Alle inzendingen over natuur

de mens is klein groot is de zee de mens is slim wijs is de zee de mens is sterk machtig de zee het bootje de schuit het schip en de tanker gedragen van haven naar haven op de rug van de zee het kind op het strand trekt de vlieger strak als een anker de witte wolken trekken mee en de maan trekt de vloed kromt de rug van de zee…

Schemering op zee een schilderij van het licht serene schoonheid Hoe schemering danst in zee waar de horizon omvalt aan poorten van het mysterie Golven stromen rustig onder de schaduw van wakende sterren tegelijk verlicht de maan het schuim met een bleke sluier die zich uitspreidt. Wanneer ook nog eens schepen ver weg zijn en bijna nergens…

In de stad toont het grasveldje zich glanzend of dof bevredigt steeds kort gemaaid de voldoening van beschaafde burgers kent ogenschijnlijk nooit verandering toch worden op deze kleine plek lange geschiedenis en velerlei gebeuren uit een bezadigd soms laaiend verleden nagespeurd en gelezen door vernuftige neuzen van onze…

Ontstaat een ritselen en geknaag. Een roetkraai ruimt het stoppelveld. De haagbeuk heeft zich opgemaakt. De tuin ligt als een laken kaal. Op donkere velden brandt het loof. De toren geeft de uren aan en wind bevoelt haar jurk. De rug buigt als een hazelaar. Een hand omsluit een hand, een berm rijst op. Met reeds ontstoken lampen rijdt…

De wind, de eindeloze wind waait waar hij wil danst op een esdoornblad smijt schepen heen en weer vermaakt zich met een zwaluw legt zich doodmoe neer opeens. Wat hij, zijn waaien te betekenen heeft? Verkeerd, aan dit adres! --------------------------------- uit: 'Boze Wolven', 2002.…

ik zag een bosje bloeiende papavers staan op een god vergeten stukje snelweg met zand asfalt en vol zwerfvuil als decor en nu toch in de hoofdrol met de dans van de wind oranje rood uiterst teer wiegend zo maken zij ze niet meer…

Er is een boom geveld met lange groene lokken. Hij zuchtte ruisend als een kind terwijl hij viel, nog vol van zomerwind. Ik heb de kar gezien, die hem heeft weggetrokken. O, als een jonge man, als Hector aan de zegewagen, met slepend haar en met de geur van jeugd stromende uit zijn schone wonden, het jonge hoofd nog ongeschonden, De trotse…

Ik zit voor het raam en zie hoe de tuin niet is veranderd voor haar ben ik niet weggeweest de tuin kijkt mij recht in mijn gezicht het is vreemd te bedenken dat zij mij niet kent, zich mij niet herinnert na al die tijd dat ik hier niet was ik de tuin was vergeten, zij voor mij niet bestond, is zij nog helemaal als toen hoezeer ik ook…

De zonsopgang zien onderdompelen in moment vluchtig van aard Hoe zon begint te ontwaken van waaruit pracht en zacht worden onthuld tegelijk luister ik naar een kloppend hart badend in zee vol tederheid Zowaar geprikkeld door dit moois ben ik erg benieuwd voor wat zal komen. Met raam open hoor ik niet alleen het ruisen van de verschillende…

In 't Zuiden, in Zuid-Beveland, waar over alle dijken, waar dicht over de waterkant de neveldiepten wijken, Waar zich tot aan de horizon de regelrechte lanen, - zover, zover ik volgen kon, - een schemerdoortocht banen, Heb ik in het vergeelde gras, in wat alom verdorde, in wat alom verschrompeld was,…

Natuur is voor tevredenen of legen. En dan: wat is natuur nog in dit land? Een stukje bos, ter grootte van een krant. Een heuvel met wat villaatjes ertegen. Geef mij de grauwe, stedelijke wegen, De in kaden vastgeklonken waterkant, De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand Door zolderramen, langs de lucht bewegen. Alles is veel…

Al denkt gij ook: "Wij zijn alleen!" De sterren houden wacht, De wind strijkt door de linden heen, Die fluistren in de nacht; Er zijn getuigen bij uw eed In 't rustige avonduur, En wat geen mens bekend is, weet De zwijgende natuur! En schendt gij d'eed van liefde en trouw Dan is uw rust verstoord; Verwijt u 't reine hemelblauw Het…

Een klein wit en rood paleis schouwt waakzaam over licht, ruim bos vol lieve weiden, waar bloem en heide geurig bestaan lijden, bescherming genieten van strenge braam. De wilde hof bergt menig mensenlichaam onder zijn pracht. Na leven van strijden wil het voldane gebeente zich wijden aan vrije ruigte met bloeiende faam. Hier mogen dieren…

De bergbeek in zijn bedding van boven naar beneden maakt Alpen tot ruïnes. Niemand herkent je meer als je je doel bereikt hebt, o domme, natte beek. ---------------------------- uit: 'Gedichten', 1984.…

De stem van jouw eenzame ziel klinkt nu weer helder in de lucide nacht het geluid is duidelijk hoorbaar het wezen van de aarde huilt natuur probeert zich te herstellen nu de wolf weer thuis is in het land moeder aarde woelt in broze dromen onder de wolvenmaan, liefde in haar hart ze komt weer terug met de bloeiwijzer vol hunkerende…

Soms, als ik sluimerloos de maanden, De jaren tel, die ik op haar wacht, Hoor ik veel verre, doffe stemmen, Die tot mij komen door de nacht. Dan meen ik vaak haar naam te horen. Ik luister,- ging een geest voorbij, Die honend lachte om mijn verlangen? Sprak mijn bedrogen hart tot mij? ---------------------------------------- Vroege Gedichten…

licht camoufleert het donker en donker het licht * ze horen bij elkaar in dag en nacht die samen een etmaal vormen eb heeft de vloed in zich en achter vloed verschuilt zich eb samen zijn ze een in getijden door zon en maan bepaald in elke man schuilt iets vrouwelijks en in elke vrouw iets mannelijks toch hebben ze elkaar nodig vormen…

Zomerse bloemen Ze kleuren het landschap geel Als kleine zonnen Zomerse vruchten Ze kleuren de struiken rood Als kleine harten De zomer brengt troost Warmte na de regenbui De koele stortbui Tranen verdwijnen Op zoek naar nieuwe wegen In het groene gras Het klavertje vier Geeft hoop te blijven dromen Het hart overwint…

Schoonheid in stilte zit zo perfect in elkaar natuurlijk wonder Hoe ik jouw licht van dagen en zachtheid van dingen bewonder en verwonder die je altijd weer verspreidt over stad en land tezelfdertijd glinstert het water en schittert aarde van waaruit een nieuw leven ontspruit. Het landschap met verscheidene en verschillende elementen verenigd…

Een boom ontworteld, modder, een barst in de rots – helder bronwater!…

Zo onwaarschijnlijk zacht is het hier nog nooit geweest. Alle vogels wachten tot de zon. Wijfjeswolven slapen, gespitst. Siberische idylle, dan een jagerstred op de permafrost. Freefighter Joop staalt zijn spieren alvorens de ring in te denderen, overal ter aarde dooit of laait het licht. Als een wenkbrauw bloedt de einder. ---…

Je hebt de melkbus geopend en in de bron gestaard van je dorst; het deksel paste precies op je hoofd; zo zwom je met je tong in het witste dat je waste; je dronk het mooiste vlies, doordrenkt van lucht, opgespaard uit de bus, deed je het wonder dicht; je hoorde hoe de melk getild werd naar de avond toe; op het schelpenpad stond je, zonder handen…

In algemene zin, maar meer in het bijzonder tussen pampus en apegapen komt rode zuring in knotswispelwei in grote verscheidenheid voor over de wijze waarop zij in aanvang der arrivalia tussen vliegveld beek en donk en halfweg eindhoven werd bevrucht laat de winkler prins zich echter niet in extenso uit edoch in haar voormalige echteliedenparenteel…

Wereld van aarde, alle lichten uit. Slapend lichaam van grond, geurige lieve mandarijn, hangend aan je gedroomde takje in de nachtgaard. Regen in juli, liefde in woorden. Je lichaam slaapt als de schim van jonge bomen. ---------------------------------------------- uit: 'Alle bundels gedichten', 1976.…

zeg steen kon je nu maar praten en vertellen wat je hebt beleefd gehoord gezien of lijkt het je beter om dat maar achterwege te laten misschien je hebt zoveel gezworven en zoveel meegemaakt bovendien houd je de wereld voor bedorven is je hart daardoor tot steen geworden misschien? toch deel je wijsheid die je moet hebben opgedaan ga je…

De paardenbloem staat met de klaproos in een mooie bloemenwei. Ze staan daar al een poos. De paardenbloem zegt: Ik ben heldergeel en jij bent prachtig rood. We zijn een mooi geheel. Maar dat duurt niet lang, want ik heb dikke pech. Ik word een pluizenbol, mijn gele kleur gaat weg. Mijn pluisjes worden weggeblazen, weggeblazen door…

Hij schildert met zweet, een innerlijk tafereel. De Berg zijn canvas, zijn voeten zijn penseel. Over rots en kiezel, langs blad en gras. Hoger en hoger klimt hij, over afdalen nog niet nagedacht. De Berg zwijgt zoals altijd, en hij lacht.…

ik kijk naar de weerspiegeling van de bomen in het water in de verte hoor ik eenden met hun vrolijk gesnater er gleden net twee zwanen statig en sierlijk voorbij ik groette ze hoffelijk ze keken even naar mij in het water zie ik stukjes blauwe lucht en soms een rimpeling als de wind eventjes zucht ik voel me vredig en kom helemaal…

ik kijk naar de hemel leen de kleuren van de zon verf hiermee mijn kelken en zolang we niet verwelken wijs ik naar dat waardoor mijn leven ooit begon en blijf haar daarvoor altijd dankbaar die leven schenkende zon…

Een geur van hoger honing verbitterde de bloemen, een geur van hoger honing verdreef ons uit de woning. Die geur en een zacht zoemen in het azuur bevrozen, die geur en een zacht zoemen, een steeds herhaald niet-noemen, ried ons, ach roekelozen, de tuinen op te geven, riep ons, ach roekelozen, naar raadselige rozen. Ver van ons volk…