Alle inzendingen over verlatenheid

De Psychoticus beleeft zijn waarneming zeer tragisch Hij leeft zijn mythe en tot groot verdriet van het Hermetisch Kind in hem, wordt hij de Cynicus die hij tracht te vermijden, maar niet kan verlaten De Psychoticus gaat de Cynicus haten Het is balanceren en schuiven met gegevens Een oneindig leven is er nodig, om de som der delen hun…

Als liepen we door een kerstkaart Het landschap in een doktersjas Oranje gloed over de velden De dorst naar avontuur De sneeuw in de haren Fier rechtop in gelijke tred Door bossen en over vlaktes Langs verlaten boerderijen In het schijnsel van de zaklamp De kruisen op de bomen Wezen ons waar te gaan De nacht die plots viel In het zwart…

langzaam in stilte gelucht nog 365 dagen te gaan met voornemens die slijten zo hoort het ook: waarom zou ik het genot verwijten je moet gedrag veranderen zeggen wijze mensen alles met mate zei een filosoof een eeuwigheid terug hij kan de pot op ook hij heeft de aarde na overdadig denken overeenkomstig het lot als sterfelijk mens verlaten…

wolken witberen helder als ik de horizon aanschouw aan het verlaten strand alleen diverse vogels vergezellen mij op de wandeling er is een zoutzilte zeelucht dat zweeft in de lucht als een trotse veer ik wandel met voeten in maanwitte duinen met open grenzen dat maakt iets los in mij en ik herdenk: nu blijde de wonderlijke magie van…

Al haar kracht lijkt gericht op het verlaten naar voren trappen, in het verleden praten. Ze is weer als het meisje, amper vrouw. Alleengelaten fietst zij in gedachten voort van Noord naar Rosmalen en terug. Haar benen gaan verwoed tekeer gestuwd door pulsen uit haar stuit haar gebogen rug verslapt na elke stuip.…

Ik vertrouw op U Heer Mensen kunnen mij in de steek laten Maar U houdt mij altijd in de gaten U verlaat mij nooit en nimmermeer.…

dezelfde verspreidt nu stralen van licht in een andere hoek over onze zachte ronding Alle sneeuw is verwaterd van maagdelijk naar transparant dwars door alle seizoenen ligt het landschap er onveranderlijk in oplopende graden van warmte Vandaag zwaait de jonge lente de oude winter vaarwel een winter die alleen 's nacht nog talmend om het verlaten…

de zware stenen op tegen je te zwakke rug aan het begon op deze dag met negenenveertig uren een koude week de eerste bladeren vielen en jij zag de engel voor jouw dood aan overschrijd geen grenzen wie zonder naam een rots kan zijn mag als lijk bekeken worden zie je de vleugels aan haar lijf zij die alleen een gedachte is verlaat…

Verlaten dier, treedt uit je schaduuwen, wat zit je nog te mijmeren hier, er is brood, er zijn spelen, loop niet in dood in je levensspoor je lot achterna, je verlangen versleten tot schrander dier.…

Jij gaf je over aan het onbekende huis en haard heb jij toen verlaten jezelf blootgesteld aan doffe ellende maar jij had dat zelf niet in de gaten Voor mijn gevoel dook jij onder in een roes van fout verlangen langzamerhand kon jij niet meer zonder waar zou jij nu weer uithangen In zes maanden werd jij jaren ouder vergald, verslaafd en…

Ik wil jou in mijn armen nemen en jou daar zachtjes verdrinken confronterend met extremen van gevoelens die nooit zinken Ik wil jou in de nacht ontvoeren liefhebben tot de maan ons verlaat eerlijke passie op volle toeren alsof de wereld heel even stil staat Ik wil jou koesteren als mens en jou voor altijd stiekem bewaren in mijn hart…

Onze hartstocht kreeg last van onweer en daarom moet ik nu helaas gaan lieverd, we lezen elkaar niet meer en we voelen elkaar niet meer aan Ik kan niet langer bij jou blijven als mijn gevoel mij in de steek laat ik wil niet op labiele hoop drijven daar zijn wij beiden niet bij gebaat Met pijn in mijn hart verlaat ik jouw land het vuur…

jou oprecht bemin en als jouw vrolijkheid weg rent dan halen we die samen wel weer in Jouw wereld is niet die van mij maar mijn hart is wel bij jou niet samen, niet ons, niet wij maar weet dat ik van jou hou Bij jou kan ik altijd mezelf zijn met jou kan ik eindeloos praten door gedeeld verdriet en alle pijn zal de toekomst ons nooit verlaten…

Nochtans zonder ons te verlaten, gaande z'n eigen weg verlegen of ongeremd.…

De deurbel klinkt indigo zonder echo, of een verlangen in het licht van gevoelens drijven wolken wollig op klanken van melodieuze heimwee kitsch verstaat de schoonheid van twijfel die jou is toevertrouwd en naast elkaar verzameld in ivoor en porselein geldt de wet van herhalen tijdens zielszware voetstappen op een in inkt verlaten…

verlaten kleuren straten drabbig rood nog smeulen vreugdevuren maar dat zal niet lang meer duren de regen klatert en verzamelt zich als smerig water in de goot het dansen is voorbij uit huizen komen katers alleen de hond blaft vrij moeizaam komt de stad tot leven onuitgeslapen en wat bevend zoekt men koffie en elkaar zo…

bloesems keren zich van me af ik schrik het is tijd om te gaan, terug naar wie ik was ergens is het feest vanavond * ik verlaat het zomerhuis ga langs onvoltooide velden en dagen steeds weer breekt de verte nabijheid was nooit welwillend * vrijwel alles is tegenstrijdig en ruilt zich telkens weer ontelbaarheden…

Laat dromen niet waar zijn waarin mijn ziel bekneld ligt tussen angst en pijnen mijn hart geen uitkomst vindt mijn gedachten zijn beneveld mijn handen zoeken angstvallig houvast en steun mijn voeten zullen de aarde niet verlaten help mij met woorden die ik zoek en verdrijven mijn angst en pijnen troost dan mijn beklemd gevoel dat ik…

In alle staten Heb ik de kliniek verlaten Tranen langs mijn wangen Niemand om ze op te vangen In gedachten zag ik mij sterven Wat met de kinderen Wat met mijn partner Wat met mij?…

Ergens waar een kamer gevangen is in zijn eigen ruimte Waar het donker is En de kilte guur afsteekt tegen de verlaten muren Waar de muren vechten om de ruimte Waar zelfs het verste hoekje haast onvindbaar is Daar ergens, waar het licht al lang geleden is gedoofd Ligt een verloren briefje Zwarte letters op wit papier De woorden zeggen: ‘…

Geen boot verlaat zijn baan van schuim, zilver en groen. Ik moet hetzelfde doen en volg de regelmaat die door het landschap gaat. Dan sla ik af. Een bocht. De kromming die ik zocht. De lijnen worden speels, maar stuiten op de rails. Het spoor leidt mij naar ‘t oude station van Abcoude. De zon breekt door. Daar fonkelt het Gein.…

We zitten samen aan de kade Jij gooit een steentje in de maan En dan verlaat je me Het was allang tijd om te gaan Oh, in ons spiegelbeeld Gooi ik een handvol kiezelstenen Langzaam wordt ons beeld weer zichtbaar En ben jij eruit verdwenen De horizon kwam rakelings voorbij (De twijfelwilg neuriet een voorzichtig melodietje) De horizon kwam…

Voelde het steeds meer verlaten en alleen. Van jou heeft dit hart eens gehouden als nooit tevoren... werkelijk... als van geen een.…

Ik verheug mij in de HEER Want op Hem kan ik altijd vertrouwen En heel mijn leven op Hem bouwen Hij verlaat mij nimmermeer. Ik verheug mij in de HEER Alles in mij juicht om Zijn grootheid Om Zijn trouw en wijs beleid Ik kniel eerbiedig voor Hem neer.…

de stilte draagt een oud seizoen waar stammen dansen in de mist, alleen en lang verlaten nu niet meer in handen vol liefde droegen we jou een trotse vrouw van rood en wit heel zacht in duizend lichtvallen viel jouw liefde mee rond de herinnering van mooie zomers glanst jouw glimlach in vakantietijd en altijd weer weten we ik ben…

Grenzen vervagen Hoogste muren vallen zo om Onbegrijpelijk is dan ook dat hiervan de reden niet wordt gezien terwijl die voor het oprapen ligt Als passie jou heeft gegrepen, is liefde niet van belang Dat het leven soms geen vat heeft op een mooie muze in progressie wordt ons spaarzaam soms váák bewezen als teneur fles heeft verlaten…

(Het leven als kunstwerk) Met mijn handen die Hij gemaakt heeft schep ik een kleine hemel over land en water en later rots en strand pover en verlaten alles wat nog in mijn herinnering leeft De wind draait om oud gebergte, om lovertjes en platanen waar liefde pijn verdreef Dit is wat Hij mij geeft iets sterkers om in te geloven…

elk beeld vertelt een oud verhaal rond mooie woorden struikelt het gevoel van volgepakte zinnen om te beginnen was er nog een zachte foto en een valse naam, die afscheid aan zijn slippen droeg waar ik ook naar vroeg, het rolde voor me uit geen uitgestippelde staketsels of een patroon naar nieuw duinenzand grondt helm aan zee verlaten…

Drapeer jouw lover als een schijn op beide slapen waartussen ik mij heb verliefd Geef mij de tijd om te ontwaken Heeft jouw beeld mij nu verlaten? Dan -lieverd- wees één met mij en wordt opnieuw mijn hartendief... Kunstwerk: ' Droomgestalte ', 2012 Kunstenaar: Irmlinda de Vries…

ze keken naar elkaar samen in de vreemde schurkten huid aan huid de wereld naast het nest was een totale openbaring anders zonder moeder thuis dan vonden zij elkaar in het spel van dollen hollen en hun mores leren de een op een relatie is verlaten als in een echte roedel hadden zij dat heel snel in de gaten wij zijn de baas maar…