Alle inzendingen over verdwijnen

Wie uit zijn rol valt, heeft niet veel te eten en ziet de toeschouwers gehaast verdwijnen. O ja, ik ben een steen. Even vergeten. --------------------------------------------- uit: 'Een tuil zeeanemonen', 2000.…

ik in mijn schoot Vergeet alles in deze nacht Blijf hopen op een wonder Macht van mijn wilskracht Stuur ik nu in 't bijzonder Naar mijn schoot en wacht Handen strelen weg de pijn Verzachten het verscheiden Van mijn kleine poppedein Verdriet verlamt ons beiden Maar sterkt ons samenzijn Al mijn toewijding ten spijt Ik zie het licht verdwijnen…

jouw vuur werelds, zo ben jij voor mij een wereld met toppen en dalen waar dromen werkelijkheid zijn in verhalen waar mijn hart voluit zingt in duizend talen waar de nacht het helderste zonlicht laat stralen waar de schittering van honderden Heilige Gralen verbleekt... bij jouw verschijnen hoe groot is mijn wereld dat ik in jou mag verdwijnen…

Ik schrijf mijn vingers blauw de kilometers die ik verdwijn als dood afleg op reis naar jou. Zeeuwse eilanden heb ik gedroomd Terneuzen grijs zien worden Dow Chemical tot aan de horizon. Je kwam naar mij toe en samen zoenden we november door bossen die van kleur verschoten.…

Dan volgen fantastische fonteinen, Die, ongeremd ontploffend, fluitend, Onbeschaamd, orgastisch spuitend, In de hemel van onze liefde verdwijnen. Als we nadien gelukzalig samen liggen, Dan streel ik even lief door je haar, Schilder een tedere kus op je lippen En fluister zacht, Gelukkig Nieuwjaar.…

weinigen hebben weet van uw talrijke woorden slechts enkelen vinden de weg naar het fenomeen De Slechte daar ligt nog voor een euro al uw uitgebraakt lief en leed dat u met passie hebt zitten knechten ach, u hebt nog geen bundel het licht doen verschijnen dan is de tragiek niet te overzien u zal dan na uw heengaan geheel in het onbekende verdwijnen…

Zachtjes trilt de aarde De stilte voor de storm De natuur gaat flippen De ravage wordt enorm De zon zal verdwijnen Bloemen verliezen geur Door droogte geteisterd Het leven verliest kleur De liefde lijkt verloren De warmte wordt koud Eenzaamheid is geboren Niemand die van je houd Tastend in het duister In de uitzichtloze nacht Door…

zoals de dooi de koude breekt legt zich langs mij in poel van mijn gestaar als ‘k vraag wat er nog meer is dan een schim van maan die daar vangt uren in een hand ze dorstig opslokt één voor één en peilend in mijn ogen kijkt wijl dagen stillen en ik ween straalt teder mij op lijf schilfert de stilte af tot al mijn duistere gedachten verdwijnen…

Ik denk nog even terug aan net Voor ik in een diepe slaap verdwijn.…

naar zee, dwars door klei, polderland en dijken Bourlaschouwburg loopt langzaam leeg, kaartjes met een foto van hem vallen voor etalages van Louis Vuitton zie hem gaan door het land langs wuivend riet, trots met al zijn werk nog bij hem onvermoeibaar, in de golven waar de mantelmeeuwen het zwart op hun vleugels uitslaan, soms even verdwijnen…

In de verte ziet ze hem verdwijnen zonder haar smekende uitgestrekte handen woedend weggeslagen. Het paradijs vol vogels zingt zachtjes zinderende liedjes van stille vrede die niet is, nog steeds niet is. Voelt hij geen prikken van ogen vol tranen die manen terug te komen maar nu met tederheid.…

Toen ving het huis in d’ andre straat langzaam te verdwijnen aan. Nog even dreef de zwarte klink en ook de boer zijn bovenhelft boven het mobiel gewelf. Een week nadien, ‘t was wasselijk weer, bewoog nog slechts zijn norse kop over de wiegende maïszee. En opgelet ! nu volgt het dak, het zinken zet zich door.…

merken plaatsen storen waar synapsen werken Geest uit littekenweefsel geweven heeft geen ruimte voor streven naar een normaal sociaal leven Gebrandmerkten vaak tuig genaamd ze hebben zichzelf niet gemaakt elke generatie een nieuwe lichting gevolg van falende samenleving Als de groep naar Siberië is verbannen zijn wij het tuig dat moet verdwijnen…

krachten aan om als sterkste voor te gaan en anderen te mijden het blijken tijden van verharde strijd wanneer grenzen sterk vervagen vragen rijzen hemelhoog de bogen staan gespannen toekomstplannen raken kwijt er wordt teruggeblikt met rouw en spijt hoe anders zou dit lied toch lopen als klanken mengen zonder vrees in vervreemding te verdwijnen…

Ik kan het niet goed omschrijven Nieuwschierigheid overheerst De rest van de sterren verdwijnen Ik ga liggen onder de hemel Wachten op dat zelfde moment Het was een flits Het smaakt naar meer Mijn gedachten blijven bij die ene flits Dat geweldige moment Mijn verlangen worden groter Het vervaagt lichtelijk Hoe meer het vervaagt hoe meer…

Laat je heldere licht toch schijnen zo'n helder licht dat straalt laat het zonnetje niet verdwijnen in het leven waarvan je baalt Vrouwelijk schoon kan je bekoren maar je bindt je aan geen één je leidt je leven naar behoren maar ik moet zwijgen, anders ga je heen ik wil je zo veel dingen zeggen wat ik denk en wat ik voel ik heb geen kans…

Daaronder blijven als weggewist de vage lijnen, die weer verdwijnen. Een horen klinkt, en van een schinkel rukt het gerinkel. En dan verzinkt alles in 't wijde vaal uitgespreide voor ons gezicht. De mist, al-nauwer, dan bleek, dan grauwer klemt om ons dicht.…

Aller oog zal Hem dan zien verschijnen Op die bijzondere, wonderlijke morgen Voor ons mensen blijft die nog verborgen Maar ooit zal dan de duisternis verdwijnen. Het grote Licht zal eenmaal komen Duisternis zal er dan niet meer zijn Alleen maar licht en louter zonneschijn Jezus zal ons met Zijn liefde doorstromen.…

Delicate vingers Beroeren de enkele snaren Van het eeuwenoude Instrument terwijl Emotie ontspringt In de vorm van zuivere klanken Vormen tranen In de zwartste ziel Maar verdwijnen In de mysterieuze ogen Van de erhu-speelster Gekleed in brandende qipao Realiteitszin verliezend Begeef ik mij in Magische wouden Waar een glimp Nog meer…

heide als verhelderend licht het zicht verspreidde en ieder door het schouwspel staat versteld als droom ziet men een roedel herten zweven over lage nevels met hun machtige gewei, ziet men de ruggen van de wilde zwijnen, net één tapijt met fijne draad geweven slechts hier en daar ontwaard men reeds de hei wat gaat verloren als dit zou verdwijnen…

zou ik daar de stilte kunnen tekenen of erin verdwijnen met meer dan mijn ogen alleen zal ik mezelf aan de grens herkennen in het weten dat mijn hart heftig klopt (liefde veroorzaakt pijn) wanneer ik naar een laatste wens word geschopt door de hongerige tijd die, zoals mijn duindromen, immer bij mij blijft ziltig in waarheid,…

We mogen geloven in Gods grootheid Hij was en is, en zal eenmaal verschijnen Dan zal alle kwaad en onrecht verdwijnen En zullen we getuigen van Zijn heerlijkheid.…

Het doet mijn spontaniteit bewust langzaam verdwijnen het nadenken over wat je schrijft zonder echt gevoel dat is heel anders, maar ergens zie ik de humor wel.…

het verhaal van het einde van alle leven dient ver op voorhand geschreven want er zal in wezen niemand meer zijn om het te lezen wat heeft het verdomme dan nog nut sta ik hier dan niet voor schut dat ik probeer duidelijk te maken dat op een keer alle wijsheid die geboekstaafd staat mee met de wereld ten onder gaat nadat alles zal verdwijnen…

Mijn naam zal verdwijnen maar toch kreeg ik nog faam, de voorpagina gehaald wat een prestatie op maat. Mijn wezen bezweek bijna onder zijn geilheid. Maar nooit en nimmer meer zal ik me zo voelen. Ik kan slechts streven het genot weer te verbreken.…

Het is zoals verdoken leed dat bij zomerse sterfte verdwijnend, klein snikkend, zich voor mensen hoedt, sluimerend wachtend op de dooi na winterse kou hopend op d'eerste lentezonnestraal die de healing doet. Het is zoals... wachtend om te mogen Zijn...…

En jij pakt gewoon je rust gaat steeds je eigen gang Ik hoop en wacht en smacht maar schat ik ben zo bang En weet je wat mijn angst is dat mijn liefde zal verdwijnen Als er niets zal veranderen… mijn hart stilaan weg zal kwijnen…

Maak dat deurtje open laat het verdwijnen tussen de bomen met hun hoge kruinen. Mijn hart opent zich emotie en tranen voel ik komen wat gevangen zat komt naar buiten.…

Schrille kreten Ontsnappen aan opeengeklemde snavels Gebonden door strengen Vlas door schikgodinnen geweven Het zuchtende hart Dat geen balans weet te vinden Onrustig tikkend, oude geesten oproepend Waar holle ogen zich voeden met de leegte Dwarrelende sneeuwval Bedekt mijn krommende schouders Een witte tombe Durft slechts te omhelzen Verdwijn…

ik wandel zo graag met de vredige waan dat de nacht zich gedraagt als een goede vrind maar in de oude sporen van mijn voortbestaan drijven dromen weg met een noordwestenwind nu brengt u terecht zonder enige schroom ter sprake waarom juist in die waairichting idealen verdwijnen vaak gepaard gaande met regen en ander hemelbraken…