Alle inzendingen over Gedoogd

Verlatenheid en duisternis oeverloos lijden toen en nu; liefde niet begrepen, licht niet gedoogd, God, wees ons, zondaars, genadig…

Zijn uitstoot verhoogt maar dat wordt gedoogd want 't vliegtuig moet nu minder vliegen.…

De vraag om softdrugsliberalisering Stuit binnen de regering op verzet Maar onderwijl zijn op het internet Veel drugsoorten meer dan gedoogde nering En als je wat wilt kopen kan dat goed Het hebben van een creditcard voldoet…

Oude vruchten zijn gedroogd dromen bloesem aan de boom nu mijn leeftijd wordt gedoogd komt het weer zoals het was in mijn jongste oude droom op het vergeelde boomgaardgras.…

Slijpt de nachten en de pennen van ieder uur, onthult de tijd op slijpers steen, omvat het drijvend vuur op verguld papier, omkrult de verzonnen dag en lijkt het gesluierd licht te zijn gedroogd, waarin de inkt in as gedoopt, als schrijvers stem en avontuur worden gedoogd in ongeduld, en in de heldere bron van de morgen nog…

Nederland is niet zo liberaal Dat iets onschuldigs zomaar wordt gedoogd. Of zou de rechter soms op Volkel doelen? Daar kweekt men hemelhoge paddestoelen.…

de dag verglijdt mij niet voelt als een schilderij dat ik niet vatten kan het zoekend licht niet speuren van kille ochtend zonder zon tot koesterende zomeravond geen vroege vogels horen kan 't laat verkeer nog in de verte sensatie van de wind die opsteekt bij het krieken en zich na het schemeren tenslotte neerlegt bij de feiten…

"Ik hoop dat Pieter als beoogd premier Tot inkeer komt en mij de kar laat trekken Dan mag zijn NSC de lading dekken Van Dilan, mijn partij en BBB!" Aldus de nimmer twijfelzieke Geert Als Pieter nee zegt is hij die regeert...…

Door het leven hoogstens gedoogd, Niet met warmte omgeven, Niet de blik gegeven Van gekend en erkend te zijn; Niet met open armen ontvangen: Jij had hier sowieso niet moeten zijn, Asielzoeker in eigen land Niet meer, niet minder, Zo ervaar jij het leven Gegeven uit Gods hand…

De macht ligt nu bij Holdijk, SGP Al jaren lid van onze Eerste Kamer De bijnaam luidt al ‘Gerrit met de Hamer’ Het kabinet zucht hoorbaar ontevree ‘In ’t diepe worden wij door Geert gedoogd Daarna door Gerrit Holdijk afgedroogd!’…

De postkoets in de strijd tegen de file En allemaal weer met de trekschuit mee Dat is het Holland van de PVV De allochtone Geuzen staan voor Brielle Zo'n Rutte die gedoogd wordt en blijft dulden En straks nog gaat betalen met de gulden.…

Verdriet zoals het werd gedoogd en steeds wordt geproefd, dat zijn de tekens dat alles werd gedroomd zoals het niet zou moeten komen.…

ik zeilde onbezonnen langs 't riet en mijn voogdij terwijl Rottum zich torende toen het tij bij volle maan het water roerde aan de lij in 't gebed lag mijn Wad op dieptes ongehoord terwijl de hele vloot mij najoeg tot in den dood ik was de voogd van het kwadrant waarin het Wad mijn jeugd had gedoogd…

de wereld danst in volle glorie ik sta er bij en kijk ernaar iedereen flirt en zoent elkaar godverdomme, geïnfecteerd op zoek naar een tegengif voor het geloof dat zweert angstig kijk ik vanuit mijn hoek de wereld is gek, gestoord met pijn zie ik de besmetting en alles wordt maar weer gedoogd geen geloof meer in de wereld want dat maakt…

Ik ren door het dorre land En de wind staat stil De hitte schroeit het zand De lucht trilt Voor mijn ogen daagt de horizon Een vruchtbaar dal; een heuvelkom Een glinsterend meer ligt in bereik En de wind strijkt door mijn haar De grond is echter uitgedroogd Geen enkele palm wordt hier gedoogd Geen koelte en geen frisse bries Ik sta stil…

ooit was ik eigen met dit lage land het was op zekere hoogte gedoogde wat niet deerde leerde van zijn fouten en kende nog zelfzekerheid met goud gestaafde munt licht werd ook gegund aan die van elders kwamen nu het mokt en mort vanwege stijgende renten een lege suikerpot ontbreekt er de bekwame dirigent die beverige stemmen in…

wat schuilt er toch in mijn gedachten wie stuurt de stilte in mijn hoofd hoe komt het, dat je blijft verwachten wanneer wellicht alle antwoorden reeds zijn verdoofd zwijg ik de stilte aldoor omdat mijn tong is verdroogd en schreeuwt een hemels koor, dat alleen mijn zwanenzang nog wordt gedoogd het is raden in een doolhof met steeds…

je acrylde vlot en voortvarend maar droogde te snel onder mijn handen gedoogde in kleuren rechttoe en rechtaan nu penseel ik met olie op grond die vooraf is gedaan begrens het profiel van je sterke lijf en balans voor het eerst in mijn werk natuurlijk licht ik je op accentueer jouw bijzondere kanten jij bent mijn lente samen…

ogen spiegelden mijn ziel, gedoogden dat ik viel en op mocht staan, of blijven liggen tot het teken kwam om dan te gaan ze maakten mij tot loper in hun spel want ik was snel voldeed aan wensen hoorde bij die mensen was volger tot de hel ik ben getekend door het koude vuur dat speelde met de macht van woorden ik kan ze nu bekoren…

onder gepeuzel aan de info van alledag zij openen hun bladeren om knoppen en koppen te proportioneren zij schudden nog geen nieuws uit bomen die in het zomerse dromen maar onder het bladerdek driften gekleurde sappen hun al heerlijke oogst waar men in spinsels de wereld verwebdt en de zuigkracht verhoogt maar minder gedoogd…

Je was een bloemblad zo bros, daarop waren je tranen opgedroogd waarom liet je het leven los, niet in oordeel te worden gedoogd, je verdween in de boezem van een eeuwige bruid, de bloem van jouw gedicht, de bron van kiembaar zaad, te vroeg geoogste vrucht, ik haat wat ieder daarover zegt, verlaten door een gekozen vlucht.…

glimlach draait het beeld weer terug van langzaam nader komen we hadden alle tijd minuten opgevrijd tot eeuwigdurende momenten van stil genieten met elkaar je zong het kabbelen van golven bruiste branding in de volle maan, liet je gaan op de getijden ik kwam je nader in het gele licht dat doofde toen de vloed haar eb gedoogde…

lachte naar de staart van de vlieger die ze juist had opgegooid het wapperend papier geplakt op halve bamboe latten in het kruis gebonden met touw een vrolijk vierkant met helder gekleurde ogen die keken over stad en land het was jouw vlecht die het roer recht heeft gehouden in haar drift naar hoogte voor zover touw dat gedoogde…

Van oudsher rite van gewicht Een traan in lach, hoe authentiek De status laag, wat een tragiek Een volk, gedoogd of uit het zicht Het notenschrift kende men niet Het licht, het duister, vaardigheid Gaf men elkaar gesproken door Pas later kwamen tekst en lied Voor eeuwig raakt zwaarmoedigheid Het daarvoor openstaand gehoor…

De koffieshop moet afhaalcentrum worden Zo wordt, conform het rookverbod, beoogd Geen schemerzone is nog aan de orde Er wordt niks meer gesjoemeld of gedoogd De wet zal straks de tijdgeest achterhalen De koffieshop wordt als begrip erg 'oer' En 't spul, onttrokken aan het illegale Ligt dan gewoon bij de sigarenboer Maar tal van planten…

Feodosia òù-1 Starend uit het raam Zie mijn einder voorbij Grijs de kleur vervaagd Grijpt leed onverbiddelijk Gruis gedoogd doet gelden Gestaag voortgang lotende Gebogen onder schraal Ondergaan het zelde lot Onmacht in deze vereent De kreet uit duizend kelen Ijl en nimmer gehoord Weet onbehagen te verdelen -------------------…

Begraaf ons in een dek van woorden met een warmend gebaar, waar zielen moeizaam zuchten genageld aan ernstige schemering en de leugen wordt gedoogd in blinde ogen wiekt nog een laatste vleugelslag richting hemelrijk Voordat de dood ons inhaalt en ons schaduwend verleden opeist heeft leven's liefde ons gegeten en beproefd…

een vlinder en vlieg bladeren kapot jij groent in rood en blaast jezelf op mijn vleugels zijn uitvouwbaar mijn vluchten onbetrouwbaar ik wiek de mooie schijn als rups was ik venijn mijn vraatzucht bleek verwoestend jij bent herboren onderhuids omdat je hart was overleden zo doodde je verleden in reageren wordt het rood gedoogd…

heden verhaal ik van een vrucht vaak niet door mensen gedoogd ook ik ontloop haar gaarne wil niet door haar kwijlen ook niet voor even, worden afgedroogd of in nabijheid verwijlen zij bloeit in alle seizoenen tot zover is de mens in staat ze kent de vormen van meloenen met een kracht die nimmer vergaat daar zij behoort tot de onuitroeibare…

klare kijkers die teveel kunnen bespreken met stemmen die kunnen tellen de koffie staat te verkleumen zonder warme mensenhanden het lot van elke geschonken kop in de krant van agitatie over frustratie en defenestratie - iets ging naar de mallemoer zo eindigt het gesproken woord gemuilkorfde kleine mensen waarheid wordt nergens minder gedoogd…