Alle inzendingen over algemeen

nog niet van werkelijkheid ontdaan klonk onvervalst een nagelaten refrein voordat alles bestond koortsachtig en nachtelijk met ontwaken als overweging gewoon, omdat dit zo liep in ivoren ochtendstond…

Zo voel ik mij veel verborgen voor andere Maar het vreet wel aan mij elke keer overwinig behalen Is een gevecht in mij niemand hoeft te weten Het blijft in mij ben gesloten persoon Stil en wachtend op dingen die gebeuren gaan Al voel ik mij ondergaan ik kan mij helaas niet uiten wie ik ben waar ben ik dan vraagt mij zelf af STIL vraagt…

we drinken onze thee de tuin aangeharkt tot nader order wonen we binnen kaders in huiselijke kring om zoals gebruikelijk in samenspraak ons hebben en houwen uit te dragen…

alles koek en ei noodgedwongen speelden ze het spelletje mee…

We hebben een slootmeermin maar ze heeft twee staarten aan haar hoofd. Ze vouwt haar benen met laarzen op in de blauwe schelp drijvend op het donkere water. De jonge schoonheid beweegt haar schelp voort met twee stokken in haar handen. Kleine slootvenus, gekleed voor de winter, omdat in de zomer de sloot droog staat. Daar gaat ze onder…

rennen en vliegen haast, haast, nergens meer tijd voor nooit bij iets stilstaan…

is een gedachte lijfelijk aanwezig in het lichaam zoals een boom in de wei? betreden we onbekend terrein bij elke verbazing dansen voorspelbare wolken op onbeschreven hoogte ligt er adem op daken dichter dan mist ijlen woorden na achter omzoomde muren wachten en vergeten we met de wijzers mee bewaren we onszelf en alle dingen…

Val nu mijn woorden als hele reine Drupjes van klank in der oren fijne Luistrende schelpjes; maak melodije Van mijn gedachten, en zoetjes laat Ze op rimpling van golvige ritmen glijen, Totdat de ontwaakte stilte staat In zachte glimlach van verblijen. -------------------------------- uit: Serena (1898)…

hier bestaat geen consensus over maar is dat nodig bij landelijke stroomstoring bij aanwezigheid die ter plaatse geldt dieper doordrongen in landschap langer dan miskenbaar verder dan afstand tijdelijk maar reeds voltooid en tastbaar zonder twijfel of onbehagen het staat geschreven in overdrachtelijke zin uiteindelijk…

moeilijke keuze besluiteloos getwijfel gevoel of verstand…

Ik lees nog wel zo lief een detective als de memoires van Nadjezda Mandelstam. Een mens wordt wel eens moe van het gedram waarmee zo’n boek de mensheid wil gerieven. En dat geldt idem dito voor de beelden waarmee de televisie ons ontwricht. Met uppercuts slaat zij de ogen dicht van wie zich bij Mies Bouwman niet verveelden. Natuurlijk is…

Afstand is digitaal, een contactformulier, een chatrobot voor 24/7, eerst een app installeren. Afstand is zoeken naar, jammerlijk tijd verliezen, wachten op zoveel vóór u, een uitgevallen verbinding. Afstand is geen vervoer, gebrekkige toegankelijkheid, apparaten niet kennen, juiste woorden missen. Afstand is weg raken, steeds zoeken…

het ‘alleen’ woont prettig in het huis gebouwd met trouwe muren en knusse hoeken met ramen dichtgeplakt voor ogen die kijken op de stoelen zitten gedachten te wachten op hun beurt ruziënde gevoelens rennen rond de tafel verschuilen zich voor ogen die kijken het ‘alleen’ woont tussen klachten krakende protesten van ouderdom…

kunnen we terug naar de toekomst en wiens schaduw is dat dan is het mogelijk om vleesloos voorbij te gaan als een wolk welke indruk zou de streling maken of minzaam te lachen naar het onaanraakbare…

Als een vlam zou ik warmte willen geven, niemand alleen laten staan in de kou. Aan jou, aan mij, aan het leven, laten voelen hoe ik van alles en iedereen hou. Als een vlam zou ik willen schijnen, een baken in het donker van de nacht. Voor de mensen, wensen, dingen die verdwijnen, en vergeefs nog op wordt gewacht. Als een vlam zou ik dan…

Je kunt de stilte horen van het prille ochtendgloren alleen het gezang van de vogels streelt je oren om zo even te genieten van dit serene morgenuur strelend zacht als een pianopartituur…

dag oude vriend zei ik net aan het station of misschien dacht ik het alleen de weg wordt krap en ik moet achter je gaan lopen ik herkende je aan je jas nu over je smalle schouders als een vaatdoek op een houten stoel het stof paste zich aan je jaren aan…

er stond vandaag geen maat op de ochtend nauwelijks aangevangen en bij daglicht onthuld het moest ervan komen de juiste steen, uit duizenden op het aanwezige pad we hoeven dit niet ter instemming voor te leggen dit aanroepen van onbeschreven ketelhuid alvorens aan ruwe tegenwoordigheid nog eenmaal te spiegelen…

Boven ons, oude reuzen van het woud. Onder ons, verdorde varens, ontluikend daslook. Tussen ons, korte woorden, korte blikken, snelle passen. Onze stappen zijn meer verzekerd dan ons spreken. Boven ons, een oude gelofte. Onder ons, turf die is blijven smeulen. Tussen ons, een heel leven.…

wegen leiden naar het doel waar wij heen willen en normaal gesproken kom je geen enkele verrassing tegen paden onbekend nodigen ons heel mysterieus uit naar iets wie of wat er na een bocht zal wezen de onbekende weg die wij mensen hebben te gaan noemt men daarom ook niet voor niets: ons levenspad…

De prijzen zijn gestegen, dat is voor velen zuur. Ze kunnen minder kopen, veel is voor hen te duur. Ze kijken treurig naar het verdwijnen van hun zuurverdiende geld. Ze hadden meer willen kopen, maar dat wordt uitgesteld. Ze bekijken hun gespaarde centjes, die worden elke maand geteld. Daar hadden ze veel tijd voor nodig, ze zijn nu heel…

de plastieken stoelen van de halte neigen naar de slappe gestalten die ze vandaag onbedachtzaam bezaten de hitte zakt en wat overblijft een zweem van zweet en lege ronde kartonnen weke doosjes van lopend ijs gesmolten room en wespen en lome wachters zwijgend als op scheep naar lang vergeten oorden of naar van waarheen ze kwamen…

O kamertje, kamertje in mijn huis Is er dan geen doorkomen aan Waarom blijf je gesloten als een kluis Mag ik dan nooit naar binnen gaan De gang is een weg naar bestaan Om woorden te zoeken, te blijven dolen Want reizen is twijfelen, te denken aan Wat onbereikbaar ligt verscholen Het dorsten lijkt wel het doel Niet slechts het water Zo…

op hoge pieken en in diepe dalen gaat zoveel mis zoals soms ook in het leven maar het gehele beeld afgebeeld op een ansichtkaart doet ons beseffen hoe mooi en fascinerend het leven ondanks alles toch is…

Wolkendons hult vóór ons lucht Vormenpracht vult een klein gedachtenrijk als het mijne…

we spraken af op het terras van restaurant 'le gourmand' het was bijna dertig jaar geleden -ik heb je nooit gekend- we groetten elkaar als oude bekenden en je vertelde me van vroeger en van nu -dat ik je niet gekend heb- ik herkende je geur als die van mijn eigen huis als na een lange reis -ik herinner me wat ik nooit heb…

Jezus is gekruisigd maar uit de dood opgestaan Jezus is gekruisigd en naar zijn vader gegaan Jezus wordt gekruisigd Want van zijn lijden hebben we weinig of niets geleerd Zijn evangelie wordt met voeten getreden en dagelijks onteerd Maar hij blijft met de mensen begaan en wij? We kunnen zelfs niet in de schaduw…

het binnenbloed kruipt bij elke slag van het hart wast gewogen dagen weg gaat aan zaak of rede voorbij maar verlicht niet het gewicht van steen in weke maag doch tempert geruisloos de zucht waaronder een ziel buigen wil die weet van elke groef wat gangbaar leven vermag en dat terwijl we ooit het troebele water in een vroege baai…

Waarrond we praatten, speelden. Het decor van ons theater. Zwarte brandmerken kwamen, schilferend vernis en was van kaarsen. Je kijkt naar dezelfde donkere hemel. En sterren. Ik zit aan dezelfde tafel, eet mijn bord. Wrijf mijn palmen over haar nerven. Het voelt aan als vertrouwd. Als iets dat er nog is.…

Ik zit stilletjes solo in mijn lui zeteltje mijmer slim over koetjes en kalfjes, over niets en ook over wissewasjes. Plots grolt mijn gespierde bierbuik, transitie van Duvel tot een drollig geluid. Van schuimend gas naar duurzame energie? Door bain-marie of zwarte voodoo alchemie? Geëscorteerd met een aromatische labo reactie? Lavoisier schiet…