Alle inzendingen over overlijden

Als de wind weer weemoed waait, loom, donkerblauw en vol verlangen. Zich ritselend laat vangen, standvastig blijft, niet draait. Kan ik eenzaam, lange uren staren naar jouw glimlach in mijn glas. Je ogen, je mond, hoe mooi je was. Maar de dood speelde al door je haren. Een kam met veel te scherpe tanden op een hoofd waarin de waanzin…

We liepen hand in hand Denkend aan vroeger, Dromend over later Er lag een wereld voor ons open Opeens moest je vechten Knokken voor je leven Want je wilde zo graag verder Wij, hand in hand Ik hoor het je nog zeggen: Het komt allemaal wel goed, Als het voorbij is leven we ons leven Zoals we droomden Maar jouw enorme moed, Geeft dat…

laat me nog heel even genieten van het leven laat me er nog heel even middenin staan en laat alle herinneringen nog even langzaam voorbij gaan laat me nog heel even genieten van toen die mooie momenten, de liefde, die eerste zoen laat me nog even denken aan de kinderen voor het eerst in mijn armen hoe ze mijn hart vol trots konden verwarmen…

Hij was een meester in het observeren En trapte zo het leven op zijn staart, Elk klein detail vond hij vermeldenswaard En wilde hij onopgesmukt noteren. Zijn doel was niet vermanen of beleren Of dat een misstand eens werd aangekaart. Zijn doel was slechts zijn stijl van formuleren En daarin was hij ongeëvenaard. Als ik zijn column ’s morgens…

Ik kende je goed, ik kende je wel Wat ging jouw leven toch o zo snel Je was mijn neef, ik zag je graag Waarom zo snel, dat is mijn vraag Het ongeval...was rap gebeurd De hele famillie, het hart verscheurd Nicolas,ik mis je erg Bracht het je terug dan verzette ik de hoogste berg.…

Arina Arina, mijn lieve Arina Zo speels in de wei Zo zacht en zo lief Je werd buitengesloten door de rest Zo alleen, zo gepest We besloten dat je werd verhuisd Daar zou je lekker door de wei kunnen rennen en spelen met je nieuwe vriendjes Ik was in verdriet dat jij mij verliet, Maar ik wist dat het beter was voor jou Ik nam met pijn in…

Ik hoorde het gisteren pas van je Jan, mijn maatje uit de klas van weleer zo’n vijftig jaar gelee We vochten en visten, altijd waren we wel aan’t ravotten, stelletje zotten, wij met z’n twee en toch, keer op keer ontmoetten we elkaar weer op de meest onverwachte plekken Jij was altijd de dikke, ik bleef gewoon de dunne Soms zagen…

De tijd lijkt stil te staan in koude kille uren ik voel me een slecht verliezer hoe dan ook lijk er niet mee om te kunnen gaan met het aanvaarden van de dood is het de angst om zelf ooit te gaan ik kan het niet benoemen de tijd lijkt stil te staan nu er weer een heel lief mens is heengegaan mijn fluister klinkt heel verdrietig in de…

Ik heb nog nooit iemand gevonden, die op zoveel plaatsten tegelijkertijd kon zijn. Je bent gaan vliegen, levenslang. En wanneer ik naar de sterren kijk, Voel ik jouw vingers door mijn haar, Een tinteling in mijn huid. In de verte hoor ik je weer lachen, Droom ik van een dag dat ik je weer eens zie, Want ik heb mijn liefde gevonden. Want…

STILLE ZATERDAG GEDACHTE Zomaar bloemen voor een dode zomaar op een willekeurig graf zomaar vallen al je noden zomaar, zomaar van je af Jan J. Krediet, vrijzinnig dichter uit Rotterdam.…

Hij had een grote liefde voor het lezen. Als criticus en eerst ook als docent Heeft hij die liefde keer op keer bekend En menig boek de hemel in geprezen. Die leeskoorts maakte hem enorm belezen En hij was altijd in zijn element Als een auteur zijn literair talent Weer eens in prachtig proza had bewezen. Maar hoe groot iemands passie ook…

in memoriam sororis meae 23 januari anno domini l998 jij kruipt naar haar toe jij schaart haar in jij weidt haar af tot op het bot heer en meester ben jij kreeft van haar liefde echter niet het laatste vertrek een kist en wilde ganzen uiterwaardenwaarts hellouw door tot aan de waal waar de veerman niet meer vaart in de tocht een wak…

Sluipend sloeg hij toe op niets vermoedend leven dat de andere helft nu overslaat zij die zelf al dichtbij staat moet weer een kind begraven ze is in elk geval nu bij de Heer zegt ze als troost maar liever had ze zelf die laatste stap gezet…

Zouden de meeuwen Met hun kleine oogjes Al hebben geweten Dat wij de boot genomen Vakantie gevierd Op de boot terug Foto's genomen Poster gemaakt Op de deur geplakt En telkens vele oogjes Die kijken hoe wij naar binnen gaan En weer naar buiten Weten dat jij snel dood gaat…

vier lange jaren zijn verstreken in welke je nog altijd aanwezig bent in kleine dingen van alledag hoe zwaar jouw rugzak woog voor jou zullen we nooit weten, maar dat 'ie te zwaar bleek, was 'n feit het maakte niets uit hoeveel we van je hielden, langzaam maar zeker verdronk jij in jouw poel der wanhoop waar jij zo naar verlangde was…

hier aan de rand ligt de tijd, dit is haar wereld nog veel vaker dan dat ze de woorden kan verdoven 'ontwaak mijn sterrenvlinder, ontwaak!' luistert ze naar zijn eindigheid, naar zijn kleine witte stem en wanneer ze zwijgt, haar hoofd te rusten legt van boom tot boom, in wind gebogen in alle stappen terug op het vensterglas,…

mijn voeten kennen de weg naar het graf van jullie die mijn ouders waren een zus pootte krokussen die nu kleur geven tussen mos versteend vogeltje houdt de wacht grote eikels liggen verspreid over het bospad en jullie plek bomen temperen licht en regen…

Nog zijn de sporen voelbaar, uniek, ik vermijd ze niet, ze zijn in aard en ziel gegrift, een schaduw van voorbije strijd, van wie ik de mantel mocht beroeren, waarop een gedoofde ster is bijgezet. Ik blijf niet langer wenen, volg de dood, gezeten in z’n tijdloos wiel, flonkeren de vonken van jouw vuurstenen, die bloedrood in een dageraad…

Van alle kanten nadert de ongewenste winter Rillend loop ik door het aangeslagen bos Alle twijgjes van de kale berk glinsteren van de regendruppels in tegenlicht. Even sta ik stil bij deze levende ets van een wereld gereduceerd tot lijnenspel. Haarscherp komen structuren aan het licht. Bij mij daarentegen geen glinstering, geen heldere lijnen…

Mijn voeten zweefden over het gras. Niet bang meer om neer te komen. Vluchtige zinnen die ik hardop las, weerkaatsten zachtjes tegen de bomen. De echo's waren spiegels in duister licht, over mijn daden en denken en doen. Teleurgesteld veranderde het mijn zicht. Lang geleden is nog toen. Zijden draden sponnen tot was. Hoger, dunner, fragiel…

Onder deze zerk vergaat een eerzame vent die niet verliederlijkte, als een batavier, en die zijn leven – nu bereids een monument – niet schond door rond te razen als een dolle stier. Een machtig mensenkind wiens inzet voor de Ander en voor de Maatschappij schier onnavolgbaar bleek. Geen cynicus, maar desondanks een rots, en schrander. O lof…

hier stort het ribgewelf in het dwarsschip zinkt die grote aardewerken kruik is een pedaalemmer met rozetten, arabesken en niksnuttige ornamenten traag trekt het sfumato uit haar ogen heldere sferen die alles onthullen het stucwerk haalde ik gisteren al van haar lijf – ze was al wat lijk toen taille douce heette ik haar ze was een…

Ik fluister lieve woorden eigenlijk nu het te laat is je lichaam ligt er koud bij de kleur is ook niet meer van toen. Bloemen waar je niet van hield beklemmen je het adem halen daar waar zuurstof je toch al niet meer redden kan. De foto geeft wel prijs dat je inmiddels veranderd bent dat de lach die jou zo sierde voor altijd verleden…

Ik heb duizenden clichés voor je bedacht. Niet één die helpt, niet één verzacht.…

Je was mijn kleine jongen, lief en zacht, jouw oogjes straalden praal en pracht Jouw glimlach was mij geliefder dan parels en robijnen, jij liet elke pijn uit mijn hart verdwijnen Tot op een zekere dag dat je mij verliet, ik leek wel te verdrinken in de tranen van mijn verdriet Ik had je zo graag nog 1 keer papa horen zeggen, je nog 1 enkele…

Zwijgzaam plukt zij prille klokjes uit haar tuin, wiens ongereptheid teer belofte van de lente luiden. Ze vlijt de bloempjes neer tegen mat glanzende woorden en hoort de stilte galmen in de klanken van zijn naam. Pas als de leegte in haar naar de diepte van het missen vraagt, vindt zij kracht om uit te spreken: “Omdat hij zo bijzonder…

Sterfbed van mijn vader Verscholen in zijn gebroken ogen Schemerde even een licht En ver weg in zijn gezicht Glimlachte hij Hij herkende mij…

Een ijzeren glimp breekt mijn verdediging. Pijn voor wat zijn randen raakt. Mijn vlees splijt open, mijn bloed onderbroken. Troostend warm maar vriezende pijn Gevoel breekt in oneindige stukken en gaat ervandoor. De uitweg gesloten, pijn opgesloten Mijn gevoel is verloren, weggelopen, verdwaald. De ramen van mijn ziel laten leegte zien…

Rust maar zacht Je hebt je strijd gestreden Na al wat je hebt meegemaakt En hoe je hebt geleden Rust nu maar zacht De dood werd niet vermeden Het is wel donker in de nacht Maar 't donkerst hoort bij het verleden Rust altijd zacht Trouw is jouw loop gelopen Op een eenvoudig wederzien Blijf ik nog meer dan hopen Tot dan rest mij slechts…

Alleen nog maar wat zand met daarop een kleine steen. Maar niemand ziet de band en het verdriet nog daaromheen. Niemand die het ziet.. Hoe erg de pijn kan zijn, hoe scherp het intense verdriet, hoe erg die eindeloze pijn. M'n hart krimpt steeds ineen Bij al die herinneringen die zo pijnlijk zijn. Het leven in soms zo gemeen en het doet…