Alle inzendingen over #gemoedelijk

Mijn ogen weerspiegelen mijn gemoed Dof, ellendig en niet blij Mijn wereldje weer op zijn kop Door al die rotte tobberij Ik wil vluchten uit mijn lijf Maar, vluchten kan niet meer Ik voel me waardeloos vandaag Bidden wil ik, maar onze lieve Heer antwoordt niet op aanvraag...…

Ik ken de diepgang van mezelf niet meer. De standvastigheid onder mijn voeten, heeft plaatsgemaakt voor een diepe kuil, waar ik niet meer uit kan. De zoete voorsmaak van het begin, is weg, de bittere nasmaak, blijft op mijn tong. De woorden van vroeger, zijn nog alleen stille klanken. Het lichaam en de ziel zijn nog één. Het hart…

Vluchtige, schuwe schaduwen waardoor de nacht de ogen sloot, glinstert verse sneeuw op zerken van hen die leefden en er boven wier gemoed in aarde slaapt, het licht heeft z’n baan verlaten, de tijd waait nieuwe dromen schoon op de hoofden rust de keizerkroon, het zicht op de kortste dag is dood.…

In knus aansluipende schemer laaien de vlammen van het smidsvuur vol arbeidsdrang, laten hun welluidende knetterzang langs aambeeld, handen en wachtend bier waaien. Om de schuimpul blijft rossige gloed draaien, trilt telkens blij verrast, dan even bang. Drank en schijnsel spelen de werkdag lang, willen de smeden met nieuwe smaak paaien.…

Waardoor ik dinsdagmiddag heb gemerkt Dat haar gemoed ook mijn gemoed bewerkt.…

in traagheid van gemoed de diepte het oog van de melancholie en nog altijd het verstilde reiken naar de schoonheid van een onbevangen jeugd een bevrijding pas aan de horizon van de utopie maar desondanks gaande door het leven in de schaduw gaande in weerklank van het voortbestaan steeds de lente opnieuw…

je kent ze vast wel, die momenten dat het vel je even niet meer past dat je weg wilt lopen bij jezelf maar zelfs geen weg vindt op de tast van die dagen dat de regen zich van zijn natste kant laat voelen jou onder je huid nog raakt en je het liefste weg zou spoelen dan druip ik af zonder een woord droog mijn draad met de intentie wat…

meer gehoord als ik daglicht ken, hoef ik niet in aarde te wroeten mijn zwijgende metgezel laat ik op volle zee achter misschien wel om niet zelf opnieuw te moeten, te hoeven, maar te neigen naar gewoon zachter de klaarheid behoeft geen nader betoog in het onbegrijpelijke hou ik mij staande daar zit mij voorbij de dag nog iets hoog het gemoed…

Ik ben niet altijd aardig ook niet altijd slecht ik ben een beetje ' tussenin' jazeker, dat ben ik echt. Als je verdient mijn vriend te zijn zul je altijd een oor vinden alsook een plekje in m'n hart. En al ben 'k niet altijd aardig evenmin niet altijd slecht ik zeg je de waarheid niet krom, maar puur en recht. En kun je daar niet…

Alle dagen hetzelfde weer, en de regen valt met kuipen neer. Onze gezondheid komt in het gedrang, houdt geen rekening met stand of rang. Het humeur is op een laag pitje gehouden, want je bent nu juist zwaar verkouden. Buiten is het donker, kil en koud er is niemand … die daarvan houd Bent u een mens die meegaat met het weer dan loopt…

hoe ver kan water gaan welke oever kent zijn grenzen wat komt bovendrijven om soortelijk gewicht te tarten stromen hersenen nog vol bij het zien van een geliefde die geen broccoli lust het antwoord schuldig blijft op terechte vragen in het licht van vloeibaar…

Gemoedsrust is als je gemoed rúst heeft, of je hebt een rústig gemoed. Zielerust is als je ziel rúst heeft, of je hebt een rustige ziel. Gemoeds- en zielerust sámen, tja, da's een heel ánder verhaal. Gemoedelijke rústige zieltjes zijn we met déze temperaturen toch állemaal?…

in het aanschijn van een reeds te vroege geboorte groeien tussen nagelaten generfde blaren van een voorgaand najaarssterven knoppen aan mijn bomen en zie ogen naar een gemiste winter staren niet dat mijn gemoed eerder zal opfleuren in dromen of dat ik eerder het licht zal erven de schaduw lijkt dat nog te bewaren wat niet is zal…

De zee golft mee op ruige vinnen verwekt het duin in schuimend zand, getuigde pluimage aan de offerrand, uitdagende normen der dorpse minnen, in uitgebleven beminden, jaagt in angst de afslag binnen, vallen diepe stilten, niet in tonnen aangekant, stromen tranen over het gewelfde waterland, wekken klokken het gemoed er droeve zinnen, het…

ik spreek zoals angst niet is te rijmen en volle wolken mijn bestaan dreigen te overvallen; de dagen zijn de psalmen uit een onware bijbel trots is als water zonder zichtbaarheid ergens waakt de rust en stilt mijn honger naar driftige lusten het leven raakt het vuur en omhelst het gevoel in een diffuus ogend licht gelaten zegent het gemoed…

Een vrolijk gemoed natuurlijk en ongedwongen. Niet kunstmatig of met het medicijn voor het moment gewonnen. Het kruid is soms bitter en een hart soms gewond. Maar elke dag klopt het vele slagen in het rond. Zulk een inspanning zo essentieel; vraagt om verstand en vertrouwen in de mens als geheel.…

de vallende avond lijkt op uitstel, op verlengde speeltijd, op aankomst met onbekende vertraging in deze ogen blinkt een hemelzucht, even later passen eendagswolken met gemak in hun jachtvelden wie zwaartekracht van licht kan verdragen leest een donkertalig gedicht, scheert de wol van zijn luchtledige schapen…

Mijn klotsend gemoed Lukt het niet Te klimmen over de horizon En vat te krijgen Op het woordenboek van Deze geërfde ziekte. De zoutige substanties Botsen met de zuiverheid van Gewoontes en tradities, Laten mij geen keus.…

Huilend om het duister verleden Vallen zware regendruppels Langs mijn uitgestoken armen Als stille getuigen naar beneden Zingend over stille wateren Fluistert de wind over mijn meer Hoor hun troosteloos lied in de stilte Vermanende woorden strijken zacht neer Draai me langzaam van hen af Kijk niet langer terug naar het duister Regen en…

Opgesloten in het huis van mijn geest knellen van vragen hoe en waarom zie ik zelf niet meer ziende blind hoor niet of slecht luisteren alleen de wind rondom draaiend laat nog enkel woorden toe licht verdwijnt zacht naar beneden neer donker wordt het duister geluid heel stil gesloten wie was ik waarom niet blij contact verstild…

welke stemming ik ook ben Als jij je arm om me heen slaat voel ik me meer dan geborgen En over wat ons nog te wachten staat maak ik me dan absoluut geen zorgen In welke stemming jij ook bent Je weet, ik bied je een luisterend oor En een warme arm, en als ik daarbij diep in je ogen kijk, met een glimlach op m’n gezicht ben ik elk ongelukkige gemoed…

ijs in het schilderij als witte pels onder schaatsers die compositie is een begaafd portretkunst zij scherpt het hoofd bladstilte sijpelt ijl binnen als warme stippen schaduw trekt blijmoedig over het platteland dat uitgeslapen ligt velden vormen fietstochten langs een rustig bestaan en brengen appels mee blaren helen…

Een hint van erbarmen is merkbaar in de lucht. Bries van traag verwarmen in een onmerkbare zucht. Lome dampige deken, door zonnen verwarmd. Aan het zwerk bezweken en door loodgrijs omarmd. Wolken die zo zwaar wegen dat ze wijken onder hun gewicht. Weggespoeld door louterende regen in warme druppels op mijn gezicht.…

huilen vaak nader brengt dan lachen doet ons af en toe het geloof wankelen dat het morgen wel weer beter gaat ons een antwoord zoekend op het waarom van naar de overkant veel te vroege reizen geven wij de wind snikkend onze tranen mee waarin de herinneringen in regenboog stralen liggend op het strand van onstuimig leven stroomt ons het gemoed…

Tranen zijn de zalving voor ons gemoed…

donker wordt de horizon van mijn gemoed leeg is het landschap de mist daalt in mijn gemoed. maar eens zal verschijnen glanzend en blij paar'lend en lachend de zon komt voorbij...…

als schilder van licht en donker nam hij dikwijls een kijkje in zijn gemoed…

oktober is de ommekeer van mijn gemoed en zoveel meer er drupt een traantje in mijn thee ik sta onthand en kijk gedwee naar dwarrelend blad het valt niet mee oktober is een harde noot en nauwelijks te kraken doch barstensvol melancholie dat neerdaalt op de daken oktober is de ommekeer van mijn gemoed en dat doet zeer…

Het is als het mooiste pianospel Waarin je gemoedelijkheid mag beleven Door kleuren gegeven Het voelt wonderwel Zachte kleuren geven In het gedachtegoed geweven Kelken in overvloed Het beïnvloed je gemoed Bloemen spelen kleuren Het verspreiden van geuren De rust die het geeft En het innerlijk zeeft Roel van Ekeris©…

de regenboog bij paarse regen nat doch kleurrijk als mijn gemoed kan zijn dikwijls ook zó grillig…