Alle inzendingen over verdriet

Leun rustig jouw hoofd vol tranen op mijn schouder -- dan wordt het lichter.…

---------------------- ------------------------------------ tegen de verveling nam hij een hond tegen de eenzaamheid een vrouw tegen de zinloosheid nam hij een kind tegen de vervreemding speelde hij de rol van zijn leven maar de leegte, de honger van het hunkerend hart bleef, als een onverpleegde droefenis spiralend rond de…

Ons jeugdig harte leeg, de hersenen overlaên, Onze armen op de borst gekruist en 't hoofd gebogen Doorwandlen wij de kille en dichterloze baan Der aardse wetenschap, onttoverende logen, Bij jacht op waarheid en op stelligheid bedrogen, Zien wij de ontvleesde schim daar tergend voor ons staan. En ook de dichterdroom, die verre is heengevlogen…

Ik lig vaak onbetoverd in de warme Nachten, als voor de tweede maal weer kind, Met losse benen en met losse armen, Nu ik u niet meer te omhelzen vind. De maan draait langzaam aan de open hemel Gelijk een gouden scheepje over zee; De sterren in hun eeuwenoud gewemel Drijven als kleine waterlelies mee. Dan vliegt gij soms door 't open venster…

Het waait en de lakens wapperen, tussen de zonnestralen door vallen druppels. Ik droom de dag door naar de tijd van ooit de tijd die wij samen niet hebben voltooid. Soms dagdroom ik je terug in de tijd, dan bestaat, nee bestond er geen afscheid, dan waan ik ons grijs en nog steeds samen al kan ik die realiteit nu niet beamen. Het vandaag…

Mij brandt dit ene grote verdriet, ik kan niet vinden, wie eens om mij het leven liet, die jonge hinde, dat jonge kindje, die jonge bloem, die ochtendwolk, die nachteroem, die witte ster, die bloemewinde, die jonge hinde. Ik ben gegaan de werelden door, ik kan 't niet vinden waarin ze schuilt die ik zo minde, zij is te loor.…

Liggen we 's nachts met de doden die op ons gaan zitten ons strelen met handen van talk bergamot en citroen bij elke beweging levender: Han met de tanden Mentja met puilende ogen, iets in ons haalt ze over door te gaan, toe dan, aderen zwellen op vellen als gedroogd bloemblad, een schrift van verwarring verwijzing: nu wil ik mijn oma…

Vertel geen gebeurtenissen die ik niet wil weten vergeet verschil tussen dag en nacht in het licht kan ik niet waken slapen doe ik niet des ’s nachts mijn verdriet zal ik niet langer dragen dan mijn passen normaal zijn om meelijden wil ik niemand vragen verdrink mijn pijn in donker rode wijn mijn lichaam pijnig ik tot bloedens mijn hart…

in mijn stem huis ik, draag daar d' intimiteit voor ieder die bereid is te horen wat ik fluister het is vaak zacht van aard zelden mooi, als ik zelf luister maar ruis verspreidt echter wijd en kluister ik klanken binnensmonds en botsen dan in volle vaart tegen 't buitenlicht ervaren dan een eigen leven in lijf en ziel door leegte…

Een vrouw die haar man heeft verloren noem je weduwe, maar hoe noem je een moeder die haar kind verliest.…

Ik hou van de regen Dan hou ik het niet meer tegen. Tranen rollen over mijn wang Mijn verdriet niet langer in bedwang. Elke dag trek ik een façade om me heen, Maar weet je, mijn hart is niet van steen. De pijn die ik voel is echt En af en toe voel ik me slecht. Op een dag laat ik de zon in mijn leven toe, Maar daarvoor ben ik nog veel te…

Een tikkeltje schuchter keek ze mij aan onzeker bevroor haar blik op dit late uur Ik moest mijn armen omheen haar slaan tussen ons smolt daarna die dikke muur Ze had wederom in haar dijen gesneden aangezien ze heel veel straf had verdiend Ze had bij gymles alle regels overtreden en nadien traanloos op de wc gegriend Zelf beschadiging…

Op haar mooist met rozen in het haar Een schitterend bruidsboeket zo stond ze daar Vandaag de mooiste dag van haarleven Zou ze hem haar hand en liefde geven Hij, mannelijk stoer, doch jong verlegen Stond daar in uniform compleet met degen Licht blozend, van haar hield hij het meest Vandaag was het hun huwelijksfeest De volgende dag trok…

Ik zie haar staan. Diep kijkend in haar ogen, zie ik alle emoties aan mij voorbij gaan. Verdriet, pijn, gemis en rouw. Met betraande ogen draai ik mij om Ben ik deze rouwende vrouw?…

Tranen van intens verdriet, in een glas rode wijn ziet men die niet, zelfs geen weerspiegeling in het glas van de droefenis die er ooit was, noch van de nooit geboden troost, het fonkelt enkel maar ‘proost’.…

ik mis wat mis ik dan er is niets te missen waarom mis ik dan wat er niet was en nooit zal komen natuurlijk houden van ik kan het wel het vallen en opstaan vasthouden en loslaten het is goed en ofwel er is nog zoveel wat mis ik dan wat raakt me ervan als ik het zo ook wel kan ik kan wat ik doe en doe wat ik kan zo af…

Dit is verby, dit het gebeur, dit maak nie bly, dit maak nie seer, dit is verby Nou weet jy weer niks wat die hart nog roer of raak is reeds volmaak. Van vreugde en smart terdeë moeg (dis reeds te laat, dis nog te vroeg om meer te weet as dat die rus die sin en slot van alles is) bevestig jy: dit is verby, dit maak nie seer,…

In de lente met het eerste groen is mijn leed geboren nu geven de bladeren schaduw en doen hun ruisen horen en mijn leed leeft sterker als toen en het zal niet welken met het welkend lover, het gaat niet over 1926…

Nu komt het donker met zijn zoet Berouw en met zijn week verdriet. Nu stijgt verlangens lauwe vloed Ter lippen... en gij zijt er niet. Gij zijt hier niet... ik luister stil Naar 't suien van de wind der nacht, Die stadig uit het duister wil Verschijnen... waar ik op u wacht. Maar 't ondoorgrondelijke zwart Kiert nimmer open voor uw voet…

Hoe ik ontroostbaar blijf in deze zomertijd met de violetblauwe vlekken aan de hemel aangetast door weemoed die me overvalt als een te grote afstand als mijn verbrande kindervoeten zeldzaam als je bovenlip met de bevroren mondhoek als een potloodtekening word je langzaam zichtbaar met de dubbele vleugels met de ivoren schouder jij…

Wat in haar borst klopte vermoedde ze niet mogelijk was ‘t toch wel een kloppend hart Of wellicht was toch iets dat gevoel verried voor de rest was ze nog harder dan keihard Zo vaak had ze de ander sekse erin geluisd door te lijken dat wat ze nooit was geweest Liefst gingen jongens voor haar op de vuist jawel hoor, dan genoot ze dus ’t allermeest…

Toen de zon scheen hebben we lachend onze weemoed, ons verdriet toegedekt verborgen onder een kleed van vrolijkheid De pijn verzwegen Onder een sneeuwlaag In de golven van de zee Achter een nacht vol sterren…

klompen leem grijze brokken klei persen samen tot moddersteen op de bodem van de oceaan als het leed dat jou ineengedrukt tot een versteende bloem onbeweeglijk achterliet…

Elke avond op mijn knieën naast mijn bed Spreek ik tot onze Lieve Heer in een gebed. Ik ben niet gelovig opgevoed Maar voor mijzelf vind ik dat Hij het horen moet. Jarenlang heb ik elke avond gevraagd Waarom dit meisje zich als een jongen gedraagt. Laat mij dan wakker worden als een jongen Zo stoppen de meisjes dingen die mij worden opgedrongen…

Als jij eens in mijn hart kon kijken en zien wat jij daar hebt aangericht Dan zou je niet meer van mij wijken en huilde je samen met mij wellicht Als jij eens in mijn hart kon toeven en zien hoeveel pijn er tezamen ligt Dan zag je ook, ik ben heel droef en schreide je samen met mij, wellicht Als jij eens in hart mijn kon wonen en er…

Tranen van mijn jeugd verweven in verdriet en vreugd tranen die me nooit hebben gespaard ik heb ze desondanks bewaard. Op een dag ging ik ze weer zoeken tussen vergeelde bladen van mijn boeken als een inktvlek op mijn geschrift gevonden voelde ik me weer intens met ze verbonden. het was op die zwarte dagen dat ik ze als traan niet meer…

Ik heb je gezocht in de supermarkt bij de bakker in de ruggen van mensen mijn roep tevergeefs nu in stilte gedompeld ronddolend in een verstard geraakt lijf in fluisteringen je naam gespeld alsmaar en alsmaar tot ketting geweven ik heb je gezocht in het parkje om de hoek bij de slager en in het verhaal van een boek en ik zoek…

Ze vragen me soms of u nog gedichten schrijft over de taal van de vreugde zoals u ooit dikwijls deed alsof ze niet willen weten dat u niet meer leeft onder de mensen hier op aarde, voor de massa bent u dood, niet meer aanschouwelijk ik antwoord ze vaak dat ik uw gedichten nog lees in de avonduren wanneer de zon daalt in de lethargie…

Zijnsgeluk kan niet overleven, zonder zijnsverdriet te voelen. Wanneer licht verduistert. Wanneer de avond valt. Zijnsverdriet kan niet bestaan, zonder aandachtig stil te staan, bij hen die voor ons stierven. Bij hen die nog komen moeten, en zonder ons weer verder gaan. Leven zonder zijnsverdriet, is leven zonder contrasten. Zonder verdriet…

Op middaghoogte, de citroen met een kreet afgeworpen van zijn tak, en weggesloten en niet meer geel; daaroverheen stil weggewandeld herinnering - een wandelend blad. ------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1983.…