Alle inzendingen over emoties

Als stilte de taal der mensen was, slechts gebaren en signalen, geen enkel geluid. Als stilte de taal der mensen was, onachtzaam alle woorden, alle talen, een kreet onbeduid. Als stilte de taal der mensen was, vreugde en emotie gesmoord. Als stilte de taal der mensen was, liederen en melodieën nimmer gehoord. Als stilte de taal der mensen was, veroordeeld…

Een pose in mijn geheugen geprent Het flitste door mijn hoofd Het hoofd waar het licht al lang was gedoofd Uitgebeeld met onmeetbaar talent Waardoor alle boze ervaring meteen vergaat Haar pose schrijft in mijn geest het beste boek dat je ooit leest Zij staat stil maar danst de onfeilbare maat Danst weergaloos en onweerstaanbaar in mijn hoofd…

was ik maar wat langer waren mijn benen maar niet zo dun waarom ben ik in het donker altijd banger en voelt het alsof ik mij geen geluk vergun was ik maar wat knapper waren mijn ogen maar niet zo dof waarom ben ik niet vol kracht en dapper en lijk ik in de liefde een stumperende sof morgen zal ik stoer, geliefd en prachtig zijn fiets ik…

Op zoek naar wat haar raakt Ze zegt dat je mooie dingen maakt Je wilt begrijpen waarom het niet lukt Onder een complex gebukt Van een donker verleden In je gedichten vermeden Ze blijft vragen om meer gedichten Het doet haar ziel oplichten Is wat zij mij zegt Ze is aan mijn woorden gehecht Dan zie je haar in beeld met een ander Je zegt jezelf…

hoe groot is het verschil tussen twijfels en keuzes… stappen ik heb ze ooit gemaakt betamelijk en voldaan tussen de tweestrijd dikwijls weer mezelf betrappen op matte vlakken tussen het groen glanzend tapijt maar nu… meer dan ooit schuilt het verlangen in mijn hart op verhaal te komen de weldaad te voelen ontwaken…

nog altijd mis ik hen zij die gescheiden werden van ons het waarom zou later pas duidelijk worden wij waanden ons veilig omringd door blauwhelmen snel namen we afscheid van hen van hen die niet met ons mee mochten onze Deda’s Tata’s onze sinovi onze geliefden we zagen ze nooit meer…

Gif in grond In aderen Het maakt alles kapot Vernietiging Tot in de kern Koud en kil verrot Emotie Die geen grasspriet Geen madelief laat staan Snijdend Als een mes Gevoelens die langzaam vergaan Is het gif dan uitgewerkt En alle leven Dood Transformeert Moeder Natuur Nieuw leven Uit Haar schoot…

Alles luistert mee De wind De vogels De mens In het duister Het zwart En het licht Gewicht Dat moet worden gedragen Want je kan een ander niks vragen Geven en nemen Is het eerste gebod Het dragen van het lot Schouders onder het gewicht En toch een lachend gezicht Want het leven moet voort Anders pleeg je maar Luister werk en denk mee…

Al sinds mijn jeugd ben ik amoureux op een toegewijde voedingsdeskundige en al hunkerde ik naar haar zoetigheid ik raakte in snel tempo twaalf kilo kwijt. Maar ze neemt geen blad voor de mond geeft haar ongezouten mening want m'n genegenheid weegt haar soms te zwaar. Dus spaar ik mijn appetijt voor haar op, dan heb ik later een appeltje…

'k Ben niet in m'n hum ook niet in m'n sas 'k Ben een beetje triest en als dat alles was: 'k ben 'n beetje verloren 'k ben mezelf wat kwijt dus zeg ik wie 't wil horen: 'k voel me een kleine meid. Dus ben 'k niet in m'n hum en ook niet in m'n sas gewoon 'n beetje triestig da's alles, ik pak m'n jas! Ga met m'n triest en sas 'n stukje…

van harte gewenst, ten dele weemoed de uitgezochte elementen van een mensenleven lang het behang nog niet vergeeld over dozen verdeeld ligt toekomst stil te wachten daar zullen nieuwe nachten anders zijn wat rest is de kern van ons gezamenlijk bestaan en dat voelt goed we gaan een ander welkom tegemoet…

De schaduw op de muur vreet aan haar lichaam, haar hoofd hij slaat zijn tentakels uit, trekt ze dan weer terug het zweet staat op haar voorhoofd is het angst of de alom verzengende warmte ze schreeuwt om water, water, water dan zwijgt zij slaat het aangerukte glas maar om ze heeft er geen druppel van gedronken maar als de klok aangeeft…

De contouren zijn grijs en zwart Ze doen denken aan de sluier rondom mijn geest aan de afgrond waarin ik ben geweest Maar deze donkere kleuren ontleden alle smart Zij ontsluiten het zuiverste licht Haar gedeeltelijk verschijnen Alle pijn gaat verdwijnen Door haar vage gestalte een nieuw leven gesticht Raden naar hoe zij is in het echt heeft…

tien roze nagels aan de vingers van mijn man ik glimlach bij de herinnering een kleine jongen lakt voor levenslust, in miljoenen gebaren lieve Tijn jij zult onvergetelijk zijn en ik zal deze herinnering bewaren…

er is geen probleem wel een verkreukeld pak dat afsteekt tegen de vlakte die de afwezigheid van bergen markeert wat moet er nog gebeuren – het leegscheppen van de middag het bereiden van de maaltijd planten van bospercelen goedenacht wensen gaan slapen in verborgen ruimten ontwaken uit gewetenloos weten…

mijn zomer anders, mooier mens veel meer mens lichaam vol leven zingend hart als een vogel gevoed door licht alles zien alles horen zuiver als de poel met spiegelwolken wiegende rietstengels bestendig in de storm anders veel meer mens gunnende fraaiheid onschatbare tijd…

Koel en berekend Afstandelijk Gruwelijk Niets betekend Dat was mijn eigenbeeld Nu niet meer Het slechte maakt geen terugkeer Door jou boven mijn kwade ik uitgetild Loutering bestaat Een weg die tot een doel leidt Jouw fenomenale talent begeleidt de tocht naar oneindige maat van schitterende verwondering die innerlijk vernieuwt die artistiek…

Vertel mij niet waar jaren zijn gebleven Vertel mij niet hoeveel het zijn Allen passeerden ze in mijn leven Ze kwamen lopend en gingen met de trein Ik hoef niet onthouden wat ze brachten Niet dagelijks leven met hun pijn Sommigen waren als duistere nachten Anderen waren volop zonneschijn Onthoud de dagen dat we lachten Dansend door het…

Ik zie haar op straat in een jurk van geel en rood Mijn hoofd, de laatste jaren, woog zo zwaar als lood Die prachtige zomerse kleuren staan haar zo goed Zij kan zich niet voorstellen wat zij met mij doet Mijn loden hoofd wordt zo licht als de veer van Novalis om te beschrijven hoe werkelijk onvervangbaar en mooi zij is zij in dat gewaad, met haar…

onlangs heb ik de stad verlaten ik verkeer niet langer in alle straten iets maakt mij banger duizend kanten op mijn voeten treden moe hallo, alles in het slob mijn god, waar gaat dit naartoe ik deed de stad in de ban adem weer vrij maar maak geen chocola van dit leven van koek en ei…

Ze zegt: mijn wens komt uit en ga mee We stappen erdoorheen met ons twee Zij voelt zich glanzend en verheven maar dan die gedachte die haar doet beven dat de tijd doortikt in haar hoofd dat in een opwelling haar geluk wordt beroofd Alsjeblieft, houd het vast Ik wil dat je op je geluk past Alsjeblieft, ga niet naar binnen en volg niet die gedachte…

daar staat zij dan wijd gespreid in t mulle zand armen trekken lichaam open laat zij haar fantomen razen alle gekte en het dazen en de storm jaagt over zee met ‘t snerpend krijsen mee waar haar mond op stukgelopen wat haar hart woest wilde slopen jaagt zij met de noordenwind zij is de vrouw - zij is het kind dat stormen tegenspreken…

over de gang, langs structuurverf, deuren met hun nummers gesloten alles inwisselbaar, zweem van bederf, elk tijdstip in vergetelheid gegoten lopend met op de rug een stenen last, weifelend over deze ultieme galerij zonder zienderogen op de tast; mijn schaduw is mij het meest nabij…

't Leven kent vaak vreemde wegen Onverwacht en onbekend Sterren, Maan en Zonneregen Blauwe wolk die boodschap zendt Nachten grijs en donkergroen Bomen hoger dan de huizen Feetjes die het licht uitdoen Bladeren die wind doen ruisen Maan die waakt en Zon die slaapt Bloem die sluit en boom die gaapt Dromen tussen zee en zand Reizen…

Over het weiland klingt de misthoorn van de trein. Het ventje in zijn bed hoort het aan. De wijdsheid van het geluid maakt hem extra klein. Beneden hoort hij de"koekoek"van zeven gaan. Zijn moeder is al op. De lucht van verse koffie is omhoog gegaan. Zij klapt haar handen onder aan de trap. Het teken dat het ventje op moet staan. Hij wekt…

ze brak die dag van al die dagen dagverblijf ze haalde aandacht weg van al die blank gekleurde witte jassen we spraken over gebouwen en gedichten het dagelijkse uitzicht over Rotterdam over de verborgen bacterie achter de driedraads icd, het dagenlange wachten we keken samen tennis voor ze weer vertrok “bittere pillen slikken moeilijk…

Schakels aan elkaar verbonden voor eeuwig en altijd. Als hij breekt, is het waar dat ons leven maar aan een draadje hangt. Ik heb zo’n ketting. De schakels zijn nog gaaf, de blinkende zijn mijn liefde voor de kinderen die ik baarde. Het zware slot, zijn de armen van mijn lieve man die het loodzware lot torst waar het nodig is. Er hangen…

Even passeerde het mij als een schaduw Een flits die mij het zicht benam Een gedachte die mij woorden ontnam Een duistere plek uit het verleden Die zich heden derwaarts spoedde Opgejaagd door stralende zonneschijn Passerend en door mij na gekeken In ’t helder zonnelicht.…

Het zijn geen jaren die ik zal tellen maar enkel de stralen zonneschijn die denkbeeld over mijn leven vellen daar ’t anders één ellende zou zijn. Al kent een jaar ook wind en stormen en zal het zonlicht geen kim beschijnen zal nog geen duister mijn leven vormen geen tegenslag mijn hart doen kwijnen. Al nemen de jaren toe in getal, onafgebroken…

Het blijft Zo De elite en het volk Blijven Verdeeld Welke taak is je toebedeeld Dit is een universeel gegeven Een hoogstaander zegt dat is het leven Dat is al eeuwenlang Weg is de droom van het idealisme Het goedbedoelde feminisme Wat is je rang Tot hoever mag je kijken Mag je meedoen In het totale geheel Wat is je Individuele deel Je…