Alle inzendingen over eenzaamheid

in de ondergrond van herfstharde duisternis krassen zerken in schaduwen begraven wie zal hen horen als het middaguur al likt aan de bloedende kou van verloren liefdes in winternachten van morgen op de kale akkers waar wind zal wuiven naar een stroomversnelling vervluchtigd tot herinnering in het afgemaaide gras van vergeefse…

ik schrap de verveling uit mijn verbeelding als dagen zich zonder ver zicht vullen ontken dan de leegte van mijn bestaan gedachten willen slechts dromen omhullen mijn handen aaien bloemen van nabij zal ze raken noch storen in hun pracht ze bloeien hun onbesproken gedrag zij aan zij vertellen van schoonheid in stilte van…

Mama, wat dacht je in die vroege uren, Die minuten die eeuwig leken te duren? Kinderen gingen naar school die morgen, Net als werklui met de dagelijkse zorgen. Mama, wat dacht je toen je dat zag, Zo aan het begin van een nieuwe dag. Was de lucht grijs, of was het blauw? Mama, ik vraag het alleen aan jou. Maar je zwijgt, zoals je altijd al…

geen tijd om na te denken je neemt nog een slok en een trekje ja waarom niet, draai nog maar een rondje en zo nog talloze in het verschiet die bol neemt je toch wel mee of je het nu wilt of niet kom, doe nog maar een rondje, wat let je ach, die eeuwige kroeg, het blijft een wervelend verzetje…

Het stormt in mijn ziel De wind huilt Mijn romp schuurt Het zout maakt rauw de huid Regen klettert in mijn hoofd Striemende gedachten En het hart klampt zich wanhopig vast Voor de volgende golf Mijn olielamp knarst en flikkert Maar blijft zichtbaar In de donkerste uren…

Hij kust de koude muren raapt tranen van de nacht veegt het stof uit alle hoeken schud de kussens zacht geduldig legt hij zich ten ruste in lengte van uren en wacht dat zij aan hem verschijnt in gouden gloed in al haar pracht hij sluit zijn ogen grijpt vast aan herinnering hoort haar stem in verte zacht…

Verlaten en alleen Mijn hart is verbitterd Blote voeten op de ruwe aarde Een droge mond Geen gevoel van eigenwaarde Grijpend om me heen Helemaal verlaten De wereld draait maar door Mensen blijven praten Waar naar toe Geen idee Ik neem je hand Ik ga maar mee…

Je hebt je hart zorgvuldig in perkament verpakt. Het ligt nu als een kostbaar boek in de kast van je borst. Je hoopt, je hoopt dat morgen al een zachte bries, een hand of warme adem het stof zal doen opdwarrelen. Dus je wacht op morgen.…

mijn lach herbergt de diepte van het zwart verbloemt als het ware de levenszijde van smart mijn stem spreekt niet van verloren eigenwaarde immers hoe zijn de verdorde wortels van mijn bestaan te begrijpen wie is immers in staat het eigen sterven te verstaan of machteloos nieuw leven te laten rijpen ik grijp nog wel…

verdwaald in de conversaties in mijn hoofd verzwonden in woorden die mij ontwrichten nestel ik mij, wegvluchtend in gedichten, en hou mij wijslijk voor de wereld verdoofd stilte en eenzaamheid, u weze geloofd ! laat mij in diepe sereniteit biechten zonder dat men mij van mijn bed komt lichten en mij met schande van mijn muze berooft ik…

Schuil mij dicht bij je Houd mij stevig vast Gewoon heel even niet die zware last… Vang mij in het liefdesnest Laat mij je lippen voelen Gewoon heel even door je haren kroelen… Drijf mij op de oceaan Vaar mij in je liefdesboot Gewoon heel even wiegen in je schoot...…

Heb me nog nooit zo verloren gevoeld Tussen al deze mensen, tussen alle etalages Weerspiegel ik honderdmaal, maar toch alleen Grauw middaglicht in de stad Een verre klok slaat zwaarwichtig de tijd voorbij De stad kraakt en zucht, vervuild sluit zij zich Blinden rollen ratelend dicht Verkoopstertjes kwebbelen de tram in De avond valt in…

De man was eenzaam hij schreef slechte gedichten en berichten aan zichzelf vol lof hij hunkerde naar erkenning en licht maar verborg zich met zijn denkbeeldige vrienden in de schaduw van hunnebedden.…

zo geef je me jouw leven op de grenslijn dichtbeschreven liefde heeft te vaak gestolen; het meer dan alleen gekir de kunst van samen slapen nachten blijven vallen op het binnenpad naar stilte de schemering heen en weer om het schreeuwen te ontrafelen zo geef je me je ziel door eenzaamheid gesneden en ik ik wil slechts…

kijk hoe ik hier nu zit te wachten mij voed met tot zolang oeverloos overloop hondsmoe van het er doorheen zitten sta ik dan toch maar langzaam op vreemd er gebeurt niets en toch beweeg ik hemel en aarde…

Zomaar rolt er een traan over zijn wang van lang geleden van een onverwerkt verdriet Zomaar prijkt er een glimlach op zijn gezicht van lang geleden van iemand van wie hij hield Zomaar was zij weg al lang geleden maar ze is niet vergeten…

Eerst was ik het kind Dat afkwam op de geur Later werd ik de pollepel Die roerde in de brei Toen werd ik de pan Pruttelend op het vuur Lang hield ik het vol Liefde voor geur en smaak Verdwijnt wellicht ooit En mijn toekomst is het asvat Waar ieder alles in werpt Maar waar mijn vlam minder vat Gelukkig scheiden we het afval In grijze en…

jouw duizend stappen worden winterstil verdwijnen maanloos in grote ogen door het treurlied, in mijn ziel bewogen omdat je dode wereld niet rusten wil die avond breekt het licht aan de ramen alsof het allerlaatste weten sterft wanneer je aardse naam de leegte kerft in de zwaarte van een tergend amen zelfs de rozen in het gebleekte veld…

Wind regen en het is kil in huis De deur blijft gesloten ik ben thuis Wachtend op dat bekende op de trap Dat belletje die herkenbare voetstap Doch het blijft stil en mijn eenzaamheid duurt Toen weigerde ik dom trots en was verbolgen Die paar simpele woorden sorry ik heb spijt Niet beseffend de verschrikkelijke gevolgen En als ik mij spiegel…

Ik ben niet aan jou besteed niet mooi genoeg voor jou de liefde is zo wreed maakt niet uit dat ik van je hou Uiterlijk is alles wat jij ziet je bent blind voor wie ik ben wetend dat jij mij niet verdient is het verdriet waaraan ik wen…

hij is een kind van zijn tijd weet niet hoe spelen met twee kan leiden tot meer hij gooit veel liever zijn pc tegen een muur bij het minste defect of aarzeling, hoe artificieel ook ziet hij enkel een ontrouwe vriend het soort dat weigert uitleg te verschaffen en dom voor zich uit staart het is een zwart gat dat hem levenloos verwelkomt…

ebbenhouten parket knarst piept plooit en trilt alsof mijn kamer zwetend buiten staat en bonkend verlangt naar een vasttapijt van stoom ontspanning adem frisse lucht een vergruizelde geest zeemt rondjes zwaait in de deuropening gaapt me aan alsof ik het ben die binnenval ik had je niet verwacht dit is mijn huis daarom hij verklaart…

Zonder jou heb ik geen steun Geen zin, om door te gaan Zonder jou is er geen leven Geen reden, om te blijven bestaan Zonder jou ben ik zo zwak Geen kans, om te overwinnen Zonder jou staat de tijd stil Geen besef, zo leeg van binnen Zonder jou zijn de dagen donker Geen enkel licht, dat er nog is Zonder jou duren de dagen langer Besef je…

al wat ik in jou niet meer ben speelt onbegrepen verder in mijn dromen ik draal iedere dag in het herinneringslicht terwijl jij de koude wind verzamelt en de gaten in het raam zelfs het weer vlucht voor de vragen nog open in vreemde pijn er blijft niets meer over in de vertespiegel of van de toekomst morgen nabij…

de dood haalt iedereen in zelfs de begeleider sterft eens thuis- en mantelzorg wensen niet het heengaan van de man met kanker en dan, onverwacht, zaait hij uit in bloemenpracht vergeet mij niet ondanks dat ik u achter liet…

die dag was het doodtij hij gleed gestaag voorbij de uren vielen als los zand op de ongelezen ochtendkrant binnen oog- en oorbereik hing de deurbel stil voor lijk de telefoon hield zich ook al dood waarmee hij een saaie aanblik bood uit de radio kabbelden geluiden die op niets bijzonders duidden slechts wat slome variété verder…

. mijn benen strek ik tot op de andere lege zetel zo een omzichtige daad noem ik vermetel jij zat er eerst wist me geen raad .…

zonder eenzaamheid op zijn tijd zou ik niet kunnen leven hoe kan ik anders in de storm van al dat lawaai de eigen melodie reven…

De stilte van dit uur voert mij weg uit het heden, Als in de verte ik tuur hoor ik stemmen uit het verleden Voor me zie ik mijn jeugd Daarachter loopt de realiteit Ik zie vergane vreugd Waar is hij gebleven die tijd Ik zie een groene weide Wij beiden hand in hand Hoor nog wat wij toen zeiden Voel onze sterke band Toch is die gebroken…

een stukje vel van genegenheid is van mijn huid gestroopt naakt sta ik te kijken, andermaal uitgeblust heb moeten wijken voor een vroege doch eeuwige besnijdenis; als in de dood gedoopt…