Alle inzendingen over tijd

Eindeloos lijken we verder te gaan voorzichtig tastend en later overmoedig als pelgrims op weg naar weer een nieuwe maan kil en koeltjes zoekend naar een warmbloedig bestaan in de striemde regens van verdriet met vage vergezichten in het verschiet Achter de kale trede een steile klim naar een wijde blik achter de horizonnen waar geleden…

Is het nou echt zo’n ramp dat ouder worden Een onoverkomelijk gebeuren? Iets waar je niets aan veranderen kunt. Natuurlijk hoort het bij het leven net als alles. We zijn hier met zijn allen maar voor even. Met een missie of ook niet, allemaal met hetzelfde doel. Ouder worden. De één haalt de leeftijd van honderd of méér, de ander…

Stil staat alles Elke kracht weigert zijn invloed, mijn invloed Zwaarte valt weg alsof het niets is en dat voelt wederzijds Materiaal zonder bestaansrecht, ik zonder materiaal Atomen weigeren simpel weg te draaien Aan het niets houd ik me vast Zonnestralen komen gevangen in dit ogenblik te langzaam binnen door het raam Lopen is onmogelijk…

De wankele wal van de tijd gebouwd op de grens van ons leven draagt planten en bloemen die geven wat troost aan een wereld die schreit. Zijn stenen, gekleurd en geleid, langs grillige lijnen geweven vertellen verhalen en geven gedachten aan vreugde en spijt. De weg rond die wal vol met hoop laat zich door de zon graag verlichten terwijl…

De pracht van de boterbloemenwei met zuringaccenten en het wit van ontloken madeliefjes maakt weemoed wakker, verleden dichtbij. Er op uit het veld in, heerlijk vrij na gedwongen schoolgang, op zoek naar avontuur in afgedamde sloot of klaverveld met voorjaarstoeierij. De kleine voederbieten afveegbaar aan broek of bloes, voor vee bestemd…

Oud worden is niet moeiijk, het is onmogelijk, men blijft het nadenkende kind, de popelende minnaar, de man, de beschaamde vader, maar steeds meer afgedane tijd begraaft zich in huid en lijf en leden tot alles is eengeworden met de dagen die zijn voorbijgegaan. Men sterft vanzelf. -----------------------------------------------------…

de tentakels van het verleden houden mij in een ijzeren greep nu eens probeer ik mij voorzichtig los te maken dan weer met bruut geweld niets helpt geboeid zie ik het heden van gedaante veranderen langzaam maar zeker toekomst annexerend grijnzend mijn verweer gadeslaand het verleden dwingend het hof makend mij degraderend tot de bekende…

Het was fun het haha roken om de beurt namen we een hijs heb ook jeweetwels gesproken was ook kierewiet en onwijs het was peace zittend om de pijp vredig kunnen lachen om niets want de wereld was toch al leip en Armand had een waterfiets er hing love in de ijle lucht hartstochtelijk werd er bemind denk aan die jaren met een zucht ze zijn…

dwangmatig handelend werk ik seconden weg plan ik 90 minuten in een uur mijn coconerende ideeën zoeken worstelend een uitweg om vervolgens in één slag te verliegen nu deint mijn uitgeholde geest op zeeën van tijd…

toen alles beter was toen was ik er nog niet de Grote Buitensluiter en straks, als alles beter is dan ben ik alweer weg wat rest mij nog dan glimmen om het feit dat bont het wint van wit de handwas is helemaal een lachertje – ik geef het maar een draai…

De meest onmogelijke jaren verstreken waar wij zelf niet waren. Waar lang en hardop werd geschoten woonden alleen de tijdgenoten. Je hoofd in maanlicht - van opzij een broos en teerbeschilderd ei - is hoezo hier en heel gebleven, in slaap en moe van overleven. Lees in stations de gebiedende wijzen, de zucht te genezen, de drang te…

Ze noemen me MONA,nee niet van het toetje ze noemen me zo omdat ik goed luister ze vallen niet op mijn gehavende snoetje ze noemen me Mona omdat ik ze raad geef. Die Mona die vroeger in bladen verscheen en overal een antwoord op wist of het nou om Klaas ging of Piet of simpelweg (?) liefdesverdriet. Maar als ik soms even niet luisteren…

Wijzers tonen staand het uur waarin de stilte werd geboren dag en duur vergeten raderen laten niet meer horen dat een droge tik laat weten hoe de tijd wordt weergegeven de klepel hangt sindsdien maar zal zich nimmer storen aan dit stille leven…

Het leven stilzetten, heel eventjes maar juist op dat moment van vreselijk gevaar zodat het onherroepelijke nét niet gebeuren zal. Stóp roepen vóór die misselijkmakende, dodelijke knal. Stop dan de tijd héél even, zeg éventjes néé tegen verwoestende dingen die gebeuren in dit leven. Maar helaas het blijft een wens die onvervulbaar…

Mensen met geheugen zijn zeer te benijden zoveel extra bites met meer kwaliteit Grip op het verleden geeft licht in het heden ben je teveel kwijt vergetelheid van tijd Slechts flarden en flitsen helderheid zeldzaamheid was dat niet toen……. voelde dat toen………. Tijd kwijt voor altijd rest verloren spijt vage hoop op déjà vu verder…

schimmige gestalte gewikkeld, glanzend zwart gelaatloos, gerimpeld aanzienlijk verward blik richtend naar de horizon passie en enthousiasme verloren accepteerde ooit onsterfelijkheid maar wilde niet langer, bij levenden behoren liefde gekend, liefde verloren alles gezien, alles gehoord ik keek naar hem, hij naar mij Hij sprak niet, zei…

De klok , zij tikt maar elke dag weer door en eenmaal achterom gekeken gezien wat ze aan tijd verloor. Minuten zullen zich weer rijgen tot vele lange uren seconden gaan per tel voorbij en zullen niet lang duren. Dag en nacht , een etmaal steeds maar weer het klokje rond licht en donker wisselen weer van morgen tot aan avondstond. Voor…

Wat is geschied komt niet meer terug: het blijft verdwenen, onbegrepen, je kunt het wassen, wringen, zepen: wat is geschied komt zó niet terug. De knap vertelde mensverhalen worden een lang verleden tijd waarmee je door een wereld rijdt met mensen die vaak lijdend falen Uit vreemd verdriet of echte nood soms dankzij wilde oorlogsdwepers…

De kleinste sluimert Moeder gaapt en graait Naar de zuchtende hond In haar schoot genesteld De zetel knarst De kamer ruist Een lichtkegel kantelt door het gordijn binnen Op de plaat pruttelt soep uit blik Ingetogen zingend maak ik een klik Wil vooral en meer dan ooit tijd winnen De dagen liggen verwaaid De uren overhoop De klok is…

Tussen startschot en eindmeet ligt wat ademruimte Kilometers die voorbijgaan onder zwarte sneeuw Zoveel was zeker Maar hij haalt het Uitgeput viel hij in een waterbed. De armen gestrekt, een kruis Het gevangen geklots weekt de lach los De maagzweer kriebelt Hij deint zomaar zonder zin Onder een plafondspiegel In een hotel met meer sterren…

Ik zweef door talloze zwerken Mijn geluidsloze vlerken Brengen mij verder dan enige kim Ik ben mijn eigen schim Opblauwend in nakende dageraad Moment, dat ik sterfelijkheid verlaat Parelend gedroppel aan menige halm Reden voor mijn stervensgetalm Mooie woorden bij het graf Omgeven door kattenstaart en hondsdraf Afscheid van de goegemeente…

Zittend, drinkend onder de arcade zie je twintig schilderijen van de straat. Groengeloken ramen. Maar je aandacht gaat naar het meisje met de chocolade- taart. Ze lepelt thee. Je wangen nemen schaamteloos de kleur aan van haar trui. Bonbons, bloemenwinkelgeur en marmeren frontons: alles is geluk. Je zoekt problemen. Je vindt de grote olifanten…

Opgesloten, gevangen en eenzaam.. Maar de gedachtendwaling der mens.. breekt met kracht de tralies en.... opent het raam. Vlieg!…

Je denkt ik heb het al in handen Het grote gat onder het teken van de vraag Maar het glipt onzeker glijdend richting duisternis De toekomst wacht wijd open en vol vragen Onvoltooide brand van liefde en van wonden Ouderdom fronst gerimpeld zonder tanden Onvermijdelijke dood het einde van het aanstaande…

de prijzen rijzen mazzel-trixie bij ‘t land gepast de pan nota bene nog in de kast pieter’s berg betast en toen bekrast de rotgans maakt nu zomer de weg naar Rome vol zure bomen spijkers zijn verdronken laag water afgezonken lazarus in zee gedragen werk in heuvels omgezet tiengemeten eindelijk afgemeten wie leest nu nog de Beatrijs?…

er twee punten zijn begin en eind ertussen leven begint sterven dat draait als dansende derwisjen cilindrische hoeden op er geen leven is na de dood maar wat anders misschien wel voorjaar als het groen is in de knop en opwindend…

Toekomst ligt breekbaar In mijn gedachten Mijn handen vouwen zich In gebed om zekerheid Ik doop mijn pen In meren van verlangens En laat een waterval Het onbevlekte wit bevangen Mijn verlangens schrijvend Ontdoe ik mij van het blad Voor mijn mond en laat gedachten de einder zoeken Mijn handen ontvouwen zich Berustend in eigen kracht…

Als hartstocht is verijld betovering verbroken wat rest van liefde dan zoete herinnering van spanning zonder boog Als hitte is geluwd lichamen verouderd wat rest van lust dan warme heimwee naar het vuur ongeblust Als stilte is gevallen sprankeling ontprikt wat rest van samen dan stil verlangen naar lange uren zonder eind…

Wreed wroet mij de tijd Bezorgt me een korrelend oog Klieft mijn huid zo droog Dit lichaam lijdt. Hiertegen helpt geen chirurg Ik neem nog maar een Beerenburg.…

nazomeransicht Een berk buigt tegen beter weten in als weduwe der schaduwen verdonkert zo de glazen die halfvol op de tafel het parmantige kristallen lijf omhoog trachten te houden tevergeefs is alles wat de schijn doet zien. Een berk ligt op haar knie? maar tevergeefs gekropen als koningin der kalenden -dit Babylon het bladdert…