Alle inzendingen over Waarheid

Toen je zag dat het zo laat was waarheid aan het licht gekomen wist je ook dat ik in je ogen las dat het geen nut had te dromen zo ongeneeslijk, we zouden pas na de dood weer samen komen.…

Half vergeten leidt niet tot een leugen: met de waarheid ben ik innig bevriend. Alles gaat door een onbedoelde zeef, en er komt niets door wat niet wordt gevraagd. Dus is het onzin dat ik treurig leef en dat mijn geweten zo aan mij knaagt. De winkelschappen zijn nog best gevuld, maar het zoeken vergt al maar meer geduld.…

Toen je zag dat het zo laat was waarheid aan het licht gekomen wist je ook dat ik in je ogen las dat het geen nut had te dromen zo ongeneeslijk, we zouden pas na de dood weer samen komen.…

Fictie of waarheid.. wie zou het zeggen? Niemand die het mij kan uitleggen.…

Als halmen buigend in de wind van zover gekomen dromen zo diffuus in maagdelijk ochtendlicht door mijn omfloerste ogen dageraad breekt mijn absurde zinnen open waarheid te vroeg zal wreed mijn ziel met voeten treden op weg naar sterren gekomen uit niets gebeden woest gesproken aan goden van weleer aan jouw brein ontsproten laven…

alleen vandaag ben ik het kind met ogen, niet vervloekt alleen vandaag behoor ik tot de toekomst en de waanzinnige visioenen die als lichtramen uit de wind vallen vraag over morgen vraag over dromen van duizend keren onschuld vraag of ik jou wil aanraken voorbij de golven, de meeuwen de waarheid en de spartelende vuurtoren vol introvert…

Een nieuw scheppingswerk is geboren Niemand wil Of kan De waarheid Aanhoren Strooi wat gif hier en daar Het is niet normaal Nee Het is raar De nieuwe zijn er al lang Ben jij al bang?…

Stap gerust de nacht maar in waar de schaduw groot lijkt verberg je licht nog even voor je de dag wil geven voor mijn liefde bezwijkt voel op de tast mijn handen doe je ogen maar dicht de waarheid die we vonden vormt een bundel van licht bal een vuist voor de nacht lef om mijn wereld te volgen gericht op liefde die zal geven zing mijn…

druppels geringste greintjes moed en hoop wat gisteren nog evenwicht was is morgen zomaar hulpeloze val verzwaard door nieuwe desillusies spiegeldicht laat mij uw zinnen zien zodat ik ze kan schrijven in de ijle wolkenlucht als zelfportret zonder lijst gelijk een dagboek uit het heden met woorden als goede vrienden in weerschijn van de waarheid…

bloemen in het water en jonge schaduwen die nooit genoeg van elkaar krijgen leggen zich licht, klein en onkreukbaar ik keer terug naar het begin doe mijn ogen open, rond mij in armen als knoppen zonder tegentijd half verscholen in het kortverhaal van stollende vlinders te kort voor wat was; woorden rondom de navel en de minste waarheid…

geen ijdelheid of tooi dat kon je niet verdragen gewoon is goed, dat was wat je zei de maskerade is voorbij maar oh, wat was je mooi zo puur, doorzichtig je ware ik, je liet het mij zien geen feest was zo groots als deze waarheid je was omgeven met zuiverheid en de kracht van liefde die jou omgaf, was als een hemels aureool.…

idioten het ging niet om leven of dood de waarheid lag tussen stenen het had een lichaam dat elke dag in de spiegel stond alleen was het kaal en er kwamen bomen uit de holtes haar huid was van leer een vriend vertelde dat het door de herfst kwam raaskallen maar het was er nog we lachten op sterven na is geen andere mogelijkheid…

Bodemloze put te verdrinken in je ogen, wel zo makkelijk Overtollig woord ingepakt en uitgekleed tot naakte waarheid. Winterzon tekent mist op een bladloze tak, schildert zonder kwast Mijzelf verloren, kwam de dood tegemoet, ook hij scheen de weg kwijt.…

ik versta de gulle lach van haar uitgestrektheid dat zonder hiaten de boezem vormt van het grille besef dat al wat is bezijden de waarheid niets meer is dan een angel zonder gif de kwelder haakt haar knopen in een ritme dat ze weerlegt in de nagels waarmee de dijk geklonken is aan het meervoudig land waarvan wij denken dat het ons toebehoort…

"om goed te kunnen schrijven moet je heel diep in je schaamte gaan" zo sprak de schrijver en het laat me niet meer los één poging is meteen een daad wanneer ik afdaal in het donker van nalatigheden die nu toch het daglicht moeten zien over hoe ik toen verborgen wilde houden dat ik de kille waarheid van de dood niet onder ogen komen…

de lente legt zich naast een langer lied langs niet te stuiten stromen het vergezicht glanst glazuur op blauw het heeft effect op mij het oeroude weten klokt traag laag over laag wanneer wij ons vasthouden aan elkaar door gelijke lanen de liefde beschrijven en de verbeelding die we tussen onze vingers wrijven met geen andere waarheid…

het ging niet om leven of dood de waarheid lag tussen stenen het had een lichaam dat elke dag in de spiegel stond alleen was het kaal en er kwamen bomen uit de holtes haar huid was van leer een vriend vertelde dat het door de herfst kwam raaskallen maar het was er nog we lachten op sterven na is geen andere mogelijkheid waarom bomen…

Daar schreeuwt de wijsheid, maar klopt het nu nog Je schudt al je kaarten maar is er een kans Er is daar een wereld maar jij weet het toch Daar komt de twijfel, wie heeft de balans Je leerde van fouten herleefde de waarheid Erkenning van leven naar het pad dat je kiest Vertekend het even en wie heeft de wijsheid Je overdenkt wegen en merkt…

Maar de spotschelm, eng ter slinker, Schampert: "ken uw waarheid, dwaas! Dood, die bittere verminker, Schendt ook u tot, aanstonds, aas." Smaad, als roem, maakt wijzen wijzer, - Baat de schelm zijn hete spot? De een blijft, onverlet, de Keizer, De andere een naamloze onder 't rot.…

op de weke denkbeelden die mijn geest passeren, er is geen tijd die meer spreekt dan het knarsen van mijn slenterige tred laat de dood mij nooit royeren maar spreek met stille gebaren ik kan het raken, de geur van bederf valt als plak van mijn tanden, het geel vertaalt slechts ouderdom en machtigt mijn verzinsels om zich tot globale waarheden…

welke waarheid wordt gebeeldhouwd onderaan de urne terwijl onze handen wrijven over het gelaat van schaamte hoelang zal de trein blijven branden tussen losgehaakte windstreken die doorheen zwartgekalkte grachten de gruwel spoelen in de keel van menselijkheid en de vloed van vrede willen herwinnen zeg mij, wie richt het hoofd…

weer was er die omslag in je stem na het stilstaan van de tijd jij ging jezelf voorbij wilde terug de warmte in maar de messen waren geslepen het koude staal sneed in scherpzinnigheid de vriendschapsbanden door legde waarheid bloot van wankele pijlers waarop het samen rustte relaties stierven door de kou die nodeloos naar binnen…

tot het bot het rot eraf het merg voorbij tot ik de plek ontdek waar ik mij vrij kan waren en vergeef aan hen die mij verstaan daar zet ik mij op gladgestreken vezels het harnas van de geest gezonden aan de goden de schellen voor mijn ogen afgepeld hoeken maak ik rond obstakels vijl ik weg tot lijf en leed gesmeed naar naakte waarheid…

De CIA begon met een toe-eigening Van de Oekraïne waarvoor gewerfd Werd met omkoperij en geruchten Hun strategie bestond uit verzwijging Van feiten waardoor de waarheid sterft En vluchtelingen doet verzuchten…

Hij kan zogenaamd 'niet beter weten', de beul verraadt het woord van de waarheid: levenstijd van een hart met ziel. Geen fatsoenlijk geweten dat in de opvattingen van de beul viel. Ik zou niet graag in de schoenen van de beul willen staan.…

Getuige was ik van onnoembaar Oorlogsgeweld overal ter wereld Meters oorlogsdoden en vermoorde Baby´s wilden mijn ogen verblinden En toch bleef ik kijken, Het is mijn werk, De waarheid hoe erg ook Moet ik onder ogen zien - 's Avonds, op mijn kamer, Schrijf ik op wat ik gezien heb, En merk ik dat het schrijven Mij lucht geeft,…

Is het omdat je soms de waarheid niet aankan, Of is het om het persoontje mij. Je ziet de zaken soms zo anders, En wil ze soms niet zien, Vaak ga je dan goed kijken, Waarom dan niet bij mij.…

zoeken naar een juist woord is vaak balanceren op een onzichtbaar koord het is kiezen tussen waarheid en schemering uitzicht en behoudzucht tussen zwijgen of deinen in vogelvlucht daarbij speelt het gemoed ook een rol en zal op een onvoorspelbaar moment mede bepalen: zijn alle woorden hard of zoet levendig of doods èn weet…

ik kras je hart waar gaten vallen ben een schoft en balanceer de waarheid in het midden op het valse tussenschot verdomme waarom ben ik het nu die stenen keert je lucht geeft waar je sterven moet omdat jouw tijd is gepasseerd ik heb geraakt wat slapen moet je hebt het niet verleerd nog schreeuwt de werkelijkheid geen reden…

Men hoeft elkaar niet af te branden om elkaar de waarheid te zeggen, tevens hoeven we elkaar niet uit te leggen, hoe belangrijk vriendschap is. Al heb ik je nooit gezien en jij mij evenmin, vriendschap is puur en eerlijk breng daar maar iets tegenin! Dank voor je vriendschap wees je bewust van de mijne!…