Alle inzendingen over Deemoed

Geen groter deemoed neigt zich meer dan sneeuwklokjes in de eerste sneeuw…

Het langzame leven grijnst als een metafoor en versnelt als de dag zich buigt voor de zonnegod die in haar was geboren bleek gelaat en vingers dun als potloden krassen woorden op ’t behang daar zij als de dood is dat ze haar gaan vermoorden maar ik dacht toch echt dat haar sterven al was geweest en dat ik had gezworen dat de sneeuw haar…

Ik las ooit in een uniek boek over een heilige monnik op het Griekse eiland Athos, waar enkel mannen zijn toegestaan, dat deemoed het grootste goed op aarde is. Sindsdien blijf ik nederig tot mijn dood. Ben fysiek en geestelijk zo naakt als een pasgeboren baby. Zie mezelf nooit meer als meer. Eerder als minder. Nooitgeboren.…

ik hoorde ze schuifelend naderbij komen zag hoe stilte haar hand op zijn arm stuurde waar hij al lang in een vage einder tuurde in een wereld die hem vergeten was hem niet meer zag als medemens zij kenden hun plaats al een leven lang in deemoedigheid dicht bij hem en het voelde als vroeger thuis met hun voorouders die hen…

moegestreden horizon, de diepste nerf van een zwijgende nacht de zwakste lichtjes feller stromen op de gespiegelde achterzijde van de dromen om aan de schaduwen ontkomen, de zingeving gewogen in gewichtloosheid in alles wat ik bezat, de reis in een te krap valies wat ik gisteren uit de steigers van de toekomst las, het maakt deemoedig…

teneergeslagen door verdriet en nederlagen geeft men zich over aan de pijn er is veel nood en klagen tijdens het kortstondig leven op aarde een kreupel hert kan niet vluchten voor de jager hemeltranen dalen als zilveren pijpenstelen neder deemoed kruipt door ‘t bloed naar ‘t hart een fluistering een Woord een stille…

En weer moest de voormalig president Deemoedig het gerechtsgebouw betreden Maar voor deemoedigheid zag hij geen reden De aanklacht werd weer Trumpiaans ontkend De logica daar lijkt een beetje kwijt Zijn aanhang groeit met ieder strafbaar feit…

Op het eind expres een fout maken, deemoedig – toppunt van hoogmoed.…

Ik zal het voeden met nemen en geven en wikkelen in deemoed totdat.…

Ik maak een buiging voor mijzelf uit angst en eigenwaan mijn hoofd raakt de grond dieper! deemoediger! verdwijnt in de grond lager! smadelijker! volmaakte buigingen zijn fataal ik ben het, ik ben het maar er is een koninkrijk onder de grond onbeheerd en schitterend ik weet het. ------------------------------------ uit: 'Minuscule…

Zandkorrels de mensen, nietig, mieren Holderdebolder, haastig, want straks dood Wezens door elkaar sterk uitvergroot Bovenaan de keten van de dieren Staat de mens te vloeken en te tieren Altijd immers wacht hem Charon’s boot Zandkorrels de mensen, nietig, mieren Trachtend om zichzelf wat te plezieren Vechtend voor hun dagelijkse brood Zoekend…

tijd verslijt bergen van graniet steen wordt zand deemoedig wijkend voor het veenmoeras nieuwe levensbron op de afgeronde horizon…

ik droom mij blinder dan versluierd licht stem harp en luit tot vrome bede schouw deemoedig Sions heuvels beween het verloren vergezicht…

toch weer met de geur van gisteren het neusje weemoed in de maak het vleugje deemoed voor de spraak een rondje tranen van de zaak... het flesje heimwee naar weleer destijds hooguit nog voor een knaak…

Maar nu in een deemoedig luistren voor eeuwig nu gevouwen zijn.…

mijn innerlijke glimlach ontvang ik door deemoed, inkeer van het hart mijn schaterlach golft door mijn buik naar buiten als humor mij raakt mijn derde oog schouwt ellende van medemens in driftig zoeken naar liefde…

"Vol overgave aan Jezus' kribbe knielen," luidt een minzaam woord. Mijn geloof krijgt ware kracht als ik buig onder Zijn kruis.…

Uw allerhoogste moed van deemoeds hoogte duizelt en in haar macht vergruizelt als bergen in de vloed.…

Zoals ik een goede morgen schiep, deemoedig en bekwaam, het land dat ik grenzeloos verliet uit het oog van grote zieners in alles een magische schoonheid zien na de getalsmatigheid van dove oren in hun gevreesde of bekoorlijke omgeving om alles te bekijken om niets te horen waarachter het menszijn moet rijpen in de vorm van de onuitgesproken…

Door erfschuld en ons zondige bestaan rest ons bij Kerst niets dan deemoedig hopen. Wens ik excuses van de Lieveheer? Welnee: maar Vredevorst daal toch eens neer!…

Twijfel, deemoed en zorgen Scheuren voor zon als grauw gewolk, En mijn dag verstrekt een morgen Aan een trotser volk.…

je neigt je blik zoals een klaproos freel haar hoofdje knikt en bloed bezinkt je bloeit verloren op een uithoek van mijn buitenoog je adem hijgt huiddun tot in de traanhoek van mijn binnenoog geen tranen ogen zoveel deemoed als je papaverrood.…

ze reiken strak omhoog de torens van verlangen maar in hun fundamenten nestelen de slangen naast wierook pracht en praal buigt deemoed schouders in gezangen sluw strijden serpenten om macht in de gewijde stilte van de wandelgangen…

De zaal zit vol met ongehuwde baasjes De ogen zijn deemoedig neergeslagen Een misbruikmis is voor hen opgedragen Het duurde lang, dus overvolle blaasjes ’t Episcopaat is ‘tamelijk’ bejaard Wil geen jong blaadje meer, maar ouwe taart…

Mocht mijn ziel in deemoed drinken van de winter, van de roos.…

Dagen zonder deemoed, hoogmoed zegeviert. De eenvoud en het medeleven lijken vergeten. Hebzucht is iets waar men zich door laat verleiden. En wellust is dan bijna niet meer te vermijden. Zelfzucht gaat overheersen in ons hart! En door afgunst raakt liefde verstard. Dan komt in het gedrang het invoelingsvermogen bij mensen.…

'k En durf te spreken, waar ik wou het woord bewaren, dat ik hou ten troost van dode wanen, o Deemoed... - Maar ik zie de dag veel schoner dan 'k hem immer zag: van zeven-kleurig goud, door 't rag der wimpers, klaar van tranen.…

gebogen leunt zij voorover, de zwijgende zwarte mantel het hoofd door ellebogen gedragen om de Geest middels deze menselijke pilaren naar bezieling te vragen de houding bidt in geborgen vuur doch ook in deemoed geknield teneinde de beklijfde levensdorst te laven…

ze voelt zich naakt en koud de ongebroken duisternis vertrekt geen spier waar scheuren in het hout wat hars laten geuren druipt deemoedig nog een laatste zucht de lucht is stil haar lichaam kromt kortzichtig rond haar oude kleuren…

In uw schamel teer gestel wortelt mijn levenswonder met datgeen wat ik vertel kunt u al tijden zonder uw versterven maakt mij klein tot in de laatste uren zo deemoedig vriend te zijn zou eeuwig mogen duren u laat mij het mooiste na in ongeschreven wetten dat ik in u overga kan niemand meer beletten.…