Netgedichten

netgedicht (nr. 51.295):

Enkel spoor?

Zij paste slecht in wat van mij was
Gooide met mijn gedachtegoed,
Scheurde de zinnen die ik schreef
Verloor mijn patchwork regenjas

Steeds meer wilde zij lenen, ik gaf alles
Tot ik niets meer over had dan de verwachting
Dat een onderpand alles goed zou maken
Het gebeurde, zoals voorspelbaar

Maar toch altijd onverwacht, waar ze
Met het eerste licht gekomen was, ze
Gaf me een hand en vertrok met de
Laatste trein uit haar zonneboek

Wat duidelijk maakte wie ik werkelijk was
Ik stond op een leeg perron en op het eind
Zag ik de rode lichten vervagen in mijn droom
Ze koos een enkel spoor wat ik in haar ogen las.