Alle inzendingen over eenzaamheid

Zonder jou heb ik geen steun Geen zin, om door te gaan Zonder jou is er geen leven Geen reden, om te blijven bestaan Zonder jou ben ik zo zwak Geen kans, om te overwinnen Zonder jou staat de tijd stil Geen besef, zo leeg van binnen Zonder jou zijn de dagen donker Geen enkel licht, dat er nog is Zonder jou duren de dagen langer Besef je…

al wat ik in jou niet meer ben speelt onbegrepen verder in mijn dromen ik draal iedere dag in het herinneringslicht terwijl jij de koude wind verzamelt en de gaten in het raam zelfs het weer vlucht voor de vragen nog open in vreemde pijn er blijft niets meer over in de vertespiegel of van de toekomst morgen nabij…

de dood haalt iedereen in zelfs de begeleider sterft eens thuis- en mantelzorg wensen niet het heengaan van de man met kanker en dan, onverwacht, zaait hij uit in bloemenpracht vergeet mij niet ondanks dat ik u achter liet…

die dag was het doodtij hij gleed gestaag voorbij de uren vielen als los zand op de ongelezen ochtendkrant binnen oog- en oorbereik hing de deurbel stil voor lijk de telefoon hield zich ook al dood waarmee hij een saaie aanblik bood uit de radio kabbelden geluiden die op niets bijzonders duidden slechts wat slome variété verder…

. mijn benen strek ik tot op de andere lege zetel zo een omzichtige daad noem ik vermetel jij zat er eerst wist me geen raad .…

zonder eenzaamheid op zijn tijd zou ik niet kunnen leven hoe kan ik anders in de storm van al dat lawaai de eigen melodie reven…

De stilte van dit uur voert mij weg uit het heden, Als in de verte ik tuur hoor ik stemmen uit het verleden Voor me zie ik mijn jeugd Daarachter loopt de realiteit Ik zie vergane vreugd Waar is hij gebleven die tijd Ik zie een groene weide Wij beiden hand in hand Hoor nog wat wij toen zeiden Voel onze sterke band Toch is die gebroken…

een stukje vel van genegenheid is van mijn huid gestroopt naakt sta ik te kijken, andermaal uitgeblust heb moeten wijken voor een vroege doch eeuwige besnijdenis; als in de dood gedoopt…

Mijn drang voor erkenning illustreert mijn gevoel voor onzekerheid De illustratie, een teken dat ik besta Ondanks dat ik besta voel ik geen leven Geen liefde en geen rust Een hopeloze romanticus die alle vorm van liefde afweert En vervolgens verder zoekt naar het ultieme medicijn Een medicijn die me gevoelloos maakt Ik heb veel ruimte nodig…

Het trage landschap stroomt bleek langs mijn lichaam ijzige bomen wringen hun klauwen door de nevel als wilden zij de loden wolken openscheuren één onbesneeuwde vogel splijt ver boven mij de koude eenzaam zwart in het wit van de winter door de mist van mijn adem klinkt zijn schreeuw.…

Wie ben ik? Wie heeft mij nodig? Wie houd er van mij zoals ik van hen houd? Met deze vragen loop ik al heel men leven rond! Soms vergelijken mensen me met een hond! Ben ik echt zo? Of schuilt er een fantastisch iemand in mij? Wanneer komt die persoonlijkheid dan vrij? Ik weet het allemaal niet meer! Het is net alsof ik mijn leven negeer…

De ene hand in de andere samen geslagen zo alleen was de ander niet te veranderen klagen hielp geen steen noch been wereldnieuws de dag verstrijkt in de leegte van het samen waarbij dood verlossend lijkt turen geraniums voor de ramen grijze staar verloor de steken op het werkje tot avondrood onder verwijt is liefde geweken te vroeg gestorven…

Ik kan niet niet voor je zorgen. Iedere morgen komt jouw laatste adem nader. Ongeborgen zorg ik voor jouw beetje tijd. Tegelijk ben ik mezelf nog steeds kwijt.…

Ze is nogal onpeilbaar Een vlinder in de schaduw Met een heel fel kleurenkleed En een vlijmend scherpe tong Zo balanceert en evenwicht Ze tussen dag en nacht Zegt of denkt nooit precies dat Wat een ander haar verwacht Ze lijkt zo snel uit haar lood Maar is stiekem van staal Deze vlinder vliegt te laag, Komt nooit dicht bij de zon, Terwijl…

Ik sta op de oever van het kanaal Wie merkt mijn kwaal? Ik gooi scherven in het water. Als ik later verhaal dat ik aan het water stond blijkt mijn mond verstomd. Alleen stukjes glas spuw ik in 't rond.…

niet voorbij de rode lijn afstand om leven levend te houden terwijl het enkel levend wordt door dichterbij…

Ergens in mij ligt een bladzij waarop geschreven staat wat mij is gegeven, mijn levensdraad. Onthutst stel ik vast dat niets meer past, mijn blad is wit de letters ontglipt. Zij liggen als scherpe scherven en bederven mijn zicht.…

Speel met fantasieën laat remmingen gaan pluk wilde orchideeën in onherbergzame oorden zoek niet maar vind een nieuwe soort kies een naam waarvan alleen jij weet waarom zwarte orchidee! sla armen om ingeslapen dromen wek hen met het meegeplukte ochtenddauw stralend fris en verwezenlijk ingeslapen dromen.…

Ik voel me zo alleen, zo alleen met al die mensen om me heen. Hier op deze plek, op deze stoel in deze klas. Zo alleen met al die mensen om me heen.…

Na het vallen Gewoon weer opstaan Vindt men in de volksmond Maar als de val te hard is En je op één gedachte hinkt Als het hart weer is gekneusd En de wonden zijn te groot Om met woorden wederom te dichten Blijf ik liggen tot de dood.…

ik ben dit tabblad voorbij dichten is niets voor mij de gevestigde orde neem ik in een laatste horde en, terwijl ik spring verschaf ik u mijn geuren doe ik mijn ding sluit ik onherroepelijk mijn deuren vrees slechts dat ik u betaal met mijn allerlaatste verhaal…

Velden met onvolgroeide angst dat is al wat doffe ogen zagen droge neerslag liet het gevoel insluiten door een ring van stof veeg het weg! sla het er af en zoek de helderheid van de pasgeborene laat het kind dat in je zit gewoon eens heerlijk buitenspelen maak vrienden zoek ze vind ze in het licht van de nieuwe dag…

Ik ren heen en weer zonder te bewegen, sluit mijn ogen maar vind geen rust. Ik bel naar zomaar mensen zonder een kik te geven (fluister mijn naam maar zij horen mij niet.) En uiteindelijk weer overweldig ik mezelf zoals altijd; zonder lust. Gevangen in een nis tussen de dagen. Ik probeer te slapen maar ik slaap niet.…

Als de tranen het zout van de zee verzachten En een glazen blik op oneindig is gesteld Als mijn voeten het rulle zand verkrachten En de hemel schuin omlaag helt Als de wind zachtjes door mijn haren streelt En ik zou willen dat jij degene was Als ik wacht op een dag, waarvan ik niet weet of hij zal komen En mijn pijn gemaskeert wordt door een…

Als een vlinder Fladder ik door het huis In de nacht Geruisloos blijf ik Zweven en kijk liefdevol rond Houd de wacht Mijn gedachten vloeien Over in een kabbelende stroom Warm vol kracht De stilte is Overweldigend heerlijk en rustgevend En dan onverwacht Beginnen vogels te Zingen in het sluimerende waken Van praal en pracht…

gister dichtte ik over een ster die in Leiden was verrezen vandaag heb ik de krant gelezen en politiek ging alles mij te ver ik dichtte over rozen en stranden en over hele verre hete landen ik rijmde mijn hersens bijeen en trok ze uit elkander over pruimen berken en eiken alles mag je ermee vergelijken ook witte wieven en hunebedden konden…

in de regen riep hij kom... baad met mij en was je aura in de heldere druppels van het meer. zwem in mijn armen. heb vertrouwen in de regendruppels en in mij en toe zwom de prinses in het meer en waste haar aura in de armen van de man met de zeeblauwe ogen. wie is hij dat hij haar zo kon omarmen haar het vertrouwen geven daar in…

In het pijnende licht de blote gestalte van vuurloos verlangen; ik bezwijk onder jouw willoos vlees en voorzie het leed van wat jij al overwonnen zag. Het rood van je lippen groeit als een dodelijke vrucht ineen, samensmeltend totdat de toorn des overvloeds een overmaat van liefde spuwt in de verkeerde richting.…

De snelweg raast, op de achtergrond. Een trein dendert voorbij. De wind die blaast, het geluid verstomt. Ben alleen, maar vrij.…

in de verte lijkt het op een vlucht kan ik er komen de ruimte schijnt er onlosmakelijk verbonden met waarnaar ik op zoek ben het is er licht en onverwacht is het bereik een leegte, door mij opgevuld nu hoort het zo te zijn, wezenloos staar ik in het rond tuimel en verlicht iets welt in mij op en tilt mij over dat éne moment heen…