Alle inzendingen over tijd

uit gelijkenis gehouwen, zo dagelijks als brood slechts in onvoltooid te onderscheiden toen en nu, dubbelsterren, de sleet van vele dagen het onaangeroerde voegt zich naar het late middaguur de stilte is hardhorend en de tijd in verlenging nochtans het onafwendbare een stukje dichterbij in dagen erna, randen van slaap, ontkennen…

Als kapitein op een schip, zo vaar jij mee het roer in handen, volle vaart vooruit geen plekje blijft ongezien op volle zee soms overdenkend, bij menig besluit! Het valt niet altijd mee, dat zijn de gevaren je krijgt het allemaal in je leven gratis mee niets zal het leven hem besparen dat merk je als je alleen vaart op de wilde zee. Gelukkig…

ik weet van het lot de meetbare tijd en de dood ik maak plooien in Chronos haal het lood uit zijn lineaire schoenen ik vind balans in tweestemmigheid ik vier mijn Kairosdagen…

haar hoofd stroomt vol goud licht als ze zijn brief vasthoudt hij beweegt naar een andere plek als hij haar brieven leest schone breekbaarheid van twee geschreven intieme levens de tijd is daar het diepe gevoel baant zich een weg naar de tedere eerste aanraking…

Subtitel: 5 liter 'Weet je' zei ik opnieuw 'jouw flamoes is mijn verlang jouw daad zeker die van mij gezamenlijk de onze in opgesomde tijd van nooit meer samen' Hermans' NOOIT MEER SLAPEN is er praktisch niets bij gevoerde oorlog met terroristische muggen die zoemen, steken slechts belemmeren en irriteren, opzoek naar meteoriet…

weet je nog hoe wij stenen verschikkend buitenkamers zijn geraakt op zoek gingen naar de kleuren van geurende bloemen dat stukje blauw welke wij vanuit het dakvenster beleefden ergens verder dan de horizon met alles wat goed voor ons was dag morgen hebben gezongen…

ik zag vanuit het raam hoe je handen liefdevol de lavendel beroerden hoe je met gesloten ogen licht voorover bukte en de zachte geur opsnoof ik zag de kruiwagen gevuld met woorden van grijze kabbelende regen van duizelig verlangen ik zag woorden van vaalgele vergeten bloemen ik voelde het onstuimig slingerend hart waarin alles…

gisteren = dood & begraven morgen sterft vandaag de dag…

Het moet duidelijk zijn hoe weinig het baat om over te stromen van nijd. Voor de vorige trein ben je altijd te laat en voor die nog komen op tijd. --------------------------------------------------------- uit: Ik denk dat hartzeer erger is - 60 Groeken (1984)…

smeltwater verdampt uit oud zeer in zachte loomte aan oerlandse oevers naar weleer vind ik het ketelsteen van mijn ondiepte waarop ik drijf als drijvende kracht als blijvend vergezicht nee, binnenlijf alsof morgenochtend reikt voorbij bakerland over het water naar onbetreden kust een gebed zonder begin, later einde en verder…

weet je nog dat ik me had onthouden, van geheugen, van een ver verleden, om me in te graven, in verse grond zonder daglicht, om zonder tegenbericht aan herinnering te schaven…

Ik tob over gisteren. Ik pieker over de toekomst. Een merel begint te fluiten. De zon breekt door de wolken. Ineens heb ik geen tijd meer. Om te tobben en te piekeren.…

Daar liggen godvergeten zonbeschenen stenen heet te worden, af te koelen. Geen mens, geen dier om het te voelen. Alleen wij nu even. ----------------------- uit: 'Zeepost', 1963.…

Op het juiste moment. Op de juiste plaats. In de juiste stemming. Moe ben ik of gewoonweg blij. Plotseling verschijnt MAMO. Ik sta dan met open handen. Niets heb ik bewust gedaan. Steeds vaker overvalt het mij. Wanneer de schellen van onze ogen gaan. Dan kijken we niet langer maar we zien, tijdens Magische Momenten, de zinvolle zin van…

vanuit het oosten waait het de zee over een veld is begonnen, zout verworden een zwerver, hoe moet ik in deze stilte wegvegen, roepen hoe hoog het golfde maar aan de wind proef je de tijd niet. ----------------------- uit: 'Bezonken', 2014.…

geboorte kindertijd moedertaal jeugdjaren vaderland wezenlijk verblekend na zes decennia gevestigd in dit mooie land genaturaliseerd andere cultuur langzaam onmerkbaar geïntegreerd nu trekt bij ouderdom zo af en toe als een magneet de geboorteplek niet te laat nog voor het heengaan soms te denken in mijn moedertaal…

zit ik naar vrije geluiden te kijken en luister naar het Dudok kwartet dat een stuk van Brahms ten gehore brengt merk ik tot mijn genoegen dat de internationale trein naar Berlijn stipt op tijd is vertrokken waarschijnlijk nog een stukje beroepsdeformatie dat ik maar niet krijg afgeschud…

In werelden van alles, is niets meer mogelijk. In een volmaakte wereld, is alles al gedaan. Worden wonderen niet geboren. In een wereld van gelijkheid, kan geen creatief mens bestaan. In werelden van overvloed en alles, kunnen mensen levend sterven gaan.…

in de fluwelen duisternis, waar kwetsbaarheid tederheid wordt lag je in mijn armen, innig geborgen nagloeiend we zwegen in veelzeggende stilte en luisterden hoe de tijd tot rust kwam en stolde tot tijdloosheid niets was er nog behalve wij…

Kaal en dood is de herfstmorgen de zon wil haast niet opkomen wolken versperren het licht plotseling een regenboog Onheil of geluk? Misschien beide we zijn overgeleverd aan de heidenen nu het grote waaien gaat beginnen de regengordijnen de dag verhullen Men kan als dichter kort of lang lullen eens komt de dag van het einde der dingen als…

'k Sluip naar de keuken en zet koffie: sterk Hier achter heb ik van die Raaf geen last Mijn hartslag daalt terwijl ik staar naar 't zwerk Maar dan een shock! Ik sta genageld -vast- Achter die boom, verscholen in het perk Een vogel-mens vliegt op naar hier en krast! Het spiegelglas breekt, langs me strijkt z'n vlerk Zijn zwarte pen schrijft…

Kortstondig weent hij de hete tranen van de krokodil die voortleeft in zijn primitieve brein dat heel geleerd hypothalamus heet of ook wel chtonisch wordt genoemd. hij weet niet dat hij weent om een verloren leven dat voorbij is om liefde die verwelkte of verdampte en om geliefden die zijn heengegaan naar nergens. hij weent om…

Gister op het strand zag ik mezelf lopen, in strakke t-shirt jurk met lange split. Een beetje trots want zij-ik mocht er best wel wezen, een beetje droevig ook want ik ben haar niet meer en vraag me af die gister-haar die ik zag lopen, zal zij ook ooit haar gister-ik voorbij zien gaan ?…

Koffie drink ik. Slok na slok. Omringd door geuren van tabak. Ik kijk door witte wolken heen. Ik hoor het tikken van zijn klok. Ik weet en heb altijd al gedacht, dat verleden tijden niet vergaan. Mijn grootvader verschijnt en zegt: Zestig jaren heb ik al gewacht. Zestig jaar heb ik je gemist. We roken pratend zijn sigaren. Nu weet ik wat…

er gaan nog late mensen over straat, langs huizen elkaar, alsnog, onlangs gedruis van ergens drijft over het plein, een tuinfeest straattoneel, verwarde man de tijd breekt aan, zonder klok, met gesloten boeken en nog ongeboren jaren ik hoor mensen spreken roepen, onbevangen lachen in hun naamloze taal zo gulzig happen ze lucht zij…

Wie wil er oorlog? wie wil er vrede? Tolstoi wilde beide en hij had gelijk Wapengekletter maar ook cimbalen in een tijd met die van ons ver in 't verschiet Discriminatie met vervolgens moord interbellum dat zich niet laat ringeloren Geen mondiale vrijheid zonder strijd wapenbroeders in gevecht geenszins duel Gestreden…

achteruit kijken is talmend tijd verspillen laat je niet verankeren in het verleden de tijd kruipt ongenadig voort en wat voorbij tikt is verloren hier en nu begint de rest van je leven gooi de ballast overboord wat je ook kiest is telkens weer de eerste keer en je enige kans…

de laatste gloed is sissend uitgeregend en kille ijsgang heeft mijn hart omkneld ik ben verworden tot een zuil van zand schurend verweert me de wind tot korrels vergetelheid, in de woestijn verwaaid.…

De oude man betreedt begraven jaren in de crypte van een dorpsidylle. ’t Noodlot zit hem dichter op de hielen, dáár waar giftige adders glibberend paren, met de schimmen van verwrongen eiken en de contouren van de kromste bomen. Die als stille wakers ’t dorp omzomen waar huisjes onder ’t juk van tijd bezwijken. Leeg, lukraak geplaatst en ingevallen…

op beeld een schimmenspel van toen... er wordt gemijmerd over wat verloren ging en bleef hangen in de zeef van ons geheugen ontdaan van elke klank laat de doorkomst nog veel te wensen over…