Alle inzendingen over individu

Meer nog dan een ochtendzoen heb ik 's morgens moed vandoen. Wakker worden is geen kunst. Dat gaat. Van kwaad is beddengoed zich niet bewust en koude slaapt niet graag onder een deken. Het is de mat die met de wereld vergeleken veel te klein is als begin, en zelfs met mij er middenin, een beetje knelt. Ik aarzel lang, rechtop in bed,…

hij wilde de hemel bestormen zich warmen aan de zon sterren vangen in z’n kamer ophangen en de wakende maan aaien maar voor hij daar aan begon moest hij de schoolbus zien te halen huiswerk maken een Engelse tekst vertalen harde noten kraken verliefd raken alvast als sommige grote mensen een beetje leren graaien en toen hij daarmee…

Onwennig was het zeker, tien jaar terug Waar te beginnen met de rituelen Van formuleren en met woorden spelen Festina lente, langzaam, niet te vlug Je doet iets waar je voor geroepen bent Een stap in 't rederijk waar je mag falen Een taak waarvoor de Muze je komt halen Als inspiratiebron van je talent Als dichter word je immers niet…

Het wordt nooit meer zo als toen jouw ziel nog puur en onbedorven onaangetast door maatschappelijke belangen, niet meer gevangen was al lang geen prille puber meer geniet je van jouw lichaamsgeur ouder dan je gisteren was jongeling voor de toekomst de ochtend is uit mist ontstegen jouw onderbewustzijn voelt kaal dit is de tijd voor een…

En nu 'k mijn mensenleed heb weggeschreid, En weer, en weer, en weer - nu 'leer ik rijzen Uit slik van werelddwarrel met gepeizen', En 'k zie, 't was alles hoogste Werklijkheid. Zo wil ik dan, genezen voor altijd, Mij zalig om mijn grootste droefheid prijzen, Die aan 't verganklijk Ik het Zelf kwam wijzen In vergezicht op de een'ge Wezenheid…

Voel jij ook in alle talen van voorjaarsvlinders essentie in warme volle magen talloze onbeantwoorde levensvragen onder blauwe lucht van dromen waar je ademt in vertrouwen bemerk jij ook dit vroeg ontwaken dan is het vanwege prille liefde verliefd zijn op een onontdekte schat volg blijmoedig het droomkompas.…

bewezen is: de tijd verglijdt, wij blijven niet, wij zijn niet vrij. per dag de pijn der straf neemt af. wij slapen in met ochtendzin. ’t verblijf is nacht in ’t zwart gedacht: droeve stilte is klankenpracht. de spijt gaat weg, zij ligt naast mij, zo lijf aan lijf gaat het voorbij. ‘Anna’, zegt Anke. ‘Anke’, zegt Anna. ‘niemand…

toen zij met kinderogen de grote wereld mat het grasveld een oneindige vlakte was en de overkant van de straat een ander land was moeders lijf de onneembare vesting torende boven alles uit en het kind wist dat papa rijk was als het munten hoorde rinkelen in de zakken van zijn bruine overjas toen moeder in een zwarte zware kist…

Allebei de schoenen? Een schoen doe je uit als een vrouw bij je op bezoek komt en je niet met haar wilt trouwen. Eerst stilte, dan uitleg; eerst duidelijk, dan verbazend; eerst de rechterschoen, dan de linkerschoen, dan de linkersok, dan de rechtersok. Is er iemand die daarover geen gedicht zou willen schrijven? Er is nog iets wat ik niet…

soms laat het raam licht door dat er gisteren ook al was te hooi en te gras op een onbepaalde plek in het achterhoofd, ergens achtergelaten zonder bericht in buurlanden ruikt het naar thuis en thuis lonken de buurlanden overal zijn wijkende wolken maar nergens is een hemel blauwer dan in gedachte aan mijn vroegste dagen…

De zucht naar grootheid, die mij prest, Doet mij betreden paden vloeken. Ik kan niet b e t e r doen dan best, Zo wil ik ’t dan bij a n d e r s zoeken.…

ik verslind gedichten om hun taal en woorden waar tussen gedachten zweven die ontroerden en bekoorden die het geheel oplichten die iets levenloos weten te verbeelden laten dansen laten leven daarom juist daarom zal ik zo vaak zwichten voor de schoonheid van sommige gedichten…

moest ik worden, negen werden ik en mijn vriendjes later, allemaal vroeger, maar ik zei neger, een woord dat wel kon, ik word negerrrrrr. Mijn broer fluisterde in me dat ik groot werd en dat onder de haren van grote kunstenaars kleine oren zitten en dat oren groeien als je ouder wordt maar die van kunstenaars blijven klein en…

Ik heb te zeer de liefde liefgehad daarom wellicht heeft zij me niet bemind. Zo doet de mooie minnaar met een zeer verliefde kind. Ik heb de zon te lief gehad en beu van beedlen aan de deuren van de dagen ben ik geworden als een varenblad dat liever in de lommer leeft dan zon te dragen. En daarom bouwt mijn kommer aan een huis waar…

door een overdaad aan licht verliest elke spiegeling haar detail gaan trage woorden in werveling verloren en opeens lijken gezichten op elkaar een enkele keer overkomt het sommigen om als enkeling het verschil te maken in het voorbijgaan een blik op te vangen, een herinnering te activeren om er frontaal uitdrukking aan te geven hetgeen…

met een hart vol woorden op de fiets van ergens naar hier vragen in golvende regels dwarrelen pen en schrift uit elkaar vogeltaal stap voor stap in korrelig zand geschreven opgetild uit de leigrijze zee schillen krijsende meeuwen appels met elkaar niemand kan aan zijn lot ontkomen de zee golft sist valt aan gaat terug taal bouwt op breekt…

Dit is mijn gezicht, ook al zijn links en rechts omgewisseld. Verward door mijn spiegelbeeld zie ik foto's steeds met mijn scheiding verkeerd en weet, wie mij kent ziet een ander gezicht. Geen mens hoort de klank van mijn eigen stem en wat ik zeg blijft het armzalig verslag van het binnengesprek dat ik eindeloos voer, en ik herken mij niet…

Parbleu?! Mijn hemellief, godnogantoe! Duid u mij toch vooral niet euvel, maar ons niveau wordt aangetast belaagd als het wordt door onwalgvogelijke banale bruincafé ongein die alle perken te buiten treedt, met uw aller welnemen!! Welk een puberaal onthaal, als u mij permitteert! Jongeheer Poes, zegt u er eens wat van, het…

Een kleine barst wordt een scheur. Een scheur wordt een kloof. En zo staat de mens alleen. ------------------------------------------- uit: 'Nagelaten gedichten' (1975)…

Sirene sirene ben ik, zeemeermin Ik zing als een vogel, maar ben ik te min? Ik zing aan de Rijn en ik zing aan de Maas Maar daar zie ik enkel een wit wolkenwaas Ik zing als een tierelier, word bijkans gek Aan de Rijn en de IJssel zing ik en de Lek Sirene sirene klinkt mijn lorelei Mijn zang sterft nu weg, pas dan voel ik me vrij...…

Als ik mezelf had mogen scheppen, zou ik minder fouten hebben gemaakt. Ik liet mij niet zo verdwalen tussen het gebrekkig zijn en het gebrekkige zijn. Ik gaf mij broodkruimels om de weg terug te vinden, al weet ik niet welke weg dat was en waar die eigenlijk naartoe ging en hoe die heette. Ik at het brood in plaats van het te strooien…

wie met gesloten ogen luistert hoort het roerloze bewegen hoort de zucht van verlichting in z’n rauwrode lijf, lichter dan lucht voelbaar door zelfbewogen ziel langs zichtlijn en richtsnoer niet langer kaal en koud in zichzelf gekeerd, zo diep dat het hart niet meer deelbaar is…

Ach kleine wilde lieveheerskeesje Beheers je toch een beetje want ik lees je Voor mijn gemoedsrust niet meer, zenuwpeesje Je bent een brulboei boze pimpelmeesje Was je een schoenlepelmaker geweest Dan zou ik zeggen hou je bij je leest Van dik hout zaagt men planken nog het meest Maar niet dat ene mistig rooie beest Dus blijf niet stoeien…

ik droom mijn dromen dieper in het duister van de nacht ik doe alles wat jij wilt ik lijk wel gek de eerste twijfelende traan rolt over mijn slapende gezicht wat ik nu voel is onbeschrijfbaar mijn avontuur wordt intenser in de cadans van mijn zielloos hart droom ik mijn dromen grondig ik zou iets willen dichten maar mijn droomslaap…

In een vorig leven zat ik als ik even tijd had op de drempel in de zon. Af en toe waaide een wolkje stof op van de weg. En als Rachels raam openstond kon je haar horen piano spelen. Op een dag werden wij allemaal vermoord. We hebben toen verschrikkelijk geleden. Weet wel, je dood vergeet je niet gemakkelijk. --------------------------…

Ze kon van huis naar 't Baarnsch Lyceum fietsen Kreeg zeven keer per week Latijnse les Als puber en als aanstaand kroonprinses Zei "Luctor et emergo, Beatrice" 't Ging eerst niet echt van harte, later wel Want Juliaan bleef toch haar rolmodel…

het gezicht bleef bij het lichaam ook toen duisternis intrad de avond viel ver voor de vroegte neer zodat geen woord onbesproken bleef met nauwelijks hoorbare fluistering kon ik het ruisen van populieren horen alsof mij werd verteld waar water en kust tot branding samenvloeien in het zand stond geschreven aan wie deze woorden waren…

Een molleboon was ik, een hortulanus Verbaal vertoevend in het floraleven Als wolf in schapenplunje? Overdreven! Dat zou slechts kunnen als het volle maan is Ik joeg als een Factotum duvels toe Met veel gevoel voor scherts en ironie Vandaar mijn bijnaam Scherzo, evenknie Van Nemo, Bestevaer van Bontekoe Maar een Alfredo ben ik nooit geweest…

Er is een horizon vol zwaartekracht in geruchten uit een dromenland alsof er een zeilschip met een vergeten ziel vaart door het warme zand van de woestijn Alle emoties zijn weer als die van een kind een geest danst rond fragiele schoonheid maatjes komen zij aan zij, eenzame wolven verliefde libellen zweven in die verhouding tussen wankelende…

Deze nacht voeren stromingen mij naar open zee, ik zie hoe Atlas de hemel op zijn schouders draagt, hoor hoe lange armen muziek naar bergen en ravijnen leiden, deze nacht zweef ik met Apollo boven het landschap zonder tijden lig ik geketend in mijn windstille denkraam, weet ik dat alleen vogels de taal van Aeolus verstaan, glijdt Ariadne’s…