Alle inzendingen over individu

Vandaag nog zoek ik een gevecht Een strijd om aan te gaan Waar is het strijdtoneel Waar onze degens kruisen, onze zwaarden klinken De slag geleverd wordt In betekenisloze momenten Zoek ik vuur en passie Iets waar om gestreden zou moeten Ik verzet mij tegen de doelloosheid Ik voel mij naakt zonder strijd Laat mij mijn lot bepalen…

Door warrig geheugen het gebroken ijs ontlopen dusdanig ontroerd dat verder bevriezen geen doel had tot de conclusie gekomen om eigen woorden begrijpend de maan weer zien schijnen boven duinen en zee in het blikveld dromen dagen van vroeger vragen besluitend zonder antwoorden doorlopend de wanen een broek voor de nacht.…

Levend landschap schepte je op mijn vlakke hand tussen rivieren voorvoelde jij bomen brakend struikgewas voorzag jij van vruchten sterren schenen over de landtong een tongland hemelde op jouw lange woorden liepen als zandwegen onder regenbogen terug naar zelfbehoud die toen dringend dijken omringden jouw geweten…

Roerige nacht Van m’n ziel Wijzers geven zacht Hun draai aan ’t wiel Perpetuum mobile van hetgeen In stilte wacht Weer verdwijnt Keer op keer verschijnt In een zilte traan, de kilte lacht Zonder overtuiging, zonder macht Na veel vijven en zessen steeds een stuk Door groei van innerlijke krachten Na een val op de been Dure lessen, onterecht…

kou vat aardse tranen samen in schittering van wit kristal verhullend als een liefdesmantel overheerst het schonende grote getal elk vlokje toont complexe tekens voor wie eenvoudig dieper kijkt het is de massa die verdoezelt hoe de eenling om zich reikt uniek in hun eigen signalen dalen bevroren druppels neer om als de dooi komt te…

Hier in voorspelde stilte ben ik draagmoeder en tegenlicht gelijk langs een alfabet vol zoenlippen vaar ik mij een lege boot naar de stille oevers lees ik jouw gedachten zwemmend naar dat eiland zwijgend in het weiland dansen mijn benen onder mijn mindere ik zie ik het zwijgen door verandering ben jij een plaatje op de…

haar ogen zijn argwanend geworden eens over haar stoep de straat op is het gewichtloos zweven in een chaos het lijf doet maar wat meestromen of stilstaan het maakt niet uit wat gedaan is is gedaan boodschappen vandaag ze herinnert zich vaag hoe het vroeger was de voeten op de grond nu vertrouwt ze enkel nog bomen…

als mijn linkerhand met al zijn waaierlijnen mijn rechter was kwam ik nergens op dit pad zou ik in dubio verdwijnen maar de linker mag niet kiezen mijn rechterhand bepaalt hij toomt de creativiteit waarin links mij zou verliezen twee zijden heeft mijn zicht in aanleg zo verscheiden rechts direct en doelgericht de linker zou ‘t verbeiden…

ieder kind een eigen kamer elk vertrek heeft zijn tv meer apart en minder samen geen gesprek, steeds vaker nee het ego krijgt nu alle space eerst jijzelf, je pakt je kans het leven is toch slechts een race een sprong vanaf de hoogste schans zelfs de Kerst staat in dat teken van jouw voorkeur en gemak niets en niemand wordt bekeken…

uit nachten van verwassen seizoenen veranderden kleuren in fraaie tinten met zon in de ogen brandende zanden erdoorheen heb ik gedroomd zelfs in de schaduw waarop ik mij verdwaald voelde zonder aanwijsbare reden oh, dan weet ik schrap wat niet past bij me glijden uren voorbij wat het verlangen ook voedt…

Wat ik voor mij zie is iets dat ieder ander ziet een vrolijke lach en een stralende kop. Wanneer ik ga inzoomen op de lens van je ogen je iris doortastend val ik bijna stil van schrik. Het wemelt van verdriet en een stukje ongeluk ik zie de vraag om liefde voor mij amper te verdragen. Dat jij je leven hebt gegeven voor…

hoe dicht kan perfecte imperfectie bij het volmaakte komen als leesrozen tussen woorden groeien, verlangen zichtbaar wordt in het lettertasten van schoonheid (zachtgelijnd) hoe dicht zal ik je vinden wanneer je in mijn denken ligt, touwtje springt met ieder seizoenslicht in oceanen van papier duikt -golvend- en poppenscheepjes…

mijn handen hebben ver gegrepen medespelers coryfeeën aangereikt vastgeklampt aan boerenwagens spruiten van bevroren akkers geplukt nog lees ik al die namen in het dode vel maar spoedig zullen ze van mij vervreemden de geur van ’t veen en smeulend hout…

kijk terug naar jouw woorden die geen weg meer vinden bij mij je aangesneden zinnen worden afgedaan en als je duizendmaal blijft zwijgen verstijf je door kilte op de grens van diepte in een soort ruimteloosheid, zinloze stilte het zet mij aan het denken lopen er rillingen over mijn rug word ik teruggegrepen naar oude beelden breek, sluiten…

Droom tenslotte, uit jouw denkraam verzenman van de droomdans in het zwijgen toegeluisterd begrijp de billen van de dames en fluister hen een droom toe, voor het ontwaken in de ochtend waar enkel schoonheid met de vraag wankelt tussen toedienen en niet te verstaan slapen de nachten, bloemen aan wilde zee, vertrouwde walmen.…

soms zou ik mezelf wel eens op de voet willen volgen... maar dan wel in mijn eigen tempo…

de man nam bedachtzaam het woord: ooit stond mijn naam in de maan geschreven ik pleegde een moord op een onvervangbare droom ik werd mijn schaduw aangetast door onuitwisbaar rood de maan is geel de maan is leeg…

Je kunt me niet laten zien dat je echt een vrouw kunt zijn niets is wat de ander denkt dus blijf vooral jezelf. De wereld om je heen wordt elke dag weer groter wapen je tegen alles dat je ziet en bespaar je het eigen verdriet.…

Je wil Je doet Je geeft; Niks, noppes en nada Je doet Je vreet, je staart, en leeft kijkend langs de tijd waarvan je aan je spiegelbeeld ziet dat die beweegt Koud? Kil? Jawel, Jazeker Eerlijk dat ook: - forceer, forceer, forceer, forceer, forceer, forceer - Hopend ooit met een doorbraak te ontwaken…

Net op tijd Mijn nederlaag herkend Ik trek me terug in eenzaamheid En wacht in diepe slaap tot jij weer grijpbaar bent Een schimmenstorm met overal jouw gezicht Ik laaf me aan vergetelheid Alles is verlicht Nooit meer Spijt…

ben ik tot heremiet verworden als ik zwijgend spreek over mijn gedachten die soms, zo de mens eigen, een geheim lijken te betrachten het zijn vaak volkomen woorden die reeds verdampen eer ze mijn tong beroeren maar binnen het heelal van stilte kan ik onbeperkt de gehele schepping vervoeren…

Voor preken is het vaak te laat, maar dit is wat je leren moet: Discipline is noodzakelijk kwaad, zelfdiscipline een kostbaar goed…

voel zachte klanken in een eindeloze stoet, geluiden van nergens en overal wanneer daglicht en schaduw zijn woorden verlaten op zoek gaan naar losgebroken schimmen van de ziel; het weten dat alles leeft in open zicht en dat, gedragen door het sterven, verwachting terugkantelt in kleine fonteinen, ongevraagd en vaak hoger…

het licht begint onder haar handen in golven (gesuikerd) continenten in een trappelzak die ze als letters aarzelend naar buiten draagt in woorden van zes-keer-drie-spreken; de ongelijkheid van ‘tegen’ naar haar innerlijke getuige; iemand die zij kent, wie ik ken (kruimellief) -aimez-moi, aimez-moi- als geschenk zo…

met lege handen graaf ik kuilen in mijn achterland tracht mij bloot te leggen waar ik ben gestrand een vrouw met eigen denken innerlijke kracht die zichzelf verpandde met alles in haar macht gedreven door hormonen en wat er werd verwacht wroet met gezouten vingers in haar vertrapte hoop vergleden zandkastelen waaruit mijn ik weg…

Mijn leven bestaat uit zwijgen Euforie van zwijgen Avonturen vol waanzin Een kooi vol leugens en oneerlijkheid Mijn leven is maar een zwijgplicht!…

Het is gemakkelijk cynisch te zijn en jezelf buiten deze wereld, dit vreemde wonder, te zetten en 'gewoon' een keihard ik te blijven. Het is gemakkelijk cynisch te zijn en jezelf tegen vreemden te beschermen. Misschien is het een beetje koud en klinisch maar het houdt je uit de gevarenzone. Het is heerlijk je lekker te voelen en van eenvoudige…

Ik hoorde je praten, onsamenhangende zinnen kraamde je uit. Het raakte kant noch wal. Leugens en verzinsels over anderen,. mega roddels gehoord of gelezen. Loze letters zweeg je maar, zwijg laat je niet verleiden tot een hoop ruis in de woorden die je spreekt, het kwetst anderen. Waar komt het vandaan is je brein vergiftigd door de…

Duisternis dimt nacht tamelijk zacht in een dromend woorden onderkomen misschien een schim, in hem de ziel zou deze twijfels thans herkennen of toch een dweil, met tegenzin die nog zijn grenzen moet verkennen vermenigvuldig zinloos zwijgen verlegen inhoud, het hart paraat we gaan naar huis, doorbreek de stilte schaduw der liefde, aangelegen…

terwijl de rozenblaadjes over haar huid gleden voelde het alsof de aarde verschroeide haar keel dichtgeknepen beet ze hard op d'r lip hopend de emotie te kunnen onderdrukken zijn ogen groot van verbazing toen zij het panisch uitschreeuwde ze stond in brand…