Alle inzendingen over afscheid

Het stilteorkest van vriendschap na de dood geeft onder de grond een klein concert er klinkt geen echo aan de horizon.…

De duisternis gaf mij een hand, je zonden zal ik strelen, in het grauwe boetekleed van verlangen gaf je mij een laatste nacht, liet je slagen beuken op het holle vat van gegiste beloften, die snel waren vermorst, ik zal met een sleutel van de tijd de opening herwinnen voor de toekomst verborgen in je moederborst. Vergeefs heb ik de maan…

Ik begraaf mijn woorden. Ze zijn bekleed met herinneringen, uitgewrongen gevoel. Tekens uit een ander leven. Leven uit een ander heden. Elke dag opnieuw laat ik de woorden ritselen tussen mijn vingers ik ruik het papier streel de letters, het opgedroogde inkt. Ik schrijf mijn weken weg de maanden leeg de jaren achter mij.…

afscheid nemen van jou, Jan doet zó’n pijn van binnen dat ik het niet helemaal voelen kan het gaat dieper dan de zinnen het warme licht is voor me uitgegaan het is zo koud, zo stil, zo leeg het leven voelt zoveel armer aan zonder de vriendschap die ik van je kreeg afscheid nemen van jou, Jan je ogen nooit meer zien glinsteren je nooit…

De wijn krijgt zij geleverd God, wat zou jij stoppen List en leugen slechts bedrog Jij maakt spotbeeld van jouzelf Over jouw eigen grenzen heen Aan grenzen van een ander Heb jij tota- le lak Zij komt afspraken niet na Verwelkt op de com- posten Nagekomen afspraken: geen…

Het lijkt alsof, nee, het is echt zo alles in mij doet zeer als ik denk aan afstand als ik denk aan afscheid van jou zie ik telkens, nog steeds jouw ogen weer.…

hoe kan ik van mijn lijf houden of nu nog blij met je zijn het waarom blijft onbeantwoord want oh jij was ook nog zo klein met alle liefde was jij welkom toch nam de natuur 'n ander besluit zo onwerkelijk dit dubbele afscheid ik kan er nog steeds niet over uit…

Je kijkt enkel naar mijn voeten en mijn schoenen Gluiperig en geniepig, om veel te verbloemen. Nooit voel ik me 'vrouw' Vernedering, afschuw, pijnlijk...waauw. Geborgenheid en ware liefde zijn mijn innige wens Ben jij een dier of een 'mens'? Eng als voorwerp te fungeren Zal ik dan nooit de waarheid leren? Leven en volop beminnen…

Je zit in mijn hart Het past eigenlijk niet Stoffige kamers vol Met tassen verdriet De gang loopt over In de glijbaan de tranen Ik baan me een weg Naar daar waar je zit Niet dat ik je vind Maar de ramen staan open Het is al zo lang Dat jij bent gaan lopen Op paden en wegen Het wikken en wegen Doet me beseffen dat tijd slecht vervliegt…

Frivool beent haar danspas Een glimlach in een ver verleden lonkt de beminde Een beetje ‘ unter den Linden ‘ Net dat vleugje romantiek waarin de prima ballerina zich verliest Als elastiek wervelt zij hemellicht in pirouettes haar minnaar houdt zijn adem in Met tenen gespitst spreidt zij haar tutu glad in een rustpunt... en dan de…

zwijgen is zoveel moeilijker dan praten onze tollende hoofden houden de overtreffende trappen (wat zijn ze met veel!) koortsachtig in toom verbeten lippen verstrakt tot dunne strepen niet wijkende nagels boren zich in onze handpalmen het zwijgzame verleden ingepakt in koffers met uitgesproken bagage op de granieten vloer…

Uit mijn armen zwom je weg over de onstuimige jaren van de zee, zwemmen hoefde ik je niet te leren, waarmee je mij mee kon laten uitdrijven. Nu jouw hand me niet meer streelt, maakt dat mijn lichaam vleugellam en bleef steken in het zand, in een droom gevangen, die je niet meer met me deelt. Het natte strand verwaaide niet en niets…

ik kam je haren kam je haren zo rustgevend, geen gedoe ik droog je tranen tuurlijk droog ik al je tranen jouw ogen voelen moe waar is jouw deken hier is de deken dek je met al mijn liefde toe…

Scheiden valt hard voor wie zo teer beminnen. Naar buiten straalt de vreugd. De smart dringt reeds naar binnen. Scheiden valt hard; doch alle, alle dagen, zal ik het bloeien van uw hart in 't mijne dragen. Scheiden valt hard. Mijn lieve, laat u troosten: al is de nacht vervaarlijk zwart, eens licht het Oosten…

praten is moeilijker dan zwijgen onze woorden duiken onder in een smeltkroes zijn niet langer van elkaar te onderscheiden geruisloos pakken we het dode verleden in vullen we kleurloze koffers met bittere bagage sluiten ze voorgoed in vergeefsheid…

ik herinner mij een tuin die vol spiegels was waarin men glazen schoenen droeg de zon scheen er bleek boven onze jonge waanzin het veroveren van de borsten deze dagen die verdriet verslonden kanonnen vuurden op ons ritme ik herinner mij de eerste stenen een omhelzing in lantaarnlicht dat jij in de hoek van de tuin een viool bespeelde,…

Ik heb gehoord dat aan het einde van ons leven een film van ons leven flitst voor onze ogen. Zo, hier zit ik nu, in mijn ouderdom, in mijn gemakkelijke stoel te wachten voor de film zal beginnen. Waar begint het? met mijn conceptie, mijn geboorte, mijn jeugd? Maar waarom kunnen wij een film niet zien aan het begin van ons leven met aanbevelingen…

Ogen wijd open Ver op weg Drie hoog Gegrepen Zie de meeuwen Hoog gegrepen Om de twijfel weer schreeuwen…

De klok tikt achterste voren en minuten voelen als uren het vroege ontwaken zet gelijk de toon op gespannen voet sleep ik me door de dag die niet veel goeds voorspelt of zullen vers geknipte seringen de avond omhelzen ons verdriet zichtbaar toch weten we dat het goed is zo…

In jouw stilte verschuilen woorden die scherper snijden dan het lemmet in mijn hand In jouw stilte hoor ik het gonzen van gedachten onvoorwaardelijk onbegrepen In jouw stilte zie ik de leegte van de rimpelende poel van jouw oordeel In jouw stilte verscholen voel ik het onweer onophoudelijk razen door mijn eigen hart In jouw stilte…

Je hebt het jaren terug al uitgebreid besproken: “als leven lijden wordt dan is het mooi geweest. Wanneer de ouderdom een last is en de grenzen zijn bereikt dan wordt het afscheid een bevrijding waar je hunkerend naar kijkt". De jaren gaan in rust voorbij; de grenzen werden steeds verschoven. Er was voldoende levenslust; die liet zich nog niet…

kan een gedachte sterven kan zij iets doen branden of een vuur doen oplaaien kan zij leven waaien over belemmeringen heen tot een echo worden de wachter bereiken de zoeker of de geliefde jagen op lusten die reeds begraven waren op lippen die eens rood lonkten kan een gedachte terugkeren tot mij die haar uitvond en tot de dingen die…

ik spiegel jouw schoonheid terug in de rivier welke 't brengen zal daar waar de zon de aarde kust kletterend van hoger gelegen tot in 't kabbelend beekje tot dat je weer daar bent samen met haar…

de ene rouwkaart nog ongelezen of de ander valt al in de bus de rouwrand plakt, maar niet genoeg om vast te houden aan het moment is daar, afgesneden van hartzeer rolt over m'n wangen en met alle liefde neem ik afscheid van wat ooit was…

al zwevend weerspiegelt jouw schoonheid in de roerloze zee deze vrijheid voelt als een jas waarin ik eerder huisde doordrenkt van liefde weet ik mij eindelijk thuis…

en dag is dag voor altijd dag zegt ze tegen haar tegen mij je gaat toch weg terwijl ik blijf en zij gaat verder weg verlaat ze ons dag schat wij blijven dichtbij dicht bij jou…

een zonovergoten dag verwarmt hen, die haar zo ontberen stilletjes ontluikt het vers groene landschap met roze en witte bloesems vlinders dansen om elkaar heen op de tinten van de wind wie kon vermoeden dat jij plots werd opgewacht door degenen die jou liefhebben aan de gene zijde als wel wij jou hier omringden met al…

Nee, ik heb geen spijt van jou, jij was het die ik oprecht in mijn leven wou. Al het mooie koester ik in mijn boek der liefde. Een man die mij intens liefhad maar ook zo griefde. Het laatste werd teveel voor mij ik kon je niet meer verdragen aan mijn zij. Liefde, once in a lifetime, het is over, het is voorbij. Het boek der liefde heb ik afgesloten…

zet ik mijn hoed af zo ook mijn bril de zinnen die ik zoeven nog zei mag ik nu langzaam vergeten kijkend in de spiegel wrijf ik de rol voor de allerlaatste keer van mijn gezicht ik ben uitgespeeld…

Mijn hart is dood! – Wie zal het begraven? Wie zal het kisten? – Mijn hart is dood! Vaak schroeide ‘t van dorst, en géen kwam ‘t laven; de honger verteerde ‘t, geen schafte brood… Mijn hart is dood! Wie zal het begraven? Wie zal het kisten? – Mijn hart is dood. Mijn hart is dood… ! Men legge ‘t te rusten, te rusten in ‘t eerste, beste graf.…