Alle inzendingen over bloeien

En 't lied begon te groeien uit mijn handen lijk uit de mei het gras; nog voor ik aan die wasdom bloei en zaad kon wensen stond heel mijn herte rijp van liekens voor de mensen zodat ik dichter was.…

Dankbaarheid mag daarom weer als fleurige bloem bloeien als geheugen van menig hart met ons denken weer stoeien. Tijd neemt mij ’s nachts dieper en dieper mee omhoog toont mij vaak de pracht van menig regenboog. Ze neemt mij mee naar eigen kracht en wil bij de kreek zodat ook ik al dat kruisleed van de wereld even vergeet.…

Dit is de diepe troost die leven doet, in onvergank'lijkheid zullen wij bloeien, de beker in Uw hand zal overvloeien wanneer U ons als kind aan tafel groet, U deelt ons van Uw leven, in 't brood aan ons gegeven.…

ijswind verkruimeld De toegang tot het marktplein is versperd Dus kraken ze de kerk Razend door het middenschip Met een stormram breken ze het altaar doormidden Laten een zuil, een kruisgewelf trillen Kerven in het Lam Gods Met slijk wordt de dunste verfstreek bevlekt Hun jacht breidt uit Naar gesnoeide rozenperkjes Voortuinen in prille bloei…

De einder neemt rondom geen einde als mijn ogen als een albatros gaan dwalen over 't water met beneden de koralen die bloeien in het blauwe zijnde. Bruinvissen lijken op gevonden land, vliegende vis springt boven golven mee en een dolfijn verheft zich boven zee. Het is teveel voor een gewoon verstand.…

Bovendien kleuren ze allerlei zalig zoet zodat het vuurtje van ons breekbare-en-kwetsbare blijft bloeien en gloeien zonder dat haar aangestoken vlam zou gedoofd worden op een dag Wat is het toch super zacht licht en heerlijk warm om haar te voelen tot diep in de nacht.…

Bovendien kleuren ze allerlei zalig zoet zodat het vuurtje van ons breekbare-en-kwetsbare blijft bloeien en gloeien zonder dat haar aangestoken vlam zou gedoofd worden op een dag Wat is het toch super zacht licht en heerlijk warm om haar te voelen tot diep in de nacht.…

Ja: terwijl hij door een diepte valt, bloeien droom-bloemen op, zwichtend over een zon-overgoten veranda. Tussen openslaande deuren wiegen zware, fluwelen gordijnen in de middag-wind. Een kamer ligt daarachter, schaduwrijk en stil.…

spier zij evenmin - haar dagen vergaan als rook opgaand in het avondgrauw zij schroeft zich vast in het verleden en ik spiraal naar lucht - buiten ligt de akker braak en woekeren papavers gelaten wacht zij tot de trage wurger haar te na komt en met de beker in de hand steekt zij hem de loef af het dorpskoor zingt: de steppe zal bloeien…

Al dragen zij niet meer die zomerse glans en geuren voor Kerstmis bloeien ze in steekschuim. Waar rozenbottels,rode bessen en klimop moest prijken staat nu een verkeerd kleurenboeket. de kerstboom die kan het niet begrijpen die vindt dit maar een raar gezicht.…

Er bloeien wat bloemen rond spelende makkers die ver in hun groei en ook bloeiwarmte zijn: ze vormen een zonnig en kleurig refrein in dit windig weer over gortdroge akkers.…

In de stadstuinen bloeien veel krentenboompjes. We gaan naar het bos, zoeken heel lang, overal, één zo'n witte bloesemkruin. Door de pijnbomen waait zachte wind vol reislust, trekt suizend verder, komt dan weer, blijft steeds dwalen in die wiegende kruinen.…

het stille water aangekomen zag ik werkelijk de ondergaande zon en ook dat hij langzaam onderging waar ik zo naar verlangd had met de intensiviteit van mijn dromen ik zocht haastig naar een pen maar toen ik die gevonden had was het donker, en ik besloot terug te gaan, naar mijn huis dat in de stad lag, tussen de klimrozen die in volle bloei…

Bij elk omhoog gevlogen woord, Lachend op straat gesproken, Vond ik een hartewens verhoord, Een knop in mij ontloken; Totdat mijn ziel vol bloemen stond, En ik, de geur-doorwoelde, Niets dan het bloeien van mijn grond, En 't zo bedekt-zijn voelde.…

emoties Het is gebrand op mijn netvlies De woorden die je uitsprak Ik hou van jou Daardoor sta ik in de kou Jij was degene die mij brak Maar toen ik over straat liep Kwam ik een ander tegen Ik was niet meer degene die sliep Jij bent degene die mij erdoorheen sleepte En ik vraag me nu af Wat er toch is gebeurd Mijn wereld staat weer in bloei…

Zou hetzelf zichzelf niet kennen Wij zijn allen bloemen in het veld Zonder het veld komen we niet tot bloei. Eenmaal vroeg of laat, neemt de wind ons mee. En waaien we de… Eeuwigheid in…

Zijn liefde is als een roos: Schuchter ontloken uit de knop lokt de lente tot groeien, ontvouwt hij blad na blad om tot volle schoonheid op te bloeien. Ik ruik z’n roze rozengeur en word bevangen door het verlangen z’n zwoele jongensferomonen van dichtbij in m’n neus te vangen.…

warm en groen zal zijn om geen rode haard vraagt en glühwein ook dikke jassen, mutsen blijven in de kast brengen bij het drukke winkelen alleen maar last het lijkt of wij Kerstmis vieren in oktober met kerstballen en glitter als gouden lover geen berijmde bomen en bevroren grachten in de kortste dagen en de langste nachten de geraniums bloeien…

tijd achteruit gaan financieel daar kan je mee leren leven zonder jalousie kom je heel ver en verwonderlijk genoeg je hebt minder zorgen jouw geluk neemt zelfs toe achteruit bekeken en achteraf bezien als ik alles zo beredeneer kan uit jouw achteruit jouw vooruit groeien je moet gewoon op tijd snoeien om in volle wasdom te kunnen bloeien…

sterven is nog niet voltallig doordat de toegeschreven voorwaarden haar nog even het licht gunnen van dit leven haar overgang naar een volgend leven oefenen we samen, niet met verdriet, maar met humor en stilte terwijl het gesproken woord zich hult in een deken van eenvoud het is de leegte die als een zonnebloem in Plum Village tot bloei…

Zilte zeelucht vermengd met fijne geuren van unieke bloemen die hier bloeien en groeien daar ook uitzonderlijke kleuren inhoud geven aan dit ongekend paradijs Luister naar gezangen terwijl enige stralen nog even blijven kleven op mijn huid.…

je ook ik moet loslaten gevoed en groot gebracht De wind laat haar zacht troostvol wiegen We verwonderen ons om haar kracht in stilzwijgend vallend blad Het bos heeft geen strak omlijnde paden elke stap laat nieuwe afdrukken achter ze zucht haar schaduwen verraden schoonheid en verval Ze weet het ze weet ook hoe ze straks weer bloeien…

Mijn hart uit wellicht koel en mijn gezicht voelt wellicht koud Nimmer heeft een bezoek aan hun gebeitelde naam me berouwd Er zijn nu amper bladeren die krachteloos doleren en bloeien Maar sneeuw die me maagdelijk weer hernieuwd op doet bloeien.…

engel, Met mooie, grote, witte vleugels Waar ik me onder verschuilen kan Jij bent mijn engel voor in de eeuwigheid Maar als je zoveel van me houdt zal je me moeten loslaten Dan krijg ik ook witte vleugels Laat me gaan voor even Laat me vliegen, zoals ik nog nooit heb gedaan Laat me vrij, zodat ik met een lach kan wegvliegen Laat me bloeien…

Van hoog aan de hemel stuurt de zon haar levensbrengende stralen neer op het gretige, in volle bloei staand landschap, dat gulzig de zalige warmte opneemt. Alles is op het toppunt van ‘zijn’. Maar elk hoogtepunt is ook een voorbode van het naderend einde.…

wanneer het jonge groen ontspruit het gras begint te groeien voel ik de kriebels in mijn buik begint de lente ook in mij te bloeien de lijster in de conifeer die mij 's ochtends doet ontwaken weet ieder jaar steeds weer de lente in mij los te maken het lammetje in de wei dat vrolijk staat te springen maakt mij van binnen blij 't zijn allemaal…

En zo, zonder vreugde of zucht, Lag 'k met niets te bemoeien, Ik keek maar naar de lucht, Die overal ging bloeien. - Door die diepe avondkleur Kwam toen een wagglende wagen, Hoog met hooi, en vol geur, En vol zoete vlagen.…

- Is het een gaarde, Waar bloemen, die bloeien, Daar 't felle steken der zon bezweken, Van dorst verschroeien? - Is het een bloemperk, Waar goudgele bijen, De geuren stelen der paarsfluwelen Violen-reien? - Is het de boekweit, Waar hommelhorden, Wit bestoven van 't bloemenroven, Gonzende snorden?…

O, paardenbloem aan ’t bloeien! Zo vrolijk geel, zo zonnig teer, Op ’t weiland aller bloemen heer; Maar blaast het kind straks op u neer, Dan zie ik, hoe zich keer na keer, De zaadjes, als de donzen veer, Voortspoeien! O, plompenblad, bies, bloemen!…

de kracht van liefde die kostbaarder dan goud bij elke stap, keuze en daad gevuld met warmte en zorg alle tijd en aandacht hebben moeders als schilders voor het doek hebben oog voor de passie de gaven en de talenten die gevoed moeten worden zien zelfs diep verscholen de dromen en de wensen die met geduld als compost zij als bloemen bloeien…