Alle inzendingen over BEHOUD

Onweerlegbaar in bescheiden termen gaat ze liggen elk kwartier in schaars geklede wegen van het schaduwbeeld sta ik gedompeld in haar krijt, wat klinkt in onvoorzichtigheid te besluiten, want de gekozen draad ben ik weer kwijt maar zij draait er middenin, zij keert zich van de binnenkant naar buiten , er bestaat geen enkele weerstand…

ter hoogte van het middaguur stopt de tijd met tikken tot diep in het tegenlicht met sprakeloze woorden aaneengeregen tot buiten zinnen, met vaste intervallen verstommen de stemmen en verstarren de stormen zodat alles bij het oude blijft zonder dat de avond valt…

Teer paars bloeit tierig rondom de dode boom, die stevig rechtop staat.…

Behoud de begeerte. Vergeet waarvoor je in de kou wou staan en sterven toen je dacht dat de wereld een lente was of een vrouw. Verwacht dag en nacht maar vergeet de vrees die je was. Betaal geen rente voor je gedrag. Morgen versnelt. Gisteren zwelt liefde doodt, gaat niet dood. Behoud geen resten. Stap over haar schreef.…

er is nog bewijs, een lichamelijk deel van jou stil bewaard, als een rond de vingers gedragen relikwie de kleine schrijn glanst zilveren gedachtes ze reflecteren stil dat lieve monogram, nooit verjaart jouw naam als ik buiten kijk en vogels beven in hun vleugels dan weet ik dat de kou slechts winters baart, maar nu verlang ik naar de…

Het Behouden Huis heeft mij behouden. Afgesloten in dit winterse paradijs, overleefde ik de rampspoed wonderwijs. De pinguins waggelden om mij heen in een vreugdedans; op zoek met mij naar een evenwicht in balans. Op Nova Zembla wacht een schipper geen vriendelijk thuis. Maar het juiste hart wordt behouden door het Behouden Huis.…

Het behoud van de Anne Frankboom houd de gemoederen flink bezig, in de boom is geen leven meer aanwezig, toch is het voor velen al een angstdroom. Waar de gemeente fors voor behoud betaalt, was bij óns de stekker er al uitgehaald. …de Anne Frankboom wordt kostte wat kost behouden ondanks dat de boom niet meer te redden is……

Ik droom de dagen van de kalender scheur de uren van de nacht blader de woorden naar de ochtend waar het zonlicht stralend wacht ik besta en proef een toekomst voel een samen, nooit verwacht wel verscheurd maar toch behouden wat ons ooit bij elkander bracht ik leef minuten in het heden tel de seconden stil en zacht loop door de paden van…

het was niet het onbekende uit jonge of oude schaduwen, ook niet hoe het licht lege stoelen vastbond aan trapgelopen uren, blauw in regelmaat het was het verdriet dat loskwam uit zijn kamer, om haar en het liefdeslied aan de rand gegeven en hoe haar aanwezigheid zijn lichaam doorwroette, de dood in de dood liet vergaan, in nieuw leven…

ik weet niet hoeveel afstand het huis heeft afgelegd tussen toen en nu wanneer ik alles zal achterlaten; de ramen die uit muren vielen het oorverdovend lawaai wanneer de maan balanceerde op vermoeide voeten ik weet niet hoeveel gedachten ik nog zal schrijven de kamers zwijgen nooit over regen die blijft vallen hoe kan ik verder…

De ziel is in diepste wezen zielig. Op ieders lip slaagt zij er maar niet in substantie te verwerven. Begrensd door ene begrip dat loos is, zonder materie is zij niet meer dan het woord dat haar benoemt zielsveel, met hart en ziel, zieltogend: niets dan taal. Daarom raakt dit gedicht aan niets en slaat bij iedere regel de plank steeds verder…

Daar ga je weer, je zegt Je wilt je vrijheid Tja, wie ben ik dat 'k je weerhoud Het is oké dat jij het speelt zoals je 't voelt Maar luister heel aandachtig naar de klank van eenzaamheid Je hartslag maakt je gek In de stilte van herinnering Aan wat je had Wat je verloor Aan wat je had En toen verloor Donder hoor je enkel als het…

Ik oefen in het behoud van de soort streef echter bewust naar de orde van aarde een vruchtbare laag op gestold steen schimmels hebben een naam muteren tot een plaag tot menselijkheid tot heerser over leven maar in de orde van aarde zijn er schimmels… om het behoud van evenwicht…

warm nog de herfst ik schik haar kleuren behoedzaam , behoudend beducht voor december…

, je moet leren je vleugels te behouden, zweven is een kunst,…

een lied is in de maak het roept op tot leven met en voor de natuur een lied voor de aarde voor elke generatie iedere zoon en dochter waag niet te zwijgen daarvoor is geen tijd kijk buiten de wereld die op apegapen ligt zing de wereld wakker met verheven de stem elke stam en elke natie laat de kans niet lopen de aarde en ons kroost…

In 'bedotten', daar is hij goed in, naast het behouden van de macht. Hij dompelt Rusland onder in de nacht en zijn naam, zijn naam is Poetin.…

…En de oceaan zal door tranen drijven omdat je hart niet kon blijven Handen bijeen kan geen zee behouden ondanks dat je het leven vertrouwde……

Een behouden vaart!…

Doorgaans verschijnen ze samen in beeld maar het luchtige raakt op.. verlangt stilte. De regen mild en haar verzachtende werking, zoals nu wanneer de glans weer op de ramen is verschenen en de verkeersdrukke straten voor even wat minder grauw. De stedelijke grenzen verwateren, verdwijnen uit het zicht, door planologen in het groen uitgeslagen…

(Een Zutphense vertelling) Elk weet, waar 't Almens kerkje staat, En kent de laan, die derwaart gaat. Een duiker perst daar, onder 't spoor, Zijn schuim tot in de Berkel door; Al golft rondom de wintervloed, Men komt ter preek met drogen voet. Eens was het anders hier ter stee, Wanneer een voord den weg doorsnee, En 't brugje, naast…

Wazige mist; daarachter gloeien vensters vierkant avondrood. 's Nachts onweert het hard: verborgen spinnenwebben blinken druipend op. Tussen boomwortels ligt een nestkastje als huis van pissebedden. Al denkend snuiven bij een blauwe druiventros: je hoofd geurt vol wijn! Het raam beeft en dreunt: telkens weer knalt de hemel, blinken…

Mijn moeder die haar lange laatste jaren in een tehuis voor oude mensen sleet, had na verloop van tijd steeds minder weet van dingen die daarvóor haar leven waren. Ze was haar man vergeten, lief en leed dat zij om zijnentwille mocht ervaren, de kinderen die zij had moeten baren en dat ze die gevoed had en gekleed. Alles verdween: zij ook…

Vraag me niets als je me naar de nacht ziet staren mijn armen om mezelf geslagen wiegend in een zee van pijn wiens golven niet te breken zijn maar telkens nieuwe vloed aandragen Vraag me niets als ik worstel met woeste baren stuurloos zoek naar kalme stromen blind navigerend op het vertrouwen dat ik de haven zal aanschouwen wanneer de zon…

verteren De magere boer staat kansloos Aan de kant, voelt de tranen Over zijn wangen gaan, Ze zijn immers van hem, Tot in 't diepst van zijn Hart is hij met hen begaan: Alle schuren, alle dieren Gaan verloren, maar het huis Blijft staan door bovenmenselijke Inspanning van hen die helpen, Zij die er wonen slapen vannacht In het behouden…

mijn hulpgeroep ging teniet in sinistere nachten zij die mij beschermen zouden gaven niet thuis het behouden huis was mijn thuis niet meer noodgedwongen vervreemdend van groeide ik sneller volwassen om het vege lijf te redden nooit zou ik meer terugkeren naar daar waar ik me ooit veilig had gewaand…

Volgende week alweer andere werelddelen aandoen De kolkende hoge golven beheersen ook beredderen. Je schip bekeken in pure ruwbouw, levenswerk Het huidige schip is een pareltje - mag gezegd worden -. Als het strand en de zee waren wij met zijn twee We verlieten elkaars pad dus ergens zoute bittere tranen. Elkaar luttel weinig verteld destijds…

wonen in een kasteel met voor iedere vlucht een opgehaalde brug alleen de kroongetuige van het water onder de oude brug dicht met kroos van donkere wakken geweken om daar lang herinneringen vast te houden verdiepen of in de traag schemerende watervliezen te verliezen thuis komen achter gesloten muren met kleine vensters…

Naast elkaar lopen twee mensen bedroefd weg van Jeruzalem terneergeslagen en bedrukt klinken hun lome stappen naar het vertrouwde huis in hun dorpje de verhoopte bevrijder van het door Romeinen overheerste land is de marteldood gestorven de ontgoochelde wandelaars zien nog slechts een toekomst vol grijze leegte voor zich opeens…

stevige steun te hebben maar ik klem mij vast aan een kleine sterke zuil die liggend voort host wild danst springt en duikt op het brullende schuim doch onverstoorbaar koers zet naar de lage enige ster aan de pikzwarte einder dat enkele lichtpuntje schenkt onblusbare moed groter dan Satans macht zendt stemmen door de nacht zingend van behouden…