Alle inzendingen over Cocon Kleuren

daken biggelen tranen je huilt - en ik huil met je mee bliksem schiet door lucht - de vogelvlucht - donder doet de aarde beven tot de zon straalt aan de blauwe lucht je lacht - en ik lach met je mee - tussen rood en wit geveerde pluimen de teevee met de gordijnen voor het zonlicht gesloten spint zij een cocon van kleuren in…

De rupsen in een cocon De vlinders op de bloemen Met grote voorraden aan 'goud' Zijn zij de juweliers van de- ze wereld Die zonder deze gevleugelden Ineen zou krimpen tot een zo Goed als stuifmeelloze bol Geen odeur, dus geur Geen kleur…

Zo zit ik nu in een cocon. Heel klein, maar goed genoeg voor mij. Ik lach naar mensen, praat met ze, maar nooit zien ze mij echt. De grote wereld denkt te veel. Maar het eindigt steeds in niets. Omdat ze niet gaan zoeken, wie er in dat coconnetje zit.…

van het huis en roep de stille beelden op die mij dan vergezellen: de vogel die een schuilplaats zoekt bij al te felle regen het zwarte water dat mij lokt met stram het taaie riet het morgenlicht over het veen de landerige landerijen langszij de ramen gaat de zomer als ik het leven buiten sluit zoals de vlinder die nog blijft en haar cocon…

zo klein zo kwetsbaar lag jij daar dan in jouw warme, glazen cocon ik wilde je dicht bij mij in mijn armen koesteren maar dat was te vroeg zo'n pijn slechts af en toe onze handen door een raampje jouw kleine vingertje in mijn handpalm zo kon ik wel uren zitten, gewoon kijken naar jou toen al wist ik deze liefde kan nooit…

Hoofd dat niet Meer wil - Benen vastgebonden Door onzichtbare Banden uit het Verleden die mij Het voortgaan Beletten Zachtgesponnen Zilverdraden Die als een Onverbiddelijk cocon Het lichaam omspannen Met verstikkende deken, Laatste halte voor De dood…

een vlinder met natte vleugels nog vers uit de cocon met verbaasde ogen het felle van zijn eigen kleuren en dan die bloemen ze wiegen zo mooi in de zon op hun ranke stengels om te stelen dronken van die zoete geur fladdert hij verrukt van geel naar rood naar blauw een regenboog…

Een vlinder vers uit de cocon met natte vleugels nog en verbaasde ogen het felle van zijn eigen kleuren en dan die bloemen ze wiegen zo mooi in de zon op hun ranke stengels om te stelen dronken van hun zoete geur fladdert hij verrukt van geel naar rood naar blauw een regenboog…

Donkerdood zijn haar ogen en gemaakt alsof ze niets zien en alleen de leegte kleuren. Want de leegte is haar droom die haar cocon beschermt en tekent als de nevel die ik zie en niet bestaat als ik hem niet wil zien en haar wil wakker maken.…

Want de stilte slaapt en dromen verstoppen hun schaduwen waar ik mezelf zoek en de avond mij weer volgt met geuren die spreken en kleuren die in het donker weer hun werkelijkheid verliezen. En ik vraag wat de tijd nog wil zoeken als de nacht zijn cocon weer teder sluit.…

Daarna veilig in een cocon. Zoals in een droom een wonder. Toen moest ik ontpoppen. Dat kan niet zonder pijn. Mijn twijfels weggenomen. Geleerd om mezelf te zijn. Een zeldzame vlinder met vele kleuren. Een diertje met een warm hart. Zo eindeloos vrij en intens gelukkig maar toch ook heel apart…

Je lichaam zegt geheimen toe ik spreek geen gebaren noch taal twee handen fluisteren iets is het erger dan of speel je maar alsof…

Mijn nieuwste bundel moet nog uitgetikt Ik moet hem dan ook zelf nog kopiëren En zondag moet ik hem al presenteren Maar aan mijn deadline híer wordt niet gewrikt Voor mij- op eigen markt een drukke speler- Is even niets ter wereld actueler…

Als in een cocon, zo werd jouw leven, toen je ziek-zijn begon, was er niets moois meer te beleven. Nu ben je vrij. Word nu maar vlinder, dartel blij, vliegen zonder hinder, voor eeuwig vrij.…

Waarom noem ik het bottending lichaam? Omdat het nog verschijnt. Ander goed, zachtere have liet de ribbenkraam als het licht dat tussen het zwaarder staande roet ontsnapt bij waar branden. Wat er blijven zijn spikkels, stof dat warrend wolk moet worden, vlokkenpilaar die in de wind zal stijven, groevend nog de lucht die mij omgordde, krassend…

Zonder ons in die pijn te kunnen wegen veel verder dan een vast verdriet, leidt terug naar eerder genomen punten ontdooit in malse voorjaarsregen schuilend in een cocon van mededogen in een kluwen waaraan niet is te ontkomen hangen ervaringen te drogen in een milde lentezon.…

Een dichter van indrukwekkend formaat denkt niet in een cocon... Zelfs zijn meest sublieme gedachten worden tot op zekere hoogte bepaald wat wel... en niet... bekend is in de tijd waarin Hij leeft...…

ingesponnen verstilde lijnen van geronnen uren, verzonnen in krap gemeten tijd,ongeduld bleef aan me kleven, een keurslijf wat de toekomst bleef verzuren waarin het bloed niet wilde stromen om het gewicht te wegen, verder dan de vaste pijn, verleidt tot eerder gekozen doelen, verdriet ontplooit in eerste voorjaarsregen, schuilend in een cocon…

Samen gaan, vooruit! En stuiteren, laten we samen gaan vissen Jij en ik naar liefde gissen in vijverogen… (Soms gaat één onder in een ander, als in een waan) Lachend samen gaan, vooruit! Laten we samen taart eten en de room van elkaars gezicht likken! Jij en ik in een droom wonen we koele vlinders bij die uiteen gaan. “ Wat…

het omhulsel dat familie heet hangt bungelend aan een boom gelijk verse stappen in de sneeuw betreedt een ziel deze wereld haar ontworsteling immens zo rijst de vraag meer dan eens is er licht aan 't eind van de tunnel…

In je cocon als onberoerd van vele vragen slaapdronken wiegend in de armen van de dood nog mooi steeds met je haren zacht om je wasbleke gelaat verglijd je langzaam in zijn koele schoot Versluierd in je ogen die me eens zoveel bewaarden rust je nu verstild in je gebaren alsof nooit je lichaam me had toebehoord verlaat je me berustend, zonder…

Het liefste zitten we in een cocon Dromend, vegeteren, Zijn gewoon Alles blijft hetzelfde, of fantaseren er op los En dolen als in een donker veilig bos omhuld door de natuurgeluiden met geuren van zovele kruiden We hoeven niets, we zijn gewoon in moederschoot, je eigen huis, jouw tuin, achter jouw pc, je smarterige phone En alles blijft…

Ik lag in het hooi, De hemel was mooi, Mijn bed zacht en goed, En het geurde zo zoet. Ik keek met een zucht Van genot naar de lucht. Mijn geluk was als dat Van een spinnende kat. En ik dacht: 'Zo meteen Moet ik op, moet ik heen - Maar ik weet nog niet, hoe Ik dat kan, ik dat doe. Als nu spelenderwijs Mij de Man met de Zeis Had…

Ik zat in 't hoge gras; Het was een warme zomerdag, En uit de donkre schaduw zag Ik naar de lichte plas. En onbeschut voor 't zonnevuur Lag 't slaperige land Te domlen in het middaguur, Door moeheid overmand. Het was zó stil, zó stil.... De vogels droomden op hun tak, Het windje sliep op 't watervlak, En rustte koel en stil. Een…

heb binnen mijn cocon mijn vleugels uitgeslagen gestorven voor ik begon toch vlieg ik alle dagen zo binnen mijn cocon zo zonder zon zijn er grenzen maar ik zie ze niet in de schaduw van verdriet lijk ik een vlinder in zwart-wit maar ben het niet…

Omarm visioenen op top van de duin spiegelt avondgloed in haar rollende traan Staan in vuur en vlam kijkend naar de horizon echoot haar jawoord door de magische kleur. Glinstering van sterren in euforie van de nacht in ons gevangen cocon om alleen elkaar te verstaan.…

Toen ik even Van de verzen, die ik las, De ogen peinzend hield geheven Tot de vreugd, die buiten was... Jaap, Jaap! Wie zag ik daar komen Onder mijn raam door de eikenlaan? Jaap, mijn jongen, De vogeltjes zongen Hoog in de bomen En alle vinken begonnen te slaan... Ook in mijn hart ging het zingen aan. Jaap, Jaap! Daar liep Jaap met…

Op het geitenweitje Staat het kleine geitje Bij de grote geit. Geiteke, wat moet je Met je fijne snoetje, Dat zo klaaglijk schreit? Met je bleke bekje? Geiteke wat rek je, Trek je aan het touw? Snuffelende aan mijn mouwen... Met je lief vertrouwen In zo'n vreemde vrouw! In mijn handen stop je Nu je jonge kopje: Zeg, wat moet ik doen…

maar die kleuren kunnen van minuut tot minuut, zeker van seizoen meer schitteren en stralen. hoe ervaren zwartkijkers dat?…

Hij heeft je leven kleur gegeven, het grijs een weinig rood geschetst. De losgemaakte zijde spoort je tot actie aan, bewogen in je ingeslagen weg zet iets zich in beweging na het dodend niets. Uit je cocon, je oude ik ontpopt in ’t bijzijn van ontknoopte zijde een gekleurde Vlinderstrik.…