Alle inzendingen over eenzaamheid

dan breekt de dag de nacht alsof het nooit te donker is geweest verwarmt de zon gevallen sterren nieuwe maan ontdooien langzaam koude zielen smaken zilte tranen zoet…

Moe, Intens moe, Ma, moe lief Was jij maar hier moederlief. Tranen sust. Dan rust…. Moeder lief De rust is steeds weg Verdriet tot in mijn nek Een eigen stek, Verrek. Echter zo stil. Wat ik niet wil Niemand om me heen. Wat fijn, Hoort het te zijn. Nee, pijn Eenzaamheid Maakt zo klein. De roep naar jou is er. Steeds. Noch steeds…

Stille wegen Slingeren omhoog, de berg op Verdwijnen in de mist Onder de sneeuw Stille wegen Overspoeld door de zee Niemand Behalve die mens Die monnik Die geest Stille wegen Door het zonnige, groene dal Zo mooi Zo adembenemend mooi Tranen in de ogen Stille wegen Stille mensen…

Daar zit je nou te zitten daar zit je, ouwe man geen mens die naar je omkijkt en de dagen duren lang Straks weer je eten koken, steeds weer een helse baan en drie keer in het laatste uur ben je nou al opgestaan om even te gaan kijken of je het gas hebt uitgedaan. Geen kinderen, geen visite, je snapt niks van de post een werkster komt…

Hij zit stil voor zich uit te staren, denkt even aan de tijd dat zij nog samen waren, zo aan de tafel met op de hoek, zijn verzameling in ’t postzegelboek. Dan kijkt hij met vermoeid gezicht, naar de brieven, niet aan hem gericht, maar toch, hij gaat even later, de postzegels weken boven ’t hete water. Zijn wereldje is heel klein geworden…

een man loopt door de straat wat een leuke man wat een soepele tred wat een schrandere blik wat een mooie grijsblauwe ogen ik word er misselijk van ik moet iets doen ik moet hem stoppen ik moet hem vragen ik roep "man" en zie hij kijkt naar me om…

Gelijk een mes door ranzige boter sneed jouw NEE mij door het hart was jij niet mijn getrouwe echtgenoter was jij niet mijn gedeelde smart waarom dan ineens een walgafstoter ‘t maakte mijn wereld plots steenkoolzwart jouw minacht voor mij werd steeds groter je afwijzingen gemaakt van ijzerhard mijn zenuwen gescheurd en open en bloter je sleet…

op ongeaarde voeten ga ik roerloos door de doffe dagen vergeefse vragen verlaten mijn handen in zinnen zonder eind als schrijnen gestapeld in vochtige hoeken ik boek voeling zonder doel tot een beladen verleden verkeken is bewust van een verzengend gemis keer ik af van vlakke paden en loop te hoop naar noordelijk licht is daar…

Ik voel me eenzaam Eenzaam en alleen Eenzaam in mijn hoofd Alleen in merg en been Als een mok met koude koffie Die niemand nog lust Een zware lepra lijder Die door niemand wordt gekust Een ranzig broodje kaas Dat door niemand wordt gegeten Een oude zwerfhond Die door iedereen is gebeten Een boterhammenkorst Zwaar beschimmeld in een zak…

denk maar niet dat ik je vergeet denk maar niet dat ik niks van je weet je komt niet zo maar van me af je bent ontzettend laf ik voel me weer alleen die mensen zijn zo gemeen elke keer weer laten ze me alleen, steeds weer ik deed niets verkeerd en toch ben ik m'n vrienden kwijtgeraakt ze hebben mij ontzettend verdrietig gemaakt waarom?…

Hier heb jij het roer terug in diepe stilte draai met de wind achter de horizon die niet meer beweegt rond de rimpels van jouw lach toe omarm nu de stilte geef mijn hart nog een kans en gun mij de benen van een antilope wij zullen in dit stilteland een nieuwe zon gebaren naar diepere wortels rauw en ongekookt voor diepere lagen…

Met gesloten ogen keer ik terug naar een diepe slaap maar de weg is treurig en vuil, een halte tussen de dag en de nachtmerrie, gedichten lezen zou mijn oeverloze gedachten tegenhouden, die labyrinten overstijgen en naast mij een kussen een leeg omhulsel, waarvan de veren in onschuld lichter worden, om deze te vangen kost geduld,…

Er was licht die nacht de maan vol, er koerden duiven er was sprake van een onstuitbaar beven Beneden op het kanaal bij het San Marcoplein verstoorde een gondel het trage golven de gondelier roerde zich vooruit Het opende een rij van vragen van waarom nu en waarvoor Een boodschap van de goden van de oude dagen Waarom juist ik hiervoor wakker…

Laat je heldere licht toch schijnen zo'n helder licht dat straalt laat het zonnetje niet verdwijnen in het leven waarvan je baalt Vrouwelijk schoon kan je bekoren maar je bindt je aan geen één je leidt je leven naar behoren maar ik moet zwijgen, anders ga je heen ik wil je zo veel dingen zeggen wat ik denk en wat ik voel ik heb geen kans…

Het ritme van het leven wil ik horen in klanken van muziek maar dat is me niet gegeven want ik, ik hoor ze niet. Een menuet van woorden zijn dansende letters op papier o kon ik het maar verwoorden echt mijn doofheid is geen plezier. Een blijvende stilte is mij omgeven en moet daarmee nu verder leven want mijn oren willen niet meer horen…

Als ik je zoen Is dat voor even, deelbaar door de tijd Luister ik, fluister ik Verlang naar je lippen en kijk Achterom Hoor ik stappen, grind en Het slot van een fiets Mijn gevoel domineert Verstand is zwak Ik weet dat wij niet bestaan Zeg dat ons Ons niet is De zoen brengt ons samen Weten dat dit slechts voor even…

Des avonds rond de stond van elf, wanneer de crisis van de dag is weggezonken en poppendame alsook sponzenheer van de t.v. naar hem niet langer lonken, omdat zijn echtgenote, afgebeuld, die krocht van lol heeft uitgehypochonderd en met haar zooi naar boven is gezeuld, naar die verknoeide uithoek van hun sponde, en hij voldoende aangeschoten…

Het Waterhoentje Aan de Korte Prinsengracht stond een vrouw die eens mooi moest zijn geweest Aan haar zwaar verzorgde uiterlijk zag ik dat ze dat nooit had kunnen vergeten Ze keek verbeten naar beneden en gooide met veel kracht grote stukken brood Op het ijs vastgevroren en wanhopig zat een waterhoentje Midden in een kring…

Op de eerste stap in een ander jaar, nu moederziel alleen, zonder haar, rijplicht omvat de keel van mij en het bevroren land, het is niet zo dat de steel van de blanke lelie is gebroken, vertrokken alle keren op een houten slee, die plaats biedt voor twee, ik dien dat te accepteren, voor al die anderen die het tegendeel beweren,ik beween…

Wachten tot de mist verdwijnt en de zonnestralen mij bereiken zodat mijn dromen beginnen te leven Wachten tot mijn schip een haven bereikt hopende op een welkom dromen over het einde van de eenzaamheid Wachten tot een zucht van liefde mij aait mij weer tot leven brengt als was het een kus van een fee Wachten tot ik al die liefde delen…

Te lang al zonder liefde Te lang zonder besef Te lang al loopt hij doelloos Met zijn ziel onder de arm Te lang om te beseffen Dat ’t normaal niet zo hoort te zijn Toch wetend dat ie wat mist Te lang, met de ziel onder de arm. Te kort duurde de klap, de voorbereiding ook Te kort duurde ’t besef, dat waar ie eindelijk voor koos. ’t…

NCRV's Man bijt hond bracht tot nu meestal geen enge eenzaamheid in beeld zoals die club doorgaans ook geen codes schond Wie ervoor open staat niet bang en jong van geest levenslang al in de slag en altijd overal gewoon gesjeesd zegt waar het precies om gaat we zien ons uiteindelijk allemaal soms wel wat knullig sentimenteel lief terug…

Geen kaarsen voor mij vandaag: ze zijn hun vlammetjes al lang verloren Geen arm om me heen die me even wat warmte kan geven Geen lieve woordjes me toegefluisterd gewoon omdat je er niet bent Dit wordt de meest eenzame Kerst overladen met pakken vol verdriet Vrolijk Kerstfeest!…

Om het leven te begrijpen in het geheel of in stukjes is zeker niet af te lezen aan de gestelde eisen van zo welke opgeschreven. Doe geen moeite om het begrip leven kan ondefinieerbaar wezen maar in de luwte van ons bestaan ondervind je in stukjes of in het heel dat het begrijpen van het leven maar door weinigen wordt gedaan…

Ondergedompeld in de IJskoude wereld Van verborgen dromen Zweet het ongeloof Uit mijn poriën En herinneringen Vervagen tot een onherkenbare Substantie Een verstikkende Mantel van Bevrijdend zwart Is het enige dat nog blijft…

Dwalend in deze wereld doe ik mijn best opzoek naar de vuurtoren Het baken in oneindigheid toen ik droomde wist ik dat het echt was Waar jij bent is een vraag ik zal zwemmen tot ik je vind tot het raadsel een antwoord is Hier ben ik verdrinken zal ik niet zoals het vraagteken zijn masker af zal zetten…

ijzig giert de wind door stadse straten afval schuurt langs muren verdwijnt uit het zicht van gedoofde winkelramen een dakloze vrouw ziet met lede ogen de geest haar fles verlaten verbogen, schuifelt ze door stadse straten zal er nog plaats zijn voor haar?…

Een weg, geen uitweg. Ik, eenzaam en alleen. Niemand om me heen. Verdriet is het enige wat ik nog voel. Dat is mijn gevoel. Het is donker ook in mijn hoofd. Al het vuur, ook in mij, is gedoofd. Een weg, geen uitweg.…

We zaten op een bankje aan het water: Jij, ik en die bolle. Met wie je nu naar bed ging. We hadden elkaar niet bijster veel te melden, (verschillende ideeën, andere helden) En alleen wat wiskunde betrof, Zaten we echt op een lijn. We zaten op een bankje aan het water: De zon zweeg, het werd vroeg later, En ik dacht: Een paar zeemeerminnen…

Ik huil, ik huil bij elke vlok ‘k Zit de stilte te ondergaan, de kilte trekt door mijn voeten naar omhoog Waarom ben je niet hier om samen de sneeuw te eten die valt om alle scherpe randen te lenigen. Geluiden zijn er, maar niet echt storend, echter, vlok na vlok dreunt neer en overstemd mijn gesnik … Waarom.. waarom ben je niet hier…. Tranenvries…