Alle inzendingen over De echo

In de echo van de stilte Zit veel meer stilte dan in stilte alleen Die echo is niet kil, niet koel, maar ‘cool’ De nagalm, echo van die stilte Verzilten je zout in zoet Versterkt je dijken tegen overstromingen Van emoties, kwellingen, opwellingen Ben ik soms toch bang, heb ik angst Dan stort ik mij in die stilte en met name In de echo van…

Ik hoor de echo van het heden Die mij vertelt wat ik nu moet doen Maar ik zie ook een schaduw naar het verleden Die mij herinnert aan wat ik heb gedaan De echo is luid en duidelijk Hij geeft me richting en kracht Maar de schaduw is zacht en vaag Hij maakt me soms angstig en zwak De echo en de schaduw zijn beide deel van mij Ze vormen mijn identiteit…

De echo van je verleden komt altijd terug…

Eens was er een echo van het niets vermoedend niets. Het was doofstom blind en onwetend en zonder gewicht Toen ontstond er een ook van vermoeden en een ook van bestaan en toen ook een ook van voortaan wat de echo niet meer overzag Toch bleef het vermoeden.…

De echo dreunt De onverzadigbare aria Klinkt voort.....…

In de stilte van de nacht blijven jouw woorden als een echo hangen soms heel intens maar ook versluierend zacht altijd aanwezig jouw woorden als een echo in m'n hoofd gevangen…

Als ik wandel in het bos tekenen herinneringen zich af in de schors van hoge bomen in de holte van een hele oude knoest klinkt de echo van een bekende stem hij kruist mijn pad ik weet dat jij het bent nog altijd dat kleine stukje verleden roep het een halt toe wil ontkomen aan stil weggestopt verdriet maar de echo luistert niet…

De echo verdwijnt in een verstild niemendal door holle woorden.…

'Ik ook van jou', zeg jij; het klinkt als een echo -- als iets van vroeger.…

Woorden stijgen op weerklanken in het azuur echo van de golf…

De echo van geschreven woorden zal altijd blijven naklinken hartstocht is een goed instrument maar liefde crëert de mooiste muziek…

eenzame Zwitser gaat dikwijls de bergen in - zijn echo, zijn vriend…

. -------------------------------- uit: 'Echo van een echo', 1990.…

Ik zal je adem verbergen in mijn longen je ogen verduisteren je denken tot stilstand brengen en dan luisteren aan de rand van je schedel naar de echo van de dood.…

. --------------------------- Uit: 'Echo van een echo', 1990.…

. -------------------------------- uit: Echo van een echo, 1990…

Een leven lang horen we de echo van het refrein van onze jeugd…

ja het doet ertoe wat komt en blijft hangen als avondlicht de lange aftiteling van een gedicht het naspel waarin je verschijnt en langzaam weer verdwijnt het eind van de dag de echo van het licht een laatste oogopslag…

Echo van stille zwijgzame dood liederlijk in dichte mist op het water een lied bezingt het geweten in grote nood na iedere zangnoot wordt het later twijfel of de ochtenddauw werkelijk is zo vroeg in de morgen nooit een prater muziek, stille liefde, geen man over boord hartstochtelijk verliefd, de echo gehoord.…

Het is een feit, Van de echo van de tijd.…

het zijn de tranen die verstillen in de echo van jouw zin die een dak van wanhoop maakte met een eindeloos begin hoe kan ik jou ooit zeggen dat mijn liefde in jou bloeit dat het voelbaar door blijft stromen en verloren weder vloeit geen woord zal jou nu raken geen zin zal blijvend zijn slechts de echo zal nog resten als een steeds hernieuwde…

Biddend zingt het koor zingend antwoordt de Geest Zijn echo vult de ruimte Het pinkstert!…

Het stilteorkest van vriendschap na de dood geeft onder de grond een klein concert er klinkt geen echo aan de horizon.…

Wat ons verbindt, maar ook scheidt, wat ons ontvlucht, maar ook zoekt, wat ons kwelt, maar ook omhelst, wat ons rest na de echo van de schreeuw - stilte.…

geef mij jouw woorden echo de klank van jouw hart en ik dans jouw taal…

ik stond daar en sprak zo maar woorden die kwamen ze bliezen zich gewoon naar buiten iets wat ik niet had bedacht en zeker niet na kon fluiten ze klommen kennelijk omhoog kaatsten in het licht van ogen; de echo van jouw ruimte ik doe maar wat laat gaan dat komt voel me niet bedrogen jij wel?…

ben doodop mijn geest doolt door het niets murw geslagen kom ik ten ijs stuurloos de kilte trotserend onder mij het donkere niets krakend en steunend hoor ik met beangstigend geluid de echo het verleden peilen met onder elke bladzijde mijn paraaf... Elinora, 22 december 2010…

Wit papier wordt volgeklad, echo's worden bewaard, zinnen worden vergaard op een schreeuwend spiegel-blad.…

Waar mijn sporen zijn onverdiend Waar mijn daden zijn ongezien Ongehoord laat ik er mijn echo achter Luister goed Misschien dat je hem dan hoort Een restant van mijn gedachten Een restant van mijn weemoed Een resterend laatste woord…

De warme lach van je liefde is mijn wens als ik naar je kijk en al mijn tranen niet durven te vallen zonder je diepe stem om een echo te vragen…