Alle inzendingen over Dorre Aarde

milde winterwind schoonheid van de rode bloemen en zilveren sterren rondgestrooid de blauwe hemel voor 't zonnegloren haar parels van dauw heeft uitgespreid als een vochtige wolk over dorre aarde waarin ik verschijn in een nevelgordijn wacht op de gouden zonneschijn…

Een schijnbaar vlammend vuur van passie, Koud van diepbedroefde trots, Tranen biggelend door brandend verlangen, IJskoud vallend op de dorre aarde, Tot as verworden onder een warme deken...…

Je voelt als een bron een bron diep in mijn ziel een voedende stroom van verbondenheid welbehagen vrede en verrukking het voelt als dat het verfrissende water van die bron geleidelijk de dorre aarde van de verwaarloosde kant in mijn ziel doorstroomt het…

donkerrood is de dag waar het zand scherper is dan glas waar kale stammen fel afsteken aan de horizon verzonken in het eeuwige licht gedwongen te buigen voor de nacht nog kaler dan dorre aarde is de wens om een teken van leven slechts schaduwen halen het water waar dromen sterven voor ze de ochtend zien…

ik oefen voor het meesterschap in het vinden van het onzegbare dat ik tot op het bot ontkleden wil ik wroet met beide handen in dorre aarde naar wat niet gezegd kan worden tot de kale essentie het daglicht verdragen kan zal ik snoeien en temmen met schaarste moet ik haar voeden totdat een kleurrijke helderheid zich ontpoppen…

Tussen dode dichters doopte ze haar pen in honing meer dood dan levend groeide ze tussen vuur en rook de haan kraaide in de nacht de wind kwam op veren dwarrelde uitéén door dodelijke kracht de dag graaft opnieuw de dorre aarde regen bevochtigt het land een arend komt altijd weer terug zoals zon en maan…

De brandende zon, de zwoegende mensen de dorre aarde, het gestorven gras uitgeteerd vee en als de goden het wensen luizen en sprinkhanen op het gewas De inmenging van de rijken der aarde heeft het volk hier geen goed gedaan als sprinkhanen roofden zij alles van waarde en opgevet zijn zij weer verder gegaan Hoor de sinistere tsjirpende kreten…

teder vasthoudt je naam, je lichaam in de straten van goud omringd op deze dorre aarde door mensen van liefde en gebeden de weg van het Woord…

de zon glimlacht een mooie lentedag vogels kwetteren een lieve lust bloemkopjes duiken op vanuit dorre aarde ijverige miertjes sjouwen zich een bult aan een te vroeg overleden kever ik zit in mijn voortuintje met een boek op schoot mijn gedachten dwalen af naar een gevulde moederschoot waarvan het kindje gisteren haar mama wist te…

De eenzaamheid met lege gevoelens Donder en bliksem heersen overal Een mol kan zijn weg niet vinden De nacht vol met zwarte sterren Een regen van orkanen valt Het grijze water is bevroren Vulkanen spuwen donkere assen De lava stroomt door de straten Een vallende glinstering Zonnestralen verwarmen de dorre aarde De ark begint te werken De…

aarde neer mijn longen ademen de zuurstof dat door mijn bloedbaan stroomt het hart laat kloppen voor een nieuw lied in velerlei gekleurde ontroeringen het licht met de geur van onsterfelijke poëzie dat waait in het gezicht van de betweter…

aarde vallen Gelijk een boom met kale takken waaraan geen twijgje Groeien openbloeien kan rondom kanonnen en knallen Schommelen de papieren bootjes tussen de glazen ballen Op blauw water met een dolfijn voor het kinderfestijn, al wat Met blijde klanken wil danken, of als een beschonkene onzin jallen…

gegeven van het alom omvangrijke niets een geheel te vormen waar ook nog de schrale mens mag leven en ruimte is voor kruipende wormen uit mijn door liefde verzadigd hart ontspruit zich een in regenboogkleuren openslaand lelieblad als waterfontein getooid waar druppels zich glinsterend en juichend verspreiden over een dorre…

De storm en de wind bliezen haar weg, de aarde verstootte haar maar toen ook de zon haar liet dorren overspoelde de regen haar…

gegeven van het alom omvangrijke niets een geheel te vormen waar ook nog de schrale mens mag leven en ruimte is voor kruipende wormen uit mijn door liefde verzadigd hart ontspruit zich een in regenboogkleuren openslaand lelieblad als waterfontein getooid waar druppels zich glinsterend en juichend verspreiden over een dorre…

Het vel over een dorre stronk naast Vlees door razernij verscheurd en Een necrotiserend karkas waar Narcissen om brullen van het lachen Maar één zal hij eens zijn Één met de geurende lucht Één met de warme aarde Één met het zoete nat Totdat hij glundert als een narcis En alles voor niets blijkt te zijn geweest…

Het deksel gaat dicht, het lijk is weg, eindelijk – kan ik rondkijken.…

Dorre denkbeelden waaien als herfstbladeren door mijn achtertuin…

gezichtsvermogen Maar de brandstof, die de liefde gaf bleek na jaren door een stilletjes ontstaan zwart gat naar buiten te sijpelen verdween in ons heelal waarin wij zelf verdwaald leken Langzaam verdween de vruchtbaarheid uit de woestijnen, die wij ooit tot oase hadden omgebogen Langzaam raakten we het kwijt en lieten de vruchtbare aarde…

rotte appels dorre takken onder herfstig bladerdek nieuwe noten doodgevallen in natte aarde bij het hek vele kleuren kiezelstenen roggebrood met katenspek keukentafel vogelkooi en aan humor geen gebrek bergen sla rode rozen ouderwets cassettedeck langgeleden nooit vergeten warme deken stapelgek…

In de herfst vallen de dorre zomerblaren in een massagraf.…

je lacht tanden bloot en langs je kaken laait het hellevuur kraait uit een verdoemde schoot je eerste uur trapt de hemel in het aardse slijk brandt emoties af speelt geraamte met je eigen lijk in de hel van vel slechts een handvol dorre zielen siert je droef bestaan want je ego blaast slechts echo’s kan dit leven niet meer…

kom met me mee naar het veld van het verleden nu het zachte winterlicht erover glijdt de lage zon kleurt goud het dorre gras en geeft een mooie lange schaduw aan boom en struik, als in hun ware aard geen camouflage en geen franje meer geen plek om te verstoppen de doornen zichtbaarder dan ooit geen watervogel die zich eenzaam waant ze…

stof waarin dorre wortels vruchteloos naar wijsheid dreggen…

typisch herfstgeluid: dorre bladeren onder zware voetstappen…

wervelend tussen steunbeer en kerkmuur dorre bladeren…

De lijn van de vloed, een wisselgrens op het zand: dorre wierbloemen.…

Ilse de Lange schenkt met haar glimlachmond slijm in mijn dorre hart...…

Roofbouw leidt tot kaalheid vruchtbare gronden worden dorre woestijnen corrosie... een wereldwijd probleem kanonvuur boort geen waterputten om de dorstige aarde te kunnen bevloeien het maakt woestijnvorming onomkeerbaar verdoofd door het lawaai verstikt door uitlaatgassen verblind door machtswaanzin verwaarlozen wij de behoefte van het…

Dan wist ik hoe ver mijn geheugen lag het dorre, ruwe dat vlak schijnt daar waar ik mijn beden mis en de grond steeds kouder wordt. Het staan met handen die naar boven wijzen gronden geen voet in dit bestaan, het knielen valt moeilijk voor een ziel die nooit geleerd heeft de aarde te kussen.…