Netgedichten

netgedicht (nr. 50.680):

- Vaders groene wijze ogen -

Ik mis hem al, je goede raad
nog voordat de reis begonnen is
oud ben jij geworden, hoogbejaard
vader met fijne witte haren

jij hebt vast meer levenservaring
interessantere dingen meegemaakt
gedachten, ik zie ze voorbij trekken,
opnieuw speelt de levensmelodie

steeds weer eenzelfde verhaal, blind
lijk een boom, telt enkel zijn herinnering

je groene wijze ogen, spreken het verleden
terwijl elk woord ze met elkaar verbindt,
aansprekend en zelfs herkenbaar
zoals de klank, die het heden vindt

het leven van een oude eikenboom
omschrijft in rijpe diepe kringen
waar thuisvoelen onderscheid maakt

vanouds, de laatste bladeren vallen,
een voor een verstreken, vergeeld de 78 jaren
die men benieuwd terugblikken mag
zie ik je dankbaar voor mij staan die dag

uren hang ik aan de telefoon
vervlogen hoogtijdagen stellen vragen,
als ik weer eens druk in gedachten bij je ben

vanaf jouw stoel keek je soms met plezier op
veelbelovend schrijf ik
verder voor een laatste keer,
"Vader, herken je dochters liefde dan niet meer?"

Je handen flinterdun, heel breekbaar
de nagels glanzen gelig, breken weg..
als kind was ik uitbundig gelukkig
met lede ogen aanzie ik wel betekenis - vader..
stervend eindigt hier jouw trouweste lijdensweg

rouwend wens ik stiekem gul te houden
delen, wat niet mogelijk is
vast te grijpen dat wat sterft..stem
in een oeverloze broze fijne stilte
valt steeds luider
verder in stukken scheuren flarden weg.