Netgedichten

netgedicht (nr. 73.665):

Samen rijgen

samen met mijn moeder rijg ik een ketting
ik aan de ene kant, zij aan de andere
nimmer komen wij dichter daar zij eindeloos verdwaalt
in zinnen zonder einde, rondingen die maar niet

vierkant willen worden, in herhaling vallend
zoekt zij keer op keer opnieuw naar het oog
waar het draad, zijdezacht, zijn weg door zou moeten
vinden, steevast weigert hij, frustratie groeit

want vroeger kon ze dit met gemak, kwasten bestrijken
donkere wolken die samenpakken met een vleugje grijs
om zich af te zetten tegen het woeste blauw, met schuimende
koppen die opkwamen zetten vanuit het niets

tot een jakobsladder doorbreekt haar zachtjes
door haar haren streelt, hervindt zij de rust
om de draad door het oog te duwen
een glimlach ontluikt rond haar lippen