niet eens Zo zacht mee buigend was haar tred bij het serveren van de thee. Toen zij het dak afstofte ontbrak trap en tree. Het venster was gesloten. Met een hand voor ogen tuurde ze. Ze was sowieso naar boven georiënteerd de laatste tijd. Toch onverwachts…

opnieuw vloeien ze alleen deze keer voorgoed onomkeerbaar het lot na vele omzwervingen heeft hij zijn bestemming bereikt ~ rust zacht Johan Friso ~ ~ 1968 – 2013 ~…

Nu een ultramarijne hemel mild de stad sluiert zijn voetstap achterlaat in een nachtelijk gedicht vullen straten zich met het gemurmel der fonteinen en een manke tortelduif Het woekert, het wordt later dan verwacht als een gehaaste tred in echo ’s tegen de gevels ketst Zijn kraag bedekt zijn aangezicht Zijn handen vouwen stevig het auto…

koud en verlaten ontelbare tranen rollen onzichtbaar niemand heeft dat in de gaten loslaten niet meer geloven in nimmer vragen noch oeverloos verlangen naar woorden vol warmte en begrip want het uit jou geboren zijn blijkt geen garantie…

De tijd slijpt graniet tot stof de smaak van water in de mond Geur van zweet dat zich mengt met doornen en wilde rozen Voorzichtig, want de pijn bij het afscheid zweeft hoog in de blauwe lucht als een torenvalk voorbij…

Het doet pijn, er is onbegrip haar geuren om me heen Ik ben niet weggegaan zij is bij zichzelf gebleven ik toonde geen begrip Mezelf betrappen als een ballon met een touwtje, dat danst in de lucht…

Ik tuur in verdieping naar de horizon en vermeng mijn blik met de lijn tussen hemel en aarde... Het zal zachter zijn nu ik kijk naar mijn dromen die ik in het stilstaande uur achterlaat met jou in 't midden van beelden die vagelijk verdampen en weerloos in d'eindbestemming vergaan. Oneindig stil draag ik je op handen en grif jouw…

Ik draag mijn tranen tot aan de vloedlijn laat ze daar de vrije loop geef ze terug aan deze wereld sindsdien koester ik weer hoop Ik voel hoe water mijn voeten streelt mijn gedachten overspoelen doch rolt eindeloosheid af en aan het vuur is aangewakkerd, (dat is wat ze bedoelen)…

De grote zee drijft aan het kleine water waar het leven zich ontbindt en het lijden zichtbaar wordt aan de voet van de groene dijk de dood proeft hier haar vruchten en de mens bepaalt de smaak, doch bitterheid is de wond des duivels waar geen stem de eeuwen kent in gelijkheid van alle rechten wie draagt mijn hart als het oog verloren het…

het vuur verwarmt verbrandt twijfel tot zwarte rook de regen dooft niet zij vormt slechts plassen de tuin dampt ontsteltenis hier was onze grond wacht zij of verwacht zij langzaam schrijdt de tijd voort zonder een geluid ons vuur verbrandt dit voorjaar we dachten het woordeloze uit te kunnen drukken in omhelzing…

Ik zag haar groene mantelpakje hangen in de kast zag haar bijpassende schoenen met natuurlijk een klein hakje dat was haar hele leven geen foto, dat wilde ze nooit ik voelde me toch wat berooid alleen met wat kleding die ze had gedragen we hebben haar niet uitgestrooid ik mag niet klagen zou ik ook nooit doen ik heb haar urn in de…

je gaat hier weg je blijft ook hier waar ga je heen? je blijft bij mij echt heel dichtbij in mijn hart is er een plekje vrij voor jou alleen voor jou en wees niet bang dat plekje blijft altijd voor mijn lieve lieve Chico…

Het vertrek Het is toch zo makkelijk, het is zo voor mekaar Je gaat van elkaar af, na zoveel jaar De jeu is eraf, de pit is eruit Ik ga ervandoor, dus zoek jij het maar uit Ik ben ongelukkig ga er vandoor Na zovele jaren, zoek jij het maar uit hoor Als ik je op je hart trap, dan is dat helaas Maar mijn geluk staat voorop dat is mijn relaas…

Ik heb je alles gegeven, alles van mezelf, mijn hart, mijn hoofd, mijn adem..ik gaf je m'n ziel. Je had het in je handen, je kon ermee doen wat je wou. Je besloot het te verkwanselen voor leugens en ontrouw. Wat wil je nou nog meer, naast een fijn gezin? Mensen die van je houden..je vrouw..je kind. Ik ging op mn knieën..staan kon ik niet meer…

begin de dag met tranen daar ik ze rijgen kan tot een ketting doch blijft de gevoelswaarde voor altijd onzichtbaar…

Oh lieve mama, zul je op me wachten wachten totdat ik weer bij je ben oh lieve mama, omarm je met al m'n lieve gedachten van jouw lieve kleine vent oh lieve mama, is dan nu de tijd gekomen dat ik afscheid nemen moet oh lieve mama, wacht nou nog even totdat ik je voor de allerlaatste keer groet…

Ik wek je tot leven met dit gedicht je krijgt weer een gezicht al is het maar voor even ik zie je weer voor me staan wat krom, meer gebogen ik bekijk je met lede ogen want je gaat toch zoals je altijd bent gegaan je kunt niet tegen dat geluid van al die mensen om je heen je verdraagt het gewoonweg niet wat je wenste kwam uit je bent…