Alle inzendingen over eenzaamheid

De rust gevende klanken van de stilte Het ruisende water van gevoelens. Daar zit een meisje alleen en verlaten. De zon streelt haar zwarte haren en rustend op haar knieën smeekt zij om leven want de donkere nacht nam haar ziel weg van haar Ze spreekt met haar ogen, die het licht niet meer zien. Aleen maar donker Alleen maar donker…

Helemaal alleen In het donker van de nacht Rillingen kruipen langs m’n rug Alsof er iets op me wacht Het licht van de wereld Het lijkt vergaan Alleen boze tongen van vuur Schijnen te bestaan De stilte van mijn angst Valt samen met kreten uit de duisternis Mijn hart hoopt alleen Dat het licht weer snel terug is…

roerloos liggen in het gras willen dat het anders was staren in het schemerlicht denken aan je gezicht blijven liggen in het gras weten dat het niet zo was ogen sluiten voor de nacht het is later dan ik dacht…

Uit het donker valt een stem: ik zie je gaan, vreemdeling stervend in je schoenen van gekrompen leer. Dagen vallen onder zijn magere benen, gedachten struikelen in een niemandsland. Een verweerde grijns, pijnigend vanonder een vaag gelaat - enigszins bedwelmd door vage illusies - galmt in de uitgestrekte ruimte: echo, oh, wie ben je…

De tijd lijkt stil te staan Geen geluiden die komen en gaan Toch bedrijvigheid alom Slechts mijn wereld die blijft stom Weer zijn enkele uren verstreken Nee, zelfs dagen, weken...…

Hol klinken mijn voetstappen door de nacht Geen mens die op mij wacht Niemand bij mij aan mijn zij die het monotone ritme kan doorbreken Geen stem die mij begeleidt door de tijd, heel even...…

De verdorvenheid In de spiegel Zie ik alleen Achter de lege ogen De draden van de dood Het zwarte slijk Plakkerig, stinkend De rotting begonnen Verlorenheid zo zoet Als drijfzand Het laatste stukje wil Omsluitend In de verte Een lichtpuntje Het vlammetje van hoop Een dochter Een vriendin Een moeder Is ze te laat?…

ik wacht op haar, kijk in de verte daar komt de trein al, nee toch niet een wisselzang van hoop, verdriet ik dood de tijd, inwendige concerten een holle hal, het enige loket is dicht, het rolluik neergelaten ik loop wat heen en weer te praten de muur is leeg, niet één kroket hier eindigt alles, elke reis de spoorlijn leidt naar zee, naar…

zwijg maar de woorden die pijnigen in het woud van mijn overladen gedachten waar ook jouw blikken oeverloos eindigen en geen bladeren zijn om verval te verzachten gevallen bladeren dichtgeslibde aderen zelfs het binnenvallende licht kent dode vlekken het is dan wel op mij gericht maar kan wat gebroken is niet bedekken dode vlekken…

Dan kijk ik weer naar de lucht en slaak maar weer een diepe zucht Ik ben het middelpunt van zo wijd mijn blik mij gunt Het is leeg en stil, een ingehouden gil...…

op de stoep zit een meisje muziek te luisteren er komt iemand langs een lach verschijnt op haar gezicht vriendelijk zegt ze gedag, daarna verdwijnt de lach weer zo hij gekomen is het vrolijke meisje, Verdwenen. Op de stoep ligt een bierflesje het meisje kijkt ernaar pakt het maar gooit het weg een gerinkel klinkt Op de stoep liggen…

Je kijkt naar me Je ogen vragen De vraag haalt nooit je mond Je staart langs me heen Je ogen ver weg Over de barrière van je lichaam heen Je houding star Je ogen lachen Ondanks de banden om je armen Je drinkt uit een rietje Je ogen dankbaar Je handicap negerend Je zwelgt in aandacht Je ogen schitteren Je kleine wereld groter…

In het leven wordt niets je zomaar gegeven je zult moeten verdienen naar je kracht Pijn, verdriet en uitzichtloosheid allemaal puur extra vracht Alles zul je moeten kunnen dragen Het is je immers niet zomaar gegeven Het is aan jezelf hoe je dat doet Alle baggage zul je moeten afwegen En met al die fundamenten dus zul je iets moeten bouwen…

Het stormt in mijn lijf en leden lichaam en geest niet op een lijn De oorzaak ligt in mijn verleden Ik kan niet omgaan met de pijn Bepalend leed nooit verwerkt slechts diep verstopt binnen in het verdriet word daardoor versterkt Een eenzame strijd die ik niet win Hoe kon ik het zover laten komen dat ik volledig van emotie overloop Is er…

Kokend bloed, pompend, bruisend vol woede een weg banend elke vezel volgevreten elke cel op barsten zo kwaad nog nooit geweest Een traan, het branden, doodgeslagen De leegte knagend, beet voor beet Verdwaasd, een waas voor m’n ogen De weg verdwenen, niet te zien Zo’n verdriet nog nooit gehad Een gat, een hol gevoel, verlaten Ik mis je…

Te serieus voor jouw leeftijd Maar dat heeft zo zijn reden de tijd is niet mild voor je geweest je draagt een zwaar verleden Heus ik zie het aan je Die glimlach is maar schijn Je bent geraakt in het diepst van je ziel En weet geen raad met de pijn Je worstelt met je gedachten het leven is niet makkelijk voor jou En ik, ik zou je willen…

Het is zo droef al wat men weent, dat het zo diep zit, en zo alleen, en dat er in die hele schijn onnoemelijk veel schemers zijn. En zij die staan en gadeslaan het diepe innerlijk van ogen, die kijken naar hun eigen pijn, tot in hun ziel bewogen.…

vertel eens opa, was u echt zo goed kon ADO zonder u geen wedstrijd winnen men wilde zonder u niet eens beginnen en zat er buskruit in uw rechtervoet een topclub wou u hebben, coûte que coûte dan was u rijk geweest, dan was u binnen dan had u oma niet, maar tien vriendinnen dan was er nu bezoek in overvloed wel vreemd hoor, u heeft zulke…

een verlaten weg in de sloot ligt haar ontzielde lichaam onder het riet levend óf dood géén sterveling die het deert en ziet...…

Ze wacht op een seintje, een telefoontje een gebaar ze wacht op een briefje of een kaart ze wacht. Toen hij de laatste keer zei, ik ben zó terug had ze niet verwacht dat hij weken weg zou blijven. Ze wacht op een teken, een klop op de deur op dat ene berichtje, ik kom eraan. Tot zolang wacht ze.…

opnieuw onder zand bedolven het hoofd vrij, een mens moet lucht, horen en zien de oudste maant de jongste tot voorzichtigheid als hij zichzelf onderschept vader troost en zegt dat hijzelf ook onhandig is en aan de welwillendheid der goden is toevertrouwd waarop de oudste lacht de vader hulpeloos achterlaat…

Arm jongetje, dat niet mee mocht spelen nog steeds zie ik dat kind in jou, verdrietig, spelend in de kou je spel, dat niemand wilde delen. En zelfs nu voel ik heel sterk hoe eenzaam je daar in je hoge toren zit leunend, pochend op bezit maar toch, je weet je onbekwaam om echte vriendschappen te delen Om echte vriendschappen te delen…

beerput kalf verdronken dempen en een deksel op je neus gat geslagen water aan de lippen zoden aan de dijk maar niet heus ik besta slechts in herinnering omdat ik het hier heb gedicht…

Onrustig brandende dromen als spits lekkende vlammetjes, likken aan zijn bezwete lijf. Onrustig werpt hij zich van zij naar zij op zij, mompelt steeds de naam van een verloren liefde. Troostend slaat zij haar zachte armen om hem heen, fluistert tere woordjes, maar hij wijkt, ontwijkt onbewust en onophoudelijk de lieve rondingen van…

als ze weg zijn heb ik de ruimte zegt ze als ze weg zijn heb ik de stilte zegt ze zacht als ze weg zijn zal de stilte de ruimte vullen zegt ze wijs…

Fietsen door het donker, terug naar dat stille huis, elke avond weer. In de kroeg betoogt ze, na het derde rondje, dat ze intens verlangt naar geven en nemen, naar het versmelten van haar zachte lichaam met een lief en warm lijf. Men reageert wat verlegen, besmuikt en ongemakkelijk, wat bezielt die vrouw? Ze bestelt nog een rondje,…

en als zijn blik ontdooit novemberwind dompelt gezichten in ‘t water van de zee in haar gaan zij onder blikken die vasthouden groeien later in ’t ijs de boten liggen aan de ketting en de man in ’t bloed gaat ruggelings een eenzaam pad dat hij onder gevallen loof vermoedt de as van het vuur is nu nat en hij zwijgt de zomer zo licht…

ik ben niets meer dan twee schaduwen uit dag en nacht soms als bomen, vermoeid door wolken die uit kruinen klimmen om de eerste en laatste vogels te wekken waar het licht de veren snijdt met telkens een nieuw verleden van eenzaamheid in het land vol stilte dat woorden leest van de langzame reiziger die verlaten kouder wordt…

wie oh wie zou ik allemaal wel niet missen bij schemerlicht alleen gezeten in de coulissen ik weet het heus wel niemand die mij niet zal missen bij schemerlicht alleen gelaten in de coulissen…

Een streep van glas schuurt kraters in haar broze wang de schittering van een parel in het donkere hart is bang van allang gebroken zijn de schreeuw naar de hemel die slechts stilte vangt dwalingen naar ergens de haat in het huis van leugens dwingt te sterven achter deze ogen achter het licht de dood in het glas een roos van…