Alle inzendingen over afscheid

Jaren lang me ingehouden van woede en verdriet. Jaren lang niks kunnen zeggen Steeds weer hetzelfde lied. Het lied zonder woorden Maar met mimiek en geluid. Hoever heb ik het laten komen, Ben er zo door misbruikt. Nu heb ik leren zingen. Laat mijn hart nu eindelijk vrij, Laat me door niets meer bedwingen En de muziek klinkt nu in mij.…

als woorden verstommen tot een zucht als blikken langs me staren naar iets wat ik niet kan zien en je me non-verbaal afwijst mag ik dan van binnen huilen misschien als je knoeit met je eten me wegduwt en van liefkozing niets meer wilt weten mag ik dan van binnen huilen misschien je een ander je man noemt en dreint als een klein…

Stevig omklemde ik haar hand en keek haar medelijdend aan. De blik in haar vemoeide ogen vertelde me dat ze nog niet wou gaan. Haar mond wilde me nog iets zeggen maar haar lippen werden stijf. Ik voelde 'n verkrampte hand en de koude in haar lijf. "Moeder, blijf mij mij, ik kan je echt niet missen. Lieve moeder, vergeef het mij vergeef…

De één na de ander verdwijnt als met de Noorderzon. De zon als enige alleen maar aan de horizon, maar klimt elke dag opnieuw omhoog.…

Een droom was over totaal vernield zo in gedachten en zo vernederd. niet in staat om verder te komen zo gebroken was haar hart. totaal alleen zichzelf verdronken in haar tranen van zwart.…

Even, heel even Vreemd leven Mochten ze ruiken Aan de zoet en zwoele bruidsruiker Voordat de bruidsbloem in een boeket Weggesmeten en aan de kant werd gezet Verlepte de jasmijn Die wondermooie vrouw zong heel fijn Diep in mij De sterke zwoele jasmijn verwelkte door verdriet En verbloemde haar alleenzijn door haar lied Met een wondermooie…

Op het moment dat ze los komt, stokt de sapstroom, met een laatste stuip pompt haar lijfje het sap nog eenmaal rond. Net lang genoeg om het leven hoop te geven en in de vlucht naar beneden begint de droom. Op tere vlindervleugels van satijn zweeft ze over de wereld, nog eenmaal overziet ze het allemaal. Dan raakt ze de dorre grond en met een lichte…

Als stilte weerklinkt in gebroken ogen pijn onversaagd steeds opnieuw toeslaat zo geliefd maar zo eenzaam zal de jasmijn zijn geuren niet meer verspreiden bloemen op jouw graf als tranen strooien je voor eeuwig omarmen in ongekende stilte…

Gelaten in het wachten, van wie het grijze stof wordt verstrooid, waarmee de aarde is vernist, in een met druppels getooide mist, worden beelden opgefrist, winden verscheuren, de in zout vervilte zee verbleken of kleuren zon en maan naar gelang ze ver of dichter bij ons staan, belichaming van troost, stuwt levensap van wortels naar…

Nog één keer keek jij om. Diep keek jij in mijn ogen. Warm werd mijn hart voor de laatste keer. Pijn in mijn hart, waarom doe je dit weer. Weg liep jij, je verdween bij de ondergaande zon. Tot op mijn sterfbed blijf jij het meisje dat niet uit mijn hart verdwijnen kon.…

de aarde wacht niet op u de aarde verwacht en is geduldig verstrooid of begraven, u wordt verwelkoomd…

Daar gaat hij dan. Hij keek nog een laatste keer om en je kon wel zien dat hij tranen in zijn ogen had. Ik begon nu ook zachtjes te snikken. Maar dat zag hij al niet meer. Afscheid nemen is niet gemakkelijk. We waren nu zo lang samen. Maar het is nog een week voor de grote vakantie en we gaan allebei naar een andere school. Dus zei ik…

Dansen op een niet bestaand graf Engelenogen die krokodillentranen huilen Kom maar en speel zei de boeman Schelden op een dode alsof hij weer op zou staan Zijn vrouw in leed en niet dom Een deel van onze ziekte? Vrede wanneer men maar wil Maar waar is die wil? Geef mij die hand die ik uitstrek Laat het voorbij zijn Laat het het verleden…

Je bent ver weg nu, niet alleen in afstand, maar ook mijn hart weet zich verloren soms; Het vindt je niet meer, wil de droom niet dromen maar drinkt van stil verdriet omdat er zoveel niet gezegd werd, nooit begrepen. Je bent ver weg nu, en ik kan de kloof niet dichten, ze is er steeds en wordt misschien wel groter. Maar kan dit klein bestaan…

In ringen van verbondenheid wens ik te weten dat je gaat dat het hart waarin je achterblijft een groet van afscheid staat. Omdat je ogen mij vertellen hoe het gevoel was bij vertrek en kan ik pijn bij een verlies parkeren op een eigen plek. Ik geef een lach omdat je gaat niet uit blijdschap, maar om herinnering het is goed, en je moet…

Ik blijf bij jou Ook al hoor ik niets Ook al is er alleen maar stilte Enkel wanhopige stilte Op weg naar huis vind je mijn uitgestoken hand. Neem hem vast, grijp hem vast en laat hem niet meer los. Samen dragen we wat voor jou alleen te zwaar zou kunnen zijn. En ontmoeten we elkaar op weg naar huis, naar het onbekende. Ik blijf bij…

en steeds weer je naam te horen vallen brengt in mij de wee die met pijn de poorten heeft gesloten in een amendement van het heeft zo moeten zijn doch wie de vrucht werpt en zelf met beide handen vangt is in mijn hart een avant-garde waarmee ik poëzie bedrijf in naakte edelkunst jouw aderen gevuld met zuiver kristallen bloed is mijn…

Zeg me wat moet ik doen Als ik de krant opensla En dan willekeurig Naar een pagina ga En dat mijn ogen zien Wat er gister is gebeurd Een overlijdensbericht Een familie die treurt Ze hadden niet gedacht Hun kind te verliezen Maar zo is het gegaan Ze hadden niks te kiezen Een stukje verderop Lees ik dan in het groot Het was geen dader…

zo sterk en onvergankelijk ben je voor mij op een voetstuk staand soms hard en ongeliefd je eigen weg door je leven gebaand 'hij' moest met me praten het ging over jou je zou niet lang meer leven, het afscheid zou snel komen ik heb je een brief geschreven onderschrijven deed ik het met 'je liefhebbende broertje' tranen vielen op papier…

Tussen vallen en opstaan door lijkt de lucht geklaard torent een gemaskerde vogel ijl boven gekalmeerde golven buigt iemand zich over een geliefde om afscheid te kussen net voor de slaap blijft een lichaam alleen splitst een geest zich in tweeën tot het lot hen wellicht wederom zal samenbrengen op een volgende vlucht…

de droom werd omgebracht weg het piano-spel en weg was ook de bloemenpracht, en ook het rode glas wijn nadat jij woedend opstond van de treurig gedekte tafel. zijn alleen nog maar azijn over -vrachtladingen vol- en witte uren, alleen met Beethoven in de kamer.-…

de zandloper was gestart huwelijk dreef op drijfzand gebaseerd op creditcard hij strooide zand in haar ogen terwijl delvend zijn eigen graf zij ging voor vermeend vermogen haar lage dunk keek op hem neer tijd heeft vleugels en geen teugels dreigend zwaaiend haar schietgeweer zijn laatste sorry klonk toch wat pover zijn zandwinkeltje…

ik kwam vandaag mezelf tegen, hyperventilatie/hongerklop 1 van de 2 moet het geweest zijn, hard zwart en niet ontbeten maar ik wankelde wel, tot stervens toe…

Ik wou niet aanmeren in de lengterichting van jouw dromen waar rijkdom zich mengt met de etiquette van zelfgenoegzaamheid jij vluchtte toen onze raakvlakken het gezang absorbeerden van het gelukkig mogen zijn ik weet dat het ijs zich niet verhardt bij jouw winterse buien en dat de zomer in jouw valse lach steeds weer de herfst laat…

Dag Riène, zo was jij. Je werd voor zwak aangezien, door velen, dat doet me pijn. Het bleek een ziekte, een sluipmoordenaar, te zijn. Zo had niemand dat gezien. Ik heb ondanks je zwaarmoedigheid heel veel van je gehouden. Je gaf me vier prachtige zoons. Een man die eigenlijk genoeg had van dit aardse bestaan maar er alles aan deed om…

Bij jou vluchtte de stilte, Niet meer meer dan een vage herinnering. De muren waren voor jou Niet meer dan dingen die je kon afbreken, Als het je maar dichter bracht Bij het eiland waarop ik verkeerde. Je tranen zijn dolken op een wang, Je lichaam dat een laatste groet brengt, Je hart dat niet langer naar mij verlangt. De stilte immer weer…

Gedachten in mijn hoofd laten me niet met rust, Alles gaat terug naar het moment dat jij me kust. Toen stond mijn wereld even stil, Maar ik dacht ook is dit werkelijk wat ik wil? Dat weet ik nu nog steeds niet. En al ga je nu voor goed weg, Luister alsjeblieft nog even naar wat ik tegen je zeg. Iemand zei ooit tegen mij: 'alles gebeurt…

Hij was er met zijn gedachten niet meer bij, aan het oog onttrokken achter de heuvels van een afwezige blik, als zag hij een prachtig visioen, waarin zijn blik zich verloor; verloren geraakt in een stortvloed van licht: ik zag zijn ogen dichtvallen, uitgestrekt lag hij verlaten en ingeslapen; het was alsof hij zijn ontwaken afwachtte, om…

Zit hier voor me uit te turen denkend aan een heel speciale vrouw me realiserend dat ik dit eiland toch nog wel erg groot vind en dat ik een jaar toch nog wel erg lang vind duren leg ik het hoofd in de schoot en wacht geduldig op een ontmoeting ooit met jou.…

Zij blijft voor me staan ik kan niet om haar heen zegt wie zij is en hoe we elkaar eens ontmoetten Hoe ze met me mee wilde gaan mezelf met haar innig verbond Ik zeg dat de wereld wacht en zij: op ons, zeker?…