Alle inzendingen over Die ene draad

Stapel de stenen in de bouwput van het leven sloop scherpe kanten, maak zachte ronde hoeken let op de val kuil, sommige wanden zijn onbegaanbaar door een té ingrijpende sloop leef je het leven dubbel en blijf je op zoek naar die ene draad, die wijsheid met warmte verbindt…

Suikerzoet glijden mijn schoenen Langzaam, steeds dichterbij En dan leg ik mijn hand Op je schouder van opzij Geschrokken kijk je om En verandert in blijheid Wanneer je mij herkent Ik ben het: je heerlijkheid Met mijn armen vol met rode rozen Voor jou met wie ik wil zijn De mooiste vrouw van allemaal Mijn grote liefde, mijn Valentijn…

ik verlang naar die ene maar wel diegene die met zíjn genen goed bij mij past dus niet degene met storende genen want dan is diegene alleen maar tot last ik wil graag die ene het liefst een serene een man óók alleen en zonder bombast dan wordt die ene met dat tikje erogene en sterke benen méér dan een gast…

de draad kwijtgeraakt vult hij het ene gat met het andere tot hij er geen meer ziet gedachten verstrooit hij over berooide aarde dan pakt hij een spade en graaft bezeten door zijn insteek haalt hij door het afglijden maakt hem naakt…

aan die ene vondeling ?…

hij houdt de ene hand met de andere vast tracht het trillen te bedaren zijn verleden verscheurd tot op de draad versleten het slaan van de golven het krijsen van meeuwen het wordt hem droef te moede zijn gesloten roodomrande ogen verdrinken in een peilloze diepte…

Een laatste beraad op 'n hoge draad en dan: de start! Gewoon te gek die vogeltrek! Wat niemand ziet is het verdriet van die ene. Die is niet weg maar achter 'n heg verdwenen. Met zijn gebrek: hij heeft geen trek.…

september, er is kou en vocht met zorg de draden uitgezocht ik weef ze tot een stevig web waarin ik je gevangen zet geen nood, de kou zal jou niet deren geen reden om het hoofd te keren ik knoop en vlecht en span het touw in kleurig jacquard rondom jou vermeng wat haren en wat zweet met stukjes weefsel van mijn kleed ik zorg…

heden en verleden zijn verweven door duizend kleine draden samen kijken ze…

een spin nestelt zich in de kerstboom het lijkt alsof het web oud licht vangt, verstard zoals de naalden in dagen van onbehagen ik wil het huis ontvluchten, niets meer zijn van al wat dichterbij komt, onverteerbaar in schalen van vergeving waarin kaarsen tot vlakte zjjn vergaan de spin baart verder tot in elke hoek van de kamer…

Kijk, daar zit zij aan die tafel vlakbij het raam rimpelig oud te zijn, gekreukt door de jaren die geleefd, eigenlijk niets voorstellen net zoals zij…

dat ene moment…

Het breed gewelf, door rosse gloed beschenen Is ruig van stugge pegels, grauw en goor, Die wenen, wenen, duizend eeuwen door En tot het eind van duizend eeuwen wenen. En 't kromt zich over warrelrotsen henen Waar elke traan, die viel, een traan verkoor Om tot albast te worden en te schoor Aan nieuwe smart, die kegels wordt en stenen. En…

samen met mijn moeder rijg ik een ketting ik aan de ene kant, zij aan de andere nimmer komen wij dichter daar zij eindeloos verdwaalt in zinnen zonder einde, rondingen die maar niet vierkant willen worden, in herhaling vallend zoekt zij keer op keer opnieuw naar het oog waar het draad, zijdezacht, zijn weg door zou moeten vinden, steevast weigert…

het is een jungel in mijn hoofd te veel van het ene te weinig van het andere maar het is alleen maar mijn leven en ik kijk nog steeds even lief naar de wereld…

handen als deuren bedekken haar gelaat zoekt in beslotenheid de verloren draad kluwen van vergetelheid in tranen gewaad…

Ik zie de richting alsof ik een draad door een naald steek. Knipt de weg zich in tweeën, loop ik door op geenbeen. ------------------------- uit: 'Kluwen', 2011.…

De volgende bladzijden van het boek zijn aaneen geplakt het is bijkans onmogelijk het komend hoofdstuk te beginnen Maar gedwongen blijven hangen in dit huidige gebeuren is ook geen optie Dus waag je de sprong in de onbekende schemer vanuit de schrale hoop dat de juiste draad weer op te pakken is.…

ik scharrel rond in uitgewoonde dromen hoe spint het hart een draad naar toen ik vliegen kon?…

De jaren paren, baren nu een halve eeuw het lijkt niet langer dan een oude mannen geeuw en dan: de draad. Dat onvervuld verlangen te willen weten van hun levenswandelgangen, hoe het met ze gaat.…

lang, Emoties die zich Niet meer lieten Kennen - Afgevlakt gevoel In een mens die zichzelf Verliest aan een wereld Verloren in schuld Asgrauwe hemel overdag Ondoordringbare nacht Een lange tunnel Zonder vluchtstrook Onbewust biddend Dat er aan het eind Van de tunnel weer Licht mag zijn En dan met verf En hout en draad…

Wandel onder grote groene bomen, ruik het vocht van het natte gras. Voel op mijn schouders de zon opkomen, het wordt vandaag een dag voor het terras. Alleen blijf ik verder lopen, alleen blijf ik verder gaan. Blijf van binnen stilletjes hopen, dat ik je ergens ook in je eentje zie staan. Maar zoals mijn verstand me maanden al laat weten…

Wie nooit zijn tong uit- steekt naar zijn Dichterstatus, retourneert kritiek: die betreft altijd de ander. Die heeft kritiek op zijn Ziel geuit.…

Jij bent die ene Die ene waarvan ik hou Jij bent die degene degene die ik vertrouw jij bent die persoon die persoon die ik ken jij bent die ene die ene die ik verwen jij bent de enige de enige die mij laat zweven zonder jou kan ik echt niet meer leven…

De Ene is God, die mij geschapen heeft, maar Ze is ook mijn meest geliefde vrouw op aarde, die voor mij de Ene is en blijft. Ik kniel de rest van mijn mijn leven voor Haar!…

"Ik zou die éne willen zien Aan wie ik denk altijd, Als ik hem zag vandaag, misschien Was ik mijn vreugde kwijt; Maar ook—wie weet—misschien mijn leed, Want, dít is mij zo vreemd: Ik weet niet wat hij geeft, ik weet Niet wat hij van mij neemt.…

Dit ene doe ik. Het geeft je meer bewustzijn. En het geeft je rust.…

altijd om je geven Want als je mij iets heb geleerd Is het hoe je liefde echt moet beleven Misschien spreek ik je nu nooit meer En zal je dit niet horen Daarom zet ik het op papier Mijn liefde voor jou gaat nooit verloren Al ga ik nu verder zonder jou Sinds je bent verdwenen Weet ik wie ik ooit ontmoeten zou Jij bent en blijft "die ene…

Meisje friemelt aan haar tas en drinkt koffie op Eindhoven Centraal. Kijkt, knijpend met haar ogen, de hal in, terwijl ze haar brillenglazen poetst. En poetst. Tot ze ineens omdraait. Haar bril nog in haar handen. Gehaast of opgejaagd de hal uit loopt. Verlaten kartonnen bekertje.…

de zon gaat onder, de lucht wordt zwart. het is tijd om te gaan slapen maar ik kan het niet. weet jij waarom? snap jij waarom? ik kan niet slapen: m'n gedachten gaan uit naar één persoon. één persoon waar ik van hou. één persoon waar ik bij wil zijn. mijn hart wil ik geven aan hem, aan hem de jongen van mijn hart. ik geef de jongen…